donderdag 31 maart 2011

Potje pest

Ik ben werkelijk in een pesthumeur. Zin in een potje huilen. Allerliefste staat ijverig in de keuken te koken want ik ben de zetel nog niet uitgeraakt sinds ik thuis ben geraakt van het werk. Ik zit te balen. Sorry, jongens.

Ok, ik zal het maar zeggen: ik geloof nu al niet meer in onze poging. Ik denk niet dat dit het embryootje is dat het zal halen. Vraag me niet waarom. Het lukt me niet om erin te geloven. En dan wil ik nog niet eens nadenken over de eventuele cryo's (pogingen met die drie (of twee, of eentje) ingevroren embryootjes).

Waarom slagen we er niet in om meer mooie en sterke embryootjes te maken?

Verder ook nog een hele dag rondgelopen met een dikke buik, een opgeblazen gevoel, constant het gevoel naar de wc te moeten lopen en ademsnood. Beginnende overstimulatie mogelijk. Heb wat rondgesurfd, de tip gevonden dat een eiwitrijk dieet zou helpen. Meteen een glas melk achterover geslagen, een potje cottage cheese opengetrokken en een flink stuk vlees uitgelegd voor 't eten. Daar gaan mijn dieetplannen alweer...

dinsdag 29 maart 2011

Holderdebolder naar de TP

Ze belden terwijl ik een stad in Amerika met acht letters aan het zoeken was (om 11u15 zondagmorgen). Om mijn zenuwen en de tijd te doden had ik me na lang ijsberen maar aan tafel geïnstalleerd met het paginagrote kruiswoordraadsel uit de weekendkrant. Mijn haar hing nog half nat over mijn schouders (ik had niet gedurfd om het uitgebreid te drogen uit schrik dat ik mijn gsm niet zou horen) en een potje stofzuigen was om dezelfde reden eveneens uitgesloten. Allerliefste lag boven trouwens nog te slapen. Daarom was ik maar aan tafel gaan zitten met mijn tweede tas thee.

Ja, ik mocht afkomen naar het Centrum. Exact 45 minuten nadien (om 12u stipt) werden we daar verwacht. Ik veerde overeind alsof ik net in mijn gat was gebeten. Zelfs met een geleende auto voor de gelegenheid voor de deur was dit wel een heel strakke deadline met een Allerliefste boven die nog in dromenland verkeerde.

De 45 minuten die volgden was nogal een uitgerokken holderdebolder moment... dat 58 minuten duurde. Ik gooide Allerliefste uit bed, schonk hem zijn koffie al in terwijl hij boven zijn sokken en bewustzijn bijeen raapte. Om 11u50 zaten we ein-de-lijk in de auto. Om 12u reden we de baan op van het Centrum. Om 12u04 stonden we geparkeerd (het nieuws was al bijna gedaan op de radio). Om 12u08 stonden we eindelijk boven waar een verpleger me nog wat extra tot spoed aanmaande (die man wist duidelijk niet aan welke snelheid we zonet tot ginder waren gereden en aan welk gevaarlijk hoge hartslag ik intussen zat! (laat staan wat ik nu tot mijn schaamte tegen Allerliefste had zitten sneren uit pure stress)) Ik moest me onmiddellijk uitkleden en een ziekenhuishemdje aan (jep, alles uit. Waarom toch??) en in bed gaan liggen en bellen als ik klaar was.

Even later zat ik in bed te twijfelen of ik nu niet beter kon gaan liggen. Ik zat nog stijf van de spanning rechtop in bed toen de verpleegsters me met bed en al kwamen halen (ik was veel liever zelf naar de 'terugplaats-ruimte' gelopen, maar dat mag niet). Allerliefste wist er ook geen raad mee, met zijn houding, en trippelde wat verloren achter ons aan.

Dan moest hij zo'n sexy blauw pakje aan (gniffel) in de tussenruimte (dit grappig zicht deed me voor het eerst wat ontspannen). En na even wachten mochten we binnen waar we opnieuw even moesten wachten. Allerliefste bewonderde de ruimte van de transfer die hij nu voor het eerst zag (vorige keer had hij er niet bij kunnen zijn).

Er was minder volk dan vorige keer. Een dokter, een verpleegster of assistente en de biologe met een buitenlands accent. Ze klonk een beetje als Waldek uit Thuis.
'U had acht eitjes. Zes embryo's.' (Het klonk als 'Oe hhad Acht eidtjes') 'Eén was goed. Drie... Mm misschien. Is wachten. Misschien drie invriezen. Misschien twee. Misschien geen. Weten nog niet.'
Allerliefste fluisterde tegen mij: 'dank-oe', toen ze weg was om ons ene kostbare goeie embryootje te gaan halen. Het flauwe mopje deed me maar flauw lachen. Ik had zin om te huilen eigenlijk. Slechts één goed embryootje?? Drie 'misschien'? Vorige keer waren het er vijf die misschien de dag erna in de vriezer zouden belanden (uiteindelijk was het er slechts eentje)! En dat nadat we toch weer 6 bevruchte eitjes hadden?

De transfer verliep alleszins vlotter dan de keer ervoor al was het even wachten met mijn benen en baarmoeder wijdopen op de biologe die ons embryootje wel erg ver moest gaan zoeken. We kregen geen echobeeld dit keer zodat we geen witte stipjes konden bewonderen, maar het was wel pijnloos dit keer. Ik voelde er niks van toen de dokter met de fijne priem ons embryootje in mijn buik deponeerde. Ik voelde het enkel toen ze haar instrumenten weer wegnam.

De transfer was achter de rug. Nadat we een uurtje in de kamer hadden liggen keuvelen over koetjes en kalfjes (enfin, ik al liggend, Allerliefste zittend op een stoel), mochten we weer gaan. Ik kon me met de beste wil van de wereld niet voorstellen dat ik nu mogelijk zwanger was. Dat er zonet een embryootje in mijn buik was teruggeplaatst. En zo liepen we naar buiten al discussiërend over de plannen voor de rest van onze zondag.

zaterdag 26 maart 2011

Lol

Het is al veel te laat als ik bijna van mijn barkruk rol. Dat komt niet door de drank (ik heb aan het begin van de avond mezelf één glasje wijn gepermiteerd. Nu het wachten is op de terugplaatsing en mijn eitjes veilig in het labo liggen, kon dat wel, vond ik). Wel door een slappe lach.

