dinsdag 30 november 2010

Vreemde gevoelens

Het was een vreemde gewaarwording gisterenochtend. Ik zat aan het ontbijt en ik had zin om een potje te wenen terwijl daar werkelijk geen enkele reden of aanleiding toe was. Ik had vrij goed geslapen. De dag ervoor was een leuke dag geweest met het concert en de dikke knuffel van Allerliefste die me zoveel deugd had gedaan. En toch was ik down. Somber. Neerslachtig. En vooral: met echt de goesting om in tranen uit te barsten.

Ik nam mezelf een tasje thee terwijl Allerliefste zijn boterhammen smeerde en vertelde hem hoe ik me voelde. Allerliefste keek een beetje verbaasd op. Ik voegde er met een zucht aan toe: 'schat, ik vrees dat de bijwerkingen van de hormonen zijn toegeslagen.' Waarop ik een paar keer extra moest slikken om niet alsnog in tranen uit te barsten...

En tijdens de middag, op het werk, kreeg ik ineens pijn in mijn liesstreek, daar waar ik ook wel pijn kon hebben tijdens mijn regels, of tijdens mijn eisprong (ookal wou mijn gynae vroeger dat niet geloven. Een eisprong dat kan je zogezegd niet voelen. Tot ik de website endometriose.be las en daarop vond dat een pijnlijke eisprong wel degelijk kan, zeker bij endometriose.)

M'enfin, de pijn daar kan ik wel mee leven. Gelukkig was de dag vrij hectisch en had ik geen tijd meer om me zielig te voelen of de goesting te hebben om een potje te huilen. Ik slaagde er zelfs in om rustig het ene telefoontje na het andere af te werken, met schijnbaar alle geduld van de wereld en een glimlach alsof ik de verlichaming van 'zen' was. Ik was in uitermate goede vorm. Gelukkig maar, want ik hou mijn hart vast voor wat nog moet komen. We zijn nog niet halfweg met die Menopur.

Decadentie in het kwadraat

Het was een sjokvol weekend, maar wel vol leuke dingen: we zijn niet één keer, maar twéé keer gaan eten (vrijdag en zondag), we zijn taart gaan eten voor de verjaardagen van mijn ma en broer en we zijn naar een concert gegaan. Decadentie in kwadraat, kortom. Maar er is wel een uitleg voor. Vrijdag zijn we gaan eten omdat we geen zin hadden om te koken. Zondag zijn we een snelle hap gaan eten tussen de koffie- en taartmiddag (met (door mijn ma) zelfgemaakte chocoladetaart!! (het was haar verjaardag)) bij mijn ma en het concert. En het was niet één al feest; er moest ook gewerkt worden. Ik had mijn spulletjes mee om me bij mijn ouders effe te kunnen afzonderen voor mijn Menopurprik.

Het concert was echt tof, al moet ik zeggen dat ik tot mijn ontsteltenis mijn maag voelde keren bij de gedachte alleen al aan iets met alcohol. Allerliefste vroeg of ik niet een pintje of glaasje wijn wou, en ik trok gewoon bleek weg. Feestelijk bedankt maar nee. Nu niet. Ach ja, waarschijnlijk is het toch niet aangeraden om alcohol te drinken tijdens de behandelingen, ook al is het maar één glaasje. Ik was sowieso niet van plan geweest om te drinken. Maar dat mijn maag keerde bij het idee, dat verbaasde me toch.
En dus dronk ik maar cola tot ik er misselijk van werd. En toen kreeg ik een hele dikke knuffel van Allerliefste: 'het komt allemaal wel in orde, schat.'

zondag 28 november 2010

Het gedoe van de eerste keer

De eerste prik met Menopur was weer een heel gedoe gisteren. Drie ampules te mengen met één ampuletje water. Drie keer die naald erin, mengen, opzuigen en in de volgende ampule steken. Wat een toestand toch. En dat letterlijk tussen de soep en de patatten. Terwijl ik mijn Menopurprik zette in de badkamer, stond Allerliefste de soepkommen af te ruimen en patatten te schillen in de keuken.

zaterdag 27 november 2010

Een echo, een frons en een lach

Gisteren was het zover. Ik mocht nog eens langsgaan voor een bloedprik en mijn eerste echografie. Ik was er helemaal niet zo gerust in al kon ik de zenuwen nog wel behoorlijk onder controle houden. Toch moet ik er wel bij zeggen dat ik een afspraak had om 9u15 en omwille van die zenuwen 20 minuten te vroeg was. Ik had me voorgenomen op het gemakje te fietsen maar ik was de straat nog niet uit of ik was als een bezetene aan het doortrappen en zo deed ik er minder lang over dan gepland. Tja...

Bij het bloedprikken liep het nog vlot. De verpleegster wierp één blik op mijn arm en zei: 'ha, da's een makkelijke.' De ader in mijn linkerarm roept er inderdaad om om in geprikt te worden. Hij ligt mooi dik en bol in de plooi van mijn elleboog. Ze voegde er zelfs lachend aan toe: 'die kan je binnenkort zelf prikken.' Feestelijk bedankt. Zelfs na een week met dagelijkse Decapeptyl-prikken, kan ik er nog steeds niet naar kijken als ze mijn bloed prikken.

En dan mocht ik door naar de echo. De dokter (of was het een assistent?) stelde me op m'n gemak en vloog er geroutineerd in. En kreeg een frons.
En die frons werd dieper.
En ik kreeg geen commentaar. De frons bleef. Intussen begon hij te poken met de staaf waarmee die echo gemaakt wordt, en te draaien en te zoeken.
En toen hield ik het niet meer. 'Ziet het er ok uit?'
'Wat neemt u van medicijnen, mevrouw?'
'Decapeptyl.'
'Niets anders? Geen stimulering?'
'Euh nee, ik start net. Dit is mijn eerste echo.'
'Aaahh! Maar dat verklaart alles!' De frons was op slag verdwenen en maakte plaats voor een brede glimlach. 'Op uw blad hebben ze gezet dat ik uw follikels moest nakijken.'
Ha nee, ik vertelde kort waar ik sta en wat ik heb en vroeg of alles er goed uitziet. Ik wou vooral weten of ik nieuwe cystes heb gekregen. Of mijn eierstokken er ok uitzien. Of de endometriose weg is.
De dokter was bemoedigend. Er zijn geen cystes. Mijn eierstokken zien er prima uit en er is niks dat erop wijst dat de endometriose terug zou zijn.
Ik voelde me tien kilo lichter toen ik naar buiten wandelde en had zin om iedereen te gaan sms-en. Het drong dan pas tot me door dat ik geen cystes meer heb. Geen endometriose. We staan er goed voor. We mogen starten.

De monitoring belde later in de middag. Ik wandelde net door de straat en probeerde meteen met mijn vrije hand een papiertje uit mijn zak te vissen want onmiddellijk kreeg ik een lijstje instructies mee:
'vrijdag drie ampules Menopur, zaterdag twee, zondag drie, maandag twee, dinsdag drie, woensdag bloed en echo om 8u30. En de Menopur altijd tussen 18u en 20u.' En ik die dacht dat je zelf een beetje kon kiezen wanneer die prikken moesten worden gezet. Ik denk dat er iemand ooit tegen me gezegd heeft: kiest een goed uur daarvoor. Waarschijnlijk iemand die iets anders kreeg. Wat voel ik me soms dom en onwetend. Ik schaam me en vervloek mezelf. En dan haal ik mijn schouders op. Maakt deel uit van het leerproces zeker? Hoeveel je ook op voorhand leest en hoort erover, het is toch allemaal anders voor jou persoonlijk.

Het volgende moment belde ik Allerliefste met het goede nieuws, terwijl ik verder de straat uit huppelde. We starten! We starten! We starten!

donderdag 25 november 2010

Symbooltje voor verankering

Na mijn laparoscopie stond ik eens in de spiegel naar mijn buik te kijken. Drie nieuwe litekens erbij. Nu heb ik vijf litekens op mijn buik, met een groter liteken erbij geteld van toen ik klein was en een blindedarmoperatie heb gehad, een spoedoperatie die toch een flinke streep heeft afgetekend op mijn buik, en met een liteken in de lies erbij gerekend van een operatie aan mijn been. Ik zei tegen Allerliefste: 'nu kan ik evengoed een ankertje of zoiets laten tattoeëren. Ik voel me toch al een halve piraat met al die litekens.' Allerliefste gaf me spontaan een knuffel en vroeg enkel: 'wanneer?'

