woensdag 28 december 2011

Ja, ze was heel blij

Heel blij dat het een jongen is. Mijn nicht X is zwanger (zie ook: AAAARGH en AAAARGH - Het Facebookvervolg ). Ze is voorbij de 30 weken nu. En ook heel blij met een mooi, bescheiden rond, bijna schattig buikje. Al moest ze toegeven toch wel al in een paniek geschoten te zijn, want ze had al een striempje gevonden. Een plekje dat na een grondige inspectie door m'n tante geen blauw plekje bleek te zijn. Ze was meteen naar de winkel gehold om een tweede potje olie te gaan halen, want het eerste was al op.
En ze maakte zich wel degelijk zorgen. Zorgen om haar tattoe die uitgerokken was. En om haar trouwjurk die al gekocht was, vóór ze per ongeluk zwanger was geraakt. Vooral als hoofdzorg: zou ze wel op tijd weer op gewicht geraken om erin te kunnen trouwen, minder dan twee maanden na haar uitgerekende bevallingsdatum?

Zie, dit zijn zorgen waar ik me op een familiefeestje eens vrolijk om kan maken. Hoe meer striemen en kilo's, hoe vrolijker ik word. Dat zijn de nawerkingen van de voorbije jaren. Vorig jaar zat ze nog tegen me te vertellen dat 'ze wel eens kinderen wou, maar zeker nog niet meteen.' En dat ze nooooooooit zoals wij voor IVF zou kunnen gaan. Als ze geen kinderen zou kunnen krijgen, dan zou het zo zijn.

Hetgene wat me er uiteindelijk toe bracht haar de goorste details van mijn bevalling met zeer veel leedvermaak uit de doeken te doen, was deze biecht-met-zeer-veel-begrip-en-zorg-voor-de-papa-in-spe: 'ja, het is een jongen. Al was A daar wel enkele dagen niet goed van, zeh. Die heeft gehuild. Echt waar! Hij is echt even moeten bekomen ervan...'
Waarop ik (naar adem happend): 'Euh, wat? Omdat hij liever een meisje had gehad?' (Ik dacht even dat ik iets gemist had van slecht nieuws of zo.)
Waarop nicht X: 'Mja. 't Zijn al allemaal jongens in zijn familie...'

En daarna had ze nog het lef om ons tot tweemaal toe te vragen wat wij nu eigenlijk gewild hadden. 'Maar serieus: iederéén heeft toch een voorkeur? Wat was die van jullie?'
Gekrenkt beet ik haar toe dat we Echt Geen Voorkeur hadden na meer dan twee jaar proberen. Dat we al Heel Blij waren dat we kinderen hebben nu.

Allerliefste nam het hier even van me over met een blik van 'is het nu nodig om de leuke sfeer te verpesten', waarna nicht X de gelegenheid meteen met beide handen greep om hem te vragen of hij niet aan de papa-in-spe kon vertellen hoe geweldig jongens wel niet zijn. Daar had Allerliefste dan even niet van terug dus sprong ik weer ertussen door te vragen naar haar bevalling.

Wat een geweldig idee was dat. Een echt verneukelmoment volgde, want met veel serieux vertelde ze dat ze toch echt wel zonder epidurale wou proberen. Kijk, zo'n uitspraken maken m'n dag weer helemaal.

vrijdag 23 december 2011

Een ochtendje voor Kerstmis

Kerstmis. Ik heb voer genoeg om hier honderden stukjes over te schrijven. Over schoonfamilies en feestjes bijv. Of over kerstmarkten en tweelingkinderwagens. Of over cadeautjes en kerstbomen. Of over kalkoenen, ovens en vrienden.

Maar ik heb er effe geen zin in. Ik zit hier even in stilte na te denken. Aan m'n kerst van vorig jaar. Aan m'n lotgenootjes die er nog niet zijn. Die nog een weg af te leggen hebben. En aan de lotgenootjes die voor het eerst wel een kerst-met-kindje vieren, of zwanger (gisteren nog vernomen van Louise. Zo blij voor je!).

Zit wat met gemengde gevoelens hier en daarom:
een dikke knuffel aan iedereen die het kan gebruiken, een hart onder de riem voor zij die het nodig hebben en veel liefs gratis erbij voor alleman.

donderdag 22 december 2011

Muiterij in het park en de 7 weetjes

Ze hebben duidelijk geen zin in slapen vandaag. Terwijl ik ijverig probeer nog wat last minute kerstcadeautjes te bestellen online (gaan winkelen is wat te omslachtig tegenwoordig) en zit te wachten op de verpleegster van Kind en Gezin, wordt er naast me in het park (of de 'box' zoals ze soms ook zeggen) al even ijverig met de armen en benen gezwaaid. Dekentjes en tutten vliegen alle kanten op en zelfs de poezen blijven op een veilige afstand vandaag. Het is pure muiterij. Zolang zij niet slapen, lukt het mij ook niet om me te concentreren op die kerstcadeautjes...

Dus heb ik maar van de nood een deugd gemaakt en heb vliegtuigje gespeeld met R, en een piepend speeltje over S laten huppelen en de kussentjes nog eens goed gelegd en als ze straks nog blijven protesteren, dan steek ik ze nog eens in de baby-limousine (zoals een toevallige voorbijganger onze XL kinderwagen doopte) en ga ik nog wat kijkfiles veroorzaken op de kerstmarkt, hahaha! Misschien vind ik daar nog wel wat cadeautjes trouwens.

Maar eerst, de opdracht die ik van Lie en Babsie kreeg: 7 leuke weetjes over mezelf:

Wist je dat...
1) dat Allerliefste en ik een koppel zijn geworden, misschien toch een beetje een wonder kan genoemd worden. Het eerste wat ik dacht toen ik hem zag (in een kleffe discotheek (of all places...), op Saint-Patrick's Day (of all days...)) was: “wat een rare is dat”. Die avond hebben we geen woord gewisseld. Zijn kameraad vond ik toen een leukere gesprekspartner (zonder meer, voor alle duidelijkheid). Pas toen uitkwam dat we alletwee jarig zijn op de 24ste en alletwee half Hollands zijn, riep ik lachend uit: “Man, wij hebben kéivéél gemeen!” (ik weet niet meer hoeveel ik op had toen) en vond ik hem plots veel interessanter. Intussen zijn we meer dan 8 jaar samen.

2) ik als tiener veel te veel tijd heb gespendeerd met mijn familie op een veel te klein bootje. Mijn grootvader (de Hollander) zat in de marine en heeft de wereld rondgevaren. Nadien greep hij elke gelegenheid om te varen en had later ook een eigen zeilbootje. Na zijn dood hebben mijn ouders dat bootje (eentje van 7m, met een kajuitje ter grootte van een luciferdoosje) overgenomen. De paar jaren daarna zaten we bijna elk weekend, en steevast elke vakantie met 3 tieners en 2 ouders opeen gepakt op (in) dat schuitje. Ik was dol op aan het roer zitten, al minder dol op zeilen, en doodsbang voor de minste golfslag. De laatste vakantie dat ik ben meegegaan, was ik 16 en zijn we door een storm gevaren. Toen had ik gehad.
Nu mis ik varen en het leven rond het water enorm en ben ik dolblij met het vieze kanaal dat hier even verderop voorbij loopt. Elke aak die passeert moet ik gezien hebben (helaas: mooie schepen komen hier niet voorbij).

3) ik geen gaatjes in m'n oren heb. Op m'n twaalfde mocht ik eindelijk gaatjes in m'n oren laten schieten, maar ik wou toen liever iets anders hebben en was ook wel een beetje bang voor dat pistool en de pijn ervan (m'n zus had een allergie gedaan op haar gaatjes en had toch enkele weken met etterende oren gezeten). Sindsdien heb ik nooit de moed gehad om er te laten schieten. En nu nog ben ik er bang voor, zelfs na een tweelingbevalling, na honderden bloedprikken, infusen, en zelfgeplaatste spuitjes. Allerliefste begrijpt er niks van... En ik ook niet...

4) ik als kind een jaar in Nederland heb gewoond. Mijn vader had toen werk gevonden in Nederland. Hij werkte toen in een atelier dat boten bouwde. Dat was... 'wel cool'. (extra weetje: hij heeft toen een kano gemaakt voor ons. Ik was er toen echter van overtuigd dat alle papa's dat deden en was dus slechts matig onder de indruk.) (bijkomend extra weetje: jammer dat ik later watervrees kreeg, en er na een tijdje niet meer in durfde...) Maar over dat jaar in Nederland: dat was net het jaar dat ik naar het eerste leerjaar ging. Halverwege dat schooljaar verhuisden we weer terug naar België. Alleen verhuisde m'n accent niet zo snel mee: ik bleef nog een tijdje plat Hollands praten en daardoor wou geen enkel klasgenootje van me geloven dat ik wel degelijk van Brussel kwam. (Tot op vandaag wilt nog steeds niemand geloven dat ik een geboren en getogen Brusselse ben. Ik spreek veel te netjes... Ookal is dat helaas niet m'n bedoeling eigenlijk... Gelukkig spreek ik al niet meer met een Hollands accent.)

5) ik nog steeds niet weet wat ik later worden wil. Ik ben dan maar een gewone bediende in een klein kantoor waar ik achter mensen aanga die hun betalingen niet op tijd doen (heb ik dit gemeen met Babsie?). In stilte vraag ik me wel al 10 jaar af of in het onderwijs stappen niet toch iets voor mij zou zijn. Ik ben de opleiding (voor het pedagogisch bekwaamheidsbewijs) al drie keer begonnen, maar haak elke keer af bij de eerste oefening die we voor de klas moeten brengen. Dan sta ik daar vooraan met knikkende knieën en een plotse stottervlaag, heeft m'n moed de zaal gegarandeerd verlaten en zie ik m'n voornemens er achterna gaan. Tot zover heb ik dus amper iets gedaan met m'n diploma's.

