maandag 31 januari 2011

De katoen- en humeur-onvriendelijkheid der dingen

Het is bijna zover: de terugplaatsing van ons ingevroren embryo'tje. Ben al een aantal dagen nu weer Utrogestan aan het steken (lees: vaginaal inbrengen. Mijn favoriet... Niet dus) om mijn baarmoeder er helemaal klaar voor te maken. Misschien dat dat wel werkt, maar het werkt alleszins nog niet op mijn gemoed.

Utrogestan heeft net als de vorige keer ook nu een averechts effect op mijn humeur. In plaats van ruimte te maken voor hoop en een embryo, zit ik enkel te foeteren op die brol die onuitwasbare vlekken achterlaat in mijn slipjes (en ja, voor de goede orde: ik gebruik wel degelijk inlegkruisjes. Die witte smurrie is gewoon heel erg katoen-onvriendelijk.)

En ik krijg precies loodzware benen als ik Utrogestan moet nemen, en een rothumeur, en pestbuien, en het enige wat er nog uitkomt zijn klaagzangen.

Agh, ik ben weer begonnen...

Het gekke is dat ik me er helemaal nog niet klaar voor voel, voor de terugplaatsing. Ik kan me er gewoon niks bij voorstellen. Ik kan nog steeds niet geloven dat er een embryo'tje van ons in de vriezer zit dat het misschien wel tot in mijn buik zal halen. Als het die ene cruciale hindernis kan nemen, natuurlijk: het ontdooien overleven.

zaterdag 29 januari 2011

Leven/Carrière on hold (schrappen wat niet past)

Ik ben blij dat het weekend is. Het was niet echt genieten gisteren. Ik zit met een groeiend dilemma; van job veranderen of niet? Als ik alle voordelen op een rijtje zet (niet al te veel stress, halftijds, vrij goede verstandhouding tussen de collega's het merendeel van de tijd, dichtbij het Centrum en een interessante sector) en die afweeg tegen de nadelen (geen doorgroeimogelijkheden, groeiend risico op een 'bore-out' wegens eigenlijk wat te weinig uitdagend, matige waardering voor mijn werk, niet veel verantwoordelijkheden in het algemeen en een deeltijds dus laag loon), dan begint de weegschaal meer en meer in evenwicht te komen terwijl de positieve kant kort geleden nog beslist zwaarder woog. Op dit moment heeft de negatieve kant niet meer veel nodig om helemaal te gaan doorwegen.

Punt is, ik heb me altijd al een beetje een vreemde vis gevonden in het team. Een beetje een toerist. Ik heb er nooit een geheim van gemaakt dat ik deze job erbij heb genomen bij een andere stressvolle deeltijdse (maar een echte unieke buitenkans en superervaring) en dat ik deze (mijn huidige) job net omwille van de lage werkdruk en geringe verantwoordelijkheden gekozen heb. Het was een doordachte strategie met een flinke schep geluk dat ik mijn strategie heb kunnen uitwerken in realiteit. Een leuke job, en een bijjob voor de extra centen. Het heeft alleen niet lang geduurd. Mijn baas van mijn eerste job, die Unieke-Kans-job, kreeg lucht van mijn plannen voor gezinsuitbreiding, desnoods via IVF (er waren twee collega's door stom toeval achtergekomen), en toen begon het ineens helemaal vierkant te draaien (ze kon achteraf wel zeggen er geen oorzakelijk verband was, maar het blijft moeilijk te geloven dat het er helemaal niks mee te maken zou hebben gehad.)

En toen zat ik deeltijds thuis met nog maar één job, de bijjob. En die hebben me heel aangenaam verrast, zeker toen ik met de behandelingen begon, dus ben ik niet meteen als een gek gaan zoeken naar een nieuwe voltijdse. En zo met die behandelingen is dat wel erg praktisch, niet alleen het deeltijdse aspect maar ook de afstand tot.

Fijn, maar ik had mezelf voorgenomen om de behandelingen mijn leven nooit te laten dicteren. En wat doe ik nu? Ik hou een job die wel okee is maar niet 'wauw' gewoon omdat het met de behandelingen goed uitkomt? (En die me bovendien financiële zorgen dreigt te brengen als het nog lang duurt)
Nu zet ik niet mijn leven 'on hold', maar wel mijn carrière. Blijft er echter nog één andere gigantische kwestie uit te klaren, iets waar ik nog steeds geen antwoord op gevonden heb: als ik een andere job wil gaan zoeken, dé job van mijn leven, dé uitdaging die me wel om het lijf geschreven is, die zo perfect past als een zijden jurkje op maat gemaakt door de beste Thaise klerenmakers, die job die mijn naam exclameert in de functieomschrijving, welke is dat? Welke sector? Welke job? Hoe vindt een mens die perfecte baan? En hoe weet je wat je wilt?

vrijdag 28 januari 2011

Eco-kroost

Ik ben een boek aan het lezen van een blog (ja, sommige blogs halen het tot in boekvorm, en zelfs in vertaling). Het is geschreven door een jonge Canadese en gaat over hoe groener te leven ('Groen, groener, groenst' van Vanessa Farquharson, of Green as a Thistle). Gedurende een jaar deed ze elke dag een praktische kleine (of grotere) aanpassing aan haar levensstijl om groener te gaan leven, zonder al te veel levenskwaliteit in te boeten. Heel leuk om te lezen. Ik ben wel nog niet zo ver gevorderd en sommige dingetjes zijn bijna aandoenlijk ('enkel nog ijsjes kopen in een (eetbaar) hoorntje en niet meer in een bakje met plastic lepeltje' bv.. Of 'oude sokken gebruiken als poetsdoeken' (uit een andere bron heb ik gehoord dat oude nylonkousen absoluut de tóp zijn als swiffersurogaat. Even over het tv-scherm halen (dat moet aanstaan en zo'n ouderwetse beeldbuis zijn) en het trekt stof aan als een stukje vis onze poezen).

Maar het heeft me aan het denken gezet. Groener leven. Ik probeer dat al een hele tijd. Ons nieuwe huisje wordt beetje bij beetje in een kleurtje op waterbasis gestoken. Enkel acrylverven komen over de drempel. Meubels komen van bij familie en de Kringloopwinkel (als we iets vinden, wat nog niet zo vaak het geval was, en dus ook wel van de IKEA. Sorry). Ik koop zoveel mogelijk biologisch afbreekbare kuis- en wasproducten (javel, ammoniak,... zijn uit den boze. Azijn, natuurlijke zepen en eco-merken zijn mijn helden). Als ik in de gewone supermarkt biologisch afbreekbare douchegel zou vinden, zou ik dat ook kopen, maar voorlopig heb ik nog een pot gewone douchegel staan en nog niet meteen een groene variant gevonden in onze supermarkt (waar ik met de tram, te voet of met een geleende auto naartoe ga, want wij hebben geen auto). Sinds ik gehoord heb dat een vleeseter die uitsluitend met de fiets overal naartoe gaat, het milieu nog steeds meer vervuild dan een vegetariër in een Hummer, probeerden Allerliefste en ik onze vleesconsumptie te minderen door af en toe eens vegetarisch te koken. Daarmee waren we heel moedig gestart met zo'n 'één-keer-per-week'-plan, maar werd niet zo'n overdonderend succes omdat de vegetarische burgers en consoorten nogal droog kunnen zijn. Daarna besloten we dat de spinazie- en mozzarellapizza's van Dr-je-weet-wel-wie ook vegetarisch zijn en zo zijn er nog wel een aantal opties waarmee we ons voornemen een nieuw leven mee hebben ingeblazen.