Toen ik een weekje later hetzelfde mopje tegen mijn ma vertelde, moest zij ook lachen en gaf als enige commentaar: 'waarom niet?' Mijn ma is genezen van kanker en vindt dat iedereen ten volle van het leven moet genieten. Als daar tattoo's bij horen: go ahead!
Ikke: 'omdat dit misschien een mopje is en ik helemaal niet van plan ben om een ankertje op mijn buik te laten tattoeëren?' Ik voelde mezelf terugkrabbelen.

Maar bon, het zette me wel aan het denken. Misschien is een ankertje nog niet eens zo'n idioot gedacht. Het is eigenlijk nogal symbolisch, he. Een symbooltje voor een goede verankering van het embryo'tje dat ze binnenkort zullen terugplaatsen. Als geluksbrengertje kan het misschien wel tellen. Toch stak ik het ideetje in de diepvriezer. Je buik is namelijk mogelijk ook niet meteen de uitgelezen plaats voor een tattoo als je streefdoel een zwangerschap is en een ankertje met een zwangerstriem erdoor is misschien toch niet zo aantrekkelijk. Nu ja... met de litekens is die nu ook al niet meteen het mooiste exemplaar dat er is, maar dit terzijde. Het idee vloog ook terzijde.

Dit weekend sleurde Allerliefste me echter mee naar een Tattoo Convention. Man, daar stonden een paar mensen met een paar euhm... in het oog springende tattoo's, dat kan ik je verzekeren. Ik liep er vooral nieuwsgierig rond te kijken. Allerliefste keek ook zijn ogen uit. Hij heeft niet zo lang geleden een tattoo op zijn arm laten zetten en ik verdenk er hem in stilte van al aan het uitkijken te zijn geweest voor een volgende tattoo, iets waar ik toch mijn hart wat voor vasthou, want wat als hij later spijt krijgt? Maar op een bepaald betrapte ik er mezelf op dat ik toch in die fotoalbums aan het bladeren was op zoek naar leuke ankertjes... Help zeg.

Natuurlijk betrapte Allerliefste me en vroeg meteen weer wanneer ik er eentje ging laten zetten. Niet als hij er teveel druk oplegt, da's zeker. En ook niet tot ik honderd procent zeker ben van een leuk ontwerpje. Dat leuk en klein is. En door een goeie tattoo-eur gezet kan worden. En pas als ik weet wat de uitkomst is van deze poging. Lukt het niet van de eerste keer, dan kan ik wel een extra geluksbrengertje gebruiken, is de redenering.

Laat ons zeggen dat ik in afwachting er nog eens over nadenk. Gisterenavond begon het alleszins serieus te kriebelen en ik ben zelf al wat aan het tekenen gegaan. Dat was ook wel fijn in ieder geval.

woensdag 24 november 2010

Elegant in blauw

Ik moet iets toegeven. Ik ben zo iemand die heel gevoelig is voor blauwe plekken. Ik moet maar mijn been even ergens lichtjes tegen stoten en ik heb een blauwe plek. Daar komt bij dat ik af en toe echt lomp kan zijn. Ik zit ook niet zo graag stil en tafelhoeken, stoelen, fietspedalen, bureau's en ladenblokken oefenen simpelweg een onweerstaanbare aantrekkingskracht uit op mijn schenen en knieën. Resultaat: ik heb altijd wel ergens een blauw plek, vaak op mijn benen. Allerliefste amuseert zich er regelmatig mee: als hij mij op een gloednieuw exemplaar betrapt, dan begint hij er op te drukken tot ik in tranen ben van de pijn of van het lachen of beide.

Sinds deze zomer heb ik echter ook al blauwe plekken gehad op mijn armen na bloedprikken. En nu heb ik er weer twee nieuwe bij... op mijn buik. Geen idee of het normaal is om blauwe plekken te krijgen nadat je jezelf moet prikken. Geen idee of het normaal is dat één van die plekken toch zo groot is als een vijftig cent stuk.

Maar het is wel heel vervelend want ik ben niet dik en heb dus niet veel plaats om me te prikken (dat moet in het vet in de buik, zo schuin onder de navel) en ik heb nog wel een paar weken prikken voor de boeg, waarvan binnenkort dagelijks twéé prikken zelfs. Zal het morgen eens vragen als ik weer voor een bloedprik moet.

Daarnaast moet ik nog iets bekennen. Ik kan nogal lui zijn als het aankomt op make-uptoestanden. Da's eigenlijk gewoon niet echt aan mij besteed. Ik ben dus een lui en lomp geval dat geen make-up draagt en met doorgaans wel ergens een blauw plek op mijn benen.

Vandaag was ik het echter ineens grondig beu. Beu om me een lomp en hopeloos geval te voelen. Geen make-up en de occasionele blauwe plek op een scheenbeen is één ding, een buik vol prikgaten is wel iets heel anders. Het was tijd voor actie. Ik heb mezelf twee uur in de badkamer opgesloten en kwam er pas weer uit nadat ik grondig geboend was, inclusief een scrub-, smeer- en poederbeurt van mijn gezicht als extra verwennerijtje, en nadat ik mezelf voorzien had van een mooie laag nagellak op vingers én tenen. Toen ik de badkamer verliet, had ik zowaar het gevoel alsof ik klaar was om naar een feestje te gaan. Was wel tof. Moet ik vaker doen. Allerliefste ging volledig akkoord.

Kennismaking met de babysit

Gisterenavond weer eens moeilijk gehad. Ik had vorige week misschien wat overmoedig gereageerd op een oproepje van een buur die op zoek was naar een babysit. Gisterenavond was ik uitgenodigd voor een avondje kennismaking. Het liep wel vlot, maar ik werd me opeens heel erg bewust van het feit dat ik zelf kinderloos ben. En al dertig. En ik zag haar soms bedenkelijk kijken. Ik vermoedde dat ze zich zat af te vragen waarom, hoe, of...? Ik was ineens supergegeneerd en ik denk dat ze dat goed heeft opgemerkt, waardoor ik me natuurlijk nog meer geneerde.

De peuter was wel een schatje. Heel vrolijk en spontaan. Kwam vrij snel eens nieuwsgierig kijken wie deze vreemde vrouw was. En wat voor ongelooflijk interessante kralenketting die aan had.
Dus deed ik maar wat ik vaak doe in zo'n situaties: ik praat mee over kinderen, maar dan over de kinderen van anderen: oh ja, mijn zus haar kinderen doen dat ook blabla...! Dan zie je die vrouwen echt ontspannen van: 'ha, de 'moeder'-taal!' Soms bloedt mijn hart daar wel wat door, maar het zijn alleszins leukere onderwerpen dan IVF-toestanden.
Het moeilijkste moment kwam natuurlijk nadien pas. Toen ik weer thuis was. Met Allerliefste voor de tv. Was dit wel een goed idee? Ah ja, ik kan maar eens proberen zeker? Overigens, nu ik maar halftijds werk, is elk zakcentje welkom.

dinsdag 23 november 2010

Een tijd om reizen te plannen

We zitten aan een laat ontbijt. We hebben alletwee een vrije dag. Allerliefste zit in een boek te bladeren. Een reisgids voor onze volgende Verre Reis. Deze keer gaan het richting Zuid-Amerika. Ik vind het superspannend. Het is niet de eerste keer dat we zo ver gaan, maar wel nog maar de tweede keer en de vorige keer ging het helemaal de andere kant op van de wereld, naar Azië. We zijn nog nooit naar Zuid-Amerika getrokken. Nu woont één van de vrienden van Allerliefste ginder. Hij ging er een paar maanden naartoe gaan, maar is gebleven. Heeft er nu een huisje en een vriendin. En een job. En wij kregen een uitnodiging.

Ik vind het echt spannend en kijk er enorm naar uit. Allerliefste ook. Waarschijnlijk gaan we in februari. Al denk ik dat ik wel een goeie annulatieverzekering ga nemen, just in case.