6) ik een eeuwige twijfelaar ben. Daardoor heb ik ook twee studies gedaan: ik kon niet kiezen. Ik heb zowel fotografie gestudeerd als literatuur en talen. (extra weetje: ik ben rotslecht in talen. Toch in andere talen dan het Nederlands. Dat ik tegenwoordig in zekere mate drietalig ben, heb ik enkel te danken aan drie maanden Engeland als student en anderhalf jaar als bediende in een ééntalige Franse omgeving). Tegenwoordig is m'n frank gevallen dat ik mogelijk een vorm van dyslectie heb (ik had verschillende pogingen nodig om dit woord correct te schrijven...)).

7) ik in momenten van verveling in woordenboeken en encyclopediën kan zitten bladeren en droom van een zeer uitgebreid etymologisch woordenboek. Verder staan m'n boekenkasten vol met boeken over de meest uiteenlopende dingen. Rampen zijn daarbij het meest vertegenwoordigd (een boek over de zwarte dood, over de griepepidemie van 1918 of over de uitbarsting van de Krakatau bijv), maar ik heb ook boeken over wetenschap (sommige begrijp ik al beter dan andere, maar ik vind het allemaal even wonderlijk), kunst (en vooral de technische achtergronden: 'hoe deden die grote meesters dat eigenlijk??' of 'hoe kregen ze vroeger eigenlijk theaters verlicht met kaarsen??') en geschiedenis (specifieke onderwerpen daarin, bv de heksenvervolgingen, of de geschiedenis van het Nederlands).
Dit zijn trouwens fascinaties die ik deel met Allerliefste al verschillen de onderwerpen (nog meer geschiedenis bij hem (vooral over de oorlogen en grote veldslagen) en sport natuurlijk) en het aantal woordenboeken hier swingt de pan uit. Misschien wordt het eens tijd dat we een quizgroepje starten. (Met dank aan Lie voor het ideetje).

8) ik over een kwartier nog XXX leuke weetjes heb bedacht over mezelf en mezelf zal vervloeken dat ik die niet heb geschreven. (Je bent een eeuwige twijfelaar of niet, he.) Dat ons bed maar 1m40 breed is bijvoorbeeld. Da's zo lekker gezellig want we slapen tegen elkaar aan gekleefd. Dat lukt eindelijk terug (met m'n buik ging dat even niet meer) behalve als de tweeling tussen ons in ligt. Dat gebeurt ook soms. Hoe het lukt, is me steeds een raadsel, al moet ik zeggen dat ik al eens een kouwe kont heb gekregen toen die net over de rand bleek te hangen...)

Nu is het de bedoeling dat ik deze opdracht doorgeef aan anderen. Eerlijk gezegd weet ik niet goed aan wie (ik heb de indruk dat dit nogal rondgaat en weet niet goed aan wie het nog niet werd doorgegeven) en ik heb er eveneens een hekel aan om een aantal mensen te moeten kiezen en daarbij anderen misschien te vergeten.
Daarom: wie zin heeft, en de opdracht nog niet kreeg: doe gerust en laat ons iets weten!

dinsdag 20 december 2011

Daddy Very Cool

Een zottekeskot. Dat is het hier geweest de voorbije dagen. Het ene bezoek, afspraak of uitstapje na het andere. Elke keer die race tegen de klok om de tweeling op tijd klaar te krijgen, gevoed, gewassen en gekleed. En als je denkt dat je na een tijdje de routine ervan wel te pakken krijgt, dan krijg je gegarandeerd een doktersafspraak net op het uur van een voeding en sta je al uren van tevoren te twijfelen wat te doen: de tweeling forceren en vroeger een fles of borst in de mond proppen, of oordopjes meenemen en hopen dat ze je daar geen extra uur laten wachten. Maar al bij al lukt dat wel behoorlijk.

Het enige dat we nog moeten leren is om niet 'nog even' bij de bakker/slager/supermarkt/post binnen te willen springen onderweg. Na een bezoekje aan tante G, waarbij ons autootje al overladen was met twee maxi-cosy's plus inhoud, een ineengevouwen kinderwagen, twee regenkappen, een XXL verzorgingstas en twee volwassenen met de knieën in de nek (wij, voorin), keken we elkaar aan: moe en geen zin om te koken, dus waarom springen we onderweg niet even de supermarkt binnen? We hebben toch nog wat spulletjes nodig (pampers en diepvriespizza's) en we hebben nog tijd voor de volgende voeding en ze liggen zo lekker te slapen achterin. Juist, ja. Waarom niet? En zo parkeerden we op de parking en stapte Allerliefste gezwind de auto uit. 'Even het hoognodige halen'. 'Zo terug'. Fijn, ja.

Tien minuten later worden ze al een eerste keer wakker. Brullen. Om de deur van de auto niet open te moeten doen en de koude niet binnen te laten, draai ik me in bochten die ik nooit eerder voor mogelijk had gehouden (ook niet die keer toen ik als tiener vast kwam te zitten in een speleobox) om op de tast een tut op te vissen uit één van de maxi-cosy's en in de bijhorende mond te steken.
Het wordt weer stil.

Nog eens vijf minuten later. Protest van op de achterbank. Ik draai de radio wat luider en zing uit volle borst mee. Nee, ik ga de protesteerders niet te woord te staan. Negeren is de nieuwe tactiek, stijl: Occupy Wall Street en de reactie van Wall Street: nihil.
Het protest ebt weg.

Nog eens tien minuten later (waar blijft Allerliefste toch? Het is nu echt wel stilaan tijd voor hun voeding...). Hernieuwd gebrul. Grrrr... Ik zet de motor weer aan, de chauffage op de hoogste stand en m'n ecologisch hartje uit.
Stilte doet opnieuw z'n intrede (opluchting vooraan in de auto).

Weer verstrijken vijf minuten. Enkele kuchjes van op de achterbank laten me weten dat ze nog steeds niet akkoord gaan. Ik rij twee meter achteruit zodat ik een blik kan werpen op de uitgang. Nog steeds geen Allerliefste te bespeuren. Ik rij terug twee meter vooruit m'n parkeerplaatsje in. Dit stukje herhaal ik drie keer in nog eens vijf minuten. En dan zet ik de motor maar weer uit.

In het volgende kwartier knaag ik afwisselend op m'n stuur, m'n lippen en m'n nagels, kwaad op Allerliefste dat hij uitgerekend vandaag zijn gsm moest vergeten thuis. Het ene moment brul ik eens hard mee met de radio, het andere gaat de tweeling in de tegenaanval op geheel anarchistische wijze. En tussendoor doe ik hen maar de complete planning voor de komende tien weken uit de doeken in de hoop dat verveling slaapverwekkend werkt. Tot uiteindelijk Allerliefste in m'n zichtsveld opduikt. Met een volgeladen kar.

Alleen het hoofdnoodzakelijke? En dat met een koffer die al aardig vol zit? Slik slik slik. Dit is niet het moment om uit te vliegen. In de plaats kies ik ervoor hem lekker te laten sukkelen met de pogingen alle 'hoofdnoodzakelijke' boodschappen in de koffer te persen. 'Haast je, ze hebben honger,' is het enige wat ik niet kan inhouden.

'Jaja,' is het antwoord, en met ontspannen tred gaat hij het karretje wegbrengen. Ik manoeuvreer de auto uit de parkeerplaats om te kunnen in oogschouw nemen hoe Allerliefste gemoedelijk naar de rij winkelkarretjes wandelt, zijn karretje erachter in duwt en vast komt te zitten. Daarna veel getrek en geduw en telkens weer dat zelfde probleem: het karretje wilt er niet ver genoeg in.

M'n stuur moet er nu helemaal aan geloven. Dit is niet voor mogelijk te houden. Allerliefste wordt aangesproken door een voorbijganger. Jaja, gaat niet. Haha. Met twee staan ze nu over de karretjes gebogen. Een tweede en derde voorbijganger stoppen. Vier paar handen gaan omhoog richting haar. Ik begin aan de stompjes van m'n nagels en bezweer de tweeling dat als zij me dit ooit nog eens lappen, dat er wat zal zwaaien dan. Een vierde voorbijganger doet nu teken naar Allerliefste. Ze wisselen kleingeld. Wat een geweldig idee: neem het karretje over, ja. Ai, nee. Het klopt niet. De vierde voorbijganger tast nog eens in z'n zak en steekt Allerliefste nog wat meer kleingeld toe. Ja, nu klopt het wel. Allerliefste en voorbijgangers een, twee en drie lachen allemaal. En dan keert hij zich ein-de-lijk naar ons om met een brede glimlach in te stappen, recht in de tornado van m'n humeur.

Kleine voetnoot: ik heb sinds enkele dagen voor het eerst sinds m'n zwangerschap (en bij uitbreiding sinds m'n behandelingen) m'n regels...

Epiloog: ik kies de snelste weg naar huis... recht de file in. Over een afstand van anderhalve kilometer doen we nog eens bijna veertig minuten... Gnagnagnargh... Tegen de tijd dat ik de tweeling eindelijk het huis binnendraag, zijn ze helemaal op, krijgen ze amper een slok binnen en staan Allerliefste en ik op het punt van scheiden.

Epiloog bis: de dag erna is het voorval weer vergeten. Scheiden? Wij? Mah nee...

maandag 12 december 2011

Sidderaaltjes en de verrassingen van kraamzorg

Ik moet bekennen: ik krijg hulp. Dat m'n afwas hier op tijd en stond gedaan wordt, is niet enkel te danken aan de afwasmachine en m'n vier handen, maar ook aan kraamzorg die hier twee halve dagen per week langskomt om 'wat te helpen met de dingen'. 'De dingen' dat houdt alles in voor de kindjes: helpen met de pampers, de flesjes en de boertjes, de bedjes opmaken, ze een badje geven, de was en de strijk. En bij uitbreiding mag ik ze ook vragen om eens een dweil over de vloer te gooien, de afwas te doen of zelfs de ramen te lappen (moest daar ooit tijd voor zijn. Hahaha...). En zo ligt m'n keuken er properder bij dan ooit tevoren en zijn m'n wasmanden nog nooit zo leeg geweest (en m'n kasten zo vol...). Vandaag was niet anders... (Edoch...)

