zaterdag 30 april 2011

Miss Pietje Precies?

Heb ik al verteld over mijn nieuwe job? Ik heb mijn eerste week overleefd. Die verliep wonderwel. Ik had er een beetje voor gevreesd om eerlijk te zijn. Ik heb deze job niet gekozen om z'n sexy uitstraling of de refter met uitgebreide keuze aan warme maaltijden en desserts (beide niet aanwezig, geen sexy uitstraling te vinden en boterhammetjes aan de bureaus want een vergaderzaaltje, of eenvoudige en beschikbare tafel is er niet). Wel om het voltijdse loon, de nabijheid, werkzekerheid en collega's die zich elk vooral met hun eigen zaakjes bezig houden.
Het is een klein kantoor, in de juridische sector en vandaag kreeg ik dit complimentje van mijn baas (toen ik klaar stond om naar huis te gaan): 'het is precies of ge ervoor gemaakt zijt, voor dit soort werk'. Ik dacht: jah, ik zal het maar als een complimentje opvatten dat ik blijkbaar ervoor gemaakt ben om in een zwaar administratieve en saaie omgeving me te zitten verkneukelen op duizend-en-één regeltjes en elke punt-komma en euh... eigenlijk ben ik wel een echte kommaneuker, een muggenzifter, pietje-precies-van-de-ergste-soort als het op één van deze dingen aankomt: de correctheid der dingen, mijn werk (ik gruwel van fouten in de dingen die ik doe), en mijn schrijfsels (idem dito hier wat schrijffouten betreft, al zal ik er nu ook wel niet van wakker liggen en tot mijn schande moet ik toegeven regelmatig dt-fouten te maken. Tja...)

Maar wat ik niet verwacht had, was dat het echt lachen zou kunnen zijn. Lachen met de stagiair die in volle overtuiging het relaas deed van één ziektedagje wegens een korte maar harde aanval van buikgriep: 'mah echt, ik dacht dat ik ging stérven! Ik heb zelfs afscheidsberichtjes zitten sturen naar mijn vrienden.' (Gesproken met niet na te spelen oprechtheid, waarop collega B en ik omver rolden van 't lachen.)
Of met collega C (en tevens de zus van de baas), die tegen de baas (haar broer dus) ineens begint te discussiëren zoals enkel zussen en broers dat onderling kunnen, inclusief verkleinvorm van zijn naam, waarna collega B, stagiair en ik een stille blik van gedeelde en nauwlijks ingehouden pret wisselen.
Of met diezelfde collega C die dochterlief, 13 jaar, aan de telefoon krijgt. Het is middag en dochterlief heeft zopas gedaan met haar laatste examen en oh vreeeeeselijk: de school wilt haar niet naar huis laten gaan want ze heeft niet het vereiste briefje mee. Waarop collega C: 'ik zal de school bellen, 't is goed'. ... (pauze) 'Mah enfin, stopt nu eens met huilen. Ik bel ze meteen.' (pauze) 'Ja, nu meteen!' Ze haakt in en belt effectief naar school: 'hallo? Ik had zonet een huilende dochter aan de telefoon. Ze mag naar huis gaan, he. Oh, dat was al geen probleem meer? Oh fijn, ik zal het haar zeggen.' Ze belt intussen tandenknarsend nog eens terug. Dochter huilt duidelijk niet meer. Ze staat al aan de bushalte. Er volgt een ingehouden 'aargh' als de telefoon weer in de haak gaat. Iedereen glimlacht eens en werkt weer verder nu er geen gesprek meer is om af te luisteren.
Een uur later gaat haar telefoon opnieuw. Collega C: 'Nee! Ik! Kom! Niet! Naar! Huis! Ge had uw sleutel maar niet moeten vergeten!' Whaaahahaha!! Ik heb zelden zoveel moeite moeten doen om niet luidop in lachen uit te barsten en ik denk dat voor de collega's hetzelfde gold, want toen ze niet veel later de telefoon ingooide en naar niemand in het bijzonder (maar wel degelijk in onze richting) uitriep: 'Kunt ge dat nu geloven!?!', reageerde niemand. Iedereen werkte rustig verder, want da's waar we hier toch voor betaald worden (terwijl de vrolijke blikken-van-verstandhouding duchtig in het rond vlogen)?