En dan moet ik me zitten verdedingen bij de mensen. Bij mensen die weten dat we met IVF bezig zijn. 'Is dat wel een goed gedacht om zo ver te reizen?' 'Ge gaat toch niet gaan als ge zwanger zijt?' Euh ja... Mijn zus is wel naar Sri Lanka gegaan toen ze nog maar twee maanden zwanger was en mijn nichtje loopt ook vrolijk rond. In die eerste maanden kan nog zoveel misgaan, maar moet ge daarom negen maanden op een stoel blijven zitten in België? En als we nu niet gaan, wanneer dan wel? Komt er wel ooit een goed moment?

En trouwens, ik hou meer rekening met het niet lukken, dan dat het wel van de eerste keer zal lukken en ik denk dat het wel leuk zou zijn om dan wat afleiding te krijgen. En eigenlijk kunnen alle andere mensen de boom in en moeten ze zich met hun eigen zaken bemoeien. Ik heb ineens keiveel zin om naar Zuid-Amerika te gaan en die vriendin eens te ontmoeten waar ik zo nieuwsgierig naar ben.

Al zal ik me wel even nog over de financiën van de zaak moeten buigen. Dat wordt wel nog even spannend. Intussen hebben we namelijk de eerste factuur gekregen van het Fertiliteitscentrum: 67 euro enkel en alleen voor het labo-onderzoek van Allerliefste zijn staaltje. En er komt nog véél meer aan. - Diepe, diepe zucht... -

maandag 22 november 2010

Tongbijten

Ik moest vandaag serieus op mijn tong bijten. Op het werk ging het opeens over prikken en de kwestie: kan je ertegen? Kan je ernaar kijken? En: kan je ze zelf zetten? Geen idee meer hoe we erop zijn gekomen. Een collega vertelde dat zij quasi flauwvalt bij de gedachte alleen al. Een andere collega deed een hele uiteenzetting over hoe zij ooit nog op een stage heeft moeten helpen bij het bloedprikken bij baby's en dat ze het wel zelf kon doen bij die baby's, maar er niet naar kon kijken als zij zo'n baby'tje moest stilhouden als haar collega de bloedprik deed. En dat ze wel bij haar man ooit nog eens prikken heeft gezet, maar er niet naar kon kijken als haar zonen prikken moesten krijgen. Jadajadajada...

Ik wou roepen dat ik dat zo herkende: dat ik nu plots zelf prikken kan zetten bij mezelf maar er nog altijd niet naar kan kijken als ze mijn bloed prikken. Alleen wil ik niet dat mijn collega's weten dat ik al begonnen ben met het zetten van de prikken. Ik wil niet dat ze weten of kunnen raden waar we zitten in de behandelingen. Dus zweeg ik, met veel moeite...

zaterdag 20 november 2010

Stel je voor dat...

Gisterenavond met een paar vriendinnen afgesproken. Vriendin A die ik al een tijdje niet meer had gezien, is gaan samenwonen met haar vriend en had ons uitgenodigd voor een avondje 'gezellig bijpraten'.
'Ons' dat waren: vriendin B die niet zo ver woont en die ik desondanks gemakkelijk al een jaar of twee niet meer had gezien, zeer goeie vriendin C die helaas wat verder weg woont waardoor we elkaar niet bepaald regelmatig zien en ik. Met vier dus. Afwezig was de vijfde vriendin, vriendin D, die momenteel in het buitenland zit. Dat was wel jammer. Met haar erbij zou ons clubje van vroeger weer eens volledig geweest zijn.

Voor we naar ginder trokken, belde vriendin C, de goeie vriendin mij op voor nog een paar praktische dingen. Voor ze wou afleggen, hield ik haar even tegen.
'Weten ze het,' vroeg ik haar.
'Van jou of van mij?'
'Beide.' Daarmee bedoelde ik mijn kinderplannen en haar kinderwens, onze problemen en onze toekomstige behandelingen (die van mij in de wel zeer nabije toekomst, die van haar in de iets verdere toekomst). Zij heeft PCOS. Verder weet ik niet echt veel details, buiten dan dat ze vrijwel nooit natuurlijk haar regels heeft en al een lange tocht langs gynaecologen achter de rug heeft om gewoon uit te vlooien wat er eigenlijk mis met haar was. Dat was voor er nog maar sprake was van een eventuele kinderwens.
En sinds ik zelf meer ben gaan opzoeken over endometriose, weet ik ook dat PCOS even slecht nieuws is als endometriose. We zitten met andere woorden in min of meer hetzelfde schuitje en dat schept een band. Alleen was zij lang nog niet aan kinderen toe. Ik had altijd het gevoel tien stappen voor te staan op haar, waardoor die goeie band toch ook wel soms, zeker twee jaar geleden, wat op een slappe rekker leek op dat vlak. Niet dat ik dit slecht bedoel, he. 't Was gewoon... ik stond gewoon steeds zoveel verder als het aankwam op die kinderwens. Tot nu. Sinds een tijdje spreken zij en haar vriend serieus over kinderen krijgen.

En de laatste jaren zag ik de anderen niet meer zo vaak. We kennen elkaar van vroeger en gingen een beetje ieder z'n eigen weg. Ze waren gewoon met heel andere dingen bezig. Vriendin C was eigenlijk de enige die ik regelmatig hoorde. Zij was van in het begin op de hoogte van onze mislukte natuurlijke pogingen. Duimde mee voor ons. Ze is een aantal keren bij ons op bezoek geweest. Ik heb haar zelfs de laatste keer dat ze op bezoek was mijn Schema getoond. Als ze kinderen wil, zal ze ook langs een Fertiliteitscentrum moeten gaan en sinds ze op een ochtend opstond met het ontnuchterende en volle besef dat ze het ook wel fijn zo vinden om zo'n kabaalmaker in pampers in huis te halen, hoort ze me honderduit over het onderwerp. Daarmee is die slappere rekker in één klap vervangen door een zéér stevig snoer. Ze is wat ze noemen een hartsvriendin.

'Nee, niet helemaal. Maar we gaan er wel over praten, niet? 't Zijn onze vriendinnen.' Vriendin C houdt niet van geheimen en ik vind IVF geen taboe.
'Ok.'

De avond vorderde en af en toe werden hints gegeven. Ik twijfelde inmiddels of ik het wel zou zeggen. Ik dacht een beetje na over het nut. De toon van de gesprekken was nu net zo lekker luchtig en optimistisch. Vriendin A, de gastvrouw van de avond, was honderduit aan het vertellen over hoe ze haar vriend tegen het lijf was gelopen. Vriendin B vertelde over haar job en over haar dilemma nu ze een ander, potentieel zeer interessant voorstel had gekregen. Kortom, de sfeer zat erin. We zaten gezellig te keuvelen.

Maar toen kwam het koffie-moment, na het eten. Ze kennen me als koffieverslaafd. Ik bedoel: ik dronk tot zo'n maand, anderhalve maand geleden vijf tot zes tassen koffie per dag. Een dag zonder en ik zat met een onhoudbare hoofdpijn. Iedereen weet dat ik geen tas koffie liet staan. En ik koos thee. Er begon er meteen één: 'Je weet toch wat ze zeggen over vrouwen die geen meer koffie lusten?'
Waarop ik meteen: 'ja, en ik ben níet zwanger.'
Waarop vriendin C begripvol: 'dat zul je nu wel vaak horen, zeker?'
Ikke: 'Ja, nogal.' En ik van de twee anderen een pak vragentekens kreeg. Dus zei ik nogal luchtig: 'ja, ik moet hormonen pakken. Die hebben ervoor gezorgd dat ik geen koffie meer lust.' Ik dacht dat ze er meteen verder zouden vragen. Ikke, hormonen pakken? Maar nee...

Het ging een tijdje over koffieverslavingen en ik dacht dat we zover van het onderwerp afgedwaald waren dat het niet meer ter sprake zou komen, maar later zaten we gezellig in de zetel genesteld, en hebben we toch alles verteld. Ik over endometriose en IVF en vriendin C over haar PCOS en haar kinderwens. Het voelde toch wat vreemd om met twee zo'n geladen geheimen te delen en dus gooiden we alles maar beetje bij beetje op tafel, of liever in de groep.

De andere twee wisten denk ik niet zo goed hoe te reageren. Normaal is het goed nieuws om vriendinnen te hebben met kinderwensen enzo, maar hier zaten we ineens met een paar vriendinnen een leuke reünie te houden en de twee die een kinderwens hebben, hadden ook meteen zicht op de hele medische mallemolen. Ik vond het een beetje jammer voor vriendin A die pas was gaan samenwonen. Zij gaf toe dat ze er ook al aan gedacht had. We babbelden er wel over, maar het was niet langer zo'n vrolijke tetter over kinderdromen en rooskleurige toekomstplannen. Ik mis het een beetje, die vrolijke babbels over 'stel je voor dat...' en zo.