Oorzaak van die lachbui is Allerliefste. Zo vaak zitten we niet meer op café de laatste tijd (de laatste keer was toen we mijn nieuw contract vierden, en daarvoor kan ik me zelfs niet meer herinneren. Ik ben de laatste tijd heel erg vaak alleen thuis gebleven op vrijdag- en zaterdagavond omdat ik te moe was, omdat ik 's morgens moest opstaan voor spuiten, echo's, of zaterdagochtendlessen of gewoon omdat ik geen zin had). Allerliefste probeert me nu weer wat meer uit de zetel te krijgen, weg van alle detectiveseries die ik nu al maanden volg. Hij heeft het als zijn missie opgevat om me weer wat van de wereld te laten zien.

Hij heeft me bovendien de voorbije week twee keer serieus verrast. Een eerste keer toen hij thuis kwam met dit bericht: 'de ex van vriend D, die heeft ook problemen om zwanger te worden.' Ik verschoot me een klein ongeluk: 'hoe zijn jullie op dát onderwerp uitgekomen?' Meteen besefde hij dat hij zijn mond voorbij had gepraat. Allerliefste wou er namelijk nooit over praten. Met Niemand. Ook niet met mij. En nu kwam hij af met een typisch 'reactieverhaal'. Het soort verhalen dat je krijgt als je zelf iets vertelt. Een typisch voorbeeld zijn de kankerverhalen. Toen mijn moeder aan vrienden en kennissen vertelde dat er borstkanker was vastgesteld bij haar (da's nu bijna 6 jaar geleden en ze is volledig genezen), kreeg ze van 9 op de 10 mensen verhalen als: 'die en die hebben ook kanker' met hele reeks bijzonderheden en een al dan niet positieve uitkomst. Echt geweldig.

En nu stond Allerliefste ineens voor mij met zo'n typisch reactieverhaal. Dat kon maar één ding betekenen: hij had aan vriend D verteld over onze problemen! Allerliefste die hierover eindelijk eens iets vertelt. Ik kon mijn oren niet geloven.

Gisterenavond verbaasde hij me een tweede keer. We waren eerder die avond oude vrienden tegen het lijf gelopen. Een koppel die nog langer dan wij samen zijn (wij halen binnenkort de kaap van 8 jaar. Jaja.). En uiteraard, natuurlijk, vanzelfsprekend, was zij zwanger. Dat wist ik niet op voorhand dus was een kleine verrassing. Nu goed, het kan zijn dat ook zij problemen hebben ondervonden. Ze zijn ook al heel lang samen, he. Maar toch... Ik was zo blij dat ik even daarvoor een goeie vriendin was tegengekomen en nog heel druk in gesprek was met haar en dat het bevriende koppel eerder oude vrienden van Allerliefste zijn zodat het niet geheel ongepast was dat ik van op een afstandje vriendelijk lachte en zwaaide.

Maar later die avond begon Allerliefste er ineens over. Dat hij helemaal vergeten was dat ze zwanger was (en hoe... Al minstens zeven maanden ver. Haar buik was nogal moeilijk te negeren.) Hij leek er wat door aangedaan (Allerliefste leek hierdoor aangedaan!? Mijn mond viel open!) en zo kwamen we bij het onderwerp: onze behandelingen. Hij begon een hele uitleg over hoe moeilijk het wel niet was en dat hij toch wel een paar vrienden iets gezegd had ('ik moest toch ergens naartoe?'). Waarop ik uiterst begripvol knikte en beaamde en in mezelf dacht: 'wat is er gebeurd???' Daarvoor leek het soms meer of hij mee deed om mij te plezieren, eerder dan dat hij wou toegeven dat hij ook wel kinderen wou of het er moeilijk mee had. Toen ik hem leerde kennen, was hij de grootste anti-kinderenvent die ik tot dan had ontmoet. Moest ik net op hem verliefd worden, ja, het kan verkeren...

En toen herhaalde hij: 'het is ook niet gemakkelijk, he.' En wat erop volgde was een show als stand-up-comedian waardig. Hij deed me in geuren en kleuren de geheimen uit de doeken van het Kleine Kamertje waar de mannen hun bijdrage moeten afleveren (echt afzien!). En toen ik de tranen uit mijn ogen wiste, vertelde hij al even uitgebreid over het gaan afgeven van dat staaltje in het Vreselijk Doorschijnend Potje, over alle mogelijke strategieën en houdingen om dat potje aan de blik van nieuwsgierigen te onttrekken, de ontmoetingen met de andere al even onwennige mannen, de reden waarom hij de laatste keer zoveel langer wegbleef, de vermeende seksboekjes uit de Jaren Stillekes die er liggen, en zo ging het maar door tot ik haast niet meer bijkwam. Met mijn gelach om zijn ellende, had hij het gelukkig veel minder moeilijk.

vrijdag 25 maart 2011

Sofa-leven (deel 2)

Niet veel te melden vandaag. Heb niet veel last van de pick-up. Veel minder dan vorige keer. Nu voel ik af en toe een beetje een soort druk in mijn onderrug, maar da's meteen weer over. Vorige keer leek het op een bepaald moment of ik mijn regels ging krijgen, maar dan in het kwadraat. Dat gevoel heb ik nu niet. Toch leek het me ook geen goed idee om vandaag al meteen onze slaapkamer de tweede en laatste verflaag te geven (incl. het verschuiven van bed en kleerkast in mijn eentje want Allerliefste is gaan werken vandaag). Ik veronderstel dat ik het nu ook weer niet moet uitlokken, zeker?

Het is een beetje als de vorige keer (Gelieve u rustig naar de uitgang te begeven) wat dat betreft: ik voel me niet slecht genoeg om de hele dag in de zetel te blijven hangen, maar ook niet goed genoeg om die hele waslijst aan klusjes te doen, of het ontbreekt me aan de goesting om erin te vliegen. Of misschien ligt dat dan weer aan de Utrogestan?

donderdag 24 maart 2011

In good time this will make sense

Werkelijk geen idee waar de tekst eigenlijk over gaat, maar telkens als ik dit zinnetje hoor 'in good time this will make sense', krijg ik weer nieuwe hoop dat alles ooit wel eens in orde zal komen.

Deze is voor jullie allemaal:

woensdag 23 maart 2011

Een nieuw ID-kaartje in mijn portefeuille

Ze hebben me gisteren een nieuwe kaart in de handen gestopt. Vandaag moest ik hem nog eens bewonderen. Het is feitelijk het identiteitskaartje van onze embryo's-in-wording. Op de ene kant staan de gegevens van Allerliefste, op de andere kant die van mij en binnenin en onzichtbaar zit een chip met allerlei info. Of dat laatste verbeeld ik me misschien maar. Toen de verpleegsters de uitleg aan het geven waren over deze kaart en Dat Ik Hem Zeker Niet Mag Verliezen want Zonder Kaart Geen Terugplaatsing, was ik nog niet helemaal helder in mijn hoofd (sedatie was nog niet helemaal uitgewerkt).