Maar nu het ergste misschien (niet meer om mee te lachen eigenlijk): de vraag die mijn baas stelde toen ik mijn contract kwam tekenen. Dat heb ik ook nog niet verteld denk ik. Hij stelde hem indirect; hij vertelde: 'we hebben hier eens een gehad die hier begon. Na twee weken stond ze hier al: bleek ze zwanger te zijn.' Waarop ik: 'ha? Amai, ja...' En een verkrampte lach zijn richting uitstraalde. Ik zat toen middenin poging twee. En nu, ja... Nu hoop ik de hele tijd dat mijn collega's niets in de gaten krijgen. Niet doorhebben dat ik af en toe me misselijk voel worden. Niet deftig kan drinken, want drinken staat gelijk aan opzwellen als een ballon, en niet meer deftig kan ademen en opzwellen als een ballon ziet er vooral uit alsof ik zwanger ben. Gelukkig dat ik net van job ben veranderd zodat dit toch niet opvalt: dat ik geen chocolade en thee meer binnen krijg. Enfin, toch niet in de mate als enkele weken terug (al heb ik gelukkig ook wel het voorwendsel dat het gewoon te warm is voor chocolade en thee hebben ze niet echt voorhanden want er zijn geen theedrinkers.) Mijn geluk was bovendien ten top toen de stagiair deze morgen binnenwandelde met een flesje melk waar hij uit dronk. Melk! Ik kan melk drinken en niemand zou er vreemd om kijken! Volgende week neem ik melk mee!

donderdag 28 april 2011

Ballon

Mijn buik is een ballon. Dat komt door al het vocht dat ik ophoud dankzij die Utro-pillen. De hele dag kan ik niet meer dan nippen aan mijn glas water en vervolgens naar toilet hollen om die nipjes er weer uit te persen en dan toch maar half opgelucht te zijn. Het voelt alsof hij zou springen als er iemand met een spelt in zou prikken. Spreekwoordelijk dan. De eerste die met een spelt in m'n buurt komt, krijgt de rammeling van z'n leven. Ik heb vooralsnog en zolang er geen tegenbericht komt (van dokter of lijf), een embryootje inzitten dat ik ten alle koste ga verdedigen.

En dus zit ik thuis in de zetel naar mijn ballon te staren. Het is nu vier weken oud en zit nu 3,5 week in mijn buik (volgens mijn berekening. De website van K&G gooit er nog twee weken bij, volgens hen ben ik nu 6 weken zwanger).

Waarom gaat de tijd zo traag? Nog ?-nachtjes slapen tot de Eerste Echo (ik doe mijn uiterste best de nachtjes níet te tellen kwestie van mijn verstand er niet bij te verliezen...)

woensdag 27 april 2011

Gevecht tussen brein en buik

Mijn brein weigert vooralsnog te aanvaarden dat er iets aan het groeien is in mijn buik. Mijn verstand slaat dagelijks een aantal keren op ''t zal wel een buitenbaarmoederlijke zijn'-alert waarna mijn keel tijdelijk dichtgaat.
Mijn maag is tegelijkertijd z'n best aan het doen om mijn brein ervan te overtuigen dat er wel degelijk een 'broodje in de oven' zit, en gooit steeds regelmatiger een vlaagje misselijkheid over me heen. Alleen mijn borsten zijn wat gekalmeerd en staan niet meer zo pijnlijk op springen, al komt dat misschien gewoon omdat ik er stilaan begin aan te wennen, want pijn doen ze nog steeds.