Ik voel me schuldig als we verre reizen plannen en krimp al ineen bij de gedachte dat onze volgende Verre Reis-die-uitgesteld-werd, nogal wat binnenlandse vluchten vereiste (eenmaal aangekomen ginder na... een lange vliegtuigreis), toch als we het uitgestrekte land in kwestie een beetje wouden gezien hebben in de wat krappe tijdsspanne. Een vliegtuig nemen om ergens naar een waterval te gaan zien, op een strand te liggen of wat vreemde vogels te spotten, het riekt allemaal naar decadentie en volstrekt onnodige milieuvervuiling (dus extra mega-schuldgevoelens). Ik kan net zo goed in bikini op het dek-met verwarmde jacuzzi van een motorjacht gaan liggen, me onledig houden met wat water-, of erger nog: jetskiën, en zo van Oostende naar St-Tropez varen (helemaal rond Spanje dus) en onderwijl dagelijks foie gras eten als ontbijt en scampi's die de hele wereld hebben rondgereisd alvorens ze op mijn geimporteerd bordje uit China belanden, als avondeten. Walgelijk decadent (ik wou een synoniem vinden voor 'decadent', maar er schiet me niks te binnen...).
Moet ik die watervallen zien? Nee. Moet ik op dat strand gaan liggen? Nee. Maar we willen het zo graag. En tot ginder reizen, en al die binnenlandse vluchten doen, om dan te gaan zitten kankeren op anderen (zie de motorjacht-litanie hierboven of de mensen ginder omdat het nog niet is doorgedrongen tot in hun (vervuilde) rimboe dat plastic boodschappenzakjes absolute 'killers' zijn of omdat ze hun lege cocablikjes zomaar op straat gooien? Of op toeristen die in hun 4x4's (of afstandse volkwagensbusjes) naar het Zuiden van Spanje (of verder) rijden (tuffen) elke zomer? Ja, wat dat zijn toch echte klimaatcriminelen? Da's toch echt iets waar zelfs geen woorden voor bestaan?) Waar is dan mijn recht van spreken nog gebleven? In dat opzicht was ik zelfs opgelucht. Moest ik dáár toch geen schuldgevoelens meer over hebben...

Een aantal jaren geleden heb ik beslist dat ik het anders zou doen dan mijn ouders. Mijn vader was er namelijk lange tijd trots op dat er bij ons thuis nog niet gesorteerd werd (moest worden) en heeft het sorteren zo lang mogelijk uitgesteld. Glazen potten brachten mijn ouders zelfs niet altijd naar de glasbak. Die verdwenen regelmatig stilletjes in de vuilbak. Tot ze niet anders konden, zo heb ik de indruk. Er zijn nog zoveel andere kleine dingetjes geweest die duidelijk maakten dat het milieu niet hun eerste bezorgdheid was, maar ik moet toegeven dat ze nu ook geen barbaren zijn. Ze hebben geen jacuzzi op hun verwarmd terras staan (ze hebben gelukkig geen verwarmd terras). Ze hebben geen tuin vol sfeerlichtjes waar toch niemand naar zit te kijken, of een huis vol gloeilampen. Ze hebben een wc met spaarknop omdat dat toch wel scheelt in de factuur. Ze gaan liever een stukje te voet naar de bakker dan de auto te nemen. Ze lijken een beetje te zijn bijgedraaid. En voor de goede orde: ze houden wel degelijk van de natuur. Zozeer dat ze regelmatig erin gaan wandelen (al nemen ze al even vaak de auto om tot die mooie natuur te geraken...)

Mijn vader wordt altijd een beetje lastig als het milieu ter sprake komt. Het is ook geen vrolijk onderwerp, he. 'Het gaat niet goed met ons milieu', is het enige wat een mens er nog van hoort. En het klimaat doet enkel nog vreemde dingen.

En heel binnenkort zijn we met 7 miljard mensen. We zitten nu aan een geschatte 6,9. (Wie de cijfers wilt zien, moet maar eens naar www.cijfers.net surfen.) Ik word er niet vrolijk van, want ik heb al twee jaar kunnen nadenken over de toekomst van mijn toekomstige kroost. Het is zelfs zover gekomen dat ik toen ik onlangs op de bus een vrouw zag met vijf kinderen (een intelligente en geschoolde vrouw, voor de goede orde (dat kon ik meteen opmaken uit hoe ze met haar kinderen over school praatte)), niet alleen een steekje jaloezie voelde over het schijnbare gemak waarbij bij haar de kinderen eruit floepten, ik ook vond dat deze vrouw wel echt over de schreef was gegaan. Ze had duidelijk niet aan het milieu gedacht, terwijl kom nu, de héle wereld weet intussen dat de wereld wel heel klein aan het worden is. In dit klimaat (no pun intended) nog vijf kinderen ter wereld zetten, waar ben je dan mee bezig? Als die vijf kinderen ieder pakweg drie kinderen baren zetten later, dan zijn er weer vijftien mensen bij, en ga zo maar door. Twee generaties verder en die heeft een hele bus gevuld. Omdat zíj persé een groot gezin wou?
Om die ecologisce voetafdruk binnen de perken te houden, moest die toch vijf keer zoveel inzet tonen dan de Vlaamse Low Impact Man? Laat een beetje plaats voor anderen, he. Denk aan je buur. De schone lucht is straks veel geld waard, wou ik schrijven, maar haha, voor schone lucht worden nu al miljarden betaald...

Eigenlijk is er maar één ding dat de mens dringend moet doen, naast meteen, onmiddellijk, onverwijld stoppen met allerlei vervuilende gassen de atmosfeer in te pompen, en dat is: minder kinderen op de wereld zetten. Er is eigenlijk maar één ecologisch alternatief voor kinderen en dat zijn adoptiekinderen. Vrouwen die absoluut vijf kinderen in huis willen, dat ze er dan twee ter wereld zetten, en er dan nog een paar adopteren, he, denk ik dan.

Alleen, ik heb totaal geen recht van spreken. Ik ben het ergste: ik doe het via IVF. Hoeveel hormonen pomp ik nu niet de wereld in? Hoeveel energie en vervuilende producten heeft het labo nodig om dag in dag uit te blijven draaien voor ons en al die andere honderden koppels die hulp nodig hebben? Al die naalden en spuiten die één keer gebruikt worden en dan de vuilbak in vliegen? Al die plastic verpakkingen ervan (elke naald in een stevig eigen plastic dopje en per spuit heb je twee naalden nodig en minstens twee ampulles, reken maar uit...)? Al die fabrieken die die hormonen en andere medicatie fabriceren? Alle testen en proeven die daaraan vooraf gaan?

En om deze wereld daarmee alleen nog wat meer te gaan belasten? Dat allemaal voor één ding: omdat ik een eigen biologisch (of biologisch eigen?) kind wil (liefst nog meer dan eentje). En omdat we nog niet klaar zijn voor de optie eco-kinderen, de adoptie-optie. Al hou ik de toekomst graag open. Mogelijk draai ik nog wel eens bij op dat punt.

donderdag 27 januari 2011

Sommige dingen verleer je nooit

Ik dacht dat ik intussen de kneepjes van het vak wel onder de knie had, maar ik stond gisteren ineens weer als een echt bleu-ke, een echt groentje, nerveus heen en weer te wippen in de badkamer waar ik mijn Pregnylprik moest zetten alsof ik niet meer wist hoe dat nu ookalweer moest: zo'n prik zetten. Enfin, 't is toch gelukt, ookal spartelde de naald even tegen en... Anyway...