Maar tegelijk besef ik ook wel dat ik geweldige vriendinnen heb. Ik kan me niet voorstellen dat ik met dergelijke dingen níet zou terecht kunnen bij mijn vriendinnen.

donderdag 18 november 2010

Junkie in slaapdronken modus

Tweede dag, tweede prik. Ik moest vandaag mijn wekker zetten, speciaal voor deze prik want vandaag mocht ik eigenlijk uitslapen. Een beetje slaapdronken gooide ik het deken van me af en wandelde naar de eetkamer waar mijn spulletjes op tafel klaarstonden. Met het prut nog in mijn ogen, legde ik het boekje met de instructies naast me en brak ik de ampule met het mengvocht open, nam de spuit, zette de dikke naald erop, zoog het vocht op, spuitte het in de ampule met Decapeptyl (in poedervorm), mengde, schudde, zoog het weer op, liet de lucht eruit, verwisselde de dikke naald door een kleine fijne naald en nam mijn buik vast. Nee, wacht, ik nam nog een klein ontsmettingsdoekje, depte mijn buik ermee en liet nog eens de lucht uit de naald. Ik overliep nog eens alles. Keek of ik niets vergeten was. Nee? Klaar. Ik ademde eens diep in. Ik was gelukkig moe genoeg en wou gewoon zo snel weer naar bed dat ik die naald er snel induwde. Hij gleed er in alsof mijn buik van boter was. Het deed minder pijn dan ik verwacht had eigenlijk. Zou dat komen omdat als je het zelf doet, dat je zo geconcentreerd bent dat je de pijn naast je neer legt?

Het was alleszins snel gebeurd. Ik trok de naald er weer uit. Er liep meteen nog een druppeltje uit, gevolgd door een druppeltje bloed. Ik drukte het ontsmettingsdoekje er weer op tot er geen bloed meer op parelde. Het was voorbij. Ik kon weer naar bed. De stapel doosjes met naalden en ampules vlogen weer opzij. Allerliefste gooide het deken weer over me en nestelde zich tegen me aan.

Het duurde even voor ik weer indommelde. Dit is voor de komende weken dagelijkse kost. Het is helemaal niet meer zo glorieus, de IVF-carrousel. Ik voelde me nu echt een halve junk. Het stemde me wat somber.

woensdag 17 november 2010

Junkie doet een vreugdedansje

Hoera! Woohoo! Hip hip hooray! Ik sta hier een paar vreugdedansjes te doen in mijn living. Ik ben er zonet in geslaagd om zonder enige hulp mijn allereerste prik te zetten bij mezelf!! Het is gelukt! Ik ben zo trots op mezelf dat ik hier als een idioot zit te grijnzen terwijl ik dit typ.

Allerliefste stond er een beetje bij te kijken. Hij was verrast dat het zo snel gefikst was en noemde me al even trots een 'echte junk'. Ik beloofde hem lachend dat hij ook eens eentje mag zetten bij mij. En toen kreeg ik een hele dikke knuffel. En toen vroeg hij of ik een tasje thee wou. 'Nog niet,' kraakte ik terug terwijl ik hem weigerde los te laten. Mijn stem was effe in staking, niet akkoord met de plotse adrenaline-opstoot en mijn benen sloten zich ineens bij het protest aan met een trilactie.

En de monitoring, de vriendelijke dame van het centrum die me opbelde met mijn eerste instructies, hakte voor mij ook meteen de knoop door over op welk uur van de dag ik die prikken Decapeptyl moet zetten: 's morgens. Liefst min of meer op het zelfde uur. Dat betekent dus vanaf nu elke dag de wekker zetten, werkdag of niet. Allez dan maar. So be it. En dan kreeg ik nog meteen twee data mee waarop ik nog eens bloed moet laten trekken en een echo moet laten maken. Mijn arm vertoont intussen overigens geen enkel spoor meer van de bloedprik van deze morgen. Echte professionals ginder. (Toen ik voor een bloedprik bij de anesthesist moest deze zomer, had ik daarna een geweldige blauwe plek op mijn arm en moest ik een paar weken met lange mouwen gaan werken.)

dinsdag 16 november 2010

Over spiegelbeelden en de relativiteitstheorie

Rustig middagje thuis. Telefoon gaat. Mijn zus. Ze is thuis met de kinderen (3 stuks). We tetteren over koetjes en kalfjes en confiture maken en venten en ineens moet ze lachen. Haha, nr 3 heeft een spiegel ontdekt en is zich ijverig aan het spiegelen. Nr 3 is 11 maanden oud en heeft een spiegeltje gevonden op een stuk speelgoed. Kort daarop zit ze haar spiegelbeeld kusjes te geven. Mijn zus verzekert me dat het een hilarisch zicht is.

Op de achtergrond hoor ik nr 1 en 2, respectievelijk 5 en 3 jaar oud, pardon 3,5 jaar oud, met duplo spelen. Ik hoor vooral hoe de stukken de living doorvliegen, op de voet gevolgd door de schaterende nr 1 en 2. Het klinkt zo komisch dat ik meelach.

Daarop zucht mijn zus iets over kinderen en de (in)compatibiliteit van de chaostheorie en de relativiteitstheorie en... Ik zucht iets terug over kinderen en de onherroepelijkheid van de vierde dimensie, met name 'tijd', en neem nog steeds glimlachend een slokje thee in alle stilte in mijn rustig huisje.

maandag 15 november 2010

Forumtalk

Een vrouw stelt me gerust op het forum. Ze is een schat. Komt als geroepen. Ik ken haar echte naam niet, geen idee wie ze is, maar ik kan haar in mijn armen sluiten en ze een mega-knuffel geven. Ze vertelt over hoe moeilijk haar man het soms heeft gehad tijdens de behandelingen en nu nog soms tijdens haar zwangerschap.

Allerliefste is soms een zielig en grauw hoopje mistroostigheid. In zijn waarde aangetast. Ik had het niet eens deftig in de gaten want hey, we waren net zo trots op zijn topatleten. He's the man. De dokter zei het zelfs. Met een toon van stille bewondering en afgunst bijna voor dergelijk vakmanschap.
Toch zit hij erbij als een labradorpup. Onbeholpen. Intriest. Om op een ander moment puur vergif rond te spuien: waarom kinderen willen krijgen anyway? Waarom ouder willen worden? Kinderen krijgen staat gelijk aan Problemen, met hoofdletter, etc etc... Over de IVF krijg ik ineens te horen: 'doe maar', en hij draait zijn rug naar mij. Ik word kwaad. Al jaren spelen we dit spel: welles – nietes – nog nietes. Een jaartje uitstel erbij. Een paar maanden uitstel erbij. Nu zeg ik hem: 'een week uitstel kunt ge krijgen, maar niet meer. Meer kan ik je niet geven. Maar dat is niet het probleem, he?' Hij kijkt me niet begrijpend aan.

De vrouw op het forum vertelde me hetzelfde verhaal: een man in huis als een vat vol zelfbeklag. Van dat soort waardoor een boom van een vent met een dekentje op de bank kruipt en urenlang zapt van het ene rioolniveau-tv-programma naar het andere.

Ze zei: 'Het was ook geen gezamenlijk project.' Alles draaide om haar. Van de dokters die enkel haar naam afriepen, tot het zetten van de spuitjes en zo verder. Iedereen vroeg aan haar hoe het ermee was en vroeg aan hem hooguit wat hij wou drinken of hoe het ging op het werk. Ik vertel haar verhaal aan Allerliefste.

'Mja,' zegt hij, 'zit misschien wel iets in.' Ik zeg dat ik vooral blij ben te horen dat we niet alleen zijn, niet het enige koppel dat zo reageert. En dat het me wel even heeft wakker geschud. Ik vraag hem hoe het ermee gaat. En sindsdien overspoel ik hem met welgemeende complimentjes.
Hoe ik er meer een gezamenlijk project van moet maken weet ik niet, maar hij zal er toch bij moeten zitten als ik mijn eerste spuit zet, al was het maar om mijn hand stil te houden zodat ik niet teveel tril.

