zaterdag 28 januari 2012

Op m'n eerste werkdag

Heb ik tot m'n verbazing bijna moeten huilen 's morgens op weg naar het werk toen ik de tweeling moest achterlaten.

Ben ik met een knalrode kop toegekomen. Helemaal afgemat na een wandelingetje van anderhalve kilometer. (Ben echt helemaal uit conditie...)

Heb ik een nieuw bureau gekregen, dubbel zo groot dan m'n vorig bureautje, aan het venster, met zicht op een park.

Heb ik eindelijk onze koffie leren kennen. Hij smaakte me niet. De dag erna vond ik hem al beter. Nu, na m'n eerste week drink ik hem alsof ik nooit iets anders gedronken heb. Welkom terug, koffieverslaving.

Ontdekte ik dat er nog een tweede nieuwe collega bij was gekomen in m'n afwezigheid. Hoe vreemd... Er stond ineens een vreemde aan de kopieermachine.

Heb ik m'n schuif met chocolade gevuld...

Ontdekte ik dat ik m'n werk gelukkig nog steeds heel graag doe.

Kon ik toch niet snel genoeg weer thuis zijn.

Om thuis voor het eerst te zien hoe een boven het park hangend speelgoedje heel gericht meppen kreeg. Een blik in het park gaf me gelijk: S lag met opperste concentratie omhoog te kijken. Zijn armpjes sloegen wild om zich heen in een poging het speeltje te pakken. R kreeg wat 'collateral damage' te verwerken. Hij kreeg geregeld een mep in het gezicht. Ik legde hem maar snel een beetje meer opzij. En ik begreep nu het concept van tweelingparken...

maandag 23 januari 2012

Op het nippertje

En toen haalde hij een papiertje uit z'n portefeuille. Een echobeeldje. Hij gunde ons snel een blik voor hij het weer wegmoffelde voor iemand anders het zou zien. We hadden geen uitgebreide studie nodig om het beeld meteen te herkennen. Jawel, 8 weken ver nu. Een echt wonder.

Hij is een kameraad van Allerliefste en nog geen jaar samen met z'n nieuwe vriendin. Zij is een dolenthousiaste buitenlandse die hem smoorverliefd halsoverkop naar België is gevolgd en al jaren gezegend met een zware vorm van PCO. Niet dat ik veel verstand heb van PCO, maar als ik het goed begrepen heb, dan was haar kans op een (bij voorkeur natuurlijke) zwangerschap zo goed als nihil. Dokters hadden haar ooit simpelweg gezegd dat ze nooit kinderen zou kunnen krijgen. Daarom had ze ook besloten om er nooit gras over te zullen laten groeien. Een vriend (wel een beetje een deftige kerel liefst)? Goed, dan kon ze beginnen proberen. En hij is zo gek van haar dan hij er meteen mee in stapte. (Zijn vorige vriendin wou geen kinderen. Het was één van de redenen waarom hun relatie nog geen jaar geleden afsprong. (Dat, en het feit dat ze in bed was gedoken met een ander allicht, maar dit geheel terzijde.)) Ze hadden al een Fertiliteitsarts en een Dossier en een Schema, nog voor ze een gewone huisarts gevonden had, of een vaste job (want zeg nu, wat zou 't langste duren, he?) .

En zo kwam het dat toen ze op kraambezoek kwamen, ze nog wat liep af te zien van de laparoscopie enkele dagen ervoor. (Man, ze zag er behoorlijk goed uit. Ik was een zombie na die laparoscopie. En na m'n bevalling...) En toen ze met de eerste stimulatiekuur wouden starten, toen gebeurde er iets vreemds: ze werd onwel. En de dag erna opnieuw. En toen kon ze eigenlijk opeens niks meer binnenhouden en veranderde het schema, of toch het doel van de bloedtest.

Zo zijn ze op het nippertje ontsnapt aan de behandelingen. Hij was vooral ook opgelucht dat hij nog geen potje was moeten gaan vullen. Dat hij nog niet naar dat Kamertje was moeten gaan. En nu maar met z'n allen duimen dat de 12-weken echo ook goed zal zijn en dat dat wondertje tegen september een superspeelkameraadje kan worden voor die van ons. En een jongen of een meisje, dat is nu eens allemaal gelijk.

(En mannen zouden geen mannen zijn als opeens Allerliefste en de kameraad tegen elkaar stonden op te scheppen over de Topkwaliteit van hun zwemmers want zeg nu, hoe zouden anders die vrouwen van hun met zulke wondertjes kunnen rondlopen? Ik had een blik van verstandhouding willen uitwisselen met haar, maar ze was er helaas niet bij die avond. Ze lag thuis met veel plezier onwel te wezen.)