Ik heb hem bij mijn eigen identiteitskaart gestoken. Nooit gedacht dat het eerste tastbare ding dat ik in handen zou krijgen van mijn embryootjes een identiteitskaartje zou zijn. Vind het eigenlijk wel fijn.

dinsdag 22 maart 2011

Plok

-Plok-

Het was nauwelijks hoorbaar. Ik weet zeker dat het koppeltje dat in de kamer aan het andere bed zat, het niet gehoord heeft. Maar ik had het wel degelijk gehoord en vooral: gevoeld. Plok. Het was het knopje achteraan bovenaan mijn sexy ziekenhuishemdje dat open sprong. En dat net op het moment dat ik met mijn rechterhand die vreselijk onhandige baxter uit het badkamertje probeerde te rollen (baxter stond op wieltjes die alles behalve coöperatief waren) en met mijn andere hand twijfelde tussen eerst de deur achter mij sluiten, of krampachtig mijn hemdje dichthouden achter mijn rug zodat manlief van het koppeltje waar ik langs moest om weer veilig achter het gordijn in mijn bed te kunnen ploffen, geen ongewenst zicht kreeg op mijn sexy derrière (in een netverband-broekje met reuzegroot matrasachtig maandverband in).

Even aarzelde ik tussen manlief een ongewenste blik gunnen op een stukje derrière, of het koppeltje een al even ongewenste blik gunnen op mijn volledig naakte voorkant, moest het hemdje afzakken en nu er geen knopje dit nog tegenhield, was dit plots een akelig realistisch scenario geworden. De derde optie was snel rechtsomkeer maken en veilig in het badkamertje mijn hemdje terug deftig vastmaken. Helaas zat dat er niet in. De baxter zat stevig in de weg. Ik had die net na veel gesukkel buiten gekregen.

Argh...

Ik greep dus maar snel mijn hemdje bovenaan achteraan vast om het op te houden, in het volle besef dat mijn kont nu allicht ten volle tentoon werd gespreid en bad maar in stilte dat man- en vrouwlief van het bed naast me, even het fatsoen konden opbrengen om discreet weg te kijken. Ik kon er ook niks aan doen. Dit was een geval van overmacht. Het was trouwens een heel discreet en fatsoenlijk koppeltje dus ik denk niet dat ik moet vrezen morgen stiekem gemaakte gsm-foto's van mijn derrière zal vinden op allerlei websites.

De pick-up is relatief goed verlopen, al begin ik stilaan naast een 'ding' met ziekenhuishemdjes ook een 'ding' met baxters te ontwikkelen. Zowel ziekenhuishemdjes als baxters zijn gewoon mijn vrienden niet. Willen jullie mijn baxterperikelen horen? Goed, ik vertel het met plezier en tegen mijn gewoonte met de nodige únderstatements. Niet voor de gevoelige lezers (da's understatement 1 voor alle duidelijkheid):

De verpleegster beaamde mijn vraag dat er nog eerst bloed moet geprikt worden. 'Maar om geen twee keer te moeten prikken, doen we dat via de prik voor het infuus.'
Ik bood haar spontaan en opgelucht de holte van mijn elleboog aan, de andere weliswaar dan die waar al drie dagen op rij in geprikt is geweest. Genoeg is genoeg.

Ze keek even weemoedig naar de ader daarin die erom riep om in geprikt te worden en zei dan dat ze helaas niet meer in de elleboog mogen prikken want als de arm gebogen ligt terwijl ik slaap, dan loopt het infuus niet meer. Een angst overviel me (understatement 2). Panische gedachten schoten door mijn hoofd: Spalk mijn arm dan toch gewoon! Jullie gaan toch geen bloed trekken uit mijn hand?! Het zweet brak me al uit bij de gedachte en ze sprak de niet zo geruststellende woorden uit: 'waar wil je dat ik probeer?'

WAAR WIL IK DAT JE PROBEERT?? In mijn f*cking elleboog! (Sorry, angst maakt me weleens agressief.) Maar dat was geen optie. Ze bleef onverbiddelijk. De prik moest in mijn onderarmen, of indien dat niet lukte, in mijn handen. Samen overliepen we de opties en bestudeerden mijn armen en werkelijk haarfijne adertjes. Ze zuchtte. Dat was ook al niet geruststellend (understatement 3). Ze vond uiteindelijk een ader in mijn linker onderarm (van de eerste keer prikken. Hooray!). Ze frunnikte met buisjes en naalden. Ik kleefde bijna tegen het plafond (4). Ze kreeg telefoon. Zei sorry en... nam op. Ik kleefde tegen het plafond twee verdiepen hoger (5). Terwijl ze belde, liep het buisje tergend traag vol bloed. Terwijl ze belde, had ze maar met één hand het buisje vast. Elke beweging voelde ik meteen in de naald (die nu zonder enige steun of druk in mijn arm hing), in mijn arm. Ik putte tegen dan zwaar uit mijn tot nu toe te weinig ontgonnen acteertalenten om niet te laten merken dat ik dit VRE-SE-LIJK vond (6-7). Ze haakte na een eindeloze babbel over koetjes en kalfjes in en keek weer naar het buisje om te constateren dat mijn ader gestopt was met bloeden.

Weemoediger dan daarvoor, brak ze het nieuws dat ze toch een tweede keer ging moeten prikken in een andere ader. Ok, glimlachte ik limoengroen. Ze boog zich opnieuw over mijn armen en tja... de enige andere optie was prikken in mijn rechterhand. Dat kon ik ook zien. Het was de enige ader die we uberhaupt kónden zien (de rest was gevlucht of ondergedoken). Het moest. Er was geen keuze.

Laat duidelijk zijn dat ik op dat moment ervan overtuigd was dat het bloedprikken dan toch tenminste al achter de rug was. Maar nee, hoor. Ze prikte in mijn hand (het voelde alsof ze mijn ader opensneed met een cuttermesje), frunnikte opnieuw wat met naalden en buisjes (voor het infuus wordt er een buisje in je ader geschoven. Helaas was mijn ader zo dun dat dit buisje drie keer dikker was en ik het dus heel erg goed kon voelen hoe het erin geschoven werd ookal keek ik weg en luisterde ik uitermate belangstellingsvol naar de radio).

