maandag 23 mei 2011

Zelfde ziekenhuis, nieuwe afdeling

Ha, met al mijn assertieve voornemens naar mijn afspraak vertrokken. Vol goede moed naar de balie. Van de balie naar een geheel nieuwe wachtzaal in een tot nu toe nog onbezocht deel van het ziekenhuis. In de wachtzaal al niet zeker over welk bakje ik mijn papier in moest deponeren. Een vrouw die vlakbij zit, zag me twijfelen en hielp: 'voor de zwangeren is het dat bakje'. Rood als een pioen stak ik mijn papier in het juiste bakje en mompelde iets als 'dank u'. Zag ze het al? Of had ze het gewoon door omdat ze zelf had moeten zoeken?

Ik ging zitten, was nog veel te vroeg dus installeerde ik me al voor een lange wachttijd. Ze overvielen me dus compleet toen ze me nog geen vijf minuten later al riepen. Ik kreeg een potje in de hand geduwd en werd de weg naar de wc gewezen. Pas toen de verpleegster mijn aarzeling zag (en afwezige buik) zei ze: 'oh sorry, 't is uw eerste keer zeker?' En legde ze me uit wat er hier van mij verwacht wordt en welke tests ze doen voor ik bij de gynae binnen mag.

Nu moet je weten dat ik naast een ding met ziekenhuishemdjes en baxters, ook een fameus Ding heb met potjes waarin men 'even' een plasje moet doen. Heb ooit een klein en vooral vreselijk gênant accidentje gehad toen ik bij de dokter in zo'n vreselijk klein potje moest plassen en sindsdien... Nou ja, laat ons maar zeggen dat ik nog veel liever voor een baxter had getekend op dat moment. Na wat gesukkel ging het dan toch al denk ik dat die verpleegster stilaan op het punt was gekomen te vragen of ik nog wel okee was (niet flauwgevallen? Niet onwel geworden?...). Ze kon een blik van opluchting niet verbergen toen ik buiten kwam.

En als illustratie over hoe erg dat 'Ding' is: meteen erop werd ik aan een bloeddrukmeter gehangen. Ik haalde vlot 15,6 op 8. Jeej...

Goed, eens dat achter de rug werd ik weer op een stoel geduwd. Links van mij een vrouw met een flinke buik. Rechts van mij een andere bolle buik. Mijn assertiviteit was nergens meer te bekennen. Ik zat daar ineens te vechten tegen de emoties. De verpleegster had me nog mijn zwangerschapskalender en een mapje vol informatie in de handen geduwd. Een jaar geleden zat ik op het werk tussen twee zwangere collega's (die me dat nieuws op één en dezelfde dag brachten, in een kwartiertje tijd, en op een boertige manier ('oh, wist je het nog niet? Ik heb het toch al gezegd? Oh nee, je was er toen niet! (in een team van 6 man, he)), dezelfde dag overigens dat ik mijn eerste telefoontje had gepleegd naar 't Centrum), op dat werk zat ik een jaar geleden naar de zwangerschapskalender te kijken die één van die twee collega's had meegenomen. Ze wou het eens tonen. 't Kon mogelijk dienen als illustratiemateriaal voor een project waar we mee bezig waren. En, voegde ze er vrolijk aan toe: 'ik kijk er thuis toch niet naar. Al die info waar ze mee naar uw kop slingeren! Pff!'

Het zal jullie dan ook niet verwonderen dat toen ik binnengelaten werd bij de dokter, mijn gynae, een gynae in de 'goeie' afdeling van het ziekenhuis, en overigens een uiterst sympathiek ogende vrouw, ik spontaan in tranen uitbarstte. Dat was ze duidelijk niet gewend. Ik moest een paar pogingen ondernemen om 'IVF' te mompelen toen haar frank wel ergens viel, denk ik.

Bon, toen ik na een minuutje of twee genoeg op adem was gekomen, en ze mijn dossier had kunnen oproepen (waar ongetwijfeld meteen 'mevrouw is zeer geëmotioneerd' aan werd toegevoegd), konden we deftig overlopen van waar ik kwam en waar ik me aan kan verwachten. Mijn hele medische voorgeschiedenis in 't ziekenhuis passeerde de revue vanaf mijn appendix-operatie op m'n 10de. Beetje overdreven misschien, maar het kalmeerde me als niks anders.