Nu nog een week wachten. Een week?!? Zo lang? En euh... Gaat er nu over – wat is het? – 36u een eisprong plaatsvinden? Even uitrekenen wanneer ik Allerliefste eens lief moet aankijken. Je weet maar nooit. Alle beetjes kunnen helpen, niet? (Of ben ik nu naïef en heb ik het nog steeds niet helemaal gesnapt hoe dit werkt?)

dinsdag 25 januari 2011

Chocolademousse

Tijd voor een flash-back: augustus 2010. Het is zomer, het is aangenaam warm in het zonnetje maar winderig. Mijn neef trouwt met zijn grote liefde. Ik ben aanwezig maar blijf de hele dag wat bleekjes en moet in de namiddag even naar huis om wat uit te rusten voor het avondfeest. Een goeie tien dagen eerder heb ik mijn laparoscopie gehad en ik sta nog steeds wat wankel op mijn benen en heb nog steeds een centimeters dikke lagen foundation nodig om er enigszins levend uit te zien. Als de mensen tijdens de misviering recht gaan staan, blijven slechts een negentigjarig vrouwtje en ik zitten. Ik kijk naar haar frêle, kromme rug, en krijg een bezorgde blik van mijn oma die, de rij voor mij, kwiek overeind springt samen met de anderen. Maar ja, als ik rechtsta, lijkt het wel drie uur te duren voordat mijn bloed weer de weg gevonden heeft naar mijn brein. Ik blader tijdens die mis dus maar wat in het boekje van de trouw en bewonder de glasramen met erg veel enthousiasme. (Naar boven kijken houdt een mens beter wakker, heb ik ooit eens gelezen.)

Tijdens het avondfeest komt één van mijn nichten bij mij zitten. De tafels zijn bijna allemaal verlaten, herschapen in een oorlogszone, bezaaid met een puinhoop van (half)lege borden, glazen, verfrommelde servetten, verloren bloemen en cadeautjes. De meeste familieleden staan of hangen nu dronken, beschonken, of met een groter of kleiner stuk in de kraag of schoenen en een “laatste glas” in de hand aan of bij de bar. Een paar maken de dansvloer nogal letterlijk onveilig als 'I'm on a highway to hell' uit de boxen schalt. Een glas klettert op grond. Dit is de humor van onze familie. En iedereen is in opperste stemming. Ik ben bijna in opperste trance door vermoeidheid en hier zijn geen glasramen om te bewonderen, enkel vijf spots die vijf vloertegels markeren die de dansvloer moeten voorstellen en ik zit me af te vragen hoeveel gradaties er tussen vermoeidheid, trance en coma kunnen zitten.
'Zeg, hoe gaat het nu met jou? Ik heb vanalles gehoord.' Vanalles is hier nogal letterlijk 'alles' en mijn nicht is oprecht (doch niet overdreven) bezorgd; en nogal oprecht (doch niet overdreven) zwanger. Ze heeft een buikje van 4 maanden. Misschien is ze het gewoon wat beu om tegen iedereen over haar zwangerschap te praten, ofwel zijn wij gewoon de enige twee die niet (kunnen blijven) rechtstaan en bovendien nuchter zijn, maar ze komt dus voor een lange en brede babbel bij mij zitten om over míj te praten. Iets wat ik nogal weet te appreciëren nadat ik met nogal moeite het nieuws aan het verwerken ben dat ik bij het ontwaken na de laparoscopie kreeg; dat wij aan het begin van ons IVF traject staan. Jeej, het grote avontuur tegemoet. Allebei... We babbelen honderduit en niet alleen over kinderen krijgen, maar ook over venten, de Onnoemelijke Krengen van kinderen van anderen (met uitzondering van de kinderen uit de familie), de meest waanzinnig zotte toekomstplannen etc etc... We drinken er glimlachend nog een glaasje cola op.

Vandaag: ik sta te kijken naar een stel minihandjes. Mijn nicht is bevallen en ik ben op bezoek. Enfin, 't is te zeggen: ik ben even binnengesprongen voor ik weer naar mijn werk moet vertrekken. Een uur daarvoor zat ik twee verdiepingen lager boekjes te lezen in de grote wachtzaal tot het eindelijk mijn beurt was voor de echo (de tweede in drie dagen en dit keer hadden ze een uur vertraging omdat er een dokter-in-opleiding-en-uit-het-buitenland bij was en die had wat meer tekst en uitleg nodig blijkbaar). Intussen had ik al met mijn nicht gesproken. Ik had een beetje lachend gevraagd of het karton een beetje smaakte (ze was juist aan het eten geweest, zo'n typisch ziekenhuisvoer). Waarop zij al lachend: 'waarom springt ge niet even binnen, dan kunt ge proeven.' Of zoiets. Waarop ikke: 'ik ben toch in de buurt. Ik zal een dessertje meenemen.' Dat vond ze een uitstekend plan.

Maar toen had ik, of liever de dokter een uur vertraging en toen ik eindelijk bij haar stond, stil en samenzweerderig met twee chocolademouskes in de hand, lagen moeder en dochter vredig te slapen. Zo geruisloos mogelijk zette ik de dessertjes op haar tafeltje en trok de deur maar weer achter me dicht. Een minihandje leek even te zwaaien toen ik de kamer weer verliet.

(De terugplaatsing van onze cryo is voor volgende week. Eindelijk...)

maandag 24 januari 2011

Kleine bekentenissen

Ik moet iets bekennen. Ik ben heel erg moe en heb geen zin om veel te schrijven. Gisteren had ik nog eens een echo en bloedprik. Gisteren was een zondagochtend waarop ik veel liever lang in bed was blijven liggen. Om me toch een beetje te troosten ging ik langs de bakker voor verse koffiekoeken. Ze boden niet echt veel troost. De resultaten van de echo wel wat meer. De man, weer een nieuwe, vond twee follikels met wel nog een pak groeipotentieel, maar met wel een al duidelijk afgelegd groeiproces achter zich. En mijn baarmoederslijmvlies is zich ook stilaan aan het klaarmaken.

Ik zou blij moeten zijn, maar ik blijf er wel heel erg gelaten onder. Ik heb geen zin in nieuwe hoop en nieuwe teleurstellingen. Op dit moment wil ik eigenlijk zeggen tegen de dokters: 'hou het maar. Ik neem een paar maanden pauze.' Maar ik weet dat ik daar volgende week weer helemaal anders over denk. En het ergste is dat nu ik onze geplande Verre Reis het meeste kon gebruiken, deze voor onbepaalde duur is uitgesteld wegens omstandigheden. Het is echt balen. In de plaats hebben we nu onze zinnen gezet op een weekendje citytrippen. Hopelijk is er een goed bed in het hotel, want ik ben in staat om een heel weekend dat bed niet uit te komen. Of misschien toch... voor een lekker bad.

donderdag 20 januari 2011

De onverwachte uitwerkingen van busritten uit het verleden

“Het is ook jouw fout, he” Allerliefste keek me een beetje beschuldigend aan, bij deze ronduit beschuldigende opmerking. Ik viel zowaar van mijn stoel.
“Hoe bedoel je?” Ik moest me inhouden om niet vlakaf kwaad te worden.
“Awel, als jij niet de vorige keer dat je Tim zag, zo wauwauwauw had meegedaan over kindjes, dan had die nu niet zo'n opmerkingen gemaakt.” Arg... Natuurlijk. Allerliefste is voor een van de eerste keren op de rooster gelegd geweest door een andere man over waarom er nog geen kindjes rondlopen bij ons thuis. En dat was uiteraard mijn schuld...