Sindsdien, we zijn nu een week verder, gaat het al veel beter. We hebben van het inrichten van één van de kamers een gezamenlijk project gemaakt. We gaan een logeerkamer inrichten. Allerliefste schoot meteen in gang en stond voor ik het besefte alle mogelijke rommel naar buiten te slepen.

zondag 14 november 2010

Babysit

Een buur is op zoek naar een babysit voor haar zoontje van 14 maanden. Ik las haar berichtje gisteren. Hmm... Zou ik? Zou ik niet? Twijfel... Dan toch maar proberen? Laat je niet afschrikken door het zinnetje “in ruil willen wij graag ook eens op jouw kind(eren) passen,” zeg ik tegen mezelf. Ik stuur haar een mailtje. Nee, ik heb nog geen kinderen en nee, ik babysit verre van elke week, maar ik heb een jaar met jonge kinderen gewerkt en vond dat wel heel leuk. En ik heb toch tijd om handen en... En anyway, waarom zou ik geen babysit mogen zijn als ik toevallig zelf met IVF bezig ben?
Ze stuurt me al snel een mailtje terug met een uitnodiging. Meteen betrap ik er mijn hart op een heel klein sprongetje te maken. Joepie, dan kan ik misschien nog eens een verhaaltje voorlezen! Enfin, 14 maanden oud, da's eerder een boekje doorbladeren, samen prentjes kijken en vooral 'damage-controle' in koortsige pogingen om het boekje weer min of meer in één stuk in de kast te kunnen doen belanden, gevolgd door een aai over de bol, het wegvegen een snottebel en oogjes toe.
Ik laat het terloops weten aan Allerliefste. Ik ben een beetje bang dat hij het idee om op andermans kinderen te passen volstrekt idioot zou vinden, maar nee, zijn wenkbrauwen gaan verbaasd de hoogte in maar de enige bijkomende commentaar is: 'ach zo? Fijn zo.'
Wordt ongetwijfeld vervolgd...

zaterdag 13 november 2010

Prik-klok-zorgen

Nu 'D-Day' of liever 'P-Day', met de P van 'Prik', dichterbij komt en de zenuwen steeds moeilijker te onderdrukken zijn, is er nog maar één ding waar ik maar niet uit geraak: welk uur van de dag kies ik om mijn spuiten te zetten? Tenminste, ik veronderstel dat ik dit min of meer te kiezen heb...

's Morgens... nee, liever niet, ik ben geen ochtendmens en ik denk dat dat ook niet aangewezen is als ik 's morgens voor bloedprikken moet gaan.

's Middags? En dan mijn naalden en hormonenpotjes meenemen bij mijn lunchpakket naar het werk zeker? Feestelijk bedankt. Dit is misschien voor sommigen heel praktisch, maar ik toch liever niet.

's Avonds dan. Goed. Om hoe laat? Om welk uur 's avonds ben ik doorgaans vrij? Euhm... Dat ligt wel wat moeilijk eigenlijk. Vroeger op de avond, zo tussen de soep en de patatten? Kan in principe altijd... Behalve dan op dinsdagavond wegens mijn nieuwste bezigheidstherapie: de avondlessen die ik volg voor mijn lerarenopleiding. Tenzij ik mijn naaldensetje meeneem en me ginder opsluit in een wc in een vergeten gang van het zo goed als lege gebouw ('s avonds loopt daar niet meer zoveel volk rond). Dat zou ook wel kunnen al moet ik dan wel altijd in zeven haasten die naalden erin rammen en zie ik het wel zitten om wekelijks op een vuile wc een ampule open te breken met mengvocht, dat vocht op te zuigen en weer in te spuiten in een dosis hormoon, mengen, weer opspuiten, weer inspuiten in een tweede dosis hormoon, mengen, naald veranderen (dunne naald eropzetten), lucht eruit laten, en dat dan in mijn buik rammen? En dit in zeven haasten snel snel voor de les?? Ik denk het niet...

Best is nog waarschijnlijk gewoon tussen elf en twaalf, voor het slapengaan, maar wat doe ik dan op vrijdagavond over drie weken, als we naar een optreden gaan kijken waar we al lang tickets voor hebben gekocht? Mijn naaldensetje en zo meenemen en hopen dat ik door de security geraak? Me ergens in een vuile wc opsluiten en me daar een injectie toedienen (met dezelfde bezwaren als hierboven, want ik zal daar dezelfde hoeveelheid ampules e.d. nodig hebben en de wc zal nog enkele gradaties smeriger zijn waarschijnlijk)? Wat een geweldig vooruitzicht...
Of vroeger doorgaan? Of snel thuis passeren tussen optreden en after-drink? Allerliefste doet me wat aan.

Laat IVF vooral uw leven niet beheersen, he. Wat een goed voornemen van mij.

vrijdag 12 november 2010

Onze arme geweldige mannen

Ik heb medelijden met de mannen van de 'MMM-club'-vrouwen. Zij kunnen namelijk zo weinig doen. Supporteren vanaf de zijlijn. Toekijken hoe hun vrouw binnenmoet op controle of voor kijkoperaties, spuitjes moet zetten, slikken of smeren, opvliegers krijgt, nog eens bloed moet laten trekken, nog eens eindeloos wachten op nieuws.
Het enige wat de man moet doen is er op die ene dag staan met dat potje. Sommigen slagen er niet in. Wat wil je? Wat een druk op je schouders zeg, na zo'n weken van voorbereidingen, soms na maanden wachten. Bij sommige is dit zelfs niet eens nodig omdat ze niet kunnen bieden wat nogal elementair is om het wonder te doen geschieden: springlevende, dolenthousiaste zaadcellen.

Is het dan gek dat de mannen zich soms zo nutteloos voelen? Overbodig? Waardeloos?

Allerliefste zit in een serieuze put en hij wilt er niet echt over praten. Ik moet het doen met wat gebrom en gemompel en het zegt veel als hij gewoon al in de kamer wilt blijven zitten als ik weer begin over de kleur van de kinderkamer-to-be. (Ik moet toch iets doen terwijl we wachten?)

Een man van een 'MMM-club'-vrouw, is niet zomaar een man. Hij moet over een paar bijzondere specialiteiten beschikken:
- geduld waar geen einde aan komt
- een luisterend oor dat niet vol geraakt
- een vaste hand voor het helpen bij het zetten van de prikken als het de vrouw teveel wordt
- een XXXXL schouder voor als de vrouw het nog eens op een huilen zet en da's iets waar ze een abonnement van onbepaalde duur op heeft genomen
- een taaltalent dat keer op keer de juiste woorden weet op te diepen uit de obscure spelonken van onze rijke woordenschat
- het als geen ander verstaan van de kunst van het zichzelf wegcijferen en van het in een verwijtensloze lucht laten hangen van de eigen wensen
- een innemendheid op de grens van helderziendheid over hoe de vrouw zich zal voelen zodat hij steeds weer het wankele evenwicht kan behouden op de slappe koord van torenhoge vrouwelijke verwachtingen
- en dan het moeilijkste misschien nog voor zij die dit 'geluk' hebben: het vloeibare goud kunnen leveren, en dan nog op doktersafspraak zónder ondertussen zijn gevoel voor romantiek te verliezen.

Elke man van de MMM-vrouwen-club, stuk voor stuk, is een absoluut Geweldige, Fantastische, Unieke, Onmisbare en Onvervangbare man. Zonder onze mannen, zouden veel 'MMM-club'-vrouwen pardoes de dieperik in tuimelen en zouden hele stoeten kinderen nooit het levenslicht zien hoeveel prikken wij vrouwen ook mogen zetten.

Ik zou niet weten wat ik zou doen zonder Allerliefste zijn gebrom en nukkige weigeringen om deel te nemen aan mijn onnoemelijke uitweidingen over het thema, en zijn rustige standvastigheid als het aankomt op het plaatsen van die prikken, iets waar ik nu al volop op reken.

donderdag 11 november 2010

Eitjessolidariteit

Tijd dat ik nog eens terugkom op onze clubjeswereld. Nee, ik hoor nog niet thuis in de Mama-club. Maar ik heb wel een nieuwe club waar ik in thuis hoor: de MMM-club. Ik moet bekennen dat ik heb moeten raden naar de betekenis van 'MMM', een afkorting die ik in mijn club regelmatig tegenkom. Voor mij betekent dit de 'Medische Mallemolen'.