En dan hing ze er weer een buisje aan, om bloed mee af te tappen. Ik dacht dat ik niet goed werd op dat punt (8). Ik moet een roeping als actrice gemist hebben, want ik kreeg nog steeds een glimlach over mijn lippen, tja, wel een beetje verkrampt, maar een glimlach-verkrampte-grijns is toch een glimlach, he. Gelukkig kreeg ze dit keer geen telefoon en even later was de marteling dan toch voorbij. Het infuus hing eraan. De verpleegster bood haar verontschuldigingen nog aan dat het zo 'onaangenaam' was (understatement van haar kant). Ik bood bijna mijn verontschuldigingen aan voor mijn haarfijne en onzichtbare aders, maar hield me op tijd in en mompel iets als 'niet erg' (9, deze was voor haar).

Naast me werd een andere vrouw binnengerold. Twee verpleegsters kwamen binnen en wandelden naar haar bed. Vroeg de oudere aan de jongere: 'doe jij het infuus?' Uit hoe ze bleef instructies geven aan de jongere, kon ik opmaken dat dit de eerste keer was dat de jongere verpleegster, een stagiaire dus, een infuus stak. Ik kon uit bed klauteren en de grond kussen op mijn blote knieën dat ze gewacht hadden tot de vrouw na mij om uit het niets op te dagen voor een les 'hoe-steek-ik-een-infuus?' (10).

En zo lag ik dan toch met het gevoel: het was erg, maar het kon nóg erger geweest zijn, in mijn bed te wachten tot ik binnen mocht voor de pick-up om me even later te laten ervaren dat het -jawel- nog erger kon. Ik werd weggerold met mijn bed, naar de pick-up ruimte. Ze vroegen me om in het andere bed, of liever de stoel te klauteren (ze hadden mijn bed er tegen gerold). Onhandig probeerde ik van bed in stoel te schuiven. Nu ik een infuus in mijn rechterhand had steken, voelde ik bij de minste beweging de naald, of het buisje, bewegen. Het was een akelig gevoel. Ik had dus nog maar één hand om me mee te behelpen. En dan moest ik er nog voor zorgen dat mijn hemdje wou volgen.

Ik zal niet zeggen hoe precies, maar uiteindelijk lukte het dan toch. De aanwezige verpleegsters (?) babbelden wat met elkaar. Ze kleefden mijn armen en benen vast zodat ik niet van de stoel kon schuiven terwijl ik onder narcose was (of om te voorkomen dat ik ze een spastische stamp zou geven. Hadden ze goed in de smiezen...). Ze stelden nog wat vragen en dan begon het... Een licht branderig gevoel in mijn rechterhand. Terwijl ik me er stilaan bewust van werd, verergerde het gevoel exponentieel en net op het moment dat een vrouw (de anesthesist?) achter me zei dat het 'een beetje kan branden, da's de verdoving' kon ik het op een gillen zetten. Ja, dit kon branden. Dat wist ik nog van de vorige keer, maar toen stak die baxter in mijn elleboog en was het voorbij in no time. Dit keer duurde de marteling ontzettend lang en de pijn bleef maar exponentieel toenemen. Chance dat mijn armen al vastgebonden waren, of ik had mijn infuus eruit getrokken. Ik had het gevoel dat ze onverdund zuur in mijn hand aan het pompen waren en mijn hand van binnenuit opgevreten werd.

Op dit moment gooiden mijn eerdere acteervermogens de handdoek in de ring (10, nee sorry, understatement 11). Ik hoorde de vrouw achter me nog tegen de andere de niet zo geruststellende vraag (12) stellen: 'kijk dat infuus eens na. Dit is toch niet normaal?'
Waarop een verpleegster antwoordde: 'is wel normaal. Infuus steekt helemaal onderaan in haar hand.'
Waarna de vrouw tegen mij: 'u gaat snel weg zijn hoor, mevrouw.'
AAAAAAAAAA

En toen werd ik wakker op de ontwaakzaal met een metersdikke laag gel op mijn ogen. Dat smeren ze erop om je ogen dicht te houden terwijl je slaapt. Het verhindert echter ook dat je ze weer open doet als je ontwaakt, dus moest ik meer dan eens in mijn ogen wrijven, voor ik weer ietwat rond mij kon kijken. Jep, ik lag weer op dezelfde plaats als de vorige twee keer (na laparoscopie in augustus, en na vorige pick-up in december).

Een verpleegster kwam vragen of alles ok was. Ik kreeg een doekje voor mijn ogen en ze bleef lang genoeg staan zodat ik zelfs de kans kreeg om te vragen hoe het geweest was en wanneer ik iets zou horen.
'Oh, even in je dossier kijken.' Ze bladerde wat in haar papieren. 'Ze hebben 8 eitjes kunnen verzamelen. Da's goed, he?'
Oh ja, da's één meer dan vorige keer. Ik had gezegd dat ik voor minstens twee topembryootjes ging gaan dit keer. Kan niet meer misgaan, he. Vervolgens vroeg ik wanneer die baxter eruit zou mogen.

maandag 21 maart 2011

Prima ontvangst voor geen telefoontje...

Deze middag geen telefoontje gekregen van de Monitoring. Voor een keer geldt 'geen nieuws, goed nieuws'. Als alles in orde was, zou ik namelijk niks van ze horen. Wel vreemd om de hele middag te zitten wachten op geen telefoontje.

Nou, gelukkig was m'n batterij goed opgeladen, denk ik dan. (Dat heb ik wel tien keer gecontroleerd. En ook dat ik nog steeds prima ontvangst had. Dat ook.)

zondag 20 maart 2011

Asymmetrische reacties en ontbijtkoeken

Dit weekend twee dagen op rij mogen opdraven in het Centrum. Zaterdagochtend op een onmogelijk uur mijn bed uit en de fiets op in onmenselijk koude temperaturen voor een maartse ochtend, voor een echo en bloedtest. Alles prima in orde. Alleen bleek ik nogal “asymmetrisch” te zijn. Op mijn vele '????'-ens bij deze opmerking van de dokteres-met-het-Hollandse-accent, kreeg ik als reactie: 'ja, u heeft enkele hele grote follikels en een heel pak vele kleinere.' Toen ik nog steeds met een aantal '??'-ens zat, kreeg ik als bijkomende uitleg: 'normaal gezien zijn ze meer van dezelfde grootte, gaat het gelijker op.' Oh.

Geen idee of dit kwaad kan, maar ik vrees alleszins dat de oogst dit keer van hetzelfde kaliber zal zijn als vorige keer: veel follikels, al heel wat minder eitjes en maar één embryo... Maar dit tussen haakjes. Laat me maar niet teveel vooruit lopen op de feiten. Ze voegde er aan toe dat het allemaal van mijn hormonen zal afhangen. En toen voelde ik al nattigheid: als het van mijn hormonen afhangt, dan betekent dat: bloedtesten.