Amandelolie. Daar mocht ze een druppeltje van in het badwater doen. Ze knikte ijverig en toog enthousiast aan het werk. 'Ze' was de vervanging van onze vaste hulp die vandaag helaas niet kon komen. 'Ze' moest maar even gewezen worden waar alles stond en dan verdween ze in het kamertje van de kinderen. Ik ben niet iemand die zich amuseert met het op de vingers kijken van elke persoon die hier komt helpen (ik heb wel wat beters te doen (m'n koffie werd koud)), dus ging ik snel de handdoekjes en propere kleertjes halen en liet ze alleen.

Het was erg stil en daar zat ik lekker van te genieten tot ze de living weer binnen kwam om R in te ruilen voor S. Ik kreeg de frisgewassen R in de armen geduwd. Hij had de juiste kleertjes aan. Dat was al een goeie zaak. Hij was zo glad als een aal. Dat was ook prima want hij heeft een kurkdroog velletje dat echt wel een beetje olie kon gebruiken. En zijn haar lag in een vettige adolf-zijscheiding over zijn bolletje gewreven. Aaaargh... (voor het kapsel) Aaaaaaaaargh again... (voor het vettige ervan).

Vergeten erbij te zeggen dat wanneer er olie in het badwater zit, zijn hoofdje niet onder mag. En vergeten te zeggen dat het echt echt echt voldoende was om maar één druppeltje amandelolie in het water te doen (niet het halve flesje dat op het water dreef...). Van de shock om z'n nieuwe kapsel lag R in m'n armen al even hard te huiveren als ik. En intussen kreeg S dezelfde behandeling. Aaaaaargh-zucht... Het duurde dan ook eindeloos voor ze haar vier uren had gepresteerd, de deur weer uit was en ik m'n potje babyshampoo erbij kon halen. (Dat potje dat ik de eerste weken zeker nog niet had willen gebruiken, maar nood breekt wet, zo gaat het). Maar één ding moet je haar nageven: R zijn droge velletje is eens deftig gesmeerd.

maandag 5 december 2011

Multitasken en het prutskes-gevoel

Morgen zijn R en S vier weken oud en stilaan begint het door te dringen hoe m'n leven veranderd is. Ik heb een nieuwe houvast die niet van m'n zijde mag wijken: m'n overzichtje van de voedingen en pampers. Het is m'n spiekbriefje. Elke keer eentje begint te wenen, moet ik even snel kijken of die niet gewoon honger heeft. Hoe lang geleden was die laatste voeding ook al weer? En hoeveel had hij toen?
En soms vergeet ik ook de pampers na te kijken. Dan zie ik op m'n lijstje dat het – oeps – nu toch wel al erg lang geleden is. (Op de geur kan ik niet echt afgaan. We zijn gezegend met een stel jongens die graag stikkende protjes laten de hele dag door dus telkens je denkt: 'hmm, ik ruik een kakapamper', dan heb je het bijna gegarandeerd mis. Ze houden ons graag voor gek.)

En als het lukt, dan slaag ik er in om 's morgens wakker te worden vóór de tweeling. Dan kan ik stilletjes uit bed glippen en op kousenvoeten naar de badkamer verdwijnen. Onveranderd, maar noodgedwongen korter van duur is het dagelijks twijfelen voor de kleerkast. Die is trouwens weer opnieuw ingericht. Alle kleren die ik nu aankan, die liggen nu in m'n schuif in de ladekast waar tot voor kort m'n zwangerschapskleren lagen. Zo is m'n keuze toch beperkt tot één overzichtelijke schuif waar ik naar hartelust in mag rommelen.

En multitasken krijgt hier dagelijks ook meer invullingen. Deze voormiddag heb ik tegelijk R de borst gegeven en S een flesje. De tweeling tegelijk aanleggen dat doe ik niet (heeft geen zin met m'n 50-50-systeem), maar dit is toch ook al voor de gevorderden. Eerst legde ik (met beide handen) R aan en eens die vertrokken was, dan begon het:
met m'n ene hand bleef ik z'n hoofdje ondersteunen terwijl ik met m'n andere hand een flesje in S z'n mondje stak. S lag daarvoor hoog op verschillende stevige kussens naast me op de bank (dit kan ik ook enkel doen omdat hij zich nog niet omdraait). Met m'n derde hand kon ik dan nog de slabbetjes die ik altijd vergeet, goed onder hun kin steken en met m'n vierde hand aan m'n neus krabben die steevast begint te jeuken eens ik geïnstalleerd ben en de twee vredig zuigen op borst of fles... (En bij het wisselen van de borst, dan moest – 'plok' – de fles even uit de mond...)

En ook in de keuken is er verandering ingetreden. Bovenop de microgolf staat een dienblad met alle propere flesjes recht uit de sterilisator, in het gezelschap van een fles water en doseerdoosjes met het melkpoeder al in dosissen verdeeld. En verder is er nieuwe discipline ingetreden voor wat het afwasmachine betreft.

En ik drink terug koffie en thee!!! Thee al sinds de dag van de bevalling zelf en koffie na thuiskomst. Ik heb wel nog geen hele tas koffie kunnen leegdrinken, maar de warme gloed van cafeïne na een korte nacht, is toch al weer een zegen.

De was, daar is ook verandering: ik moet bijna dagelijks een machine draaien of de tweeling valt zonder propere kleertjes. Zoveel kleertjes hebben we namelijk niet (of ze kunnen elk bodietje of t-shirtje maar één keertje dragen voor het te klein is). En de twee grote wasmanden (eentje voor de witte was en de handdoeken, en eentje voor de bonte was) hebben het gezelschap gekregen van een klein wasmandje (voor de tweeling, ha ja...).

En er staat een nieuwe opdracht voor de deur: loslaten. Het begint. Ik had het nooit verwacht dat dat al zo vroeg op zou duiken, maar kijk: de tweeling groeit elke dag. Ze veranderen. Als ik naar de foto's kijk van in het ziekenhuis en naar de tweeling slapend in hun park, dan zijn de verschillen frapant. En dat ene pyjamaatje mag ik S niet meer aandoen want dan zou ik geconfronteerd worden met het feit dat hij er bijna uitgegroeid is. Soms ben ik stiekem blij dat R zoveel lichter en kleiner is. Dan kan ik dat 'prutskes-gevoel' nog wat langer vasthouden en koesteren.

zondag 4 december 2011

Rammelaartjes

Het is zondag. Allerliefste is naar de voetbal. Vandaag eens geen bezoek en geen telefoontjes. Ik heb me geamuseerd met de tweeling. In de kast vond ik deze morgen kousjes met een rammelaartje tussen de spulletjes die ik van m'n zus heb. U voelt de bui wel hangen: als er eentje z'n beentjes eens strekt in het park, dan rammelt er wat. Eigenlijk best handig. Zo hoor ik meteen als er beweging in komt...

En dan zat ik me verder af te vragen of Sinterklaas eigenlijk al moet langskomen dit jaar? En zo ja, moet ik ze dan al meteen de Leugen vertellen? (En terwijl R aan de borst ligt te slapen in plaats van te drinken, hoe lang ik die borstvoeding nog ga kunnen volhouden...)

zaterdag 3 december 2011

R opnieuw op de weegschaal...

R is bijgekomen. Hij weegt nu al 2kg800. Op 3 weken oud is hij daarmee 400gr bijgekomen, ofte: meer dan 130gr per week. Dat is perfect voor zover ik weet. M'n vroedvrouw vertelde me dat zuigelingetjes tot zo'n 120gr per week zouden moeten bijkomen.

Toch is m'n vriendin van K&G nog niet helemaal tevreden. Terwijl ze hem weegt, blijft ze bedenkelijk kijken. Hij blijft zo klein. Ja zeg... Hij doet het wonderwel. Hij drinkt sinds eergisteren zelfs afwisselend aan de borst. Daarmee ben ik plots wel op ongeveer 50-50 borstvoeding-flesjes beland voor zowel R als S: de ene keer drinkt R van de borst, de andere keer S. Ik vind dat fantastisch en ben daar behoorlijk trots op. Natuurlijk, als je hem vergelijkt met S is er wel een groot verschil. S weegt intussen al 3kg600, 800gr meer dan z'n geboortegewicht. Hij groeit als kool. Het verschil tussen de twee wordt met de dag groter. Ik kan alleen maar hopen dat R hem wel eens zal inhalen terug. Maar verder vind ik dat hij het toch prima doet.

Gelukkig vond de cardioloog dat ook. Gisteren werd hij nog eens aan een grondige controle onderworpen, inclusief elektroden en echo. R was er duidelijk al minder opgezet mee, spartelde al wat meer tegen. Gaf zich niet zomaar gewonnen. Lappenpop is niet langer zijn bijnaampje, zoveel is duidelijk. Maar duidelijk is ook dat hij wel al gewend is om aan onderzoeken onderworpen te worden, want na wat protest, ging hij er toch weer rustig bij liggen waardoor de testen gelukkig snel voorbij waren.

En ja, die gaatjes groeien waarschijnlijk vanzelf wel dicht, hoor. En ja, zijn ademhaling is wel wat sneller (door de gaatjes worden zijn longen zwaarder belast. Die krijgen teveel bloed te verwerken). Als hij er echt last van heeft, dan moesten we zeker sneller terugkomen voor een controle. En dan mochten we gaan. Weer goedgekeurd voor twee weken.

dinsdag 29 november 2011

De melkbrigade

Wat ik intussen geleerd heb over borstvoeding en de voedingen voor een tweeling:

- Iedereen wilt alles tot in alle details weten over hoe je dat nu eigenlijk doet: borstvoeding combineren met een tweeling. En in tegenstelling tot op m'n blog, heb ik er een bloedhekel aan om over dit onderwerp uit te weiden tegen alle nonkels en tantes die toevallig op bezoek zijn. Het gaat hier over mijn boezem en ik vind dat nogal privé. Het voelt alsof m'n borsten telkens op de weegschaal worden gelegd: heb ik dan genoeg melk voor twee? (nee, natuurlijk niet. Ik geef ze niet alletwee 100% borstvoeding. Maar het zou wel kunnen als ik zou willen.) Of deze vraag, gesteld door Nonkel Lolbroek: leg ik ze tegelijkertijd aan? (nee. Ik geef doorgaans bij elke voeding maar 1 kindje de borst. En nee, ik ga niet demonstreren in welke houdingen je twee kindjes tegelijk kan aanleggen (ik ken die namelijk wel)). En of ik kolf? (nee, ben daarmee meteen gestopt toen ik thuis kwam, te vervelend, te pijnlijk en te tijdrovend en nee, ik wil daar echt niet over praten met m'n bezoek bij de koffie en de koekjes.)