Op het werk gaat het intussen redelijk goed. Er hing een lekker kalme sfeer van hardwerkende collega's. Er werd al eens wat gesproken over de laatste lastige klant of een leverancier die niet alles geleverd had. En over wat ze gisterenavond op tv hadden gezien. Kon ik trouwens over mee praten: ik ben er gisteren in geslaagd om een héle film uit te kijken. Vond het een mooie film, al ben ik de titel vergeten. Allerliefste haalde het einde niet. Die gooide nog niet halverwege de handdoek in de ring nadat hij eerst al een half uur in de zetel had liggen snurken. Voor een keer waren de rollen omgedraaid. Onvoorstelbaar. Moet zijn dat mijn eerste ochtend echt uitslapen dit weekend (zondag heb ik geslapen tot 11u!! Dat was voor het eerst sinds mensenheugnis (ok, met een korte onderbreking rond 7u voor mijn Utro-pil.)) echt wel effect heeft gehad. Eindelijk weer wat slaap ingehaald.

zondag 24 april 2011

Een tweede prik en een nieuwe start

Eerste werkdag vrijdag op mijn nieuwe werkdag overleefd en de tweede bloedprik diezelfde dag ook. 's Morgens stond ik al om 7u aan de deur van 't Centrum om er toch maar zeker van te zijn op tijd weer buiten te staan, want om 8u15 werd ik op mijn nieuwe job verwacht enkele kilometers verderop. Uiteindelijk haalde ik het met gemak, ik was zelfs te vroeg aan mijn nieuwe job en heb nog een extra blokje om moeten doen.

Mijn nieuwe collega's vallen mee, al zijn ze minder open dan mijn vorige. Ze nodigen niet echt uit tot veel openhartige babbels, maar dat kan natuurlijk ook liggen aan de onwennigheid van de eerste dagen. Ik had ook meteen lekker veel te doen, waardoor ik niet de tijd kreeg om te piekeren over de resultaten van onze tweede bloedprik.

En dan 's avonds, om 18u, eindelijk de Monitoring aan de lijn. Mijn waardes zijn verder gestegen. Zit nu aan 8788 (ik kom van 800). Ik heb het tabelletje nog niet opgezocht om te zien of dit ok is. Neem aan van wel. Ik zit nu vooral uit te kijken naar de eerste echo. Nog anderhalve week wachten.

woensdag 20 april 2011

Ontmoeting met het groene monster

Weer niet goed geslapen vannacht, maar dit keer kwam het door felle buikpijn. Opeens vond ik geen houding meer die confortabel lag en realiseerde ik me dat ik gewoon lag te kronkelen van felle pijn in de onderbuik, liesstreek. Daar waar – denk ik – de verkleving zat van mijn cyste tegen mijn bekken. Daar leek het toch op. En uiteraard lag ik meteen angstzweet uit te staan dat mijn embryootje op de verkeerde plaats zit (want waarom zou ik anders zo'n pijn hebben daar?). (Het embryootje in mijn buik is nu 23 dagen oud en zit nu 18 dagen in mijn buik. (Nog maar. Ik heb het gevoel dat er al een hele maand verstreken is sinds de bloedprik enkele dagen geleden.))

Deze morgen heb ik ook last van een soort druk in de onderbuik. Ik hoop echt dat dit normaal is.

Intussen hebben we ook nieuws in verband met onze andere embryootjes: slechts eentje heeft de vriezer gehaald. Hetzelfde resultaat dus als vorige keer. Alleen dan dat ik nu al de eerste bloedprik heb gehaald en over twee dagen een tweede heb om te zien of m'n waardes wel naar behoren blijven stijgen. Daarom blijven we hoopvol. Dit moet goed gaan. Dit embryootje moet gewoon het goeie zijn (want laat ons zeggen: een cryo stemt me niet echt hoopvol na vorig fiasco.)

En dat was niet alles. Nog meer nieuws bereikte ons: er zat een geboortekaartje in de bus. Een bevriend koppel-van-de-eerste-keer-raak-en-zo-gelukkig-dat-facebook-uitpuilt-van-de-babyberichtjes-en-foto's is bevallen van een dochter met een foeilelijke naam, laten we ze hier maar even Ria noemen (met een knipoog naar Louise (sorry voor het negatieve resultaat. Ik had echt gehoopt voor je) (en een sorry voor alle Ria's die meelezen). Ik stond nog met de mama-toen-nog-in-spe te babbelen zo'n twee-drie weken na mijn laparoscopie in augustus. Ik was net in menopauze gebracht en onze datum voor onze eerste IVF stond over enkele maanden in de agenda geprikt. En ik dronk wat fruitsapjes want ik had nog geen zin in iets anders. En zij ging naast mij zitten en dronk enkel spa. En dat voor iemand die evenveel bier achteroverslaat als één van de gasten. Het viel op, dus gaf ze meteen toe dat ze zwanger was (nog geen twee maanden!!) en ze zei zelfs al welke namen ze kozen hadden (!!!). Keitrots. En niet alleen aan mij: ze stal de show die avond. Alle gasten adoreerden haar. Ik weet niet meer hoe maar ik slaagde erin om gewoon te blijven doen. Het hielp toen wel dat ze wat bezorgd deed over mij. De keer daarvoor hadden we nog gezamelijk zitten keuvelen over onze kinderwens (ze wist dus hoe lang we al bezig waren enzo).