Dan gaf ze nog een pak uitleg over (tweeling)zwangerschappen en waarom bepaalde dingen zijn zoals ze zijn (zoals de Regels van het Ziekenhuis, ofte het Beleid). Ze legde uit waarom het echt niet nodig was om een echo vroeger te doen dan die die gepland stond, en waarom er zo'n groot verschil op de tweede en derde echo kon zitten ookal zat er maar een dikke dag tussen. En toen ik haar er voorzichtig op wees dat mijn geplande echo op week 13 is pas en ik dat toch nog altijd erg laat vond, checkte ze dit meteen en zette hem meteen een kleine week vroeger voor mij.

Ze voelde eens aan mijn buik ook, en was daarmee tevreden. Ik moest vertrouwen hebben.

Alle voor- en nadelen afgewogen, ik denk dat ik maar bij haar ga blijven gaan. Nog twee weken en ik vertel het op het werk en vanaf dan kan ik gewoon ziektebriefjes afgeven.

zaterdag 21 mei 2011

Kafka's little helpers

Het bleef me dwarszitten dat de afspraak voor de volgende echo, mijn eerste echo bij een 'gewone' gynae, pas over zoveel tijd is dus dacht ik: tijd voor die les assertiviteit eindelijk eens in realiteit om te zetten. Ik belde naar 't ziekenhuis.

En dan, op het moment dat ik dat papiertje neem met mijn afspraken voor me op uitgeprint (en het telefoonnummer), valt mijn oog op de afspraak bij de gynae. Daar staat niet dezelfde datum bij van de echo. Daar staat de datum bij van maandag! Shit! Wat is dit??

Dus meteen als ik iemand aan de lijn krijg, vraag ik verduidelijking, zeg eerlijk dat ik zonet zie op mijn papiertje dat de beide afspraken op een andere dag zijn.
'Kan u mij uitleggen waarom ik niet op dezelfde dag naar de echo en de gynae moet? (geen echt antwoord) Doet de gynae zelf ook een echo indien nodig? (nee) Kan de afspraak voor de echo vervroegd worden? (nee) Kan de afspraak bij de gynae op een latere dag (zodat ik iets kan regelen op het werk? (nee)

Ik vraag me verdorie af wat ik maandag bij de gynaecoloog ga doen als die niet eens van plan is om eens te kijken of de beide hartjes nog wel kloppen!? Da's net alsof ik naar de tandarts zou gaan en die zou niet eens effe in mijn mond kijken: 'geen pijn? Ach, dan heeft u waarschijnlijk geen gaatjes. Prettige dag nog!' Dit is belachelijk!

Ik moet een andere gynaecoloog vinden, en liefst één los van het ziekenhuis, die een eigen kabinet heeft en waar ik 's avonds naartoe kan en die wél echo's doet!

Bon, er zat niks anders op dan naar de baas te stappen en te melden dat ik zopas had ontdekt maandag een doktersafspraak te hebben (sorry, misverstand, dacht dat het veel later was in de maand), en nu ik toch voor maandag verlof kwam vragen: doe er die drie dagen ook maar bij: een afspraak bij mijn gynae van 't Centrum voor een afrondingsgesprek (dat gesprek dat ik gepland had tijdens de wachtweken en waar ik toen twee maanden op moest wachten. Ik had gevraagd of dat gesprek nog wel zin had. Ja hoor, ik moest zeker gaan), een afspraak voor een belachelijk late echo en een afspraak bij een specialist die mijn spatader (jep, daar ben ik ook gezegend mee) gaat opvolgen. Die had me verplicht om de dag dat ik zwanger ben, hem te bellen voor een afspraak voor ik drie maanden ver ben. 'En als die van 't onthaal moeilijk doen, zeg je maar dat het moest van mij'. Dat hielp inderdaad om verrassend snel een afspraak te krijgen.

Dus nu is het plan: maandag die gynae haar vet geven over wat een belachelijke toestanden ze de mensen in plaatsen (twee keer verlof moeten regelen voor een echo en een gesprek terwijl ik gvd naar een gynae stap voor een echo) en haar ofwel ervan overtuigen sneller een echo te doen, ofwel namen van gynaecologen met privékabinetten in de buurt vragen.