- Een systeem voor de voedingen is er trouwens niet: ik ga elke voeding opnieuw op m'n gevoel af. Wie heeft het meeste honger? Hoe 'vol' voelen m'n borsten? Bovendien begint R nu pas sterk genoeg te zijn om al eens echt een complete borstvoeding te krijgen (en dan moet ik m'n vingers gekruist houden dat hij genoeg kracht heeft om voldoende te drinken zodat ik niet een uur later met stuwing zit) dus kreeg S een dikke week al een pak meer moedermelk binnen. Oneerlijk? Tja... Geen kind is hetzelfde, he. Een echte 50-50 verdeling zal ik wel nooit halen.

- In de ziekenhuizen is er geen borstvoedingsmaffia actief, maar een kolfmaffia. Volgens mij krijgen ze daar bonussen voor elke vrouw die ze naar huis laten gaan met zoveel stuwing dat ze huilend dat vervloekte kolftoestel gaat halen bij de dichtsbijzijnde apotheek, mutualiteit of babywinkel.

- Het zal me een raadsel blijven hoe ze me hebben kunnen overhalen om met kolven te starten in het ziekenhuis en ja, ik heb ook gehuild van de pijn van zoveel stuwing dat ik tegen een dubbele borstontsteking aanliep toen ik naar huis mocht. Het moet door de medicatie zijn geweest dat m'n eigenzinnigheid het tijdelijk liet afweten. Een kolftoestel is hier gelukkig niet in huis gekomen. Good old fashioned massages hebben het werk hier gedaan tot de kindjes aan de borst konden drinken.

- Op twee dagen hebben ze dat geleerd. Wij. Op eigen houtje. Zonder enige hulp. (Mijn kindjes 'te zwak'? Yeah right... Zeggen ze dat ook tegen alle moeders van éénlingetjes met hetzelfde geboortegewicht als onze tweeling? S woog toch 2kg800. Echt niet weinig, he.)

- En nee, ze hebben er geen last van om telkens af te wisselen tussen flesjes en de borst. En nee, ze krijgen daar geen krampen van zoals ze in het ziekenhuis beweerden.

- En ja, nu 'doe ik eindelijk waar ik me goed bij voel', het mantra bij elk advies over voedingen in het ziekenhuis. Al is dat waarschijnlijk niet bepaald wat al die vroedvrouwen in het ziekenhuis voor ogen hadden toen ze me dat mantra bleven voorhouden...

- Kolven deed pijn en vond ik vre-se-lijk. Borstvoeding kan al eens zeer doen (denk: tepelklemmen en eens flink sleuren daaraan), maar die pijn stoort vreemd genoeg niet echt. Ik vind het ook totaal niet vermoeiend. Of je nu 's nachts je bed uit moet voor een flesje of om een kind aan de borst te hangen, dat maakt toch geen verschil.

- S en R veranderen in knorrende monstertjes als ik ze aan de borst leg. Als ze op zoek gaan naar de tepel schudden ze wild met hun hoofdje terwijl ze echt knorren. Hilarisch. Alleen mogen ze wel stoppen met dat hoofdschudden van zodra ze m'n tepel te pakken hebben...

- R heeft daarstraks meer dan een half uur van de borst gedronken én wou daarna nog een klein flesje erbij. Wat een doorbraak. (Zo zie ik maar: ik mag echt geen enkele voeding vergeten, of hem eens te lang laten slapen want dan lukt dat niet. En ja, zo ben ik een mama geworden die haar kindjes wakker maakt om te drinken, terwijl ik vroeger dacht dat ik dat nooit zou doen. Soms moet je gewoon, he. Alles is beter dan vorige week toen ik de melk er met een spuit in moest druppelen...)

zaterdag 26 november 2011

Ruis (het vervolg)

Gisteren stonden we weer in het ziekenhuis. Dit keer voorzien van de papieren van de mutualiteit (incl. voorlopige sis-kaart) die intussen toegekomen waren thuis. Ditmaal ook maar één balie-hindernis te nemen (we wisten nu waar naartoe, he), waarmee het grootste struikelblok de enkele toevallige bekenden waren die we onderweg naar die balie tegenkwamen. ('Marit! Ik wist niet dat jij zwanger was, laat staan een twééling hebt gekregen!?! Oh Zo Geweldig!!' etc etc)

En toen zaten we dan toch relatief rustig in de wachtzaal te wachten. (Relatief natuurlijk want met zo'n tweelingtank van een kinderwagen is het moeilijk om geen aandacht te trekken van zowat iedereen binnen een straal van 100m.)

En toen kwam een nieuwe dokter ons halen. Een andere dan die van dinsdag. Weer werd R gewogen. En al meteen een kleine overwinning: hij was 100gr bijgekomen tegen dinsdag. Ik voelde me ogenblikkelijk 100kg lichter worden van opluchting.

En toen werd het echostaafje nog eens bovengehaald en op zijn borstkasje geplant. Ja, dat gaatje zat er inderdaad. Maar hej, zo vond de dokter, het was toch klein genoeg om geen medicatie te behoeven. En trouwens, zo vond hij, R deed het precies toch wel prima (R had dit keer besloten om eens niet voor lappenpop te spelen). Oh ja, en kijk daar, daar zit nog een tweede gaatje ook. (Hè?) Maar daar heeft hij zeker ook geen last van, hoor. Och, die twee gaatjes groeien hoogstwaarschijnlijk vanzelf wel dicht. Gewoon nog even opvolgen dat R er geen last van krijgt. Dus moeten we volgende week nog eens terug (en dan moet hij verder bijgekomen zijn) en daarna zou de tijd tussen de verschillende controles steeds langer moeten worden.

Ik heb volgende week een afspraak gevraagd bij diezelfde dokter. Haja... Geen betuttelend toontje, geen onnodige ongerustheden, geen bezorgde blikken en foute vergelijkende opmerkingen over de tweelingbroer,... Nee, wel een gewoon gesprek over alle facetten van gaatjes in hartjes. En een geruststellende glimlach.

dinsdag 22 november 2011

Ruis

We moesten vandaag met R. terug naar het ziekenhuis voor een zogenaamde 'routine echo' van z'n hartje. Dat was nodig omdat ze een beetje ruis hadden gehoord op z'n hartje tijdens ons Heerlijke verblijf op de materniteit. Ze hadden daar ook alle moeite genomen om ons helemaal gerust te stellen dat het hoogstwaarschijnlijk een onschuldig probleempje was, een gaatje dat nog dicht moet groeien en dat kon in enkele dagen tijd gebeurd zijn. Verder was ik tijdens dat Heerlijke verblijf veel te suf en emotioneel door de mangel gehaald om iets van mentale ruimte te hebben om even bij dit feit stil te blijven staan dus toen ze 'hoogstwaarschijnlijk' en 'onschuldig' verschillende keren herhaalden, nam ik dat maar al te graag aan. (M'n kritische geest zat duidelijk niet in m'n valies...)

Ik maakte me dus geen zorgen. Ook niet toen R. na thuiskomst uit het ziekenhuis een, laat ons zeggen 'kleine terugval' meemaakte. Ook niet toen de verpleegster van K&G dreigde met een mogelijke ziekenhuisopname om dat gewicht meer naar boven te krijgen (ok, wel over dat gewicht, maar niet over die 'ruis'). Om maar te zeggen van hoe weinig zorgen ik me maakte: ik denk dat ik zelfs aan zowel m'n vroedvrouw als aan de verpleegster van K&G ben vergeten te vermelden dat ze een beetje ruis hadden gehoord op het hartje van R, ondanks z'n gewichtsproblemen. En vandaag stond ik in het ziekenhuis zonder de doorverwijsbrief. (Dit was toch maar routine, niet?)

Na vier balies stond ik eindelijk aan de juiste, na vier keer 'nee, ik heb nog geen sis-kaart voor m'n zoontje. Die is nog niet toegekomen' en na de maxi-cosi het hele ziekenhuis rondgedragen te hebben (een tweelingkinderwagen is net iets te groot voor één kindje en onze draagbuidel is voor kindjes die minstens een halve kilo meer wegen. Lijkt weinig, maar ik nodig je uit om eens naar onze tweeling te komen kijken...) vond ik dan eindelijk waar ik moest zijn: een drukke wachtzaal in het kinderziekenhuis. Zo'n wachtzaal waar ik me een marsbewoner voelde op z'n zachtst gezegd.

Enfin, toen werden we geroepen en werd R. gewogen (slechts 30gr erbij op vier dagen! 4 lange dagen van hard labeur van flesjes flesjes flesjes en zelfs al af en toe weer borstvoeding, 4 dagen met een drinksnelheid van meer dan een minuut per cc!!! met als enige resultaat: 30gr erbij! Gelukkig viel m'n frank pas toen ik thuis de metingen vergeleek met die van de vroedvrouw, anders had ik ginder het spontaan op een janken gezet. Nu heb ik dat pas thuis gedaan...)
Maar goed, toen werd dat kleine lijfje vol elektroden geplakt en moest ik tot m'n grote verbazing helemaal geen moeite doen om dat kleine lijfje kalm te houden. R. speelde weereens voor lappenpop. Voor een keer wel op een handig moment moet ik zeggen, maar het stemmetje van 'dit klopt niet' werd nu toch wel zoveel luider. En na wat metingen, maakten de elektroden plaats voor een echostaafje dat voorzichtig z'n weg zocht over dat kleine borstkasje. En zo zat ik plots weer naar een echobeeld te kijken. Alleen niet eentje van m'n buik, maar van 't hartje van R. Een hartje dat flink z'n best deed, dat was wel duidelijk. En die arts in alle stilte dat hartje van alle kanten aan het bekijken. Ik was zo onder de indruk van alles dat ik enkel nog in alle rust de handjes van R. kon vasthouden en af en toe wat tegen hem kon fluisteren.