Nu kan ik haar de ogen uit haar kop krabben. Ik ben jaloers! Zij hebben er absoluut geen moeite voor moeten doen, maar worden overladen door felicitaties en proficiats op facebook en voor wat? Voor één keer in de roos te mikken en Ria als een dikke prot op de wereld te zetten? Beginnersgeluk. Ha!
En hun geboortekaartje is walgelijk. Schreeuwerig. Onleesbaar. Zogezegd modern maar ik had het bijna in de vuilbak gemikt omdat ik een fractie van een seconde dacht dat het een reclamefoldertje was.

Waarom ben ik plots zo jaloers? Ik ben zelf zwanger (tenzij het een bio-chemische is. Weten ze dat nu al?)! Heb ik nog reden om jaloers te zijn? 't Is denk ik gewoon het feit dat wij uiteindelijk dan toch niet de eersten werden in de vriendenkring terwijl we er al zo lang mee bezig zijn. En onze eerste plaats werd weggesnoept door een stelletje die veel te vaak ruzie maken, met een werkloze papa en een gescheiden toekomst (ik durf er geld op verwedden dat er geen tweede zal komen en dat ze binnen de vijf jaar uit elkaar gaan). Ze verdienen het zo niet. Daarom word ik niet goed van al die proficiats op facebook. Allerliefste zit er ook mee, denk ik, want hij gunde het kaartje geen blik (en dat voor een jeugdvriend van hem). Ik weet al wat er straks in de vuilbak zal belanden. Waarom is dit zo moeilijk?

vrijdag 15 april 2011

En toen ging mijn gsm...

Vrijdag (dag 11, twee nachtjes slapen verder en D-day): Het telefoontje
'Marit?' Ja, ma? Het is juist 14u geworden op de dag dat ik 's morgens dé bloedprik had, en wie belt? Mijn ma! Dat ze me net een halve hartverlamming bezorgde, zei ik maar niet. Ze moest me gewoon even iets praktisch meedelen voor het weekend. Ok, daaag. Laat mijn gsm vrij aub, riep ik hysterisch in stilte, was verrassend kort tegen haar en legde af. Het duurde nog een poosje voor ik mijn hart niet meer voelde bonzen.

De dag kabbelde akelig traag voorbij. Niet dat er niks te doen was, maar mijn redeneervermogen en concentratie fladderden de ruimte door en wilden alles behalve meewerken met het inkorten van mijn to do-lijstje. De stagiair naast mij stond gelukkig wel heel gewillig tegenover een tijdsdodende babbel over koetjes en kalfjes.

Anderhalf uur later ging mijn gsm opnieuw. Ik herkende het nummer meteen. Sprong op, holde het keukentje van de dienst in waar niemand zat, en gooide voor alle zekerheid de deur achter me dicht.

'Mevrouw Bremer? Mag ik u feliciteren met uw zwangerschap?' Mijn redeneervermogen was duidelijk achtergebleven aan mijn bureau. Geen van de volgende dingen lukte nog: antwoorden, lachen, huilen, een samenhangende zin formuleren, nadenken,... Ik brabbelde iets dat ik zelf niet eens verstond en ze gaf me nog de datum mee voor de volgende bloedprik.