Een heel leuk aspect aan deze club is dat er enorm veel warme solidariteit heerst. Veel luisterende oren als je een dipje hebt. Veel lotgenoten die weten wat je doormaakt. Een specifiek aspect aan de MMM-club is wel de anonimiteit. Mijn club zit op forums op het internet, in chatrooms, in gesloten mailinglijsten en op blogs. Er bestaan ook praatgroepjes in sommige centra, en ze hebben ook al geëxperimenteerd met telefonisch onthaal door vrijwilligers. Ik denk niet dat die laatsten zo succesvol waren. Om eerlijk te zijn, ik heb niet zoveel nood om in een groepje te gaan zitten babbelen over de dromen van Allerliefste en mij. Allerliefste zou trouwens enkel een lege stoel zijn ginder. Nooit van z'n leven krijg ik die mee naar zoiets. Niet zo leuk dus en daarom maar meteen afgevoerd.

Maar de club is er. De intenties zijn er, de warmte, het medeleven, de solidariteit. En da's wel leuk. Da's goud waard. Zonder die forums enzo had ik mezelf waarschijnlijk al lang gek verklaard. En als ik nu even heel stout mag zijn – en eerlijk – het lezen over de lijdensweg van sommige anderen, doet me wel eens denken: Zo erg kan het bij ons toch niet zijn, he? Al heeft het me ook met mijn beide benen weer op grond gezet: de kans dat het snel lukt, is klein. De kans op een miskraam is groot en het verdriet zal niet niks zijn. Toch denken we alletwee dat we er redelijk goed voorstaan.

Eén van die dingen die ik daardoor al van in het allerbegin denk, is: we moeten de anderen helpen. Wij hebben namelijk iets te bieden. Allerliefste beschikt over 5 sterren-zaad. Olympische zwemmers. Dat wilt wat zeggen. Trots dat we allebei zijn daarop.
En ik heb ook nog een goede eitjesvoorraad, had de dokter gezegd. Hij was hoopvol. Dus ben ik natuurlijk gaan dromen.

En zo droom ik dat Allerliefste zijn zwemmers en mijn eitjes een legertje perfecte embryo's zullen fabriceren. En af en toe stiekem toch dat we van de eerste keer prijs hebben (ik droom er echt soms van 's nachts, dat ik zwanger ben en aan iedereen het goeie nieuws vertel en dat iedereen in tranen is van vreugde en...). En dat we embryo'tjes over hebben. We tekenden vrijwel meteen voor de donatie-optie toen ze ons de documenten onder onze neus schoven. Een vorm van wishful thinking veronderstel ik.

Ik wou ook graag iets terug doen voor mijn MMM-club, uit dankbaarheid. Nu ik zelf deel uitmaak van deze club is het ineens heel dichtbij gekomen: het onvervulde verlangen van anderen. Weereens geconfronteerd worden met de digitale anonieme tranen van anderen, doet me wat. Als ik zou kunnen, ik zou mijn eitjes weggeven. Of een paar zwemmers van Allerliefste, al is dat natuurlijk niet mijn beslissing.
Mijn zus, geconfronteerd met mijn analoge natte tranen, wou ook meteen haar eitjes geven, als het maar een beetje kon helpen. Maar voor mij moet ze het niet doen, en ik wil haar de hormonenmallemolen besparen ookal vind ik het een ongelooflijk lief en moedig voorstel.

Daarom ging ik ook plots wat rechter zitten toen ik een nieuw forumtopic openklikte: egg-sharing.
Regelmatig zijn er oproepen voor eiceldonoren. Ze hebben er te weinig. Welke gezonde moeder wilt er ook door het hele hormonengekkenhuis gaan voor een ander? Dit is nog een reden waarom ik er mijn zus van wil weerhouden. Ze heeft drie kinderen en drukke job en een pak vermoeidheid om mee rekening te houden. (Al wil ik er wel meteen aan toevoegen dat ik ze wel énorm bewonder, deze vrouwen.)

Het principe van egg-sharing is bijzonder eenvoudig: de eitjes die je over hebt bij jouw behandeling, worden gedoneerd aan koppels die eitjes te weinig hebben. Je moet geen gezonde moeder volpompen met hormonen enzo. Je slaat twee vliegen in één klap. En je moet geen ongebruikte en gezonde eitjes buitengooien bij het vuilnis.

Ik ben meteen een megafan. Moest de kans zich voordoen... ik zou niet aarzelen. Al denk ik dat ik toch eerst nog een beetje ga afwachten. Eerst zien hoe het loopt voor ons. En zien of Allerliefste wel akkoord is.

(Meer info over egg-sharing op: http://www.brusselsivf.be/p_6771.htm)
(Meer info over eiceldonor worden op: www.eiceldonor.be )

woensdag 10 november 2010

Een rondje hormoonshoppen

We zijn mijn hormonenpakket gaan ophalen. Een hele zak vol. Ik heb de zak in z'n geheel boven opzij gezet. Da's pas voor over 9 dagen. Het is een zwakke poging om het nog even uit mijn gemijmer te bannen.

'Als je kinderen wilt, dan moet je er wat voor over hebben, he.' Dat is zo. We moeten er het hele IVF-circus voor over hebben. Een IVF-lotgenootje zei: 'ja maar, mijn kinderen, die zijn wel extra hard gewenst, en niet de vrucht van een dronken bui.' Het zullen geen accidentjes zijn, nee.

Ik had alleen zonder aarzelen en met veel plezier getekend voor een accidentje. Dan had ik er zo niet over moeten nadenken. Dan had ik niet op een bepaald moeten beslissen: 'nu ga ik stoppen met de pil'. Dan had ik niet op een bepaalde dag moeten inzien dat ik misschien de kalender wat beter in de gaten moest beginnen houden. Dan hadden Allerliefste en ik niet zoveel discussies gehad over wanneer we er officieel Klaar voor zijn. En dan had ik nu geen rondje hormoonshoppen gehad.

Al heb ik het er wel voor over. Uiteraard heb ik het ervoor over. Maakt allemaal deel uit van het totaalpakket, niet?

dinsdag 9 november 2010

Bent u goed gek?

Ik heb het er al eens over gehad denk ik, over de kwestie kinderwens en wanneer iemand er 'klaar' voor is. Ik vind maar geen antwoord op de vragen daarrond en mensen rondom mij kunnen er ook geen antwoord op geven.

Mijn ma is natuurlijk geen referentie: zij is per ongeluk zwanger geraakt op haar 20ste en is nog moeten trouwen zoals dat in die tijd de gewoonte was. Gelukkig is ze gelukkig getrouwd. Zij zegt dat ze altijd al wist dat ze kinderen wou, dus was mijn zus meer dan welkom. En ik, een jaartje later, ook natuurlijk en bovendien ook al wat meer gepland.

Mijn zus heeft dan weer het geluk gehad dat haar vriend iets ouder is dan zij en daardoor sneller toewas aan huisje-boompje-kindje gedoe. Ik denk dat ze bij de eerste niet al te lang in discussie zijn moeten gaan over het ja of nee. Dat het eerder een kwestie was van 'wanneer'.

Ik wou vroeger absoluut geen kinderen en heb nog steeds moeite om me voor te stellen dat zoiets kan groeien in je buik en kan drinken van je borsten. Dat maakte het des te gekker om op een dag te beseffen dat ik iets miste. Maar wat?

Het gekke is dat ik al minstens vijf jaar geen antwoord vind op deze kwestie. En zelfs nu ik aan de vooravond sta van mijn eerste IVF-behandeling en ik weet dat ik tegen Kerstmis ofwel heel blij ofwel behoorlijk down zal zijn, ik nog altijd af en toe het angstzweet krijg. Ikke moeder??? Waar zijn we aan begonnen!? En deze momenten van panische angsten, wisselen zich even vlot af met de verzuchting: was ik er maar vijf jaar vroeger aan begonnen. Ik wil kunnen moederen, en liefst nù.