PS: ik moet jullie nog vertellen dat R nog eens naar de cardioloog is geweest en hip hoi: het gaatje in z'n hartje is stilaan aan het dichtgroeien. De cardioloog was verbaasd door de goeie vorderingen. Hij gaf toe dat het toch geen klein gaatje was geweest en complimenteerde ons nog eens. R was volgens hun gegevens een kilo bijgekomen op een maand tijd, onze sterke vent. Maar het beste complimentje kreeg ik van de oma die binnenstapte en enkele seconden nodig had om te herkennen wie voor haar neus in 't relaxje zat.

zaterdag 21 januari 2012

En dan lees je zoiets...

Net wanneer je denkt dat de tijd misschien gekomen is om dit blog af te ronden, lees je zoiets en weet je: er is nog veel werk aan de winkel.

Vooral deze zin bij de eerste tip: “Zelf ben je het beste voorbereid door alvast navraag te doen naar andere manieren om zwanger te worden, door IVF bijvoorbeeld.” Huh? Alsof ivf een keuze is op de menu van een afhaalchinees. 'Voor mij graag nummer 89, een eenvoudige ivf met korte stimulatie. Danku.'
Goed, het kan handig zijn om van bij de start te weten dat er mogelijks een probleem is, maar om daar meteen vanuit te gaan is toch wel iets heel anders, me dunkt.

Grappig vond ik deze opmerking: "Ga niet stressen of je partner wel genoeg heeft genoten, want stress is niet goed voor jouw (en je partners) plezier." Het enige wat ik betreur is dat het enige dat bij de mensen blijft hangen van raad, dit is: 'stress niet'. Het einde van de zin, zeker 't stukje na de haakjes, wie let daar nu nog op; zeker als je zwanger probeert te raken? En als ze dan aanraden om die standjes te zoeken "waardoor je kansen verhoogd worden" dan kunnen ze evengoed zeggen: 'doe een handenstand na de seks'. Wat zijn namelijk standjes die je kansen verhogen? Ik moet ergens aan het begin van ons traject iets gemist hebben, denk ik. Misschien de nummers 1 tot 30 op 't menu van bovenvermelde afhaalchinees? Misschien nummer 14: het standje van de lotusbloem-aan-de-poort-van-de-gouden-morgenstond?

Stoppen met roken, minder drinken, gezond eten... Het zijn allemaal tips die goed zijn voor je wicht-in-wording, maar die, voor zover ik weet, je kansen op een zwangerschap niet bijzonder veel vergroten. Het zijn het soort tips die je vooral, als het je niet lukt om binnen de 6 maanden zwanger te raken, opzadelen met massa's onnodige schuldgevoelens. Ik dronk al snel geen alcohol meer (enkel nog tijdens m'n regels want dan kon 't toch geen kwaad). Waarom eigenlijk? Een glaasje bij gelegenheid had echt geen kwaad gekund. Maar ja, je doet alles wat je maar kan om die kansen te vergroten. Op een bepaald moment heb ik die foliumzuurpilletjes en vitamines wel laten schieten. Die had ik ook jaren kunnen slikken. Ook toch enkel in hoofdzaak om iemand anders rijk te maken. (Wat ik daarentegen niet kan uitstaan zijn zwangere vrouwen die roken. Ze vermelden terecht dat roken niet goed is voor je ongeboren kind, maar dan zijn we wel al een stap verder...)

En natuurlijk kan zo'n artikel niet afgerond worden zonder het Cliché's der Cliché's: 'Ontspan je'. Maar natùùrlijk... Daar hebben we het weer: stress verlaagt je kansen op zwangerschap. NOT. Anders zouden er in deze stressmaatschappij geen kinderen meer geboren worden. Stress lijkt overigens die anderen precies nooit parten te spelen die op een wip (al dan niet geplande) kindjes aan de lopende band fabriceren (net als roken, ongezond eten, alcohol of zelfs drugs trouwens)...

zondag 15 januari 2012

Onstopbaar

S en R groeien en blijven groeien. Ze zijn de kleinste maat ontgroeid. Ze zijn m'n borst ontgroeid. Ze zijn de 'prutskesfase' ontgroeid. Ze krijgen schattige bolle wangetjes en nieuwsgierige ogen die steeds meer de wereld in zich opnemen. Ze lachen en 't zal niet lang meer duren voor ze beginnen brabbelen. Stampen en zwaaien zal overgaan in kruipen, graaien en rollen. Flesjes in papjes. Enzovoorts.