Tim is een kennis van ons die we vijf jaar geleden bijna wekelijks zagen. Zo'n drie jaar geleden raakte zijn vriendin zwanger en verwaterde het contact met hem. Ongeveer twee jaar geleden botste ik nog eens op hem in de bus. Hij was net op weg naar de crèche, met kindje in zo'n draagding en ik – toen nog volledig in de waan dat wij ook snel kindjes gingen hebben, ik denk dat ik toen net op het punt stond te stoppen met de pil, of net gestopt was – deed helemaal mee van wauwliefschattigmijnhartsmelthelemaal etc en ik stelde allerlei vragen over hoe hij een goeie crèche gevonden had enzo. Enkele praktische vragen die, zo moet ik toegeven, onder het voorwendsel van oprechte interesse nogal blijk gaven van potentiële serieuze overwegingen van onze kant wat kinderplannen betrof. Maar zeg, dat was toch toegestaan? Hoe kon ik nu weten dat ik niet meteen zwanger zou geraken?

Maar dat verklaart dus waarom Allerliefste deze opmerking te slikken kreeg (het kwam hier ongeveer op neer):
“Hoe? Zijn er nog geen kindjes bij jullie? De laatste keer dat ik Marit zag, leek ze er anders nogal klaar voor.” Waarop ik als een razende uitvloog tegen Allerliefste bij gebrek aan de aanwezigheid van deze Tim. Wat een belachelijke, idiote opmerking! Waar moeit die zich mee? Wat een imbeciel! Hoe denigrerend, door een vroegere kennis bestempeld te worden als de Marit-die-klaar-is-voor-kindjes en er een gratis vette knipoog aan toevoegt bij Allerliefste. Ik ben wel meer dan alleen een rondwandelende kinderwens. Ik hoop dat zijn kindje/kindjes zijn lelijke kop heeft/hebben geërfd! Ik hoop dat het een huilbaby was, of dat de volgende er eentje is, en bedplast tot zijn/haar tiende! Etc etc
Waarna Allerliefste mij nog maar eens een knuffel gaf. Hij slikte nog een resem opmerkingen in over hoe ik in het vervolg echt moet leren mijn mond te houden. Zeer wijs van hem. Dat weet ik onderhand wel.

dinsdag 18 januari 2011

Fantasie op hol

Vreemde dag vandaag. Eerlijk, ik weet met mezelf vandaag geen blijf. Zo halftijds werken heeft als grote voordeel dat ik meer tijd heb voor mezelf, om tussendoor het wat rustig aan te kunnen doen. En ik mag ook totaal niet klagen over wanneer ik voor bloedtesten, echo's en zelfs de vorige terugplaatsing moest gaan. Het was tot nu toe quasi altijd op dagen dat ik niet moest werken, of de voormiddag vrij had.

Maar het heeft ook als grote nadeel dat op dagen dat ik niet naar het Centrum moet hollen, en niet moet gaan werken, ik soms hopeloos verloren loop thuis. Hopeloos verloren in verveling en gebrek aan structuur. Ik heb vandaag daarom nog eens een poging gewaagd om een bijkomende halftijdse job te vinden: ik heb nog eens enkele vacaturewebsites opengedaan. Niks gevonden.
Ik heb de afwas geholpen door hem te negeren en hem nog wat te doen groeien door telkens ik iets nodig had, een proper iets uit de kast te pakken.
Ik heb met moeite eraan gedacht om deze middag iets te eten. Als ik daar niet aan gedacht had, dan had ik gewoon de hele dag door lopen snoepen. Het is echt moeilijk om in je eentje te zeggen: 'en nu gooi ik alles opzij waar ik mee bezig was, en ga ik eens uitgebreid lunchen.' Ik drink ook veel te weinig op dagen als vandaag en mis iemand om mee te praten.

En dan zit ik eindeloos op mijn blog en andere blogs, en forums, en websites, en dan voel ik me op het einde van de namiddag, zo een halfuur voor Allerliefste thuiskomt, megaschuldig omdat ik weer niets gepresteerd heb een hele dag. En daarstraks dacht ik echt letterlijk: ''t is omdat ik nog geen kinderen heb, dat ik geen structuur heb in mijn dag.' Alsof... Alsof kinderen dé redding zijn waar ik op zit te wachten.

Ik vraag me af of ik andere dingen zou doen als ik kinderen heb. Bijvoorbeeld: ik loop al enkele dagen met zin om een appelcake te bakken. Ik heb er zelfs speciaal appeltjes voor gekocht op de markt. En dan denk ik: 'lijkt me leuk om te doen met kinderen'. Maar ja, da's dus niet voor de komende tijd... En dan moeten ze al oud genoeg zijn voordat je zoiets 'samen' kan doen. En Allerliefste wilt straks gaan zwemmen. Ook zoiets. Lijkt me geweldig om te doen met je bende kapoenen (jaja, meervoud...). Nu...? Geen idee. Ik trek maar wat baantjes en na een aantal daarvan heb ik het wel gehad en is het wachten tot Allerliefste er ook genoeg van heeft. (En om eerlijk te zijn: het is de eerste keer dat we gaan zwemmen sinds ik met IVF begonnen ben. Eigenlijk de eerste keer dat ik in een zwembad zal ploffen sinds onze laatste reis en die dateert van 't najaar 2009. En ik heb totaal geen zin om in een badpak tussen wildvreemden rond te gaan lopen. Ik voel me veel te naakt in een zwempak en ik heb er geen zin in om me naakt te voelen. Ik voel al veel te veel bekeken, te naakt en (helaas letterlijk) in het kruis getast. Maar dit volledig terzijde...)

Wat ik me ook afvraag, is dit: zal ik, als er een kindje is (met ééntje zou ik al in de wolken zijn, hoor), nog wel al die dingen willen doen? Nu heb ik daar zin in, maar heb ik ook nog energie genoeg. Ik ben 'nog maar' dertig en barst nog steeds van enthousiasme (mhoehaha, behalve vandaag dan...). Maar ik kan niet ontkennen dat ik het al serieus begin te voelen: eens een nachtje minder goed slapen, of uitgaan en te weinig slapen en ik ben een compleet wrak. Ik ben niet meer het duracell-konijntje van vroeger. Om tien uur 's avonds zitten Allerliefste en ik gezellig in de zetel en krijg ik gegarandeerd na vijf minuten een harde por van Allerliefste: 'zou je niet beter in bed kruipen?' En ontdek ik pas op dat moment dat dat gekke geluidje mijn eigen gesnurk was en moet ik snel een beetje kwijl wegvegen dat al een ontsnappingsroute had gevonden uit mijn mondhoek.

En wat me hierbij ook steeds meer opvalt, is dat ik twee-drie jaar geleden droomde van een baby'tje. Zo'n schattig lief klein prutske met mini handjes en mini voetjes en dat ik helemaal wild werd in babywinkels met al die spulletjes-in-liliputterformaat die gewoon om op te eten waren. En nu... als ik me nu voorstel dat ik kinderen heb, zijn dat al peuters die zichzelf al heel groot voelen en willen meehelpen in de keuken, mee gaan zwemmen, verhaaltjes voorgelezen willen krijgen 's avonds en 's nachts al eens huilend wakker worden na een boze droom. En in babywinkels loop ik straal langs alle kleinste maten, maar kan uit m'n dak gaan als ik een écht fenomenaal mooi regenjasje zie voor een 2-jarige of een retro boekentasje in echt oud leer. In m'n fantasie zijn m'n kinderen aan het groeien, zo lijkt het soms.