Het was gvd gemakkelijker een crèche voor twee te vinden, op wandelafstand in onze kinderrijke wijk, dan een deftige gynae voor de opvolging van mijn zwangerschap! Nu snap ik waarom die vroedvrouwen hier zoveel succes hebben. Die zijn tenminste duidelijk over hun non-echo-beleid!

zondag 15 mei 2011

Een bewogen week - het vervolg

Nadat de laatste echo zo goed bleek te zijn, werd ik naar huis gestuurd met de boodschap zo snel mogelijk een afspraak te maken bij een gewone gynae voor de opvolging van de rest van mijn zwangerschap. Het leek er plots niet meer toe te doen dat het een tweelingzwangerschap is. 'Alle gynaecologen hier zijn goed, hoor'. Dat wil ik nog wel even aanzien, maar goed, ik ben dan maar langs de afsprakenbalie van de gewone gynaecologie-afdeling gewandeld en een afspraak gemaakt met de eerste de beste gynae (ik ken er toch geen een van dus nee, ik had geen voorkeur. Toen ik zei dat het een tweeling is, viel er maar één gynae weg uit de keuzelijst die me werd voorgeschoteld.) Als die madam waar ik een afspraak bij heb, geen ervaring blijkt te hebben, dan maak ik de keer daarop wel een afspraak bij de prof.

En later kreeg ik ook een telefoontje van de Monitoring. Dat ik een symbolische champagnefles mocht knallen want ik mocht ein-de-lijk stoppen met de Utrogestan. En dat ze me niet meer wouden terugzien (ze formuleerden het een pak vriendelijker uiteraard).

Euh? Maar zeg, mijn eerste afspraak bij mijn gewone gynae is pas over 4 weken, als ik bijna 13 weken ben. Is dat niet te laat? Moet ik tussendoor niet nog eens op controle ergens? De man aan de telefoon luisterde amper en wimpelde het helemaal weg. Niet nodig. Alles was prima in orde.

Kan iemand me uitleggen hoe het komt dat ik op twee dagen tijd van allerlei miskraamwaarschuwingen en het vooruitzicht op wekelijkse controles naar het compleet tegenovergestelde kan gaan? Sorry als mijn vertrouwen hier nog even achterop hinkt, he.

Maar niks aan te doen voorlopig. Er zit precies niks anders op dan deze nieuwe en extra lange wachtweken te ondergaan. Maar echt, bij het eerstvolgende buikpijntje, laat ik ze niet meer los voor ik een nieuwe echo heb gehad.

zaterdag 14 mei 2011

Een bewogen week

proloog: Hoe dit is kunnen gebeuren.
Wel, dat weet ik natuurlijk niet precies, maar ik weet wel dat ik nooit meer zomaar met de ogen zal rollen bij nieuwjaarswensen van een kameraad of er flauwe mopjes zal uitgooien tegen collega's...

Puur wetenschappelijk (voor zover ik er verstand van heb), heeft ons acht-cellig embryootje dat werd teruggeplaatst, zich verder gedeeld en bij één van die of eerdere delingen is er een grondigere splitsing gebeurd. Ik denk niet dat ze dit al konden zien toen ze het terugplaatsten. Ik heb geen idee hoe vaak dit gebeurt bij gewone concepties, maar de kans dat dit gebeurt bij wat ze zo mooi 'geassisteerde concepties' noemen, is exact even groot. Of klein.

Deel 1: MET ALLE ZES DE VOETEN WEER OP DE GROND
De dag na de eerste echo werd ik om 6u 's morgens wakker, een uur te vroeg om op te staan. Slapen lukte van geen kanten meer. Het enige waar ik aan kon denken was iets als 'Oh. Mijn. God. Het. Zijn. Er. Twee.' En dat plaatje bleef maar afspelen in mijn hoofd, terwijl vlinders mijn buik invaseerden.

Maar ik kwam ook nogal snel tot een ontnuchtering: opvang. Opvang vinden voor één kindje is al een huzarenstuk geworden tegenwoordig. Voor twee... Begin maar. Dus ben ik maar opgestaan om een paar crèches op te zoeken in de buurt, op wandelafstand, zodat ik meteen kon beginnen rondbellen in de middagpauze. Hoe dat verliep, zal ik later nog eens vertellen, want dat was ook de moeite, maar dit moet een beknopt overzichtje worden van mijn bewogen week...

Deel 2: DE TWEEDE ECHO
Dagen verstreken, een week ging voorbij en dan was het tijd voor de tweede echo. Ik was er vrij gerust in. Genoeg signalen van m'n lijf dat ik nog steeds zwanger ben etc. Geen bloedverlies. Geen buikpijn meer gehad. Alles prima. (Vanmorgen zelfs voor de eerste keer moeten overgeven. Hoera.)