Misschien moeten ze eens een check-list maken om het de mensen wat makkelijker te maken bij de beslissing om wel of niet voor kinderen te gaan:
Vraag 1: bent u goed gek? J/N
Vraag 2: hebt u de ambitie om in de toekomst elke nacht op te staan? J/N
Vraag 3: heeft u energie op reserve of op overschot? J/N
Vraag 4: wilt u graag uw seksleven een halt toeroepen? J/N
Vraag 5: bent u echt goed gek? J/N

Antwoordt u meer 'ja' dan 'nee', dan bent u klaar voor kinderen. Proficiat! Fijn zo, dan kan ik nu, in alle gekheid, stoppen met de pil. Hoera! (Dit zou dan weliswaar vijf jaar eerder onder mijn neus moeten geschoven zijn, natuurlijk.)

maandag 8 november 2010

Familiebanden

Mijn nichtje van drie had geleerd over familiebanden: mama en papa, broer en zus, oma en opa, etc. Ze had geleerd dat ik, Tante Marit, en mama zussen zijn. Terwijl ik haar stond af te drogen na haar bad, zei ze dan ook plots:
'Mama en jij zijn zussen.'
'Dat klopt.'
'Maar jij bent geen mama.'
'Nee, dat klopt. Ik heb nog geen kindjes.' Daar moest ze even over nadenken. Ik ook trouwens.

zondag 7 november 2010

Een agenda vol afleiding

Soms denk ik: ik ga vandaag mijn gedachten eens verzetten. Laat ik eens in het werk vliegen dat thuis nog moet gebeuren. Dat gaat over het algemeen prima. Dan kuis ik het kot hier van boven tot onder. Dan doe ik die afwas die staat te groeien of zoek ik iets lekkers om klaar te maken in één van onze kookboeken. Of dan neem ik de staaltjeskaarten erbij die ik van de verfwinkel gekregen heb om kleuren te kiezen voor onze ongeverfde muren. We moeten nog kleuren kiezen voor onze living, voor de wc beneden en voor de twee lege kamers... Welke kleur kies je voor kamers waarvan je niet weet of er kinderen in zullen komen en wanneer? Moet je er dan toch maar voorlopig een bureau en een hobbykamer van maken?
En dan zit ik weer te balen en moet ik weer iets anders zoeken om mijn gedachten te verzetten.

Twee jaar geleden heb ik een jaar avondlessen Fotografie gevolgd om eens met iets anders bezig te zijn. Dat was wel leuk. Het paste in mijn opzet: ik stak er ontzettend veel tijd in: foto's gaan trekken, leren werken in een echte ouderwetse donkere kamer (dat was een grotere uitdaging dan digitale fotografie hadden ze gezegd. Right on! Laat maar komen!)
Vorig jaar ben ik een heel jaar bezig geweest met onze verhuis. Als een gek plande ik alles tot in de puntjes. Bestudeerde de plannen en puzzelde met 2D miniatuur versies van onze meubelen. Trok met meetlint naar meubelzaken, kringloopwinkels en een occasionele rommelmarkt. Gelukkig had ik toen geen auto (nog steeds niet overigens) en kon ik vaak niets mee naar huis nemen want ik was in staat om hele winkels leeg te kopen.
Dit jaar (dit academiejaar) ben ik gestart met avondlessen Lerarenopleiding. Niet dat ik er echt van droom om leraar te worden, maar, geen idee... Het leek wel een leuke opleiding en wie weet kan ik er wel iets tofs mee doen en het heeft vooral als grote voordeel dat het een opleiding in modules is, die ik kan volgen wanneer ik wil. Het is een opleiding die ik veel meer kan plannen naar alle andere planningen thuis (onze volgende Verre Reis en de hele IVF rimram).

Een mens moet echt bezig blijven om niet overmand te worden door een vloedgolf aan mistroostige gedachten, he? Ik giet mijn hoofd en mijn agenda boordevol en dan stroomt er enkel nog gelach over. En binnenkort moet ik niet eens meer mijn hoofd breken over dat luxe probleem van 'wat ga ik vandaag doen?', dan stappen we op de IVF-carroussel. Of moet ik misschien juist nog meer afleiding plannen in die weken?

zaterdag 6 november 2010

1 op 3

Ik heb ooit ergens gelezen dat 1 op 3 vrouwen minder vruchtbaar zou zijn. Ik keek thuis naar mijn ma (drie keer probleemloos zwanger geraakt) en mijn zus (toen zwanger van de eerste en inmiddels ook moeder van drie) en vreesde meteen dat ik het zitten had.

Sinds wij te horen hebben gekregen dat het ons aangeraden is om via IVF onze kinderwens te vervullen, is dat iets dat ik serieus ben beginnen afvragen. Wie zijn die 1 op 3 vrouwen? Of die 1 op 6 koppels die problemen zouden hebben? Tiens, die ene collega is nu al 32. Zou die er al aan begonnen zijn? Zou die ook een probleem hebben? En als ze er nog niet aan begonnen is, moet ze er misschien eens werk van beginnen maken. Dat soort gedachten.
Als ik een zwangere vrouw zie lopen, en ik voel jaloezie opkomen, dan prent ik me altijd in dat zij misschien ook een ware lijdensweg achter zich heeft met alle mogelijke behandelingen. Zij is misschien één van de IVF-club.
Ik kijk anders naar de vrouwen rondom mij. Wie zijn namelijk al die vrouwen die ik op forums zie op het internet? Zou ik die misschien al eens tegengekomen zijn?

vrijdag 5 november 2010

Gratis ticketje voor de mama-club

Het was een zondagmiddag zoals een andere. We sliepen lang uit. Zonder kinderen in huis is dat een luxe waar we maar al te graag van genieten. De radio stond gezapig te spelen en onze twee katten lagen ergens zichzelf schoon te likken. Buiten klonk wel meer rumoer dan normaal. Er was een buurtfeest bezig. Het was nog te kort na mijn laparoscopie om gezellig mee te gaan doen. Ik kon nog niet lang genoeg rechtstaan terwijl er een muziekoptreden was gepland en buren bij de vleet om babbeltjes mee te doen. Ik lag binnen te luisteren naar de lawaaierige gezelligheid van de voorbereidingen en had maar al te graag meegedaan. Alleen wist niemand dat ik geopereerd was geweest (we hadden nog niks gezegd en ik zat nog na te denken welk verhaaltje ik kon opdisselen) en ik zag ook op tegen de confrontatie met andere jonge koppels die wel zwanger waren of kinderen hadden. Ik hoorde de kinderen op hun kleine fietsjes door de autovrije straat trappen en zag af en toe een mama naar haar kleintje lopen als die te ver was afgedwaald en ik voelde een steek van jaloezie dat ik daar niet tussen kon gaan zitten met een dikke buik.

Mama's vormen een clubje. Eens iemand zwanger is, behoort ze er automatisch bij. Een zwangerschap is een gratis ticketje voor de mama-club. Van dan af gaan de gesprekken over niets anders meer. Dan passeren alle zwangerschapskwaaltjes, kinderzorgen en alle kleine wonderlijke dingen de revue. Ik denk dat het een beetje hetzelfde is als mannen: mannen die elkaar niet kennen, die kunnen altijd nog wel over voetbal praten. Een man die daar niets van afweet, die krijgt steevast een stilte van de groep en riskeert snel uit de club te vallen.
Ik hoor er niet bij, want ik ben niet zwanger en ik heb geen kinderen. En de meeste vrouwen denken dat dat mijn eigen keuze is omdat ze niet beter weten. In gesprekken met leden van de Mama-club valt dan altijd even die stilte die zo veelzeggend is geworden.

Coffeebreak

Ik heb goesting op koffie!!! Dat zou me op dit moment zo ongelooflijk smaken... Moest ik tenminste weer koffie lusten. Moet ik erbij vertellen dat ik de verpersoonlijking ben, of liever 'was', van het begrip 'koffieverslaving'? Tot ik een injectie kreeg met Decapeptyl. Vervloekte hormoonbehandelingen...
- zucht -

woensdag 3 november 2010

Take a minute to think about it

In de loop van september moesten we bij een consulent van het centrum op gesprek, een verpleegster, misschien een vroedvrouw. Ze gaf ons Het Schema en legde alles uit. Ik moet zeggen dat ik echt halverwege haar uitleg de indruk kreeg dat mijn verstand was achtergebleven in de wachtzaal: 'begin... cyclus... onderdrukking GnRH-analogen... bloedprikken... zoveel dagen... injecties... stimulering groei eitjes... twee of drie ampulen... dunne naalden... dikke naalden... wij bellen u met instructies... ongeveer 12 dagen... pick-up... narcose... staaltje man... transfer... Progesteron... vaginaal toedienen... innesteling... wachtweken...'
Ik had inmiddels een stijve nek van het ja-knikken. Allerliefste zat naast mij al even ijverig te knikken.
'Heeft u het begrepen?'
'Euh, niet alles, maar ik veronderstel dat het nog wel duidelijk zal worden eens we starten, zeker?' Ik schonk haar een gegêneerd verontschuldigend glimlachje na haar toegewijde uiteenzetting.
'Ja, hoor. Dan moet ik u nu eerst een paar documenten laten tekenen.'