Overlaatst liepen we een speelgoedwinkel binnen op zoek naar een cadeautje, een duurdere winkel met allerlei heel erg leuke dingetjes en ik werd echt helemaal van gelei. Ik smólt. Allerliefst heeft me toen naar buiten moeten slepen, met 'dit is nog niet meteen voor ons, schat'. En het enige dat ik hoorde was: 'weldra, schat'.

maandag 17 januari 2011

Eerste hulp voor nieuwkomers

Welkom! Ongelooflijk tof dat je tot hier geraakt bent. Ik hoop dat je het hier wel leuk vindt en even wilt blijven plakken. Je mag ook regelmatig terugkomen. Ik blijf hier nog wel even, vrees ik.

Ben je nieuw en kan je nog niet zo goed volgen? Geen nood: klik gerust terug naar mijn oudste berichtjes voor de intro en mijn voorgeschiedenis.

Ben je nieuw in de medische mallemolen en kan je dat nog niet zo goed volgen? Geen paniek, dat is normaal. Ga niet teveel lezen over de behandelingen, maar zoek je een nieuwe hobby, want je zult meer dan genoeg 'wachtdagen' te vullen hebben binnenkort. Handwerk is goed. Yoga ook. Een kookcursus volgen of nieuwe taal leren zijn werkelijk uitstekende plannen. En een blog of twee, drie volgen, of er zelf eentje op na houden is ook ideaal voor het vullen van al die wachtperiodes. Maar deed je aan paardrijden, ging je wekelijks naar de sauna of naar de Japanner om de hoek voor verse sushi's? Geef dat dan maar meteen op. En koop je een handige zakagenda voor alle afspraken die niet in de Outlookagenda van het werk of op de familiekalender moeten staan pronken.

Wil je meer weten over vruchtbaarheidsproblemen of donatie? Rechts staan een paar nuttige links van betrouwbare websites. Neem wat je leest op forums en blogs als deze altijd met een korrel zout. Alles wat ik schrijf, is eigen interpretatie en ik ben geen arts, net zomin als de meesten op forums en blogs.

Zo, blij dat je erbij bent, schuif aan en lees gezellig mee.

(Valt het op dat ik droom van een groeiend lezerspubliek? Ik wou soms dat werkelijk iedereen uit mijn omgeving van deze blog op de hoogte is. En meer nog: van wat het betekent om niet zomaar 'oeps' per ongeluk zwanger te geraken, of zwanger volgens plan, dat ik echt niet moet overhaald worden om er eindelijk eens aan te beginnen, dank u. Dat ik nog geen kindjes heb, omdat ik nog geen kindjes heb, niet omdat ik er gewoon nog niet aan gedacht heb (wat stom van mij! Dat dat nog niet in mij is opgekomen, zeg!), of 'er niet zo mee bezig moet zijn' (oh ja, wat massage's en die endometriose kruipt wel spontaan uit mijn lijf! Wat een gedacht om daarvoor een operatie te nemen!),... Dat al mijn voor de buitenwereld geweldige projecten en hobby's gewoon toevallig mijn anders vrij lege agenda vullen nu ik nog altijd niet chauffeur moet spelen op woensdagmiddag en in het weekend en dat ik met alle plezier al mijn foto's, boeken, naai- en knutselprobeersels uit het venster zou kieperen als ik er een baby'tje voor in de plaats kan krijgen.)

zondag 16 januari 2011

Cyclus in winterslaap

Niet alleen de gezichten in de wachtzaal leken allemaal nieuw, ook mijn cyclus heeft nieuwe kuren ontwikkeld. Voor augustus, voor de laparoscopie, kon ik op mijn kalender aanduiden wanneer mijn regels zouden beginnen. Met de regelmaat van een klok kwamen die.

Nu, na drie-vier maanden menopauze en aansluitend een IVF-traject, is mijn cyclus blijkbaar koppig geworden. Of is het loom? Houdt mijn cyclus een winterslaap? Punt is: het komt maar niet op gang. Er is geen follikel die er met kop en schouders bovenuit steekt, enkel een verzameling kleintjes die wel willen maar niet kunnen. Mijn baarmoederslijmvlies is nog wat 'plattekes' en mijn waardes moeten ook nog flink de hoogte in voor mijn eskimo-embryo'tje teruggeplaats kan worden.

Ik zit nu aan dag 20 ongeveer van mijn cyclus en volgens de vriendelijke man daarstraks aan telefoon, is de tranfer zeker niet voor binnen de 10 dagen... Mijn cyclus is duidelijk niet gehaast, zoveel is wel duidelijk.

vrijdag 14 januari 2011

Prangende facebookkwesties

Facebook is voor veel vrouwen van de MMM-club geen geliefde plek om even te vertoeven. Ontspannen is er niet mogelijk met al die berichtjes over nieuw leven, bleitende peuters, snottebellen die moeten afgeveegd worden en vooral massa's kiekjes van de kids vrolijk in de zetel, in de sneeuw, in bad, in feestoutfit, etc etc...
Elke keer je facebook opent, is het weer hout vasthouden: zal er weer een nieuwe geboorte of zwangerschap aangekondigd worden? Nieuwe prachtigefantastischemegaleukeschattige foto's van de kids? Of statussen zoals: 'met Luna en Emma koekjes aan het bakken! Leuke zondag hier!' En Moeke, nonkel Gustaaf, tante Maria, Griet, Sylvie, Tom en nog zestien anderen die dit 'leuk vinden'. En dan zijn er nog de grootouders die in kwadraat meedoen; elke pamper zouden ze bij wijze van spreken voor 't genot van ieder afzonderlijk facebooklid online zwieren. Echt iets waar ik naaruit kijk.

Maar wat me helemaal uit m'n vel kan doen kruipen, dat zijn al die vrienden van mij die van zodra ze een spruit ter wereld hebben gebracht, persé hun eigen profielfoto moeten veranderen in een foto van de paggadder in kwestie. Zo geweldig trots zijn ze op hun prestatie dat ze bij werkelijk àlles dat ze op facebook doen, een foto van hun anarchist-in-pamper moeten plaatsen. En dan krijg je dit: 'Tim heeft zijn ticket voor Graspop gekocht. YEAH!' Met een foto naast van een tweeling met blonde krulletjes en roze strikjes.

Waarom? O waarom? Waarom doen ze dit? Is dit een vorm van onweerstaanbare drang? Van kroostexhibitionisme? Van ultieme zelfvercijfering of zelfopoffering? En dan komen ze vijf jaar later klagen dat ze geen eigen leven meer hebben. Dat ze door diezelfde geweldige kinderen geleefd worden. Dat iedereen enkel nog naar de kinderen vraagt, alle gesprekken overal alleen maar over de kinderen gaan, en niemand ooit nog eens vraagt: 'en hoe is het nu eigenlijk met jou?' En nog zie je de profielfoto's niet terugkeren, die gewone foto's met de kop van de kameraad in kwestie die je ooit hebt aanvaardt in je vriendenlijst. Oh nee, hoor. Dat kun je toch niet doen? God weet waarom, maar eens de stap gezet, moet blijkbaar volgehouden worden tot het bittere einde.

Het enige effect dat het op mij heeft, is dat ik steeds meer de inmiddels bijna onweerstaanbare drang voel opborrelen om al die vrienden onherroepelijk te 'defrienden' die hun oude vertrouwde profielfoto's met hun idiote maar herkenbare en grappige grijns hebben verruild voor die zogenaamd schattige kopjes van hun kroost. Ik denk dat ik straks eens ga beginnen met al mijn oude klasgenootjes waar ik toch nooit nog mee wil afspreken.

woensdag 12 januari 2011

Hobbyclub

Nu ik weer in de medische molen ben gestapt, alleen dan een 'light' versie ervan, loop ik weer rond met een hele waslijst aan goede voornemens... Ok, dat kan ook wel door de start van het nieuwe jaar komen natuurlijk.

