zondag 19 juni 2011

Een klein artikeltje in de krant

Dit soort artikelen lezen, doet me toch telkens wat. Onvoorstelbaar toch en tegelijk vraag ik me stilletjes af: hoe komt het dat ze dit nu pas doen? Het idee lijkt zo eenvoudig... Maar ja, 't zal wel complex zijn. Ik hoop echt dat het werkt voor deze vrouw.

Vrouw staat baarmoeder af aan dochter - Gezondheid - De Morgen

woensdag 15 juni 2011

De langverwachte echo

't Is officieel nu. De echo van 12w is goed verlopen. Ze zagen er alletwee goed uit (6cm en 5,7cm groot met armpjes en beentjes en kloppende hartjes en alles wat je wilt). Ik heb ze zien bewegen (ik ben deze keer niet in tranen uitgebarsten zodat ik het scherm goed kon blijven zien en helemaal kon smelten bij het zien van hun gewriemel).

En natuurlijk, nu we het aan iedereen aan het zeggen zijn, beginnen de mensen me allerlei vragen te stellen. Wel normaal natuurlijk maar op een paar gewone vragen na ('ben je niet te misselijk?' bv) zijn er ook die ik heel vreemd vind: hoe ik het ga beredderen? Wat ik het liefste zou hebben, jongens of meisjes? Of ik via keizersnede zal bevallen? Of ik wel olie op m'n buik smeer tegen striemen? Welk ziekenhuis ik heb gekozen? Welke dokter? Of ik al weet waar ik een geboortelijst ga leggen? Of ik gewone of katoenen pampers ga gebruiken?

Djeez... Houdt dit andere (zwangere) vrouwen bezig? 't Kan me allemaal niks schelen zolang ze er gezond en wel uitkomen. En dan vallen de gesprekken wat stil. Sorry dat ik niet over futiliteiten wil praten. Wat maakt het geslacht nu uit? Of een keizersnede? Of in hemelsnaam een striem meer of minder?? En hoezo: hoe ga je dat beredderen? Met megaveel liefde verdorie, wat anders?

Nee, ik hoor duidelijk niet helemaal, compleet, 100 %, tot dat roze-wolk-zwangere-vrouwenclubje... En als ik op vrijdag na het werk een terrasje ga doen met één van de vriendinnen (de meeste daarvan nog kinderloos) dan zeg ik ook steeds dat ze m'n kop moeten dichttimmeren als ik in een onbewaakt moment tot vervelens toe zou verdwalen in een monoloog over zwanger zijn. Is gelukkig nog niet nodig geweest.

Wel grappig vond ik de reactie van de vrienden van Allerliefste. Toen hij het hen aankondigde, kreeg hij te horen: 'Twéé?! Da's alles in 't dubbel, haha!' waarop hij ocharme de hele avond bij elk rondje alles dubbel kreeg. Zijn kater de dag erna was legendarisch. Het was al ochtend toen hij thuiskwam (dat was ookal lang geleden), wankelend op zijn benen, toen we elkaar in de gang tegen het lijf liepen, waar ik ookal onvast op m'n benen stond te twijfelen tussen mijn ontbijt binnenlepelen (een half glaasje magere yoghurt) of een bezoekje aan de wc brengen als beste remedie tegen een nieuwe vlaag van ochtendmisselijkheid...)

(PS: voor de goede orde: hij is niet naar huis gereden. We hebben geen auto. 't Cafeetje waar ze de avond/nacht hebben doorgebracht is op wandelafstand. Ja, we denken ook aan uw veiligheid.

En ik koos uiteindelijk toch maar voor de yoghurt.)

vrijdag 10 juni 2011

Naar buiten komen

Ik heb het niet gehaald: week 12. Wees gerust, ik ben nog steeds zwanger. Ik bedoel gewoon dat ik niet langer kon zwijgen tegen mijn ouders, zus en broer omdat mijn buikje simpelweg te prominent aanwezig begint te zijn. Het was geen grote aankondiging dus, geen knal-die-champagne-maar, geen gooi-die-confetti's-en-haal-die-taart-boven-'t-is-feest,... Het was gewoon 'euh pa, ma, wij hebben iets aan te kondigen.' En dan een uitleg dat ik liever nog had gezwegen, maar dat ik niet wou dat ze het eerst zouden zien voor ik iets gezegd had en dat ze absoluut nog niks tegen de rest van de familie mogen zeggen tot de volgende echo goed verlopen is (een hele opgave voor mijn ma, maar aangezien er tot nu toe nog geen onaangename verrassingen op me wachtten op facebook denk ik dat het haar wonderwel aan het lukken is ook).