En inderdaad, laat in de namiddag kreeg ik eindelijk telefoon van de Monitoring om me vrolijk te melden dat ik zondagochtend eveneens mocht opdraven in het Centrum, enkel voor een bloedtest dit keer. Jeej...

Net als zaterdagochtend, ben ik maar op de terugweg gestopt om een paar verse ontbijtkoeken te kopen (dat is een klein verwennerijtje dat traditie aan het worden is bij 'weekendtesten'). Alleen is 's zondags de winkel niet open waar ik 's zaterdags ga. Dat betekent: een bakker zoeken in de buurt van Centrum of thuis of ergens onderweg. Uiteraard zijn er geen honderd bakkers onderweg, in onze buurt of in de buurt van het Centrum, en één daarvan is al uitgesloten want daar ben ik tijdens IVF 1 al eens op zondagochtend op een bekende gestoten die daar in het weekend in 't zwart bijklust en die natuurlijk héél verbaasd was om me daar te zien op een onmogelijk vroeg uur op de fiets, ver van ons huisje. En uiteraard kon ik er geen verklaring voor geven. Wat me toen redde was dat ik al even verbaasd was om haar daar te zien en meteen vroeg naar haar werk etc en zo haar de kans niet heb gegeven om verder te vragen naar hoe ik daar beland was. Maar sindsdien is het wel uitgesloten dat ik daar nog binnenspring.

Rest er dan eigenlijk maar één andere bakker, die in de straat van mijn oma. Jullie kunnen het al raden: oma's slapen niet meer uit tot 12u om dan nog snel snel de laatste koeken te gaan kopen die er nog zielig zijn achtergelaten door de uitgehongerde ochtendmensen-meute. Nee, oma's staan vroeg op om ontbijtkoeken die krakendvers en nog een tikkeltje warm zijn te gaan halen. Dus, natuurlijk: ik stond buiten mijn fiets weer los te maken, met mijn zakje aan het stuur, toen mijn oma opeens voor mijn neus stond.

'Marit! Wat doe jij hier?!' Het was nog geen 9u 's morgens en ik zou uiteraard nergens liever zijn dan thuis in mijn warm nest dicht tegen Allerliefste zijn hete lijf dan buiten in de kou bij een bakker die niet eens op verklaarbare afstand van bij ons ligt (2km, halverwege tussen ons huisje en het Centrum maar net te ver en te veel bergop om toevallig bijzonder gemotiveerd naartoe te fietsen op een zondagochtend...).
'Eurh...' Ik mompelde iets van paar kleine testjes moeten laten doen en weidde veel uitgebreider uit over hoe moeilijk het is om een goeie bakker te vinden in de buurt. Gelukkig is mijn oma steeds gehaast (ze moest ongetwijfeld nog naar de mis of zo) en dus vroeg ze niet echt door.

Weer een bakker waar ik m'n kop niet meer kan laten zien als ik mijzelf wil belonen met verse koeken na een weekend-ochtendje in het Centrum. Pfffff...

Maar terug naar de behandelingen: na welgeteld 8 dagen stimulatie vond het Centrum dat het genoeg geweest is. Ik mag vanavond de Pregnylspuit zetten. Maandag voor de derde dag op rij 's morgens bloed laten trekken ('t is toch stilletjes aan genoeg geweest, zeh. Ik hou graag nog wat bloed over, dank u) en dinsdag pick-up.

vrijdag 18 maart 2011

Marit goes 'light'

Allerliefste is jaloers op mijn blog. Hij vindt dat ik er wel wat teveel tijd in steek. Lees: hij voelt zich vergeten en wilt wat meer aandacht. Daarom vandaag maar een kort berichtje.
Het was goed nieuws nog gisteren van de Monitoring: ik mocht zelfs een beetje minderen met de Menopur. Gisteren en vandaag slechts twee ampules en morgenvroeg alweer bloed en echo. Jeej.

En intussen heb ik me zitten amuseren met het proberen zo origineelst mogelijke figuurtjes te zien in de twee blauwe plekken op mijn buik. Die keer dat ik een ader heb geraakt, van die keer heb ik echt een donkerpurpere plek in een heel grillige vorm. Die plek wilt niet meewerken met mijn nieuwe spelletje... Ik zie er geen konijntje in, geen poes, geen draakje, geen walvisje of hondenkopje. Niets van de dingen die ik vroeger steevast in witte schapenwolkjes zag overwaaien. Hoe ik me ook in bochten wring, ik blijf er maar een grillige blauwe plek in zien, met een mini wit puntje in het midden. Beetje vies eigenlijk.
De andere blauwe plek is gelukkig wat gewilliger. Da's precies een beertje. Zo'n snoepje. En het heeft zelfs dezelfde roze kleur. Njamie...

donderdag 17 maart 2011

Rennen, vliegen, vieren en bijna mijn spuiten vergeten

Gisteren heb ik -eindelijk- mijn nieuw contract getekend en dat moest uiteraard gevierd worden. Daarom meteen erna (het was al vijf uur toen ik weer buiten stond) Allerliefste gebeld die net gedaan had met werken en afgesproken op de meest aangewezen plaats om dit te vieren: aan de toog. Heb het me -jawel, ik heb het gedurfd- gepermiteerd om één glaasje wijn te drinken om te vieren. Meer durfde ik toch niet, met de bloedtest van deze morgen en de hele spuitenreutemeteut in gedachten. Echter halverwege dat glaasje wijn, en halverwege een vrolijke babbel tegen een kameraad die ook aan de toog bleek te staan, kreeg ik daar ineens mokerslag: Mijn Volgende Menopurspuit!! Ik moest zien dat ik in minder dan een half uur thuis was om die te zetten. Compleet vergeten! Hoe kon ik dit vergeten?

Dus ik goot daar in zeven haasten mijn glaasje naar binnen, mompelde iets onverstaanbaars en fluisterde een verklaring in Allerliefste zijn oor, en zette het op een drafje naar huis.

Thuis kwam de wijn ook wel een beetje harder aan dan ik eigenlijk had gehoopt. Ik had natuurlijk gedacht om heel erg op mijn gemakje dat glaasje naar binnen te nippen, totdat zelfs de barman het ervan op z'n heupen zou hebben gekregen, maar die vlieger was dus niet opgegaan. Redelijk licht in mijn hoofd nam ik mijn spulletjes erbij en zette de prik. Ging nog behoorlijk en ik vergat niet om ook de Menopur mee te prikken (had al eens gehoord van mensen die in zeven haasten enkel het mengvocht inspuiten). Dat gebeurde dus mooi niet. Het lukte.