Sinds 2007 is er een wet die stipuleert dat mensen die starten met vruchtbaarheidsbehandelingen eerst een paar keuzes duidelijk moeten vastleggen. Je moet aangeven dat je in mensentaal 'weet waar je aan begint' (document nr 1).
Het tweede document, daarmee geef je aan wat ze met de eventuele embryo's moeten doen die over zijn na een behandeling: vernietigen, opgeven voor wetenschappelijk onderzoek of donatie.
En het laatste document gaat nog wat verder in op wat er precies bedoeld wordt met dat wetenschappelijk onderzoek en of er daar dingen in zijn waar je niet mee akkoord bent.

'Bekijk het eens rustig. Ik ga intussen wat staaltjes halen zodat ik u daarna kan uitleggen hoe u de injecties bij uzelf moet zetten.'

En daar zaten we dan met twee in dat lokaaltje, te staren naar die documenten, en vooral naar document nr 2, vraag nr 3: 'Wat te doen met eventuele embryo's bij overlijden van één van beide partners?'
Help zeg... Wat een vrolijke gedachte...

Je hebt nog geen kans gehad om hier rustig even over na te denken. Ik begrijp niet dat we die documenten niet vroeger mee naar huis kregen, of gewoon thuis opgestuurd kregen met een begeleidende brief zodat je daar tenminste zonder enige druk over kan praten. Alsof alle koppels over deze kwesties al in het lang en het breed hebben gediscusieerd op voorhand.
Dit was de eerste keer dat we over deze dingen moesten nadenken en dan moesten we zo'n beslissingen nemen in de vijf minuten dat we even alleen gelaten werden. Elk moment kon ze daar terug staan en echt waar, ik wou echt niet dat ze zou binnenwandelen midden in een Intra-Relationele Ethische Discussie. (Deze mensen beslissen of wij wel of geen kinderen mogen hebben, dan discussieer ik niet met Allerliefste voor hun neus, he. Het is eerder van: Kijk eens hoe goed wij overeenkomen, wij zijn het perfecte koppel. Wij verdíenen kinderen.)

Wat doe je met je embryo's die je niet nodig hebt? Mijn verstand was echt gevlucht; het enige waar ik aan kon denken was: 'oh my god, ik zal echt injecties moeten zetten bij mezelf!'
Alsof hij mijn gedachten kan lezen, draaide Allerliefste zich naar mij: 'Gij moogt spuiten zetten bij uzelf.' Hoorde ik daar ontzag in zijn stem? 'Dat had ik altijd al eens willen doen.'
'Moogt gij ze zetten bij mij.'
'Ok.' Meteen was hij weer beter gezind.
'Bon, wat kiezen we nu? Donatie, wetenschappelijk onderzoek of vernietiging?'
'Kiest gij maar.' Allerliefste haalde zijn schouders op. Het was weer net of we stonden weer onze tegels te kiezen in de showroom: wij, aan de balie met staaltjes voor onze neus. Ik wijs er eentje aan: 'dat is wel een mooie kleur, niet?' Allerliefste die zijn schouders ophaalt: 'Bof'. Even later wordt de verkoopster gelukkig even weggeroepen waarop Allerliefste meteen losbarst: 'Waarom kiest ge er altijd het lelijkste uit?'

'Schat, niet weer. Ge moet echt akkoord zijn.'
'Mm.' Ik dacht aan de andere koppels. Ik droomde dat we hele rijen embryo's te veel hebben. Dat het bij ons toch van de eerste keer lukt. Dat wij een zeer vruchtbaar en succesvol koppel zijn. En aan die andere koppels die misschien geen embryo's hebben.
'Donatie?'
'Doe maar.' Allerliefste is er niet meer op teruggekomen. Na een vrij stevige publieke discussie over Kleuren en Smaken in de showroom hebben we tegels gekozen die we allebei nog steeds mooi vinden.

dinsdag 2 november 2010

De evidentie van een job

Na de laparoscopie ben ik te snel weer aan het werk gegaan. De dokter had me een briefje geschreven voor maar vier werkdagen. Niet eens een hele week, zelfs niet met het weekend ertussen. Ik dacht dat ik flauw aan het doen was en ging weer aan de slag ondanks dat ik niet vooruit geraakte en zo bleek zag dat de mensen op de bus spontaan hun plaats aan mij afstonden.

Ik was zo overduidelijk niet ok, dat ik het toch maar verteld heb op het werk, aan de baas. Hij toonde erg veel begrip. Niet veel later wisten de meeste collega's het (we zijn maar een kleine dienst waar weinig voor elkaar verborgen kan blijven).

Eerlijk? Ik had liever gehad dat ze het niet wisten, maar het maakt sommige dingen wel een pak eenvoudiger. Ik moet geen uitvluchten meer verzinnen voor alle bloedprikken (dat viel ineens heel lastig deze zomer toen ik de prikken niet kon verbergen onder lange mouwen). Nu wil ik niet vertellen wanneer we starten. Ik kan het eerlijk gezegd wel missen als kiespijn om een team te hebben dat elke dag mee staat te kijken of alles wel goed gaat. Meeluistert bij elk telefoontje dat ik krijg.

Maar eerlijk, ik neem liever dit erbij dan te moeten vechten om m'n job te mogen behouden tijdens behandelingen. Ik ben in een niet zo lang verleden al een job verloren toen mijn toenmalige baas lucht kreeg van onze plannen. Natuurlijk heeft ze nooit toegegeven dat dat meespeelde. Ze had genoeg andere voorwendselen samengevoegd en een optelsommetje gemaakt en op basis daarvan geconcludeerd dat ik 'niet de juiste persoon in de juiste job was'. Achteraf gezien was het inderdaad niet echt een ideale job voor mij, maar het steekt nog altijd dat ik in díe periode ontslagen ben, net toen we er serieus werk van begonnen te maken.

En dat was niet de eerste keer dat ik een job misliep om het zo te zeggen. Ik ben ooit eens uitgenodigd geweest voor een tweede gesprek in een selectieronde voor een job die me toen wel aansprak. De man (een andere man dan die die het eerste gesprek had gedaan) stelde me enkele vragen maar leek eigenlijk totaal niet geïnteresseerd. Op een bepaald moment stak hij van wal: 'kijk, we hebben twee goeie kandidaten, een jongeman en u, allebei met dezelfde achtergrond en gelijkwaardige ervaringen. Bent u getrouwd?'
'Nee.'
'Heeft u een relatie?'
'Euh... Ja.'
'Heeft u plannen om aan kinderen te beginnen?'
Excuseer???
Het zal geen wonder zijn dat ik deze job niet kreeg. Ookal heb ik zelfs geantwoord naar waarheid dat ik daar toen nog niet mee bezig was.
Ik ging naar buiten en ik vond hem de grootste lul en ik was blij dat ik nooit voor hem ging moeten werken en ik was furieus en ik ging opzoeken of ik iets kon doen tegen dit onrecht en hij mocht zijn job steken waar ik het dacht...

Aftellen

Alles ging snel tot nu. Nu slepen de dagen eindeloos aan. Het wachten tot de start van de behandelingen duurt langer dan ik dacht. Na de operatie moest ik minstens drie maanden 'rusten'. Mijn cyclus werd stilgelegd en nu zit ik in een soort menopauze. Ik heb er de 'vapeurekes' en al gratis en voor niks bijgekregen. Geweldig om voor te hebben op het werk... Al even geweldig om voor te hebben op mijn dertigste verjaardag...

Toen ik die spuit kreeg, was ik blij met een rustpauze van drie maanden voor de start. Alles eens goed laten bezinken voor het zover is. Aan die drie maanden zijn op beslissing van de artsen nog twee weken toegevoegd om een aantal praktische redenen. Dat vond ik ook niet zo erg, tot nu eigenlijk.
Ik ben er klaar voor nu en word ongeduldig. Zeer ongeduldig. Het lijkt wel of die twee weken even lang duren als de drie voorgaande maanden...