Ik moet dagelijks weer wat loslaten. Eens slikken. De kleinste kleertjes uit de kast halen. Opzij leggen. En twijfelen: bijhouden? Meteen doorgeven? Mijn gewone bh's weer opdiepen. De compressen eruit laten. M'n borsten lekken allang niet meer. De borstvoeding is helaas geëindigd zoals 't begonnen is: een beetje zielig in stilte in 't ziekenhuis. (Lang verhaal... We moesten een nachtje ter observatie in het ziekenhuis blijven, S en ik. Hij had slechts 38° koorts en ik zou er nooit mee naar de dokter gegaan zijn als ik die dag niet toevallig met R naar de dokter was geweest. Het was meer als troost (voor hem en voor mij) dat ik R een laatste keer aan de borst legde daar.) (Maar ik ben wel blij toch twee maanden borstvoeding te hebben kunnen geven. Het is zo vlot verlopen. Was echt fijn.) (En met S is alles goed, hoor. Zijn koorts is vanzelf verdwenen.)

Ik ben beginnen nadenken over dit blog. Over de mmm. Ik heb gemerkt dat ik afstand ben beginnen nemen. Het doet me steeds minder om van die verhalen te horen van 'van-de-eerste-keer-raak-ja-ja', of 'we-wouden-eigenlijk-nog-geen-kinderen-maar-kijk'. Meestal denk ik enkel nog: 'ha fijn...' Ok, er zijn grenzen. Ik kon niet kijken naar de reportage over die koppels die voor abortus kozen. Ik word er niet goed van om te horen dat er koppels zijn die kleurenblindheid opgeven als reden voor abortus (want ja, da's toch een 'handicap'?). Ik krijg er iets van om topics op het forum te lezen als 'zwanger via ivf en toch uiteen' (na ivf nog steeds geen relatiestrubbelingen kunnen relativeren...?) of 'vermageren lukt niet, dan maar ivf' (liever voor ivf gaan dan voor een dieet?? Alsof ivf wat pilletjes slikken is en klaar-is-kees. Als ik met een dieet geholpen was geweest, ik had wel geweten wat te kiezen...).

Maar vijf seconden later zit ik alweer aan andere dingen te denken. Plannen te maken. Uitstapjes en logeerpartijtjes te organiseren (jaja, volgende week gaan ze een eerste keer logeren bij de oma en opa). Solden te doen voor nieuwe kleren nu ik nog steeds met mijn buikje niet in mijn oude kleren geraak. De Wii nog eens van onder 't stof halen om nog eens wat te oefenen (en ontdekken dat ik, jawel, 8kg meer weeg dan een jaar geleden, en daar eens om moeten lachen voor ik nog wat chocolade in m'n mond steek).

Tot m'n grote verbazing doet het me zelfs niks meer als de mensen vrolijk vragen wanneer we voor een derde gaan en die vraag krijgen we ook van mensen die weten dat we via ivf zijn moeten gaan. Er zijn er zelfs die ons lachend een goed 2012 wensten, én nóg een tweeling, he! Haha, ik bescheur me... (not)
Om eerlijk te zijn: ik heb wel goesting om voor een derde te gaan tot m'n grote verrassing. R en S zijn zo makkelijk dat ik zo er een derde bij zou kunnen hebben. Maar of het wel een goed idee is? Wil ik weer ivf starten? Teleurstellingen, miskramen en buitenbaarmoederlijke zwangerschappen riskeren voor, laat ons eerlijk zijn, een 'extraatje'? De natuur z'n gang laten gaan kan helaas niet. Geen zin om meteen weer vol endometriosecystes te zitten dus met enige tegenzin weer de pil beginnen nemen, maar da's maar een kleine opgave voor 't geluk dat hier in 't park ligt te spartelen. (Hoe kan ik eigenlijk ooit nog klagen?)

De enige kwestie die we eens zullen moeten beslissen is wat te doen met ons cryootje dat nog in de vriezer zit. Vernietigen alleszins niet. 't Zal of donatie worden. Of terugplaatsing. Momenteel gaat m'n voorkeur uit naar 't laatste. Heb 't gevoel dat 't naar huis mag komen nu. Zoiets. Beetje gek. Beetje gek om er al zo over te zitten nadenken terwijl S en R nog geen drie maanden oud zijn. (Beetje gek ook om te beseffen dat ik een jaar geleden nog vreesde nooit kinderen te zullen hebben (wat kan ik toch een dramaqueen zijn. Had er toen nog maar één poging opzitten.))

Nu ga ik eerst eens nadenken wat ik met dit blog ga doen. En nog een laatste weekje dubbel en dik genieten. (Daarna herbegint 't gewone leven weer: weer gaan werken... Zo snel al...)