Dan weer op een drafje terug naar de gezellige toog waar mijn nieuw contract gevierd werd. De kameraad stelde geen vragen. Leuk om met enkel mannen aan de toog te staan. Het is voldoende om iets te zeggen als 'vrouwenzaken' en alle vragen stoppen.

Deze morgen, na een nachtje niet geslapen te hebben, mij compleet overslapen. Uiteraard. Dat was al de tweede spuit op rij die ik haast vergeet. Hoe is het in godsnaam mogelijk??
Deze nacht heb ik niet tot een onmogelijk uur staan vieren, voor alle duidelijkheid. We lagen al vrij vroeg in bed gisterenavond na nog een intiem restaurantbezoekje, samen met een horde Spaanse toeristen en een troep zakenmensen in een ruimte die het geluid net iets te veel liet galmen, maar de slaap kwam gewoon niet. Om drie uur deze nacht lag ik nog steeds te draaien en te keren.

En zo kwam het dus dat ik deze morgen de wekker hoorde en pardoes in slaap viel van de gezellige muziek op de radio. Ik werd (gelukkig nog) een half uur later weer wakker. Oh. Mijn. God. Ik. Moet. Over. Drie kwartier. In. Het. Centrum. Staan!!!

Voor mijn Eerste Echo!!

Ik schoot daar uit bed. Joeg die Decapeptylspuit in mijn buik. Sloeg het poetsen van mijn tanden maar over wegens geen tijd. Sloeg het eten van een ontbijt maar over om dezelfde reden. Goot snel enkele minislokjes van mijn nog veel te hete thee binnen, verbrandde gezwind mijn slokdarm en sprong min of meer gezwind op mijn fiets om nog geen meter verder al een eerste pijnscheut in mijn buik te krijgen door de fantastische combinatie: kasseien-fiets-buik met gestimuleerde eierstokken.

Bij de eerste poging, kon ik de hele dag aan niks anders denken dan die spuiten, en had ik alles steeds uitgepland: dan doe ik dat, dan naar huis voor de spuit en dan kan dat en dat. Nu heb ik twee spuiten op rij bijna vergeten. Bij de volgende poging ga ik nog gsm-reminders moeten zetten.

Maar nu de resultaten: de echo is goed verlopen (ik was zelfs op tijd ginder). Ik heb geen nieuwe cystes (was ik heel erg bang voor gezien de last die ik heb van mijn buik). Die last wordt echter veroorzaakt door twee al heel grote follikels en een stuk of zeven kleine broertjes en zusjes. Tot zover alles prima in orde. Nu is het wachten op nieuwe instructies.

dinsdag 15 maart 2011

En zo blijven we lekker bezig

Zaterdag naar de ikea geweest om een bankje-met-opbergruimte te kopen. Vandaag naar de ikea kunnen terugkeren om een wisselstuk te eisen voor een kapot pootje (met succes). Hoera.

Maar ik kan ook vol trots melden dat ik deze morgen voor het eerst erin ben geslaagd om zelf de remblokjes van mijn fiets te vervangen. Ik wou absoluut met de fiets gaan werken, alleen had ik nog wel een fiets maar geen remmen meer. De laatste keer dat ik gezwind naar huis keerde na het werk, ontdekte ik – helaas in een bergaf – dat ik die handremmen zover kon indrukken als ik wou, ik stond pas een kilometer verder eindelijk stil en dat kwam allicht omdat het daar weer bergop ging... Dat was niet zo geweldig, dus.

En dus was ik heel overmoedig nieuwe remblokjes gaan halen, met het idee dat Allerliefste wel zo lief zou willen zijn om die even te monteren voor mij. Nou ja... Ideeën en realiteit liggen wel vaker ver uiteen. En zo stond ik er deze ochtend alleen voor, met mijn fietsreparatiesetje dat ik ooit voor geen geld op de kop heb getikt en eigenlijk nog nooit gebruikt had.

Hoofd koel gehouden en handen zwart gemaakt, en het is nog heel vlot gegaan. Misschien heb ik echt wel ergens een roeping als mechanieker gemist. Wat zit ik hier te leren haken?

maandag 14 maart 2011

Junkie oefent al eens

Ik voel me weer een echte junkie (net als bij de eerste keer in november). Allez, het valt wel mee, maar toch. Gisteren heb ik het precies toch wel erg bont gemaakt. Toen ik gisterenavond Menopur prikte, ben ik erin geslaagd een ader te raken. Geen klein bloedvaatje, maar een echte ader denk ik. Er zat zelfs wat bloed in de naald en er liep meteen een flink pak bloed uit. Niet zo één druppeltje. Hopelijk heeft het geen nefast effect op deze dosis Menopur. Ben al blij dat ik het niet met de Decapeptyl voor had. Maar denk dus wel dat ik me even high geprikt heb met Menopur. Geweldig...

En te denken dat ik nog wel extra kilootjes heb nu, extra kilootjes buikvet om in te prikken en dan nog een ader raken. Je moet het kunnen... Ach ja, je bent een junkie of je bent het niet, he...

Heb intussen een flinke blauwe plek. 'k Neem aan dat ik nu best even mijn bikini in de kast laat hangen en al die topjes die de buik bloot laten. Wat een opgave!

Ach, die bikini is sowieso misschien geen goed idee momenteel. Ik ben nu drie dagen ver in de stimulatie en heb al het gevoel dat ik met een zwangere buik rondloop. Geweldig. Alsof die hormonen het erom doen. Onder het motto: kan je al eens oefenen.

zaterdag 12 maart 2011

En we zijn vertrokken

Het startschot is gegeven. Donderdag kreeg ik mijn regels. Vrijdagochtend naar de bloedprik. Vrijdag om 11u al telefoon van de Monitoring (ik viel van 't verschieten van mijn bureaustoel want ze bellen normaal gezien pas na 14u) met de melding dat ik onmiddellijk mocht starten met de Decapeptyl. Onmiddellijk als in: nu meteen. Waarop ik, enigszins geschrokken: 'dat zal wel wat moeilijk zijn, want ik zit op het werk en heb mijn gerief niet bij me'. Had me dan ook gewaarschuwd, he, dan was ik voorbereid geweest. Ach, geen nood, vond de man (het was een man dit keer!), dan maar gewoon deze avond van zodra ik thuis was (wel zo snel mogelijk). Dus daar ging mijn plannetje om na het werk nog even binnen te springen bij een winkel voor een klein verwennerijtje.
Ach ja, mijn regels waren zo vreselijk pijnlijk dat dat uitstapje naar de winkel toch al op de helling stond.