Het was niet dezelfde dokter van de vorig keer, wel die met de Diepe Frons. Die die eerst het beeldscherm wegdraait zodat je niet mee kan kijken en er dan onmenselijk lang in Absolute stilte naar tuurt, voor ze eindelijk het verdict brengt.

Bon, het was positief en negatief. Met ééntje gaat het prima. Een snelle stevige hartslag, het vruchtje duidelijk en goed te zien op echo, ook een duidelijk dooierzakje en al wat je maar wil. Daarmee leek ze echt wel tevreden, dus wij ook.

De tweede, dat bleek een ander verhaal. Eigenlijk was het enige positieve dat die toch even groot leek. Hij was moeilijk meetbaar omdat hij helemaal tegen de wand aan plakte en het hartje klopte beduidend trager. Het viel echt op toen ze op een bepaald moment beide tegelijk in beeld kreeg.

En toen volgde het verdict: ik moest volgende week zeker terug op controle komen. Ze kon niet garanderen dat het goed zou blijven gaan. Vooral die tweede baarde haar zorgen. Plus, ik had een bloeding gehad. De kans bestaat wel dat dit nog kan resulteren in een succesvolle 'éénling' zwangerschap etc etc... (niet wat ik wilde horen natuurlijk) (even later zei ze nog dat ik alletwee kan verliezen ook.)

Deel 3: KLEINE GROTE PANIEK
De dag na de echo. Ik zat rustig op het werk me te concentreren op het werk. Genoeg dingen te doen, dus genoeg zaken om me af te leiden van de doemscenario's van de dag ervoor. Tot ik ineens buikpijn begon te krijgen. Een half uur later kon ik wel onder mijn bureau kruipen van de pijn en was ik in totale paniek. Uiteraard.
In alle staten sloot ik me op in de wc en belde het Centrum waar ik een verpleegster aan de lijn kreeg. Zij luisterde even en ging dan overleggen met de artsen. Vanzelfsprekend.

Er volgde een urenlange wachttijd voor ik een telefoontje terugkreeg (gelukkig was de buikpijn intussen stilletjes weggeëbt anders had ik wel zelf teruggebeld).

Het verdict was: de dag erna meteen al terug op echo.

Vrijdagmorgen me maar ziek gemeld. Gelukkig is er een buikgriepje aan het rondgaan op het werk en geloofden ze me op m'n woord. En dan me klaargemaakt om te vertrekken.

Het was weer een nieuwe dokter. Een geweldige madam. Ze ontving me vriendelijk, vroeg wat er gebeurd was, nam de tijd, stak dan even die echostaaf erin en ving meteen een prachtig beeld van de twee broederlijk naast elkaar in mijn buik, elk mooi in een eigen dooierzakje binnen de grotere vruchtzak, elk met een goeie hartslag, alletwee evengroot. En prompt zei ze: 'zal ik dat beeld maar snel even printen voor u'.

En of ik nog vragen had? Euh ja, wat kon die buikpijn dan geweest zijn? Als ik het begreep zou ik volgende keer misschien wat minder panikeren. Glimlachend antwoordde ze: 'oh, dat zullen waarschijnlijk uw darmen geweest zijn. Da's heel normaal. Er gebeurt zoveel vanbinnen nu dat je niet anders kan dan af en toe iets voelen.'

woensdag 4 mei 2011

De eerste echo... Het relaas van een wondertje

Het was vijf na vijf toen ik buiten stapte na het werk. En ook al scheen de zon, meteen begon ik te rillen. Door de zenuwen. Jep. We moesten naar 't Centrum. Voor onze Eerste Echo.
De voorbije dagen heb ik afwisselend gevochten tegen stress, misselijkheid en natuurlijk momenten van pure blijdschap en ongeloof (nog steeds...). Maandag op het werk heb ik er mezelf herhaaldelijk op betrapt voor me uit te zitten staren, compleet weg van de wereld, starend naar de knipperende cursor op mijn scherm en een beeld vol tekentjes die niets meer zeiden.
En dan, na weer zoveel dagen wachten, anderhalve week na de tweede bloedprik, was het ein-de-lijk zo ver.
Ik stoof naar de bushalte, waar Allerliefste me even later vervoegde. Na nog een kwartiertje wachten (wat is een kwartiertje na al dit wachten van de voorbije weken??) kwam de bus eindelijk en waren we op weg.

