maandag 25 juni 2012

Erover

Ik kan het niet laten. Ik moet er nog eens op terugkomen. De reactie blijft wat nazinderen (zie vorig stukje). Dit weekend zag ik een groep hippies, stijl dreadlocks, piercings en tattoos, in commune wonend (for real), een bio-leven, u kent het wel. En ik kon het niet laten mezelf de hele tijd af te vragen: was anoniem ook zo'n figuur? Misschien was anoniem wel één van hen?
M'n zus lachte: 'ha ja, da's wel mogelijk. Maar wel tegelijk eicel-donor worden voor vriendin X.'
Ze hadden een heel bio-leven, maar wel stuk voor stuk een gsm/smartphone en anoniem had toevallig ook toegang tot internet... Zeer bio allemaal, net als die piercings en tattoos overigens (of het dochtertje van 8 met roze geverfd haar). Maar ja, anoniem kan ook gewoon de man in cravatte op de trein zijn. Of...

En het zit me niet lekker omdat ik in de verdediging ben geschoten (of toch nog steeds teveel). Waarom moet ik mezelf verdedigen? Deze reactie komt van een vriendin: 'voeg er maar aan toe dat ik hoop dat anoniem dan ook geen medicatie neemt als hij/zij ziek is. Of gelijk geen kleren meer draagt, want dat is ook niet natuurlijk.' En ze heeft gelijk verdorie. Ik hoop dat anoniem eens nadenkt bij het volgende kankergeval in de familie. Is dat dan ook maar gewoon te aanvaarden? 'Goh, pech gehad. Een langer leven was duidelijk niet voor je weggelegd...'

Het is zo gemakkelijk om de overbevolking van de planeet en het oh zo vervuilende ras der mensen als argument aan te halen tégen vruchtbaarheidsbehandeling. Wel, zetten we dan ook maar meteen alle dementerende oudjes en coma-patiënten die jarenlang machinaal in leven worden gehouden voor de muur? Want hej, wat dragen die nu nog bij tot deze samenleving of deze aardbol? Of is dat 'erover', anoniem, denkend aan je grootmoe, die je toch nog steeds je wekelijkse bezoekje gaat brengen ookal ben je even anoniem aan het worden voor haar? Al die oudjes, zij brengen ook een grote hoop pampers met zich mee, hoor.

Kinderen blijven de toekomst. God weet, misschien zit er tussen al die duizenden proefbuisbaby's wel de volgende nobelprijswinnaar die de miraculeuze oplossing weet tegen vervuiling, die vervuiling die jouw autootje/computer/fototoestel/... met zich meebrengen. Denk daar maar eens over na.

Of als je later op pensioen gaat, bedenk dan eens dat S & R mee betalen voor jouw pensioentje, zodat je elke dag je krantje kan lezen. Kom me dan nog eens verwijten dat ik gedaan heb wat elk normaal mens doet: proberen kinderen te krijgen als je daar nu eenmaal zin in hebt.

donderdag 21 juni 2012

Anoniem

Wauw, op een rustige avond open ik m'n mail. En vind dit:

Anoniem heeft anoniem een reactie achtergelaten bij één van m'n berichtjes. En wel dit. Wordt u hier nu ook niet goed van? Ja, wel, ik moest dus ook effe slikken. Vooral omdat ik meteen weer aan dit berichtje van mezelf moest denken, dat anoniem geheel anoniem duidelijk niet gelezen had, alvorens een bakje kritiek gratis m'n kant op te werpen.

Maar eigenlijk ben ik nu niet meer akkoord met m'n eigen berichtje, dat tweede (eco-kroost). Welja, ik heb kinderen via 'het ergste van het ergste': via staalharde hulp van een medisch team. Maar hej, ik heb tenminste heel lang en heel diep nagedacht over die kinderen en hoe en waarom en ik weet tenminste dat ik niet m'n collega's dagelijks irriteer met geklaag en gezaag over de kinderen 'die 't altijd express doen: nachtmerries hebben, bekers omgooien, ziek worden, moe zijn, etc etc'. Wij zijn lekker egoïstisch gelukkig. En het zal me worst wezen hoe men denkt over de manier waarop m'n twee fantastische ventjes er gekomen zijn. (PS: er zijn eveneens een pak vervuilendere levenswijzen die ik níet beoefen (met de auto gaan werken om maar één te noemen), maar laat ik me niet verliezen in een wedstrijdje onder 't groenste.)
Overigens: als men vindt dat er geen kinderen meer moeten bijkomen, ga dan al die 'gewone' koppel zonder vruchtbaarheidsproblemen lastig vallen, want zij krijgen er veel meer dan wij...

En oh ja, ik zou even trots geweest zijn op m'n keuze om voor behandelingen te gaan ook als deze geen resultaat zouden gehad hebben.