En toen verbrak de arts de stilte. Ja, er is een probleempje. En er is een complicatie bij dat probleempje. Het probleempje is dit: er zit een gat tussen de twee onderste hartkamers. Geen klein gaatje, maar ook geen megagroot. Zo een gemiddeld gaatje. En dat kan vanzelf dichtgroeien, maar er is wel medicatie aangewezen. En hier treedt de complicatie op: van die medicatie vallen ze af, en R. mag zeker niet afvallen. R. moet dringend bijkomen. Vrijdag moeten we terug en dan moet R. aangekomen zijn. Vrijdag gaat er ook een andere dokter nog bijzijn want zelf wou ze niet beslissen over eventuele verdere behandelingen.

Ik heb het kunnen trekken tot thuis daarstraks. Voorbij de 'heeft u nog vragen, mevrouw?' (nee), voorbij de 'ziet u dan geen verschil met uw andere zoontje, mevrouw?' (uiteraard zie ik het verschil, wat denk je wel?!), voorbij het overdreven bezorgd betuttelende toontje van 'heeft u het begrepen?' (ja, nee, geen idee,...), voorbij de kassa 'u zal de factuur thuis krijgen, want u zal de volle pot moeten betalen omdat u nog niet aangesloten bent' (excuseer? Jawel, ik heb gewoon z'n sis-kaart nog niet ontvangen. M'n zoontje is vandaag net twee weken oud) en een 'dat zien we dan wel, mevrouw' (zie ik eruit als een leugenaar of sjoemelaar???). Thuis, waar Allerliefste en S. zaten te wachten, daar heb ik het toch zwaar op een janken gezet.

maandag 21 november 2011

Twee weken

Morgen zijn ze al twee weken oud. De tijd gaat snel deze dagen. S. groeit als kool. Hij verandert zienderogen. Begint al iets van dat babymolligs te krijgen. R. nog niet. Die hinkt wat achter. Hij drinkt niet erg veel. Ik moet er de flesjes in duwen. Borstvoeding lukt maar een paar slokken een paar keer per dag. S. krijgt daardoor bijna alle moedermelk momenteel. Hopelijk vindt R. zijn krachten terug, want ik hoopte wel 50-50 te kunnen doen.

R. is een beetje verzwakt sinds we thuis zijn van het ziekenhuis. Doordat hij geel zag, was hij wat 'platter', had wat minder energie en sliep erg veel. Pas toen mijn vriendin, de verpleegster van K&G (zeer ironisch bedoeld uiteraard), ermee dreigde dat hij dringend meer moest drinken of dat hij anders terug naar 't ziekenhuis zou moeten, schoot ik wakker en realiseerde me dat hij inderdaad met de dag minder wakker, minder alert was. Zo erg. Wat een moeder ben ik? En ik heb zelfs 'vergelijkingsmateriaal' want S. is een gezonde baby. Het verschil tussen de twee wordt met de dag groter. Terwijl S. Spartelt en graait als ik hem aan de borst leg of een flesje probeer te geven, ligt R. Doorgaans als een lappenpop in m'n armen. Vaak doet hij niet eens z'n ogen open. Hoe kon ik dit missen?

En dus ben ik de laatste dagen druk bezig geweest met flesjes flesjes flesjes. Van mijn rustpauzes van 2 tot 3 uur tussen twee voedingen door, schiet er maar hooguit een uurtje over telkens. Vaak voldoende om m'n computer aan te zetten (knopje drukken), maar niet voldoende om ook maar iets te doen (email checken bv) en dan vergeet ik hem nog vaak ook weer af te zetten. Elk minuutje dat ik vrij ben, zit overvol met het afwassen en steriliseren van flesjes flesjes flesjes, verschonen van pampertjes, wassen van kleertjes, zelf iets proberen te eten en het geven van enorm veel knuffels en kusjes aan die twee wondertjes. Als ik uren de tijd had, dan zou ik uren naar hen zitten staren...

dinsdag 15 november 2011

Maak kennis met...

S en R, onze flinke tweeling (sorry, na enig beraad hebben we besloten de namen niet bekend te maken, maar een foto volgt asap).
Ze zijn nu exact een week oud en daarmee bleek de laatste luilekker zondag ook meteen de laatste luilekker dag voor de bevalling. Maandag moest ik naar de controle en bleek dat ik mogelijk een zwangerschapsvergiftiging aan het oplopen was. Uit alle testen bleef echter veel twijfel en uiteindelijk, na meer dan twee uur monitoring, mocht ik dan toch naar huis. Thuis meteen m'n zak klaargezet en Allerliefste de laatste instructies gegeven in verband met het huishouden, voor het geval dat...

En het geval dat... dat bleek om 2 uur 's nachts toen ik weer misselijk wakker werd. Een uurtje later had ik zoiets van: dit loopt niet goed en toen ik om 3 uur m'n benen uit bed zwierde, brak m'n water (daar heb ik ook serieuze ogen van getrokken. Dat blééf maar komen!) Tegen 4 uur waren we in het ziekenhuis, heel romantisch met een plastic zak en handdoek onder m'n billen (en megadik maandverband dat alweer helemaal doorweekt was tegen de tijd dat we voorbij de aanmeldbalie van de spoed waren.) Daar heel vrolijk en rustig: 'hallo, m'n water is gebroken en ik heb een zwangerschapsvergiftiging. Hier is m'n sis-kaart.' En dan kwam er een vrouw ons naar het verloskwartier begeleiden. Ik mocht zelfs in een stoel tot ginder als ik wou, maar hej, zonder weeën leek me dat een beetje idioot. Daarmee waggelde ik de laatste meters met m'n dikke buik tot we in één van die fameuze verlosruimtes kwamen waar we geweest waren bij de rondleiding. (En helaas, dat was de start van de ellende voor mij en daarom slaag ik dit deel voorlopig over. Moet nog wat verteerd worden hier. Een zwangerschapsvergiftiging is Niet Leuk...)

De tweeling is uiteindelijk geboren met 2 minuten verschil om half vier 's middags. Op natuurlijke wijze, wel met weeënopwekkers, R als eerste met de zuignap (jeej), met een flinke knip (jeeeeej), met epidurale ook (zonder enige twijfel noch cynisme de beste uitvinding ooit)

Even verder vooruit (het volgende deel, m'n hele verblijf in het ziekenhuis, was eveneens Ellende Troef, verhaal volgt misschien later als het wat verteerd is ook): sinds zondag zijn we thuis en ze doen het fantastisch. Ik heb me nog maar één keer van kindje vergist (gisterenavond toen ik S wou eten geven, nam ik per ongeluk R uit het park en had het pas door toen Allerliefste naast me kwam zitten met 'ik dacht dat jíj S eten zou geven?' Oeps... Beetje vermoed blijkbaar...). Ze zijn al bijna terug op geboortegewicht dankzij de flesjes die ze bij de borstvoeding krijgen. Dat laatste is op twee dagen gestart, op m'n eigen tempo, op m'n eigen wijze en daarnet heb ik voor het eerst de twee aan de borst kunnen laten drinken (ze moesten nadien maar een klein beetje flessenvoeding meer bijkrijgen). Alle afkolfmateriaal mogen ze van m'n part aan de hoogste boom hangen (daar volgt ook nog een heel verhaal over een keertje), ik wil het niet meer in m'n buurt (jullie willen echt niet weten wat er allemaal gebeurd is in 't ziekenhuis... Oh, nee, waarschijnlijk net wel nu). Om geen stuwing te krijgen masseer ik alles eruit met de hand. Werkt geweldig.

En de papa? Die is 100% Daddy Cool. Zo schattig. Die heeft de hele bevalling naast me staan Glunderen. Dat was een geweldige geruststelling, zeker toen ik voor de tweede keer in vrije val ging (m'n bloeddruk, door het bloedverlies en ja, die vergiftiging), en het voor iedereen leek alsof ik flauw viel, maar wel nog perfect hoorde wat er gebeurde. Op zo'n moment is een vroedvrouw die hard op je schouder klopt van 'mevrouw, bent u er nog?!' niet bepaald geruststellend. Nee, Allerliefste was Absoluut het beste van de hele zaak. Dat en Allerliefste zien Glunderen met de tweeling in z'n armen. Count your blessings, he. Ik krijg er alweer tranen van in m'n ogen (sorry, het is waar wat ze zeggen: na een bevalling word je blijkbaar ineens van het minste superemotioneel. Ik had onderweg naar huis voldoende aan een liedje op de radio om helemaal vol te schieten van geluk.)

PS: 't zijn jongens! (Helemaal vergeten te vermelden...)

zondag 6 november 2011

De laatste luilekker zondag

Vandaag was het officieel de laatste luilekker zondag ten huize Bremer (volgende zondagavond moet ik binnen voor de inleiding). Jepjep. En dat mocht wel gevierd worden, vond ik. Daarom eens effe nagedacht wat te doen. Een bad nemen? Mnee, toch niet. Een beetje opruimen? Nee, ook niet vandaag.
Daarom heb ik maar een stoel in de keuken gezet en pannenkoeken staan, euh.. zitten bakken. Het grijze weer riep erom, he.

En Allerliefste vond het ook weer een geweldig idee van me. Ik kreeg van slag een zeer deugddoende massage van m'n onderrug. Dat was ook leuker dan gisteren. Toen kreeg ik een 'maar schat, ge zijt echt waarachtig DIK' op m'n bord toen hij thuiskwam van een klein uitje met een kameraad (die al even onder de indruk was geweest van m'n tonnetje). Nou ja, merci...

vrijdag 4 november 2011

Lijstjes, wasverzachter en Daddy Cool

Goed uitrusten nu. Dat is wat zowat iedereen me aanraadt nu en wat ik zelf ook bovenaan mijn prioriteitenlijstje heb staan. Alleen... zeg dat 's nachts nog eens tegen me, want dan doe ik uiteraard geen oog dicht. In het donker lig ik de hele tijd lijstjes te maken van alles dat ik nog moet doen/kopen/regelen vóór de bevalling.

