vrijdag 5 april 2013

Gegibber

Er klonk gegibber achter me. Toen ik me omdraaide, stond er een buggy achter me, in het midden van de living. Met twee giechelende kereltjes achter. Even vergeten de deur naar de gang toe te doen. En dat viel nog mee. Op andere momenten betrap ik ze terwijl ze m'n keukenkasten herinrichten. Of uitladen. In 't beste geval met twee één kast. In 't slechtste geval ieder een kast.
Hetzelfde verhaal trouwens in de slaapkamer waar nu ook de ladenkast eraan moet geloven. En in de living heb ik de handdoek al een tijdje in de ring gegooid: daar heb ik de schuiven leeggemaakt. Ze hebben nu enkele schuiven waar ze naar hartelust in mogen rommelen. Wie heeft er speelgoed nodig als je enkele lege schuiven, oude tijdschriften en reclameblaadjes hebt? In en uit de schuif. In en uit de schuif. Schuif open. Schuif toe. Dolle pret.

Op de crèche kijken ze al eens naar Bumba op tv. En spelen ze in het ballenbad of keukentje. Er komen al eens knutselwerkjes naar huis. Nu ja, met dank aan de verzorgsters. Ze lopen zelf naar de lift, drukken op alle knopjes waar ze aan kunnen. Ik lijk altijd met m'n kuikens onderweg: zo gevolgd door twee kleine kereltjes. Als we naar huis gaan, dan stoppen ze niet meer aan de kinderwagen, maar wandelen ze de gang uit, nieuwsgierig naar wat verder ligt. En moet ik erachter hollen. En iedere ochtend lopen ze eerst de keuken in, om goeiendag te zeggen aan de kok/klusjesman van de crèche. Hij kwam vroeger altijd helpen om ze naar boven te dragen. Nu willen ze nog steeds eerst een knuffel van hem, anders weigeren ze naar hun groepje te gaan.

Ze hebben tandjes bijgekregen en zijn nu alletwee de trotse bezitters van de eerste kiezen. Ze hebben het zomeruur min of meer goed verteerd al heeft het weekend er misschien ook wel bij geholpen: een weekendje weg, een weekendje uit de gewone routine. Lekker de neus buitengestoken. R doen gieren in onze nieuwe draagrugzak-met-frame. Huppel huppel spring spring. Wat een lol. S lekker samen met papa op wandel in het bos.

Ze houden hele conversaties maar praten nog niet. Zelfs nog geen mama of papa. Af en toe komt er iets uit dat klinkt als 'ja'. Heel soms iets dat voor 'mama' moet doorgaan, al heeft het meer weg van 'mmammamaamamam'. 'Kek' is hun woordje bij uitstek. 'kek kek kek kek kek'. M'n kuikens in actie. Gek is het wel als ze plots voor je staan met iets in de hand en 'KIJK' zeggen. Zei je nu net: 'kijk'? Nee, he?
Ze luisteren ook heel geïnteresseerd naar elkaar. Zegt de een 'blablalbla', dan knikt de ander, antwoordt vol overtuiging 'blallalbla'. En knikt nummer 1 'kek' (groot gelijk). En dan eten ze alletwee verder. Lekkere koek.

Er gaat tegenwoordig geen dag voorbij zonder dat ik fantaseer over een volgende zwangerschap. Dat zal wel normaal zijn zeker? Het is ook iets moeilijker om te vermijden nu één van de collega's zwanger is en ik er bijna dagelijks mee geconfronteerd word. Ik denk er wel eens aan. Fantaseer over welke naam, welk geslacht, hoe lief het zou zijn en hoe fijn voor R en S. Soms lachen we er zelfs eens over onder elkaar: wat zou je vinden van die naam?

Maar de realiteit is wat ze is: voorlopig geen derde. En dan moet ik gewoon eens diep zuchten. IVF blijft z'n uitwerkingen hebben: zo'n beslissing is niet makkelijk. (En ik bedoel: een dérde...Ik krijg het maar niet gevat.)

Hoe dit verder moet, dat is een vraag die ik me wel eens stel. Is mijn kinderwens vervuld? Ik denk het wel. En toch... En toch staat de deur nog op een kier. Ik heb geen wens om opnieuw zwanger te willen worden. Ik heb geen zin in nieuwe behandelingen. Maar ik heb wel nog een twijfel. Om het met een cliché te zeggen: er is nog ruimte. Ik heb nog liefde te geven. Klinkt dit stom?

Ik heb rust gevonden in de gedachte dat dit een beslissing is die ik niet vandaag of morgen hoef te nemen. En intussen hol ik met veel pret m'n kereltjes achterna.