Ik weet niet hoe het bij jullie zit, maar ik heb een moeder en een zus die gewoon kunnen toveren met naald en draad, met haak- en breinaalden en een paar restjes wol, met wat ze maar kunnen vinden. Dat geeft me altijd het gevoel dat ik een lomp geval ben met twee linkerhanden (da's nogal dubbel om te zeggen, want ik ben linkshandig, maar jullie begrijpen wel wat ik bedoel). Ik kan wel een heel klein beetje breien bijvoorbeeld, maar ik kan zelf de draad niet opzetten wat nogal lastig is als ik een werkje wil beginnen. Ik kan bovendien de draad niet redden als ik een steek laat vallen, ook nogal lastig. En wat ik ook niet kan, is afkanten. Ook zeer vervelend aangezien ik zonder redding van mijn ma eindeloos moet blijven doorbreien.
Naaien lukt me een beetje. Ik krijg de draad door de naald en de draad opgezet op de naaimachine. En naaien lukt als het gaat om tafellakens en servetten afboorden: gewone rechte stukken zonder meer.
Haken heb ik nooit deftig onder de knie gekregen. Alle boekjes met richtlijnen zijn voor rechtshandigen. De foto's staan spiegelbeeld voor mij. Echt onbegonnen werk...

Mijn zus die naait hemdjes en jurkjes voor mijn neefje en nichtje, knikkerzakken en zelfs hele speeltapijtjes met dierenfiguurtjes, bomen en wolkjes op. Mijn ma doet daarop een poging dat te overtroeven door een heuse wigwam (of tippie) te naaien, door mijn vader voorzien van een houten frame. Mijn zus haakt vervolgens een hoedje voor mijn nichtje met een prachtige gehaakte bloem in twee kleuren op. Waarom mijn ma weer in boekjes zit te bladeren naar nieuwe ideetjes.

En ik zit nu al weken met mijn ma haar naaimachine thuis want ik ging ook iets naaien. Dingen genoeg die genaaid moeten worden hier. Mijn gordijnen moeten nog omgezoomd worden. Ik zou wel een nieuw tafellaken kunnen gebruiken en ik ging een nieuwe hoes naaien voor een voetenbankje dat staat te lijden onder de nagels van de twee katten hier. Ik ben daarvoor zelfs al op leukestofjesjacht geweest. De stapel stof ligt stof te vangen op het bureau in de living.

Wat houdt me tegen? Ik weet niet welke leuke stofjes te gebruiken. Naai ik iets dat leuk staat voor een living van een kinderloos koppel? Of naai ik iets vrolijks en kleurrijks dat ook in een kinderkamer niet mis zou staan? En als ik een paar nieuwe sierhoezen zou naaien voor de kussens in de zetel, kies ik dan zo'n geweldig mooie maar oh zo kwetsbare zijde-achtige stof? Of toch maar iets dat tegen een stootje kan?

En waar haal ik leuke ideetjes vandaan? Ik kan er gewoon niet omheen: de leukste ideetjes vind ik steevast in de boekjes met kinderspullen. Of erger nog: in boekjes met als titel 'Voor leuke mama's'. En de leukste stoffen en materialen vind ik altijd bij de kinderafdeling. Alsof het een ongeschreven wet is. En dan nog dit: het kan aan mijn omgeving liggen, maar als ik met iemand wil praten over handwerkjes, dan zijn dit doorgaans vrolijke moeders of trotse grootmoeders die oh zo graag voor de (klein)kinderen in de weer gaan.
Wat naai je in godsnaam voor een kinderloze dertigjarige vrouw, he? Het is niet echt zo dat ik veel ben met knikkerzakken... En een broek of blouse naaien voor mezelf, dat spreekt me nu toch ook niet zo aan.

Daarom dit: misschien moet ik eens een hobbyclubje voor handwerkjes zoeken waarin enkel (tot zover nog steeds) kinderloze vrouwen mogen zitten. En waarin we ideetjes uitwisselen voor gewéldige spulletjes voor in een (voorlopig toch nog) kinderloos huis. Als jullie ideetjes hebben: laat maar komen.

dinsdag 11 januari 2011

Slaap

Voor de verandering nog eens enkele uren slaap gemist. Geen idee waarom maar ik lag klaarwakker in bed twee uur voor ik moest opstaan. Niks aan te doen. Ik moet echt een scorebord beginnen bijhouden daarover. Is er iemand die ik een factuur kan sturen voor de overuren die door mijn brein worden geproduceerd tegenwoordig?

*geeuw...*

maandag 10 januari 2011

Gevatte antwoorden in vertraging

Jaja, het is weer de tijd van het jaar om steevast achteraf de beste, meest gevatte antwoorden te vinden voor de stompzinnigste opmerkingen van anderen.
Gisteren hadden we een Nieuwjaarsdrink bij de buren. Dat was een leuke gelegenheid om eens iedereen beter te leren kennen (iedereen is in 2010 verhuisd naar zijn nieuwe huisje hier in de straat). En natuurlijk was één van de buurvrouwen zwanger. Daar schrok ik wat van, want ik had dat nog niet eerder in de gaten gehad en nu kon ik er moeilijk naast kijken. Ze had een flinke bolle buik en ik had flink wat moeite om mijn ogen ervan af te houden. Toch ging het; mijn humeur werd er niet door ondergraven al kwamen er ook geen felicitaties over mijn lippen. Als het voor anderen een vanzelfsprekendheid is dat ik kinderloos ben (natuurlijk denkt iedereen dat dat mijn eigen keuze is, he), dan is het voor mij een vanzelfsprekendheid dat zij daar wel met een bolle buik zit en dan moet ze ook geen rondedansjes van mij verwachten. Nah...

Maar dan barstte natuurlijk het gebabbel los over gezinsuitbreidingen en één van de buren lachte op een bepaald moment: 'ik denk dat dat hier nog een echte kweekvijver gaat worden met al die jonge koppels' met een gratis knipoog en een por in onze richting, hijzelf trouwens zelf een onderdeel van één van die jonge koppels.

'Haha, heb je het over je eigen plannen?' Dat was het supergevatte antwoord waar ik ineens op kwam toen ik mezelf daarnet een tasje thee stond te zetten. Gisteren kwamen Allerliefste en ik natuurlijk niet verder dan een schaapachtige lach waardoor ik me redelijk stom voelde en de gedachte: 'je moest eens weten...'. Ik heb me trouwens nu al voorgenomen dat het gewoon op het geboortekaartje zal komen te staan: “het was iets langer wachten en de ooievaar had wat hulp nodig. Daarom zijn we nu dan ook bijzonder blij met ons wondertje ...”. En iedere buur, en ook iedere neef, nicht, nonkel, tante, vriend(in) en collega (m/v) zal dat in de bus krijgen. Nah...