Na het werk, en de dag duurde echt éindeloos, meteen naar huis. Binnen, kus aan Allerliefste en naar de badkamer. En daar heel geroutineerd die spuit klaargemaakt en hop erin. Het verbaasde me dat het zo vlot ging. Zo'n dingen verleer je blijkbaar niet.

Deze morgen voor het eerst ook weer die gsm-wekker op om mijn ochtendspuit te zetten. Pfffft...
En straks komt er nog Menopur bij.

Jaja, ik ga ervoor. Ik wil minstens evenveel follikels als de vorige keer (13-14) en vooral meer goede embryo's. Minstens twee toppers dit keer. Dat mag toch, he? Eentje bij de eerste poging (van de 7 eitjes, werden er 6 bevrucht, maar daarvan was maar ééntje echt goed, één andere haalde de vriezer, maar niet meer mijn buik). Dus nu twee bij de tweede poging. Elke keer een beetje beter.

donderdag 10 maart 2011

Friemelhandje

Ik ben dan toch maar langsgegaan, want ik hoorde maar niks en ik werd te nerveus en we hadden ook afgesproken dat ik nog gisteren iets zou laten weten en de middag tikte voorbij, zo dus. Heel verbaasd waren ze gelukkig niet. Ze waren blij mij te zien. Gelukkig.
Mijn contract hadden ze nog niet klaarliggen (zou nogal snel geweest zijn) maar we hebben een afspraak gemaakt voor het ondertekenen ervan over een paar dagen.

Ik weer naar huis. Om daar een telefoontje te krijgen van mijn ma met de melding dat ze er opeens aan het gedacht dat ze een tijdje terug nog een reportage van Canvas had opgenomen voor mij (over IVF en ICSI). En ik liep toch nog altijd wat stijf van de stress van eerder die middag dus ik zag een avondje thee drinken en tv kijken bij mijn ouders wel zitten (mijn ouders hebben altijd wel koekjes of een dessertje in huis. Meer dan ik alleszins). Dus ja, ik kom eraan.

Eerst snel gegeten thuis. Allerliefste gedag gekust en ikke op weg. Mijn ouders wonen niet zo ver van bij ons. En ookal probeer ik veel te fietsen, ik fiets eigenlijk zelden naar mijn ouders. Mijn ma krijgt veel te vaak 's avonds een acute aanval van de overbezorgdheid: 'ik kan mijn dochter toch niet op dit uur 's avonds nog naar huis laten fietsen?' Waarna ze steevast erop staat mij met fiets en al thuis te brengen en omdat dit nogal een klusje wordt (mijn fiets past maar op één manier nipt in de koffer van haar auto en laat het nu 't geval zijn dat we altijd weer vergeten hoe die ene manier ook alweer was), laat ik tegenwoordig gewoon de fiets thuis en ga met het openbaar vervoer.

En zo wandelde ik van de halte naar mijn ouderlijk huis. Door een paar straten waar nog een paar winkeltjes aan het sluiten waren, langs andere mensen op weg naar huis of elders, en voor iemand met een plastic zakje in z'n hand achter mij. Het viel me eigenlijk pas op toen ik de stille straat van mijn ouders indraaide en dat zakje ineens heel hoorbaar ritselde bij elke stap. Nu stap ik doorgaans vrij stevig door en vooral mannen maken er soms nogal een zaak van om me ostentatief toch te proberen in te halen en voorbij te steken, want kom, die griet kan toch onmogelijk even snel of sneller doorstappen? Dus toen ik me bewust werd van een persoon die mij duidelijk probeerde in te halen, en vooral dat die er duidelijk niet meteen in slaagde, begon ik het op m'n heupen te krijgen en me een beetje in te houden. Komaan, dacht ik, steek me voorbij, and get it over with. Maar nee, ha, dat had je gedacht! Net toen ik me inhield van 'komt er nog wat van?', voelde ik ineens een friemelhandje in m'n kruis tasten.

Ik dacht dat ik tegelijkertijd uit mijn vel kon schieten, alle kleuren van de regenboog kon uitslaan, en een knaller van een karatestamp kon uitdelen en dit alles onder begeleiding van de meest flitsende flashen uit de betere Manga-tekenfilms, maar het enige wat ik er van puur verschieten uitkreeg, was een fikse draai om m'n as om een snotaap te ontdekken van hooguit 12 jaar, die het meteen op een lopen zette, waarna ik hem enkel smalend kon naroepen dat 'ie een mietje was. En toen hij omkeek en zag dat de afstand veilig genoeg was en terug vertraagde, kon ik hem enkel nog even de stuipen op het lijf jagen door het kordaat op een hollen te zetten, in zijn richting weliswaar. Het werkte, hij stoof er ijlings vandoor en verdween achter de hoek.

Ik blies, brieste, gromde en pufte van pure frustratie en woede en kon alleen denken: ja, doe maar, tast me nog maar eens in het kruis. Wilt er nog iemand? Misschien moeten jullie een ticketje nemen. Alsof het nog niet genoeg is dat er hele rijen dokters en assistenten in mijn kruis moeten zitten de laatste tijd... En zo ging dat nog een tijdje door dus draaide me maar weer om in de richting van mijn ouderlijk huis. Daar aangekomen had ik toch nog een minuutje nodig om te bekomen en hoewel ik anders niet zo knuffelig ben tegenover de hond van mijn ouders, werd hij nu verrast op een uitgebreide aai toen ik er eindelijk in geslaagd was mijn sleutel in het slot te steken en de deur open te duwen.

woensdag 9 maart 2011

Hoe 'zenuwslopend' een nieuwe dimensie te geven

Ik denk dat ik klaar ben voor het ontwikkelen van een maagzweer. Nu heb ik een beslissing genomen, een knoop doorgehakt en moet ik weer zitten wachten. Ik heb mijn baas op de hoogte gebracht, die niet zo erg verbaasd was natuurlijk (hij had het mij ook gevraagd, he, om iets anders te zoeken), en die me beloofde even een aantal dingen na te vragen op de Personeelsdienst en me terug te bellen (intussen 2u geleden, maar hij zei wel dat hij het ongelooflijk druk had). En ik heb geprobeerd om mijn werkgever-in-spe te contacteren om verder af te spreken, om mijn contract te tekenen onder andere, maar die is niet bereikbaar per telefoon. En op de mail die ik stuurde, heb ik nog geen antwoord gekregen.

Gek word ik ervan. Ik ga er echt nog moeten binnenspringen straks. Of wachten tot morgen om te bellen. Als ik moet wachten tot morgen om ze te spreken, dan ga ik deze nacht geen oog dichtdoen. Waarom toch???

