woensdag 14 november 2012

Een tikkeltje verloren

Met het risico een beetje verkeerd of misbegrepen te worden: ik voel me tegenwoordig een tikkeltje verloren. Ik vind geen aansluiting meer op DVO. Dat ligt langs de ene kant simpelweg achter me, maar ook, jeweetwel, een veranderd publiek... Maar ik vind ook geen aansluiting bij die 'anderen', de 'gewone' moeders in m'n omgeving of op die andere forums. Ze begrijpen het niet: dat ik 's avonds nog tot driemaal toe ga kijken bij R en S, en ze nog eens onderstop, of een tut opraap terwijl ze die helemaal niet missen in hun slaap. Maar gewoon omdat het zo'n zalig zicht is om die twee te zien slapen.
M'n collega's snappen niet dat ik de kinderen zo graag wegbreng naar de crèche dat ik er een uur vroeger voor opsta (Allerliefste zou ook kunnen gaan, die heeft zelfs meer tijd 's morgens, maar het maakt m'n dag gewoon compleet: dat ochtendwandelingetje met míjn jongens). En als ik ze 's avonds eens moet gaan halen, dan kan ik niet snel genoeg daar zijn, terwijl m'n collega al blaast en zucht bij de gedachte alleen: weer die rit voor het ophalen van de kinderen.

Ik weet niet wat andere moeders verwachten: dat ik honderduit over hen (R en S) praat? Of dat ik net over andere dingen praat (gaan winkelen, de nieuwste modetrends, uitstapjes of weekendjes of dat soort andere zaken die niet meer tot m'n leefwereld behoren en die ik (voorlopig) niet (echt) mis). Ik zet geen foto's op facebook omdat het me blijft storen hoe anderen te pas en te onpas die foto's rondstrooien. (Ik zet er evenmin foto's op van onze wilde feestjes, bourgondische verwenweekendjes of spetterende citytrips (die we uiteraard elk weekend hebben) en de vakantiefoto's vind ik te privé om aan de hele buurt te tonen, dus ook niet op facebook. Zo...)

Ik blijf het moeilijk vinden om m'n bezorgdheid om R te uiten, en me hierin gehoord te voelen. Toen hij de buikgriep kreeg drie weken geleden, heb ik erg m'n best gedaan om te denken: 'waait wel weer over. Hij is sterk genoeg.' Heb het vier (!!!) dagen aangezien (waarvan hij slechts op twee dagen overgegeven had, en geen koorts had) om pas op de vijfde dag de dokter te laten komen toen hij plots naast opnieuw overgeven ook diarree kreeg.
(En niemand snapt het dat ik al wekenlang aftel naar de volgende afspraak bij K&G. Maar ik wil gewoon zíen dat R bijgekomen is, en dat het verschil tussen S en R níet groter geworden is. Ookal merk ik dagelijks dat ze het alletwee supergoed doen. Ik praat er niet meer veel over, maar ik tel af.)

Ze zijn een jaar geworden nu. Ik liep verloren in de stad sentimenteel te wezen. Ik wou absoluut iets uitdelen op de crèche. Ein-de-lijk kon ik iets uitdelen voor de verjaardag van míjn kinderen. En natuurlijk vond ik niet wat ik had gehoopt. En dan voelde ik me gefaald om zoiets stoms. En daarom voelde ik me dan weer idioot.

En dan is er nog de vriendinnenkring. Twee van m'n vriendinnen hebben een afspraak genomen bij een fertiarts. En zo vond het zakje met medicijnen dat hier nog lag verloren te wezen een nieuwe woonst. Het maakt ook dat ik me een tikkeltje schuldig voel tegenover hen nu: ik heb kinderen. Ik sta nu aan de andere kant van die onzichtbare muur. Ik probeer wel te supporteren, en te luisteren en de juiste woorden te vinden op het juiste moment maar meer dan ooit besef ik hoe anders ieders traject is. Hoe anders de emoties die iedereen doormaakt. Of misschien ook: gelijk maar op andere tijdstippen. Dan bel ik trots om te zeggen dat S stapt, en biechten zij eindelijk op ze al een jaar IUI doen of schrik hebben voor de testen die eraan komen. En ik zeg hen: 'ik sta altijd voor je klaar', maar ik kan niet weg 's avonds om nog eens een glaasje te gaan drinken als de babbelnood het hoogst is, want ik heb kinderen. En dan is dat niet altijd zo eenvoudig meer. Behoorlijk ironisch en frustrerend dat net (ivf-)kinderen tussen vriendinnen komen als er weer een paar ooievaars verdwaalden...

En man, was ik even emotioneel op hun verjaardag. Ik wou ze al weken van tevoren overladen met cadeau's maar heb braaf op m'n tanden gebeten en afgewacht. Het was een druk, vermoeiend maar ook erg leuk en geslaagd feestje met de halve familie in onze niet-zo-grote living gepropt, tussen geopende dozen, losgescheurd cadeaupapier en blinkend nieuw speelgoed her en der verspreid en twee peuters die net niet elkaars kop insloegen om toch maar het leukste nieuwe stuk te bemachtigen. En de taart viel aardig in de smaak bij S en R. Op de aardbeien na dan. Daar is duidelijk nog wat werk aan de winkel.
(Evenals aan het aanleren van de schoonfamilie om de namen van R en S te gebruiken en niet steevast 'den diene', 'den andere', 'den ene' of 'dieje' te zeggen tot mijn gigantische ergernis. Ik heb besloten bij het volgende familiefeest bij de schoonfamilie steevast alle neefjes en nichtjes 'diedaar' te noemen tot de frank valt. Maar dit geheel terzijde.)