Gisteren heb ik nog snel alle facturen betaald die hier op de kast lagen. In alle heisa rond de naderende bevalling was ik die bijna glad vergeten.

Gisteren heb ik ook mijn zak gemaakt voor het ziekenhuis. Gelukkig hadden ze bij die infosessie een lijstje gegeven en gelukkig had ik dat nog niet weggegooid of ik had enkele belangrijke items niet meegehad: handdoeken en washandjes voor mij én de kindjes, en de papieren van de erkenning (dat Allerliefste wel degelijk de papa is en de kindjes zijn naam krijgen. Niet echt onbelangrijk...)
(en van die handdoeken schrok ik wel een beetje. Een telefoontje naar m'n zus bevestigde het echter: 'jaja, voorzie maar genoeg handdoeken, want die verpleegsters gebruiken elke handdoek maar één keer en verwachten dat je die dan weer wast. En voor jezelf ook want als je nog veel bloed verliest...' Onze handdoekenkast in de badkamer was echter niet akkoord: niet genoeg handdoeken. Straks dus nog even langs de winkel.)

Wat ben ik trouwens blij dat Allerliefste ook thuis is nu. Met hem in de buurt durf ik nog naar buiten te gaan (hij duwt me, zijn 'tonnetje', lekker voor zich uit in de winkel) en hij kan me uit de zetel helpen als ik zelf niet meer op m'n voeten geraak (helaas is dat zo'n paar keer per dag het geval) en hij doet de was in de wasmachine (al moet ik hem het verschil nog eens uitleggen tussen de wasverzachter en het gewone wasproduct. De was kwam er verdacht zacht en heerlijk geurend uit...)

En hij is zich nu ook aan het voorbereiden: hij is een boekje in de bib gaan halen met als titel: 'Daddy Cool' (over een vader van een tweeling die thuis blijft om voor de tweeling te zorgen.) Redelijk hilarisch vond ik dat. Zeker toen ik het boekje zelf ook las en ontdekte dat de papa in het boekje een halve beroemdheid wordt als een journaliste zijn pad kruist en het zo ongelooflijk vindt dat er thuisblijfpapa's bestaan... Hahaha... (by the way: 't is een fictief verhaal. Dat verbaast je toch niet, he?)

woensdag 2 november 2011

Het aftellen kan beginnen...

De 14de. Als ze er tegen dan nog niet spontaan uitgekomen zijn, wordt m'n bevalling dan ingeleid. Het aftellen kan daarmee van start gaan. (Verder nog steeds nul opening dus kans is groot dat ik het tot de 14de zal uitzingen... Dat belooft...) (Even vergeten dus dat ik stilaan verga van de pijn in m'n bekken, liezen en rug en dat m'n buik op ontploffen staat. Die 12 dagen kunnen er wel bij, he.)

En, zo zei de dokter, bereid je maar voor want als ze alletwee een goed gewichtje hebben, dan gaan ze ook meteen mee naar huis. En na een blik op de curves leek haar dat scenario wel heel reëel. Een blik op Allerliefste leerde me dat dat voor hem al evenmin een verrassing was als voor mij.

Ze luisterde ook nog eens naar de hartjes, dit keer wel degelijk daar waar m'n vroedvrouw en ik dachten dat ze lagen, wat bij de laatste echo nog bevestigd was door die vervangster toen. En dit keer kon ik daardoor ook zelf horen dat het effectief om twee verschillende hartslagjes ging. Ha. We leren bij.

Dan moest ik enkel nog wat bloedtestjes laten doen. In de wachtzaal daar nog even alles aan het nakauwen. Pff, zuchtte ik, 't is zo belachelijk: zo kermen van de pijn toen die gyn voelde of ik nog geen opening had, en dat terwijl ik er binnenkort twee moet uitpersen. Zijdelings keek ik naar Allerliefste en tegelijk knikten we: 'epidurale'.

Nu enkel zien hoe ik erin moet slagen de komende 12 dagen nog door te komen. En dan vraag ik me af: zeg ik nu wel of niet iets aan de vrienden en familie over onze datum?

zondag 30 oktober 2011

Hoe ze me sprakeloos krijgen

Gisteren mijn ouders voor de verandering nog eens over de vloer gehad om te helpen met een paar laatste klusjes (schilderwerk enzo). Ze worden met de dag nerveuzer. Denken dat ik elk moment m'n water zal verliezen en tegen dan moet alles af zijn, he. Enfin, ik heb het ook wel graag achter de rug, die laatste klusjes, want eens die twee er zullen zijn, denk ik dat ik vooral blij zal zijn met elke vijf minuten slaap. Dan nog een muur moeten schilderen of een lamp ophangen? Ik denk het niet...

Maar zo'n uurtje voor m'n ouders arriveerden, ging de telefoon. M'n schoonzus. Die zich om mysterieuze reden voorstelde met voornaam én familienaam. Op z'n zachtst gezegd bevreemdend. Is dit een stille hint dat wij ze te weinig bellen? Of kan ik dit gewoon catalogiseren onder de steeds langere lijst van eigenaardige trekjes van m'n schoonfamilie?

Ze belde om te vragen of we diezelfde avond niet wouden komen eten? Zucht... Nee, sorry. Eerst een tornado in huis in de vorm van twee overijverige ouders en dan nog boodschappen gaan halen en dan ook nog eens de hele avond ergens gaan eten? Ik kan dat echt niet meer aan. Toch had ik wat moeite om haar dat beleefd aan het verstand te brengen. En ook dat het al veel eerder afgesproken was met m'n ouders en dat ze altijd vrij is om wat meer op voorhand te bellen om dingen af te spreken. Dat helpt ook. Dan kan ik m'n krachten doseren en de bezoeken spreiden, he.
Na wat vreemd gehakkel kwamen we overeen dat we vandaag op de koffie zullen komen, Allerliefste en ik.

(Tussen haakjes: ik kijk er niet naar uit. Ze hebben nog twee hoge eetstoeltjes staan die ze ons ab-so-luut wilt geven, maar vorige keer toen ze daar eens over bezig was, liet haar lieftallige echtgenoot – helaas binnen gehoorsafstand – zich ontvallen: 'maar die dingen waren toch kapot?' Wat? Onder het motto 'dump-de-rommel-maar-bij-Marit-en-zie-eens-hoe-behulpzaam-wij-zijn'?? En ik – wetend over welk type stoelen het gaat – had al eens gezegd dat we twee van die stoelen onmogelijk in onze auto krijgen. Daar had ze nog vrolijk op geantwoord dat ze ze dan eens zou komen binnengooien. Juist ja. Dat was meer dan een maand geleden... (Om nog maar te zwijgen van het feit dat de enige en tevens laatste keer dat ze eens naar hier gekomen zijn al dik anderhalf jaar geleden is, en ze toen hopeloos verloren gereden zijn terwijl ze op voorhand zo had lopen toeteren dat ze die hele wijk hier zo op haar duimpje kent etc etc. Juist ja... Na een kwartiertje zijn ze toen overigens weer naar buiten gehold omdat ze erachter waren gekomen dat de auto fout geparkeerd stond... Mja, als je voor een poort van een bedrijf gaat staan...)
En dan is er nog een reden waarom ik er serieus tegenop zie om naar ginder te gaan: hun huis. Hun living is op de eerste verdieping en zelfs zonder zwangere buik is de marmeren, smalle wenteltrap (een misbaksel uit de jaren Stillekes) een echte nekbreker. En de wc is beneden. Op z'n zacht gezegd een uitdaging dus...)

Enfin, eens de afspraak gemaakt, vroeg ze ook nog hoe het ermee was. Goedgoed. Laatste echo gehad. Ben al 35 weken nu.Volgende week krijg ik hopelijk m'n datum (ten laatste ergens in de 38ste week), als ze niet eerder komen en jaja, toch fantastisch dat we al zover geraakt zijn, he? Wie had dat gedacht?

Daar had ze een woordje uitleg bij nodig: 'Hoezo? Kunnen ze dan vroeger komen dan de uitgerekende datum?' ... Dhuh?... Het gebeurt niet vaak, maar hier wist ik echt niet hoe ik erop moest reageren. Mijn schoonzus, enfin, deze toch, is moeder van twee, he. Twee pubers weliswaar, dus ok, haar zwangerschappen liggen reeds in een ver en duister verleden, maar kom. Met een tweeling in de buik moet ik hier toch geen tekeningetjes bij gaan maken?

Vandaag ging de telefoon opnieuw. Rond hetzelfde uur als gisteren. Allerliefste en ik keken elkaar aan over de ontbijttafel. Ik won het pleit met gemak: met een zucht stond Allerliefste op.
'Hallo? Ja,... néé, nog niet. ... goed goed... Jahaa. Tuurlijk... Uhuh... Dat komt zeker in orde. Maar natuurlijk. Allez, daaag.'
Ikke, toen hij afgelegd had: je ma? Jep. Om te horen of ik nog niet bevallen ben? Jep. En of we dan wel effe iets laten weten, voegde hij eraan toe. Hoezo? Nee, ik dacht lekker in het geniep te gaan bevallen en niemand op de hoogte te brengen...

Dat idee wordt met de dag aanlokkelijker. (Hoewel, kans is groot dat ze de weg naar 't ziekenhuis niet eens zouden vinden of erin slagen voor de uitrit van de ziekenwagens te parkeren.)

vrijdag 28 oktober 2011

De laatste echo

De laatste echo is achter de rug. En ik weet nu eindelijk hoe ze liggen (dat werd tijd): de kleinste ligt dus onderaan met 't hoofdje al goed laag en 't rugje naar buiten gericht, en zo ergens rechtsboven m'n navel voel ik z'n/haar kontje. Het gekriebel dat ik soms voel in m'n rechterlies kan niet anders dan van z'n/haar handjes komen. Enfin, tot zover geen grote verrassingen.