Djeez, dit is honderd keer zenuwslopender dan de wachtweken. Dit slaat alles!

maandag 7 maart 2011

Back in town

En we zijn weer terug. En ik zou zo weer terug naar ginder willen vertrekken.
Berlijn was leuk. Geen hele mooie stad, geen geweldig weer (geen straaltje zon gezien) en best wel wat koud gehad, maar het is wel een stad waarin iets aan het gebeuren is, waarin iets beweegt en dat was wel leuk, want dat brengt dat extra scheutje originaliteit. En zo hebben we een paar dagen onze ogen uitgekeken, van de ene bezienswaardigheid naar de andere gehold, een dagje winkeltjes gedaan en tussendoor vooral veel tussenstops gehouden voor een nieuw tasje thee/soep/warme choco of een hapje braadworst/taart/cake/sandwich/... Straks moet ik opnieuw op dieet. Ik voel m'n broeken harder spannen. Ik weeg nu toch al 4 kilo meer dan toen ik startte met de behandelingen. Als ik 4 kilo bijkom bij elke poging, dan gaat dit nog mooi worden...

En het goede nieuws is: ik ben nog teruggeweest (gisteren) op die lange voorstellingsdag voor die sollicitatie. Het viel redelijk mee al ben ik er ook ten volle van overtuigd dat ik niet zo heel erg kieskeurig kan zijn momenteel en gewoon al het vooruitzicht om weer een voltijds loon te hebben, is wel heel erg aanlokkelijk (al werkt het hopelijk niet verblindend). De dag eindigde met een redelijk concreet aanbod.

Ik ben ook nog een tweede keer uitgenodigd geweest bij die sollicitatie waar het allemaal in het Frans te doen was (vandaag. Ze hadden me vrijdag gebeld toen we volop onze weg aan het zoeken waren in Berlijn). Daar was het dit keer in het Nederlands te doen: ze hadden die ene Nederlandstalige collega opgediept om een vervolgtest te doen. Bleek dat die ene collega heel gemotiveerd was. Ze wou me daar weer drie kwartier aan testen onderwerpen en dan nog een gesprek van een uur met me hebben en vertelde toen vrolijk dat er daarna nóg een nieuw gesprek zou volgen en daarna gingen ze pas een beslissing nemen. Iets dat nog drie weken in beslag kon nemen. En toen zei ik haar: 'ok, kijk, ik heb gisteren een aanbod gekregen. Ik dacht dat ik hier vandaag al een gesprek ging hebben over voorwaarden en andere details. Ik denk dat ik op het ander aanbod ga ingaan. Prettige dag nog.' En dat was nadat ik eerder al in de lift had gestaan met twee man die tegen elkaar aan het foeteren waren over de rotslechte organisatie van het bedrijf in kwestie 'alweer!'. Ik dacht: ze kunnen hun honderden regeltjes, gesprekken en testjes houden, ik ben hier weg. Dit is duidelijk geen biotoop voor dit beestje.

Die job waar mijn ma mee afkwam, daar heb ik me uiteindelijk niet voor kandidaat gesteld. Leek me gewoon echt geen geweldig idee. Maar het ziet er dus naar uit dat ik vandaag of morgen een nieuw contract kan ondertekenen (ik moest enkel bellen om een datum daarvoor af te spreken) en heb mijn baas dus hiervan maar op de hoogte gebracht. De volgende keer dat we elkaar zien, zal ik mijn ontslagbrief meehebben. Ik wil er geen tijd mee verliezen.

En daarmee begon Allerliefste meteen weer te dromen van een autootje voor ons. En ik van onze volgende poging. Die moet net volledig achter de rug zijn als ik kan starten in mijn nieuwe job.

donderdag 3 maart 2011

Nous vous ils broebelent en u hoort nog van ons

Gisteren gaan solliciteren. In het Frans. Was echt wel een AAAARGH-moment. Niet dat mijn Frans zo erbarmelijk is, maar gooi er wat stress bovenop en ik lijk wel een kindje uit het vijfde leerjaar in haar eerste les Frans. In zo'n situatie geef ik het Brusselse 'broebelen' (vertaling: bazelen, onduidelijk of onsamenhangend praten) een hele nieuwe invulling. Ik had het niet verwacht dat ze hier allemaal Franstalig zouden zijn. De vacature was in het Nederlands (nog een andere dan waar ik al eerder over verteld heb). In ieder geval heb ik het kunnen redden, denk ik. Al kwamen natuurlijk de beste antwoorden (meteen in het Frans uiteraard) in me op toen ik buiten op de bus stond te wachten. Dat was ook een AAAARGH-moment dat kon tippen aan het eerste.

Ze namen er wel hun tijd voor. Ik ben in totaal anderhalf uur binnen geweest. Eerst een testje, dan een lang gesprek. En daarna had ik nog vier uur nodig om mijn adrenaline weer kwijt te raken: ik werd van de bus gegooid door een onsympathieke chauffeur omdat ik helemaal in gedachten verzonken niet doorhad dat de bus aan de terminus was beland en niet meer verder reed. Ik sprong op de metro bijna tien haltes te vroeg eraf omdat ik helemaal de kluts kwijt, dacht dat ik al aan mijn halte was gekomen. En thuis liep ik de muren op zodat ik maar een paar diepvriespizza's ben gaan halen te voet om toch iets anders te doen dan patatten te schillen en in mijn vingers te snijden.

Volgende week gaan ze iets laten weten. Na Berlijn.

Gelukkig had ik twee dagen daarvoor al een ander gesprek bij een andere werkgever gehad (die die hadden gebeld naar mijn baas) waarvoor ik de dag nadat we terug zijn van Berlijn, meteen op een lang tweede gesprek mag komen: ze gaan me een hele dag uitleg geven over wat ze doen, hoe ze werken, zodat ik me een heel goed beeld kan vormen van de functie. Als dat niet veelbelovend is, dan weet ik het ook niet meer. Bij het gesprek vielen ze trouwens behoorlijk mee. Ik was aangenaam verrast.

En zo kan ik dan toch hoopvol vertrekken naar Berlijn. Het enige waar ik deze voormiddag (we zitten te wachten tot het tijd is om te vertrekken), echt even over streste was: ik moet zien dat ik mijn pil niet vergeet. Vergeet ik die, dan kunnen we onze tweede poging wel vergeten. En daarmee drong het ineens heel hard tot me door: volgende week starten we. Waardoor ik nu ineens heel erg mijn best moet doen om geen vreugdesprongetjes te maken in onze living.

Tot over een paar dagen!

woensdag 2 maart 2011

Opluchting

Ha, ben ik effe blij dat ik een nieuw fotootje vond voor mijn introtekstje bovenaan. Hopelijk vinden jullie het ook een verbetering zo.