Dan was het telefoontje voorbij en moest ik zo snel mogelijk terug naar mijn bureau en vooral niks laten merken. Niet laten merken dat ik nu werkelijk klaar was voor het gekkenhuis. Dat ik met mezelf geen blijf wist. Dat ik wou huilen, janken, iedereen opbellen, lachen en juichen, alles liefst tegelijkertijd. Ik kon me beperken tot een snel sms-je naar Allerliefste. Mijn nieuwste acteerprestatie was een Oscar waard.

Na nog enkele eindeloze uren zat de dag er op en kon ik naar huis. Toen ik thuis de radio opzette, was het eerste wat ik hoorde: 'in good time this will make sense.' (zie deze post) Mijn haar ging overeind staan als ik een andere flard tekst hoorde: 'it will get better'. Jep, tranen brandden nu achter mijn ogen...

(PS aan diegenen die mij kennen: ik weet dat jullie waarschijnlijk ongelooflijk blij zijn voor mij om dit te lezen, maar hou het alsjeblief nog stil. Geen publieke felicitaties of insinuaties op facebook alsjeblieft... Ik vind het helemaal niet erg dat sommige onder jullie mij persoonlijk kennen en hier mee lezen en het weten, maar ik ben er nog niet aan toe om het officieel te gaan verkondigen. Nogal logisch, dit is nog heel pril, he. In good times...)

woensdag 13 april 2011

De wachtweken - deel 2

Nog meer verzamelde stukjes die jullie tegoed hadden:

Zaterdag (dag 6 na de tp): Uitstel van executie?
Nog wat meer druk in de onderrug en buik gevoeld vandaag. Nog wat meer bruinverlies gehad ook. Ik durf niet meer naar de wc gaan en als ik ga, durf ik bijna niet de toilet weer te verlaten. Komt er bloed? Of krijg ik nog uitstel van executie?

Doe werkelijk geen oog dicht tegenwoordig. Heb uren liggen staren in het donker (kan ook een gevoel geweest zijn want het was toch verbazend snel ochtend).

Dinsdag: Dag 9 en weer zoveel dichter bij het gekkenhuis
Een week geleden geloofde ik er niet in. Vandaag heb ik nog steeds geen regels. Geen bruinverlies meer gehad ook niet. Slechts lichte krampen, of eerder een soort drukkend gevoel, maar met eierstokken die flink gestimuleerd en vervolgens leeggeprikt werden en daarbovenop nog wat extra viezigheid te verwerken krijgen, is dat waarschijnlijk niet zo abnormaal.

Wel nieuw: mijn borsten lijken wel te groeien met het uur. Ik lijk letterlijk uit mijn bh te barsten. (Ofwel is mijn bh gekrompen in de was.)

En nu loop ik eigenlijk de laatste dagen serieus te hopen dat het deze keer wel lukt. Zo, daarmee staat het zwart op wit. (Al zegt mijn pessimistische ik dat ik waarschijnlijk vanavond wel mijn regels zal krijgen. Net zoals vorige keer.)

Woensdag (dag 10): Verder niks te melden
Vandaag nog wat verder gedaan met verf tegen de muur te kwakken en met het verorberen van chocolade-eitjes (met mate).

Heb nog steeds geen bloedverlies. Heb amper nog krampen. Heb daarentegen een uitdeinend schap. Heb deze morgen mijn bh losser moeten maken en ik voel me nog steeds compleet ingesnoerd; al komt dat misschien door al mijn gesnoep van de laatste tijd, want mijn broeken spannen ook serieus...
Nog twee dagen 'till D-day...

zondag 10 april 2011

De wachtweken - deel 1

Jep, de wachtweken... Wat kan ik erover zeggen? Sorry, inspiratie is een beetje zoek momenteel. Heb wel stukjes geschreven, maar ben ze telkens blijven bijwerken. Nooit tevreden over 't resultaat. Schrijven lukt niet goed met zoveel aan uw kop, zeker? Hoewel, in het nabije verleden bleek herhaaldelijk dat net op momenten dat 't ellende ten top was, dat bij mij de creativiteit evenredig brouwde en borrelde... Soit.

