vrijdag 15 april 2011

En toen ging mijn gsm...

Vrijdag (dag 11, twee nachtjes slapen verder en D-day): Het telefoontje
'Marit?' Ja, ma? Het is juist 14u geworden op de dag dat ik 's morgens dé bloedprik had, en wie belt? Mijn ma! Dat ze me net een halve hartverlamming bezorgde, zei ik maar niet. Ze moest me gewoon even iets praktisch meedelen voor het weekend. Ok, daaag. Laat mijn gsm vrij aub, riep ik hysterisch in stilte, was verrassend kort tegen haar en legde af. Het duurde nog een poosje voor ik mijn hart niet meer voelde bonzen.

De dag kabbelde akelig traag voorbij. Niet dat er niks te doen was, maar mijn redeneervermogen en concentratie fladderden de ruimte door en wilden alles behalve meewerken met het inkorten van mijn to do-lijstje. De stagiair naast mij stond gelukkig wel heel gewillig tegenover een tijdsdodende babbel over koetjes en kalfjes.

Anderhalf uur later ging mijn gsm opnieuw. Ik herkende het nummer meteen. Sprong op, holde het keukentje van de dienst in waar niemand zat, en gooide voor alle zekerheid de deur achter me dicht.

'Mevrouw Bremer? Mag ik u feliciteren met uw zwangerschap?' Mijn redeneervermogen was duidelijk achtergebleven aan mijn bureau. Geen van de volgende dingen lukte nog: antwoorden, lachen, huilen, een samenhangende zin formuleren, nadenken,... Ik brabbelde iets dat ik zelf niet eens verstond en ze gaf me nog de datum mee voor de volgende bloedprik.

Dan was het telefoontje voorbij en moest ik zo snel mogelijk terug naar mijn bureau en vooral niks laten merken. Niet laten merken dat ik nu werkelijk klaar was voor het gekkenhuis. Dat ik met mezelf geen blijf wist. Dat ik wou huilen, janken, iedereen opbellen, lachen en juichen, alles liefst tegelijkertijd. Ik kon me beperken tot een snel sms-je naar Allerliefste. Mijn nieuwste acteerprestatie was een Oscar waard.

Na nog enkele eindeloze uren zat de dag er op en kon ik naar huis. Toen ik thuis de radio opzette, was het eerste wat ik hoorde: 'in good time this will make sense.' (zie deze post) Mijn haar ging overeind staan als ik een andere flard tekst hoorde: 'it will get better'. Jep, tranen brandden nu achter mijn ogen...

(PS aan diegenen die mij kennen: ik weet dat jullie waarschijnlijk ongelooflijk blij zijn voor mij om dit te lezen, maar hou het alsjeblief nog stil. Geen publieke felicitaties of insinuaties op facebook alsjeblieft... Ik vind het helemaal niet erg dat sommige onder jullie mij persoonlijk kennen en hier mee lezen en het weten, maar ik ben er nog niet aan toe om het officieel te gaan verkondigen. Nogal logisch, dit is nog heel pril, he. In good times...)

8 opmerkingen:

  1. O, wauw, wat geweldig Marit! Van harte!! Ik las je vorige logje en toen dacht ik het al, want zo overduidelijk NIET ongesteld worden met bijbehorende klachten, dat klonk mij goed in de oren.
    En dat nieuws dan voor je te moeten houden, moeilijk hè? Het liefst zou je dit toch van de daken schreeuwen. Nog even, en dan mag dat óók :-D

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Achteraf makkelijk gezegd zal je denken, maar echt: ik had een heel sterk voorgevoel.
    Wat een ongelooflijk fantastisch geweldig nieuws!! Van harte proficiat meid.
    Ik ben ontzettend blij voor je.

    Liefs, Anneleen

    BeantwoordenVerwijderen
  3. my oh my!!! Proficiat! Ik duim verder voor een goed verloop!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Gefeliciteerd!!! Elke stap is er een en je hebt een hele belangrijke gezet in jullie weg naar een kindje! Er is er een in de maak!
    Vele uitroeptekens maar ik ben heel blij voor je :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Woehoe!! Proficiat!! Ben echt superblij voor jou/jullie!! Geniet er nog van. En ik zal duimen dat niemand zijn mond voorbij praat (voorlopig). Liefs

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Told you so ;-) Ben echt blij voor jou en ook wel een beetje gezond jaloers. Wat moet het fijn voelen, zeg... Hoe gelukkig moet jij nu wel niet zijn? En terecht hoor, terecht :-)
    Dikke proficiat!!!!!!!!

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Oooooh... hier kan ik wel van huilen... Ik ben zooooooo blij voor jullie... oh ik ben echt gewoon zo blij!!! Zoooooo blij!!!!! Oh Marit, dit is echt zo'n goed nieuws! Het is je zoooo hard gegund, het is echt fantastisch... En ja, we gaan nog even voorzichtig blijven, het is nog pril. Doe maar hoe je het zelf wilt, dat doe ik ook. Wil je keihard genieten: doe dat! Wil je voorzichtig en rustig blijven, even goed. Maar 1 ding is zeker: er groeit iets in jouw buik, een wonder! Ik voel me echt gelukkig voor jou, en ga duimen met alle duimen dat dit wonder goed blijft gaan!
    Dikke dikke knuffel
    Barbara
    xxx
    en ik ben echt zooooooo blij...ik kan het maar niet genoeg zeggen...

    BeantwoordenVerwijderen