maandag 2 juli 2012

Vastberaden anti-UFO

Ik ben uiterst anti-ufo in veel betekenissen van het woord. Ik geloof niet in ufo's, zijnde 'unidentified flying object'). Ik ben zo'n saaie agnost die er één zal moeten zien om 't te geloven (waarschijnlijk word ik nu gestenigd door de 'believers'. Voor hen wil ik graag een amusante roman aanraden getiteld 'The Attack of the Unsinkable Rubber Ducks' van een zekere, en in België onterecht veel te onbekende Christopher Brookmyre. Al vrees ik dat de humor hen zal ontgaan.)

Ik heb eveneens een probleem met die andere ufo's: Uitblinkend in Fenomenale Onafheid, beter gekend als 'Unfinished Object.' Alleen heb ik daarvan, en in tegenstelling tot die andere ufo's, een ware invasie van in huis. Heel wat ideeën zat, maar veel goeie bedoelingen verder ligt het ding in kwestie in het beste geval ergens stof te vergaren. Tot voor kort had ik bovendien een bijzonder gebrek aan gewillige slachtoffers voor de resultaten van de opborrelende inspiratie. Een speeltapijtje naaien voor Allerliefste klinkt op z'n zacht gezegd wat vreemd, vindtuniet?

Dit weekend was ik echter, zoals de titel hierboven al verklapt, vastberaden anti-ufo. Het project: een speeltapijtje, dat had u misschien al geraden.

Ik had al geruime tijd de nodige stoffen in huis (oude lappen, nieuw gekochte, gerecupereerde nieuwe (lees: nooit gebruikte nieuw aangekochte enkele jaren geleden...) allemaal samen in één doos. En ideeën en inspiratie zat. Het moest er gewoon eens van komen. Ik moest het gewoon eens maken. En dat speeltapijtje begon nu toch wel te dringen. Zeker als ik het nog wou kunnen gebruiken voor S en R vóór ze kunnen lopen...

En dus gooide ik alles open, leende een naaimachine (ik geef toe: ik ben maar een halve vrouw, ik bezit zelf geen naaimachine) en gaf er een lap op.




Stap één: de selectie. Hiermee moest ik maar aan de slag gaan.




Stap twee: aaah, waarom is die basis altijd zo saai? Geen wonder dat ik nooit verder geraak dan deze stap...


Stap drie: ik wou eigenlijk een uil maken, maar kwam uit bij dit...




Stap vier: volgende keer ga ik absoluut en zonder enige twijfel voor de uil, stijl: Minimalistic.




Stap vijf: twee dagen, twee emmers zweet en tranen en slechts twee gebroken spelden verder en kijk: voor een bijna complete naai-leek als ik mag het eindresultaat er wel zijn, denk ik. En net op tijd, want sinds enkele dagen kan S zitten (zelf, zonder steun en zonder dat iemand hem in die positie moet zetten. Jawel. En dat op nog geen 8 maand.)




Het speeltapijt is trouwens al meteen herdoopt tot picknic-laken en doorstond de eerste picknic-test met glans.

(En voor zij die zich afvragen wat dit nu nog met het onderwerp te maken heeft, ik vraag me hetzelfde af. Misschien moet ik toch maar eens een nieuwe blog starten, al ga ik dit nu toch niet elk weekend doen. M'n rug is kapot...)