Maar omdat ik er dus niet uitgeraakte, heb ik maar besloten een kleine compilatie van stukjes bijeen te vegen. Dit is een kleine greep uit de stukjes die jullie nog tegoed hadden:

Woensdag (dag 3 na de tp): Een ontspannend dagje
Wie zei dat winkelen ontspannend is? Ben de hele dag met mijn ma gaan winkelen en echt stikkapot nu. Je kan me bijeen vegen. Echt. Waar. Verder, buiten deze vermoeidheid, niets te melden (al weet iedereen die al eens met haar moeder op winkeltocht is getrokken, dat zo'n dag sowieso een ware uitputtingsslag is, ook zonder wachtweken daar bovenop, dus da's niks bijzonders) . Mijn lijf houdt het mysterie vooralsnog in stand.

Donderdag: Fast Forward
Iemand zou een knopje moeten uitvinden om de tijd op fast forward te zetten. Pfft...
Nog acht dagen tot de verlossende bloedprik. Tenzij ik over vijf dagen mijn regels heb zoals vorige keer.
Deze morgen lag ik in bed een poging te doen mezelf voor te stellen dat er een embryootje in mijn buik zat. Heb het er moeilijk mee. Zonder wit stipje op een echobeeld is het zoveel ontastbaarders dan vorige keer. (En wederom weigert lijf enig signaal te geven. Ik kreeg welgeteld één krampje in de namiddag.)

Vrijdag: Wachten volgens het boekje
Wachten: toeven, verwachten, blijven op een plaats tot iets of iemand komt.
Er even een woordenboek bijhalen kan zo verhelderend zijn. Ik vertoef bij deze in een denkbeeldige plaats (vb: mijn mentale gekkenhuis) tot er nieuws komt (hopelijk positief).

Intussen vul ik de tijd met het tot in het absurde focussen op elk krampje, pijntje, gevoeltje, hintje van mijn vreselijk eigenzinnig lijf dat meer duidelijkheid moet bieden over de stand van zaken of de vorderingen in mijn baarmoeder.

Vandaag al wat meer krampen. Op het werk ging het op en af. Soms wat meer in de buik (is mijn embryootje bezig met zich stevig te verankeren in mijn baarmoeder?), soms wat meer in de onderrug zoals bij mijn regels (is mijn baarmoeder aan een hardnekkig tegenoffensief bezig tegen deze indringer?), soms weer helemaal niks (een tijdelijk staakt-het-vuren om weer op krachten te komen?). (Ik heb vandaag echt 0,0 dingen afgewerkt van mijn to do-lijst. Ik heb er wel heel ijverig naar zitten staren, maar mijn gedachten gingen keer op keer naar de woelige strijd in mijn buik.)

Daarnet op toilet ook een spoortje van iets bruins. Sorry, het klinkt vies, en het was het eigenlijk ook, en terwijl ik dat zat te bedenken ('wat is dit vies') wou ik enkel op toilet blijven zitten zodat ik toch maar kon zien of er nog iets uitkwam (niks). Als ik een vergrootglas bij de hand gehad, ik had het nog nader zitten bestuderen. Echt...

Vrijdag bis: Ringmapje
Oh, en als ik niet zou weten wat te doen: ik heb nog wat paperassen ontvangen van de mutualiteit. Toen we begonnen, heb ik een ringmapje leeggemaakt om al onze papieren in te verzamelen. Ons schema etc. Intussen is mijn ringmapje aan een uitbreiding toe.

Al ziet het ernaar uit dat ik binnenkort tijd genoeg zal hebben om alles deftig te klasseren. Ik belde nu al om een vervolgafspraak vast te leggen bij de dokter. Vorige keer ging dat behoorlijk snel: de week nadat het duidelijk was dat Wit Stipje had losgelaten, konden we bij de dokter terecht. Misschien daarom dat ik verwacht had dat een snelle afspraak nu ook wel mogelijk zou zijn. Ja hallo, onze afspraak om de uitslag van deze poging te bespreken, is pas over een kleine twee maanden! Al besef ik wel dat ik qua wachten op afspraken tot nu toe nog niet te klagen heb gehad dus zal het er maar bijnemen. We gingen na deze poging, als hij mislukt toch sowieso een pauze inlassen, dus maakt het eigenlijk niet echt uit.