Morgen zal ik waarschijnlijk aan nog een hele resem antwoorden denken die ik hier aan kan toevoegen, maar voor vanavond heb ik het effe gehad. (Aan iedereen die zich geroepen voelt: ga gerust je gang).

Intussen moet men het maar doen met deze leestip: 'Baby Blue' van Dr Devroey. Dit zou verdorie verplichte lectuur moeten zijn voor alle snotapen die vinden een mening te moeten hebben over proefbuizen.

zondag 10 juni 2012

Eentje voor hem...

Allerliefste, je nickname, daar heb ik geen seconde over moeten nadenken. Het was een beetje als grapje bedoeld omdat 'lief' eigenlijk niet echt het eerste is wat je aan jou zou koppelen. Sympathiek, open, sociaal, goedlachs, een plaaggeest, een groepsmens, een levensgenieter, een keikop, soms een beetje verstrooid, etc etc, maar niet 'lief'. Je kan wel lief zijn, maar toch eerder zuur soms. Een beetje een zuurpruim en mopperpot. En toch vind ik je al van dag één lief. (En ik niet alleen. Een paar vriendinnen schieten me af als ze lezen dat ik je met 'zuur' durf te omschrijven. Daar komen straks discussies van.)

Ik heb je wat aangedaan. Sorry daarvoor. Ik wist ook niet hoe het allemaal zou lopen toen ik je negen jaar geleden tegen het lijf liep. Ik wist toen wel al dat ik endometriose had, en heb je dat vrij snel verteld. Al na een maand of twee denk ik. 'Misschien zal het moeilijk worden als we ooit aan kinderen willen beginnen'. Je haalde je schouders op. Je wou helemaal geen kinderen. Je wou de Grote Vrijheid: weg bij je ouders, een fijn lief en heel veel leuke uitstapjes. Wat kon het je schelen?

Nu goed, ik wou er toen ook nog niet meteen aan beginnen. We hadden nog wel wat tijd. Eerst zien of dit lukte. Dan zien of het samenleven lukte. Dan nog een paar reisjes. En toen begon de kinderwens en het pushen van mijn kant.

Ik heb je wat moeten pushen. Sorry daarvoor. Maar ik geloofde in ons. En vooral in jou. Ik voelde tot in m'n kleine tenen dat je een goeie papa zou worden. Dat het in je zat. (Of eigenlijk hoopte ik dat. Het is altijd wel gokken zoiets natuurlijk. Je zit niet in elkanders hoofd. Je weet nooit wat de ander denkt. En je hebt al helemaal geen glazen bol.)

Ik voel en voelde me altijd al degene die jou moest forceren naar de volgende stap; een relatie beginnen, gaan samenwonen, een huisje kopen,... Jij was degene die spontaan voor de deur stond met weer een gevonden kat in de armen. Jij bent altijd zorgzaam geweest. Op onbewaakte momenten. Jij was ook degene die de grenzen verlegde. Die de volgende verre reisbestemming uitkoos (het jaar daarop koos ik weer steevast voor één of andere veilige bestemming in Zuid-Europa).

Het idee om vader te worden, dat leek wel het zwaar van Damocles dat je boven het hoofd hing. Het zou het einde van je Vrijheid betekenen. Wat moet je als één van beide niet meteen een kinderwens heeft, en de ander wel? En niet veel tijd te verliezen? Het spijt me.

En het spijt me totaal niet. Sorry daarvoor. Maar het moment dat R geboren en in die twee minuten dat S nog wat langer in de buik zat, toen wist ik al dat het snor zat. De omschrijving 'je straalde' is zo ontoereikend. Je glunderde. Je ogen leken wel dubbel zo groot als anders. De lach van oor tot oor. En zo trots. De eerste zoon was er. En de tweede bijna.

In de momenten na de bevalling, toen ik moeizaam weer op krachten lag te komen, stond je daar fier als een gieter naast mij: een vader. Een trotse, rasechte papa, genietend van de aandacht met die twee in je armen. Het was zo ontzettend geruststellend en vertederend.

Nu sta je met je zonen te stoefen tegen iedereen. Een echte Daddy Cool. Je hebt al meer pampers verschoond, flesjes en badjes gegeven dan veel vaders van drie of meer. Je bent onlangs eindelijk door de knieën gegaan en hebt toch eens één van je zonen in een draagzak gestoken voor een (strand)wandeling (die babylimousine op het strand, dat rijdt toch niet zo lekker). En je vond het wel tof (hoewel je het niet meteen opnieuw zou doen voor de ogen van je kameraden. Dat vind ik best.)

Je werpt je zonen op en enkele dagen geleden, toen ik stond te koken (wat jij eigenlijk anders bijna altijd doet), hoorde ik ineens een gekir en gelach vanuit de zetel. Ik weet niet wat je aan het doen was, maar jij en S hadden de grootste lol.

Je bent echt de Allerliefste.