De grootste ligt niet overdwars zoals m'n gyn beweerde maar ligt links met 't hoofdje een stuk lager (eerder daar waar m'n vroedvrouw en ik dachten. Vroedvrouw-gyn: 1-0) maar ligt wel met z'n/haar rugje meer naar binnen toe, naar mijn rug toe gericht, in plaats van naar buiten. Daardoor voel ik dus links onder m'n ribben z'n/haar ellebogen poken en rechts zitten z'n/haar voetjes bij die van de kleinste.

Droge opmerking-met-glimlach van de gyn (toevallig een vervangster) die de laatste echo deed: 'ik zie hier vier beentjes en voetjes, maar vraag me nu niet welke van wie zijn.' Zie, da's nu nog eens een eerlijkheid die ik weet te appreciëren. En de tweeling precies ook want die lieten zich eindelijk nog eens van hun mooiste kant zien: van beide heeft de gyn een profielfotootje kunnen maken. Dat was geleden van...?

Het enige waar ik me nu natuurlijk wat zorgen om maak, is dat de grootste een sterrenkijkertje in wording is. Geen idee wat dat zou geven bij de bevalling, maar misschien moet ik m'n ideeën over die epidurale toch nog eens her-overwegen. (Of liever m'n schrik voor de ruggenprik opzij proberen te zetten.)
(En zo hebben we bij deze ene zwangerschap stilaan alles gehad denk ik: schrik op een miskraam, schrik voor Down, een bijna-punctie, een SUA baby met groeiachterstand, een gewone navelstreng-baby, dwarsliggertjes, stuitliggertjes, schrik voor een vroeggeboorte, schrik voor een keizersnee en dan ineens twee hoofdliggertjes en het vooruitzicht van een natuurlijke bevalling om daar bovenop nog even een sterrenkijkertje te krijgen misschien. Nu is het wel genoeg hoor...)

En dan, hun gewichtjes: maar liefst al een dikke 2200 en 2450gr. Jawel. Hoe doen ze het? Hoe doe ik het? Geen idee...

Ik weet wel dat ik gisterenavond met een pak koekjes en een boek in de zetel lag om te 'vieren', onder begeleiding van de tweeling die een voetengevecht aan het houden was en m'n arme ribben als boksring gebruikte en dat ik, toen ik later in de badkamer stond, nog een pak kruimels op m'n t-shirt vond. Die waren blijkbaar ingeklemd geraakt tussen m'n schap en m'n buik. En ik nog blij wezen dat ik alle kruimeltjes netjes had opgeruimd. Haha...

donderdag 27 oktober 2011

Staaltjes fun

In één van de boeken die ik over bevallen gelezen heb, had ik de tip gelezen dat als je de Knip wilt vermijden, het kan helpen om op voorhand je daar beneden al regelmatig te masseren. Ze hebben er zelfs speciale massageolie voor: Perineummassageolie. Da's nog eens een woord voor het Groot Dictee der Nederlandsche Taal. Of om te gebruiken tegen die vervelende zevernonkel die voor de duizendste keer vraagt of je nog steeds niet bevallen bent intussen: sorry, ik heb nog geen perineummassageolie gevonden, ofte: baby-glijmiddel, haha.

Na enkele weken met mezelf het spelletje 'doet-ie-het-of-doet-ie-het-niet' te hebben gespeeld, stond ik gisteren dan toch bij de apotheker m'n moed bijeen te rapen. Het voelde of ik kwam een familypack condooms halen. Of iets tegen aambeien. Zoiets dat je niet honderd keer wilt herhalen met een winkel vol ongeduldige wachtenden achter je. Ik boog wat voorover. Of ze perineummassageolie hadden? De man keek me aan alsof ik van Mars kwam en een mix van Japans en Zoeloe sprak. Kon ik dat nog eens herhalen? Perineummassageolie, ja, van Weleda (met wat tandengeknars erbij). Ha, dat merk deed wel een belletje rinkelen. Nee, dat verkochten ze niet.
Ok, geef dan maar gewoon die ijzertabletten waar ik ook voor kwam. Achter me kuchte een vrouw ongeduldig. Ja zeg...

Dan maar naar de betere drogist/winkel-voor-lichaamsverzorging. Een keten die ik niet bij naam ga noemen, maar waar ze wel Weleda producten verkopen (toevallig het enige merk waarvan ik al gehoord had dat ze die olie hebben). Met Allerliefste dit keer in m'n kielzog de hele zaak doorgelopen om natuurlijk pas in de allerlaatste rij de potjes massageolie te vinden. En hoera, daar stond het: perineummassageolie.

De winkeljuf scande het doosje, wierp toen een korte blik op het doosje, wierp vervolgens een blik op m'n buik en trok grote ogen. Jaja, dikke buik. Nee, nog niet voor morgen, he, anders zou ik geen perineummassageolie meer kopen (te gebruiken vanaf 34w voor maximaal effect, 4 à 5x per week). Ja, 't is een tweeling. Ooooh, zo zwaar! Maar wel toftofleukenzospeciaal ook. Allez, prettigedagnogentotziens...

En zo waggelde ik weer naar buiten. De buit was binnen. En hoera: thuis ontdekte ik nog twee staaltjes (van dagcrème en handencrème) in het doosje. Zelfs al kan het baby-glijmiddel me niet behoeden voor de Knip, dan heb ik toch lekker twee extra staaltjes erboven op gekregen.

dinsdag 25 oktober 2011

Bakplezier

Omdat men niet de hele dag in de zetel kan liggen surfen op internet, de meest onzinnige lectuur verslinden of voor de honderdste keer de nagels knippen of geeuwen, heb ik vandaag nog maar eens:
- tot de middag in bed gelegen met een onzinnig boek
- een machine was ingestoken en opgehangen
- een cake gebakken en lekker de rest van het deeg opgesnoept, ookal is dat eigenlijk niet toegestaan (rauwe eieren, weetuwel). En ja, 't is gelukt zonder de helft van het deeg op m'n buik te morsen. En ja, het lukte me nog nét om de cakevorm van onder de rommel achteraan uit de kast te vissen en de cake in en uit de oven te krijgen. En, man, wat kan zo'n stuk versgebakken cake smaken...

vrijdag 21 oktober 2011

Wat ik gisteren geleerd heb

Wat ik gisteren geleerd heb:
Niet alle vroedvrouwen behoren tot de borstvoedingsmaffia of verkeren aldoor in hogere sferen van het meest alternatieve gedachtengoed en aromatische geurkaarsen. Er zijn er ook die gewoon lekker praktisch denken, en lekker praktisch meedenken, en niet gruwen van flessenvoeding, maar gewoon lekker het beste van twee werelden willen helpen combineren. Moeders comfort boven alles.

Er bestaan meer houdingen dan ik dacht om tweelingen tegelijk aan de borst te leggen waarvan ik er eentje nu eens niet klasseer onder: melkkoe-praktijk. Wie weet lig ik dus binnenkort alsnog met twee kindjes tegelijk aan de borst en word ik nog een 'echte'.

Vroedvrouwen en gynaecologen verschillen op een aantal vlakken vreemd genoeg van mening waar je het niet zou verwachten: zo stelde m'n gyn voor om af te bouwen met de borstvoeding 'vanaf 4-5 maanden' (intro borstvoedingsmaffia?) en m'n vroedvrouw 'vanaf dat je het zelf beslist' (dank u!). En volgens m'n vroedvrouw (en mezelf) ligt de kleinste rechts onderaan en de grootste wat hoger met het hoofdje links naar beneden. En volgens m'n gyn ligt de kleinste links onderaan en de grootste dwars erover met het hoofdje rechts naar beneden. Beide hadden geen echo ter beschikking, maar moesten het doen met tastwerk en een 'angelsound'. Die van de vroedvrouw liet het helaas afweten (oud modelletje. Haar nieuw toestel was vorige week gestolen). Wat alleszins als een paal boven water staat, is dat ik rechtsboven, onder de ribben, het meeste stampjes voel. Wat logisch is als ik en m'n vroedvrouw gelijk hebben want dan zitten alle voetjes daar bijeen. Volgende week weer echo. Eens benieuwd wat het dan zal zijn.

Als je papieren moet laten invullen voor de mutualiteit door je werkgever, kan je het beter zelf doen. De eerste exemplaren raakten 'verloren in de post'. De tweede exemplaren ben ik zelf van werkgever naar sociaal secretariaat gaan brengen om daar aan de dossierbeheerder in kwestie alle uitleg en info te kunnen geven (dat hadden ze daar nog niet meegemaakt blijkbaar) en vandaag ben ik alles kunnen gaan ophalen om te merken dat er nog steeds fouten in staan. Het zit er dik aan te komen dat ik geen uitkering ga zien voor ik bevallen ben en ik ben nu al 10 weken thuis! Gelukkig ben ik een voorzienende meid en heb ik wat spaargeld opzij staan.

Ik ben hierdoor evenwel niet verbaasd dat m'n bloeddruk zo hoog was dat de verpleegster die twee keer testte. Ik was al blij dat m'n bloeddruk nog op de schaal was en het ding niet deed tiltslaan. Kijk, zo blijven we goedgezind rondlopen.

Ik ben niet verplicht om een epidurale verdoving te krijgen als ik dat niet wil. Ik mag proberen te bevallen zonder. Als een spoedkeizersnee nodig is, moet ik me er dan ook wel bij neerleggen dat ik onder volledige verdoving ga in plaats van onder plaatselijke via de epidurale.

Allerliefste slaagt er nog steeds in me te verrassen: hij heeft eindelijk 'Help, ik heb m'n vrouw zwanger gemaakt' (van Kluun) gelezen dat ik speciaal voor hem had gekocht. Meer nog: hij vindt dat ik blij moet zijn dat ik een epidurale verdoving kan krijgen terwijl zoveel arme Nederlandse vrouwen daar gewoon niet aan geraken omdat de anesthesist na 18u niet meer aanwezig is. 'Sneu' noemen ze dat daar dan in die situaties. Of 'rot'. Of gewoon echt 'kut'.