Oh ja, ik heb de tweede echo in mijn natuurlijke cyclus gehad. Het nieuws was niet zo rooskleurig. Mijn cyclus komt behoorlijk traag op gang. Mijn baarmoederslijmvlies is helemaal nog niet zo dik zoals het zou moeten zijn nu. Ik heb geen enkele duidelijke superieure follikel. Enkel wat kleintjes die hard hun best aan het doen zijn, maar er nog niet komen.
Mijn vruchtbaarheid heeft blijkbaar toch wel een flinke knauw gekregen de afgelopen maanden (jaren). 't Is weer wachten en hopen...

vrijdag 7 januari 2011

Een gezellig boeltje in de wachtzaal en in mijn buik

Om 9u moest ik nog eens opdraven in het Centrum voor een nieuwe echo en bloedprik. Al bij al was de laaste keer niet zo lang geleden maar het leek wel alsof het van een vorig leven geleden was. Er waren allemaal nieuwe gezichten in de wachtzaal, nieuwe gezichten in plaats van de vertrouwde verpleegsters, en een nieuwe assistente voor de echo.
Waar was iedereen naartoe?
Of was ik de nieuwe?

Een paar van die nieuwe gezichten werden gevormd door een nogal heterogeen duo in de wachtzaal: een dertigjarige griet met een zwembandje teveel onder haar vormeloze losse trui en die heel trots met haar vader, pardon vriend, kwam opdagen; een man van begin zestig. Nu ben ik persoonlijk voor ieders persoonlijke vrijheid. Het kan me niet zoveel schelen wat andere mensen doen, welke partners ze kiezen of hoeveel snoep ze (teveel) naar binnen werken op een doordeweekse dag. Leven en laten leven, zoiets. Doe wat je niet laten kan, maar hou het wat deftig. Denk aan de persoon naast je. Deze vrouw, ik weet niet wat haar probleem was, maar als ik een gok mag wagen, dan zou ik denken dat ze misschien met een klein complexje zat over het feit dat de mensen de man aan haar zijde mogelijk, maybe, perhaps, verwarren met haar vader. Deze man had dan ook ruimschoots haar vader kunnen zijn. Deze man zag er met gemak tien jaar ouder uit dan mijn vader. Biologisch gezien pech gehad toen de kaarten der verliefdheid werden uitgedeeld denk ik dan. Maar goed, er kan veel aan de hand zijn. Het probleem (waarom ze in dezelfde wachtzaal belandden) hoeft helemaal niet bij zijn leeftijd te liggen, natuurlijk.

Maar dat zijn mijn zaken niet en ik zou ook nooit zo over dit stel hebben zitten nadenken, als ze het niet zo belachelijk duidelijk hadden moeten zitten maken de hele lange wachttijd in de wachtzaal. Om het toch maar niet mis te laten verstaan dat hij niet haar vader was, en dat ze allebei nog wel degelijk héél viriel waren, zat ze de héle tijd aan hem te pulken, te flemen, met haar knie tegen zijn knie te wrijven, te gibberen in zijn oor, kusjes te geven (vol op de mond, en vooral van die kussen die nét iets te lang duren), en ander totaal ongepast gedrag te vertonen en alsof dat nog niet erg genoeg was, zat ze bovendien ook nog eens iedereen aan te staren van; 'heb je het goed gezien? Wij zijn een fantastisch stel. Dit wordt een makkie' en zelfs bijna met een blik van 'wat zijn jullie hier maar een zielig hoopje vrouwen allemaal.'

Ik wou er de muren van opkruipen, en bedacht me toen maar. Over die wijdopenstaande poort van Hoopvolle Dromen gesproken (zie post 'Niets is wat het lijkt'). Zij stond duidelijk binnen al op één van de podia te shaken. Ze mag het hebben, haar dromen. Ik leef liever in de realiteit.

Maar genoeg over de vreemde nieuwe gezichten in de wachtzaal. Terug naar de echo en die realiteit. Die eerste was zeer ok. Ik heb superveel uitleg in mensentaal gekregen. Daardoor was het een uiterst leerrijke ochtend. De nieuwe assistente wist me te vertellen dat ik een gekantelde baarmoeder heb ('met een knik in') (vandaar de toch wel pijnlijke embryotransfer (wat volstrekt pijnloos behoorde te zijn, haha)) (en wat overigens totaal geen kwaad kan, dat die gekanteld ligt met een knik in, niet dat de transfer pijn deed... Enfin, dat is ook 'pretty harmless' eigenlijk) en dat mijn beide eierstokken gezellig knus bij elkaar zijn gekropen. Die liggen tegen elkaar. Vond ik behoorlijk vreemd. Een gynaecoloog had me al eens zoiets verteld maar ik was er sinds de laparoscopie vanuit gegaan dat hij zich moest vergist hebben omdat mijn linkereierstok volledig ingepakt was door een cyste alsof het een verrassinkje was met een strik rond. En die was daardoor dus niet meer zichtbaar op echo, dacht ik. Enkel die gigantische cyste moet toen heel erg duidelijk geweest zijn. Daardoor dacht ik dus: die moet zich vergissen. Maar nee, blijkbaar hebben mijn eierstokken besloten het gezellig te maken in mijn buik.
Geweldig...

En dan hebben we nog wat gesproken over wat ik allemaal achter de rug heb nu. En nu snap ik eindelijk waarom de dokter bij de laatste consultatie zo in zijn nopjes was ondanks het uitblijven van een zwangerschap ('wel jammer, ja...'). Het is blijkbaar een half (of compleet) mirakel dat ik 13 follikels had en daarna 7 eitjes, en daarna 6 embryo's (waarvan uiteindelijk 2 goedgekeurd werden). Ze hebben, toen ze de endometriose wegsneden (zonder de aangewezen nieuwste gespecialiseerde laser-technieken), het risico genomen (moeten nemen) dat ik nadien niet meer (of nauwelijks) op de stimulatie zou reageren en geen reactie, geen eitjes, en ... tja, ik moet dit niet meer uitleggen aan jullie, he.

Dat was geweldig nieuws. Ik kleedde me terug aan en wandelde trots doch ingetogen wegens de andere aanwezige dames die misschien minder goed nieuws te horen zouden krijgen, het Centrum uit.

Over twee dagen moet ik opnieuw voor een echo en bloedtest gaan. Er was één follikeltje te zien dat dat minuscuul beetje groter was dan de rest. Dat komt wel in orde. Ik verwacht dat we nog een weekje te gaan hebben voor onze cryo terug naar afzender wordt gestuurd.

woensdag 5 januari 2011

Prangende vragen

Ik vraag me af of ik in deze ene natuurlijke cyclus natuurlijk zwanger zou kunnen raken, of dat ze dat toch niet gaan laten gebeuren. Houden ze mijn natuurlijke eisprong tegen? Of laten ze die net begaan?
Kan ik een poging doen om natuurlijk zwanger te raken? Of moet ik er zelfs niet op hopen? En stel dat het mogelijk is, is dat dan nadelig voor de cryopoging of is het enige risico een eventuele meerling?

En nog een prangendere vraag: wil ik weer natuurlijk proberen of toch liever verder gaan met IVF? Mijn zus vroeg het me toen ik haar vertelde dat ik nogal verrast was dat ik een natuurlijke cyclus mocht hebben voor deze ene maand. Als ik toch enkele maanden endometriose-vrij ben, kan ik dan niet pakweg drie maanden natuurlijk proberen en dan IVF hernemen als het op niks is uitgedraaid? Ik weet het niet meer. Als ik natuurlijk probeer, dan riskeer ik dat de endometriose terugkomt. En als die terugkomt, is de kans reëel dat die zijn vernietigende werk verderzet op mijn eierstokken. Nu heb ik ze allebei nog kunnen redden. Ik had geen drie maanden langer moeten wachten, denk ik, want dan was ik misschien één van beide, of erger nog, kwijtgeweest. Onherroepelijk beschadigd. De 'perte totale' zijn we ontlopen.