En intussen verstop ik me verder. En heb ik geen kleren meer die me passen, op een handvol stukken na. En heeft m'n zus al een grote zak met haar zwangerschapskleren gegeven (die ik nog niet aankan omdat ze m'n buik vaak juist teveel benadrukken of gewoon nog veel te groot zijn). Ik zag een foto van een andere vrouw van 3-4 maanden ver en dacht: ha, ik heb al een zelfde buikje en ik moet anderhalve tot twee maand later bevallen.

Het is een beetje een vreemde situatie zo. (On)zichtbaar zwanger zijn. Nog twee dagen en dan mag ik het eindelijk aan iedereen laten zien. Dan mag ik eindelijk weer buiten komen. Dan heb ik eindelijk terug een echo.

zaterdag 4 juni 2011

Verstoppertje

Het voornemen om pas op 12 weken de omgeving op de hoogte te brengen begint serieus in het gedrang te komen. Ik ben nu 11 weken ver en heb vorig weekend al voor het eerst deze uitroep op m'n bord gekregen:
'Marit! Zijt gij zwanger?! Wat een buikje! Proficiat!'
Allerliefste en ik wisselden een snelle blik, beoordeelden tegelijk dat het nog niet de moment was voor een openbaring en schudden tezamen van 'néé' en lachten synchroom de plotse schaamte van de persoon die eerdere opmerking had uitgeroepen weg. Niet erg. Zand erover.

En zo zit ik me nu weer thuis te verstoppen voor nog meer kennissen me zouden zien. Heb met redelijk wat moeite een uitnodiging van mijn moeder afgewimpeld om te komen eten vanavond. Heb twee avonden geleden nog met m'n ouders gegeten. Het viel op dat ik de sla niet heb aangeraakt én geen van de chocoladekoekjes heb geproefd die ze speciaal voor mij had gekocht (mijn maag keerde bij de gedachte, het ging echt niet (als het een list van m'n moeder was om me te testen op een zwangerschap, dan is die wonderwel geslaagd, dan heeft ze het nu keihard door, al moet ik het haar nageven: ze zei er niks van), én geen thee wou. Een herhaling hiervan op minder dan 3 dagen, nee dank u.

Ik wil echt heel graag wachten tot de volgende echo. 'k Hoop dat het lukt. Echt. Ik wil gewoon zo graag vrolijk en onbezorgd het goede nieuws kunnen brengen en niet van: 'kijk, ik ben zwanger, maar juich nog niet want ik wacht nog op de volgende echo om te zien of het wel degelijk nog goed gaat met onze twee lilliputters.'

Het doet ondertussen wat om jullie verhalen te volgen, andere verhalen op forums, goede en minder goede verhalen... Het blijft spelen: waaraan heb ik dit toch verdiend? En dan: ik hoop zo dat het met alletwee goed blijft gaan. Ik voel me niet zo onbezorgd zwanger, al probeer ik er wel ten volle van te genieten. Toen ik de crèche binnenstapte om er twee plaatsjes te reserveren, dan werd ik echt behandeld als het naïeve jonge zwangere petoetje. Met m'n 30 jaar ben ik helemaal niet oud. Iedereen denkt waarschijnlijk dat ik het zo gepland heb: eerst verhuizen, dan kindjes. We wonen hier nu bijna een jaar, prima timing. De directrice (of hoe noem je de baas van een crèche? een aardige vrouw overigens) onthaalde me uiterst vriendelijk, maar de verkleinwoorden puilden uit haar zinnen en één van haar eerste vragen was: 'is 't nummer 1 en 2?' waarop het heel even duurde voor ik doorhad dat ze niet over IVF-pogingen sprak (ik knikte al van 'ja') maar over mijn kinderen: mijn eerste twee kinderen (alsof ik er nog 4 gepland heb!). Ze wou me daarna absoluut de andere tweeling tonen die ze momenteel hebben. De vader, een man van al de 40 voorbij was wel effe verschoten – haha – die wou eigenlijk geen kinderen meer (hij had er al 4 uit een vorige relatie), maar z'n nieuwe en jongere vrouw wou er wel nog en – haha – toen bleken het er twéé te zijn. Ik lachte beleefd mee, was eerst niet echt van plan geweest om veel te vertellen over mezelf, maar toen voegde ze er om de één of andere reden aan toe: 'maar u heeft niet zo lang moeten proberen?' En zei toen maar dat, wel eigenlijk, meer dan twee jaar in totaal, maar dat uiteindelijk de tweede IVF al succes had en dat na terugplaatsing van één embryootje en dat ik mezelf ontzettend gelukkig prijs omdat het uiteindelijk nog zo snel gegaan is én dat het dan ook nog eens twee bleken te zijn. Daar moest ze even over nadenken, waarna ik met veel meer respect (of ontzag?) behandeld werd (geen flauwe mopjes meer over andere ouders met accidentjes en geen flauwekul over de beste kleur/merk van flesjes, pampers, bedjes, etc. en de meeste verkleinwoorden verdwenen uit haar taalgebruik. Zeer aardig van haar.