Het Centrum zag er verlaten uit. Het was de eerste keer dat we 's avonds mochten komen. Dat kwam door een supersympathieke verpleegster die ik vorige keer aan de lijn had gehad. Toen ik haar vertelde dat ik net in een nieuwe job was begonnen en moeilijk in de loop van de voormiddag naar de echo kon komen, had ze me er zelf spontaan tussengezet, in de avondplanning.
En nu waren we duidelijk de eersten. Er was nog niemand, dus stonden we eigenlijk wat verloren in de gang te wachten tot er iemand zou komen opdagen, tot er effectief een heel sympathieke jonge vrouw (een dokter? vroedvrouw? assistente? Who knows?) opdaagde en me meteen het hokje injoeg onder het motto: 'te vroeg? Mooi, dan kunnen we meteen beginnen!'. Een vrouw van mijn hart!

En zo zat ik dus even later in de stoel, te kijken hoe alles in gereedheid werd gebracht. Allerliefste al even nerveus aan mijn zijde. En niks van wat ik verwacht had: niet van 'oh mevrouw, ik heb slecht nieuws: het leeft niet meer.', niet van 'oh mevrouw, dit is niet goed, het is een buitenbaarmoederlijke zwangerschap'. Nee, niks van dat alles. Nee, ineens kwam het: 'oh, ik zie een hartje!'
Waarop mijn hart een paar serieuze buitelingen maakte en ik door ietwat troebele ogen probeerde te zien op dat idiote echo-beeld wat ze bedoelde. Ze hield de echo staaf zo stil mogelijk en ja hoor, daar bewoog iets in beeld. Een hartje...

Ze nam wat maten, probeerde een goed fotootje te krijgen. (Een fotootje! Het drong door dat we naar huis zouden gaan met een fotootje!) En ze bevestigde ook dat ik nu goed 7 weken ver ben. Een mooi embryootje etc etc.

En toen herhaalde ze: 'er was één embryootje teruggeplaatst, he?' Met die constatatie was ze aan het onderzoek begonnen. Bij wijze van welkom kreeg ik een samenvatting van IVF nummer 2: 'Mevr Bremer, één teruggeplaatst embryootje.' Dus was ik een beetje verbaasd toen ze dit herhaalde.
Ja. Wou ze mij aan het twijfelen brengen? Ze viel stil en begon fameus te poken en draaien met de echostaaf.
Wat was er gaande? Ik moest zelfs nog wat anders gaan liggen zodat ze beter kon zien. Het duurde eindeloos.

'Mevrouw, er was één embryootje teruggeplaatst...' JAAAA dat wéét ik nu wel!! 'Maar er zijn wel twéé hartjes te zien. Kijk maar.' En ze wees naar een tweede veegje dat in beeld was opgedoken. Het had dezelfde vorm als het andere, en er bewoog ook iets in. Ze kreeg er zelfs een beeld uit waar ze alletwee op te zien zijn.

Oh

My

God

Allerliefste wist niet meer waar te kijken, denk ik, maar dat kon ik moeilijk zien, want ik zat me daar een potje te janken, dat kunt ge u niet voorstellen... 'Er zijn twee vruchtjes uit uw ene embryootje ontstaan. Dat zien we niet zo vaak hier, maar kijk, het gebeurt.' Waarop ik spontaan nog wat verder jankte.

Even later was ik dan toch genoeg gekalmeerd (ze gaf me rustig de tijd, gelukkig waren we een kwartier te vroeg aan het onderzoek kunnen beginnen zodat er nog geen volle wachtzaal buiten zat) om even verder te luisteren. Ze zitten met twee in één vruchtzakje, dus was ze meteen op de hoede: dit moet goed opgevolgd worden, liefst door een gynae die hier ervaring mee heb (heeft u al een gynae? Nee? Ok, dan ga ik met uw fertiliteitsarts overleggen wie u het beste opvolgt voor het vervolg) en volgende week terug op echo, want de tweede was een tikkeltje kleiner, maar doordat hij zo slecht in beeld kon worden gesleurd, was het moeilijk om een deftige meting te doen. Volgende week dus terug naar ginder, maar dat vind ik nu eens totaal niet erg.

Ik denk dat ik nog wel even ga nodig hebben om dit nieuws te laten bezinken... Een dubbel wonder in mijn buik. Aan wat heb ik dat verdiend? (Lap, daar komen alweer nieuwe tranen)