En toch zouden andere gynaecologen beargumenteren dat we perfect vruchtbaar zijn nu en dus waarom voor IVF kiezen? Gewoon opvolgen of de endometriose terugkomt en van tijd tot tijd, indien nodig, onderdrukken met de pil of menopauze. Bv: vier maanden proberen, gevolgd door drie maanden menopauze. Veel goedkoper dan IVF, veel makkelijker. Veel natuurlijker. Perfect mogelijk, denk ik.
Alleen... welk risico loop ik? Dat ik één van mijn beide eierstokken definitief kapot maak. Of beide. En geen eierstokken, geen eitjes en ja... da's wel duidelijk wat dat betekent. En ik weet niet of ik mij wel kan verzoenen met het idee om gebruik te moeten maken van donoreitjes.

En zelfs als je perfect vruchtbaar bent, lukt het soms ook gewoon niet. We hebben uiteindelijk anderhalf jaar natuurlijk geprobeerd. Zonder enig resultaat. En die endometriose was in het begin echt zo erg nog niet. Ik wil niet nog eens daardoor gaan. Maandelijks eerst die hoop en dan die koude douche. Maandelijks die harde PMS-aanvallen en pijnlijke regels.

Ik denk dat ik iets anders ga doen, want hier geraak ik toch niet uit. En dit moet ook niet vandaag beslist worden. Nu eerst de eerste echo en bloedprik afwachten en zien hoe mijn cyclus evolueert.

Op consultatie

De consultatie bij mijn dokter verliep een beetje gek eigenlijk. Hij leek met zijn gedachten heel ver te zitten en had precies niet meer door waarom hij mij zo snel had uitgenodigd. Misschien was het nog een uitwerkingen van de feesten, maar ik voelde me er eerlijk gezegd niet minder ambetant door. Ik wil niet de ongeduldige patiënte zijn die honderd keer belt en afspraken krijgt omdat die zo aandringt dat ze toegeven om ervan af te zijn. Zij hadden gezegd dat ik moest langskomen. Ik had enkel gevraagd hoe het nu verder moest.

Hij vroeg hoe het met me ging en ik haalde mijn schouders op: 'dat gaat.' Waarop hij wat verbaasd leek dat ik niet eens een stralende 'alles dik in orde met mij!' kon uitbrengen en een (iets te lange) tel later knikte: 'oh ja, gezien het negatieve resultaat.' Daarna moest ik hem eraan herinneren waarom we deze afspraak zo 'dringend' (dringend? Goed ja, er was intussen toch wel wat tijd verstreken) hadden vastgelegd. Ik vertelde dat ik bang was dat de endometriose zou terugkomen, omdat mij was verteld dat ik geen cyclus meer mocht hebben etc etc. Waarop hij me meteen geruststelde dat het met die endo wel ok moest zijn nu, na de voorbije maanden menopauze. Daar zou ik nu toch tot zes maanden vanaf moeten zijn. Ha, ok... Dat had hij toch ook aan telefoon kunnen zeggen? Daarom had ik juist die vraag gesteld. Waarom zat ik hier? Ik voelde me nu waarlijk ambetant. Gelukkig gaf hij niet de indruk dat hij dit vervelend vond. Hij leek er nogal gewoon onder te blijven. Hij profiteerde er net van om in het lang en breed uitleg te geven over hoe hij deze eerste poging interpreteerde. Dat was dan weer wel fijn.

Zijn mening: eigenlijk mogen we heel blij zijn met de resultaten. Hij was toch helemaal in de wolken hiermee. Fantastisch materiaal! We hadden een echte TOPembryo gecreëerd – alleen jammer dat die niet had gepakt –. Allerliefste zijn bijdrage werd nog eens uitvoerig bewonderd. Mijn eitjes waren ook in orde. En de aantallen (de twee embryo'tjes), die waren precies zoals verwacht. Een goed gemiddelde. Ja, het was wel waar dat hij misschien nog wat meer had kunnen stimuleren, maar goed, er was toch goed materiaal van gekomen, dus daar was hij ook tevreden over. Ja, met deze resultaten komen we er wel.

Ik knikte en knikte en zat op het puntje van mijn stoel te wachten tot hij ging komen op het vervolg. En nu?

En dan begon hij even te rekenen. Ik zat al te ver in mijn cyclus. Het was te laat om die nog stil te leggen. Geen probleem vond hij. Dan doen we de terugplaatsing van die ene cryopoging in mijn natuurlijke cyclus.

Hip hip hoera!!! Ik mag een natuurlijke cyclus hebben voor een maandje! Geen hormonen! Geen gedoe met prikken! En een bonuskans er bovenop!

En oh ja, moest deze poging mislukken, dan moest ik op de eerste dag van mijn regels starten met de pil. Ik wandelde buiten met een nieuw voorschrift voor de pil. En ook met een nieuwe afspraak voor een bloedprik en echo in mijn agenda. Van slag gaat het weer aan een razende vaart vooruit.

Ik zweefde naar buiten en belde meteen naar Allerliefste.

Later op de dag belde mijn ma. Ze vertelde over de dochter van een collega die had ook een kindje dat er met IVF gekomen is, en de tweede, he, die was helemaal natuurlijk gekomen. 'Gek toch, he,' vroeg ze.
'Euh nee... 't Is niet omdat een dokter aanraadt dat je best via IVF aan de slag gaat, dat de natuurlijke weg wordt uitgeschakeld, he.' Ik probeerde haar 't een en ander uit te leggen. Dat er zoveel aan de hand kan zijn. Ik verloor mezelf een beetje in mijn uitleg.

Ik vroeg me ineens af waarom we ookalweer via IVF proberen. Het ene moment heb ik een dokter in de kamer staan die me zegt dat ik best geen regels meer heb (in de zin van 'nooit meer') wegens te erge endometriose, vervolgens zit ik bij een dokter die me zegt dat ik perfect natuurlijk zou kunnen zwanger geraken, maar ja, die endometriose... 'we zullen maar op veilig spelen en voor IVF kiezen'. En dan zit ik weer bij die laatste dokter die me zegt dat ik na deze maanden zonder cyclus, normaal gezien wel tot zes maanden endometriose-vrij zou moeten zijn.

Weer is het gezegd: ik ben perfect vruchtbaar. Maar ja... om het op veilig te spelen doen we het maar via IVF. En nu mag ik toch cyclussen hebben tussendoor. Mijn hoofd tuimelt ervan...

zondag 2 januari 2011

2011 geeft er meteen een lap op

Gelukkig Nieuwjaar!! Hoera! Iedereen springt recht van de tafel. In een fractie van een seconde is de kamer veranderd in een geharrewar van vrienden die elkaar omhelzen en kussen en iemand anders omhelzen en kussen en gelukkig nieuwjaar! En beste wensen! En...

En de àllereerste (!!!) beste wensen die ik op mijn bord krijg, zijn: 'en veel babietjes dit jaar, he' AARGH! (En nog eens AAAARGH voor het gebruikte meervoud!!) Ik lach en draai me meteen om want er zijn gelukkig nog een pak andere vrienden in de kamer die ik nog moet gelukwensen.
Een andere vriend staat me al met open armen op te wachten. 'Beste wensen, Marit,' joelt hij, 'en een babietje dit jaar, he'. AAAAAAAARGH! Is dit een complot?! Dit keer lach ik serieus groen. De vriend merkt het. Er volgt een bedremmelde 'oei'. En dan draaien we ons allebei maar om in het tumult van middernacht. Er wachten nog andere mensen. Allerliefste komt me redden met een lange omhelzing.

Geweldige start...