Wat ik vermoed sinds vandaag: als ik nu tijdens de bevalling zou durven vragen om een epidurale dat ik het m'n leven lang zal mogen aanhoren dat 'hahaha, en jij wou natuurlijk bevallen, hahaha.'

woensdag 19 oktober 2011

Twee bedjes

Vorig weekend hebben we de bedjes in elkaar gestoken. Twee nieuwe bedjes. Ja, ik had me laten overhalen om er toch nieuwe op m'n lijst te zetten. De wieg en het tweedehands bedje dat we van m'n zus gekregen hadden, zijn daarmee naar m'n ouders verhuisd. Zij konden ook wat extra gerief gebruiken want ze zijn van plan veel op de kindjes te passen en dan komt dat wel van pas.

En zo heeft m'n vader, die peter wordt van één van de kindjes, de bedjes van onze lijst gekocht.

En zo kwam het dat Allerliefste en ik vorig weekend tussen twee grote dozen met de vijzen in onze handen zaten van: hoe komt het toch dat dit altijd zoveel eenvoudiger lijkt dan het is? Ik met m'n dikke buik op een stoel. Hij tussen de stukken bed, met de tekstloze instructies in z'n hand (stijl Ikea, maar nog zoveel minder duidelijk... Waar halen ze die mensen toch die die instructieprenten tekenen?).

Ik wou schrijven 'na wat gesukkel lukte het toch om het eerste bedje in elkaar te zetten' maar dat dekt eigenlijk de lading maar half. De stukken werden echt alle kanten opgedraaid voor we aan de gaatjes geraakten waar die of die vijs of schroef in paste en dan moest dat weer ondersteboven om 't aan de andere kant vast te draaien en etc etc... Het was een mooie klucht al hielp het natuurlijk niet dat Allerliefste er behoorlijk non-conformistische ideeën op nahoudt wat instructieprentjes betreft...

En toen keken we naar de tweede doos die nog lag te wachten. Ik lachte een beetje: toch blij dat het er geen drie zijn, he? Allerliefste keek me wat verstrooid aan. We konden er niet echt aan ontsnappen. Aan het besef dat dit dus onze toekomst is: alles in het dubbel. Altijd. Zo met twee bedjes wordt dat ineens wel heel concreet. Ookal voel ik me wel trots, we waren er alletwee toch wel een beetje stil van.

Nu, meer dan een weekje later vind ik het Absoluut Fantastisch zo die twee bedjes te zien staan. Lekker tegen elkaar aangeschoven. Laat maar komen die twee. Wij staan klaar.

zondag 16 oktober 2011

U vraagt, wij draaien: De Buik

Op verzoek van Lie: hier enkele foto's van De Buik (33w ver). Ongecensureerd en onbewerkt (behalve het zwarte blokje over m'n gezicht dan toch... Men weet nooit wie meeleest, he). En ook even m'n gêne opzij gezet over m'n striemen, maar bloot is 't net iets duidelijker, dacht ik.
Geen idee of deze foto's genoeg tonen. In het echt is 't nog steeds zoveel indrukwekkender (of dat denk ik toch)...



Badpret

33 weken zwanger van een tweeling en ik kreeg het in mijn kop om een bad te willen nemen. Dat was geleden van vóór mijn zwangerschap. In het begin gruwde ik van het idee van een warm bad door de misselijkheid en daarna zag ik het mezelf gewoon niet meer doen met die dikke buik. Tot eergisteren. Ineens had ik Zin in een Bad. Eens geen lekkere douche, nee, ons bad in.

Omdat je met zo'n buik niet zomaar de trap naar boven ophuppelt en elegant in een heet sopje glijdt, werden er reeds aan tafel Plannen van Aanpak gesmeed. Na enig overleg was ik voldoende gerustgesteld dat het plan ook effectief kans van slagen had dus wij naar boven.

Allerliefste liet het bad vollopen terwijl ik me uit m'n kleren wurmde. Op een krukje naast het bad pelde ik tenslotte ook m'n steunkousen af en dan kon ik eindelijk in bad. Eén voetje erin. Zalig warm water. Net de juiste temperatuur. Maar ai, wat was dat bad glad, zeg. Nog nooit eerder gemerkt. (Memo to myself: antislipmat kopen.) Ik greep Allerliefste zijn arm vast voor ik m'n tweede voet ook in het bad durfde te zetten. En daar stond ik dan. Hoe moest ik op m'n kont geraken? Ik hikte een paar keer van 't lachen voor ik de eerste poging kon doen.

Bon, ik zal er geen tekeningetjes bij maken, maar met een soort lange glijbeweging waarbij ik zwaar op de randen van het bad leunde, en met de steun van Allerliefste lukte het me. En daar lag ik dan om meteen wat mankementen in ons Plan te vinden: te weinig water. M'n hele buik stak nog boven het schuim uit en lag zwaar op m'n longen en rug te drukken.

Allerliefste begreep m'n gehijg en gepuf gelukkig meteen (of m'n gewijs naar de kraan die buiten m'n bereik zat) en liet extra water in het bad stromen. Ok, ik lag erin. 'Ik' was gereduceerd tot een Gigantische Buik waarachter ik twee spillebenen zag steken. Meer was er van m'n lijf niet te zien. Het was een dolkomisch zicht. Was ik dit? Buik. Een buik die zelfs met een vol bad niet eens half onder 't water zat.

Allerliefste voerde intussen het Plan verder uit: hij zette een krukje naast het bad met m'n douchegel, shampoo, een beker, boek en gsm. Dit alles goed binnen handbereik. En nadat hij voor de grap nog een badeendje in m'n bad had gegooid, liet hij me alleen zodat ik lekker wat kon ontspannen in bad, met een boek.

Ha fijn, daar lag ik dus te genieten, in het gezelschap van een dobberend speelgoedbadeendje. Alhoewel, dat was toch een beetje frisjes aan die buik. Even wat schuim op smeren, dacht ik, dat isoleert een beetje. En jep, dat hielp inderdaad. Ik nam m'n boek erbij en begon wat te lezen. Drie pagina's verder lag het boek weer opzij. Dit werd toch te koud. Ik keek even rond en overliep m'n opties. Na enige twijfel greep ik m'n handdoek die ook binnen m'n bereik lag en legde die op m'n buik. Zorgvuldig proberend die het water niet te laten raken.

Ja, dat was beter. Weer m'n boek erbij. Twee pagina's verder lag het weer op het krukje. Ik moest me nog wassen en m'n haar nog wassen. Geen idee hoe ik dat moest flikken, maar me eerst wat ontspannen met dat boek zat er dus niet in. Ik trok en duwde me overeind tot ik rechtop in bad zat (oempf, m'n buik en m'n spillebenen vochten nu voor elke centimeter plaats. Daarom kopen sommige mensen die ronde of extra brede baden dus. Daarin zou wel plaats geweest zijn voor m'n nieuwe gebruikelijke zithouding: de wijdbeense zit).

Enfin, het wassen van lijf en haar lukte in deze nieuwe positie wel vlot (enfin, alle lichaamsdelen vanaf de buik naar boven toch). Ik kon nu ook aan de sproeikop gelukkig. Maar daar zat ik dan. Pfft... de pret was er nu wel een beetje af, ondanks het badeendje dat ik een paar keer zonder succes probeerde om te duwen. Het enige waar ik aan kon denken was: hoe moet ik hier weer uit geraken? Na wat getokkel op de badrand had ik er genoeg van.

'SCHAT?!'
Geen reactie.
'SCHAAAAT?!!'
Geen reactie.
Ik hoorde de televisie aanstaan beneden, maar geen beweging.
Dan maar de noodlijn erbij: m'n gsm. Even Allerliefste z'n gsm laten bellen. Rinkel. Televisie. Wat gerommel. Televisie. En dan uiteindelijk hoorde ik toch iets de trap opkomen.

Allerliefste stak z'n kop in de badkamer.
'Wat is er?'
Met een verzopen kop, Megabuik en twee armen die niet genoeg houvast vonden, zat ik daar: 'help... Ik wil eruit.'

(Allerliefste heeft me werkelijk op m'n voeten moeten hijsen. Mij lukte het gewoon niet. En de lachbui die simultaan losbarstte hielp uiteraard ook niet.)

De volgende badpret is met de tweeling niet meer in maar op de buik. Zoveel is zeker.

woensdag 12 oktober 2011

Oma van de Berg geniet met volle teugen

Tussen m'n positieve bloedtesten en m'n eerste echo ergens stond ik met m'n moeder te praten over hoe het verder moest na poging twee. Dat er positieve testen waren was een brandend geheim en m'n moeder haalde stiekem alle trucs uit de kast om me een uitspraak uit te lokken die de uitkomst van de testen zou prijsgeven, al had ik dat gelukkig maar al te goed in de gaten. Moeders, he. Haar geliefkoosde tactiek: een Goed Gesprek.

Dat Goed Gesprek was overigens best welkom. Ik zat nog lang niet op een roze wolk en m'n moeder, als ik het zo mag zeggen, is m'n heldin. Ze heeft borstkanker overleefd en is daarna samen met andere ex-kankerpatiënten wat bergjes gaan ophuppelen (kaliber Kilimanjaro, de kindjes van m'n zus kennen de Kilimanjaro dan ook als 'de Berg van Oma'). Ze heeft altijd wel wat gepaste woorden klaar. We vergeleken samen de toestand van m'n endometriose en ivf-behandelingen en haar tumor en behandelingen. Op het einde van het gesprek concludeerden we dat er toch zeer veel gelijkenissen waren daarin. Je hebt cystes of een tumor. Die wordt weggesneden/weggebrand/weggehormoond en/of weggerot met andere chemicaliën, daarna krijg je nog wat nabehandelingen met andere rotzooi die je lijf overhoop gooien en al die tijd zit je in de Grote Onzekerheid over het resultaat. Bij haar: zal ik dit overleven? Bij mij: zal ik een kindje krijgen? Ok, daarin zit wel een verschil natuurlijk (en ook in het ziek zijn vanzelfsprekend, laat staan dat mijn haar uitviel of de ziel uit m'n lijf kotste of zo). Maar toch weer één grote gelijkenis: voor haar: of ik dit nu wel of niet overleef: hoe wil ik dat leven dat me rest invullen? Bij mij: met of zonder kindje: hoe vul ik m'n leven hierna in? Om het met één term te benoemen die me altijd aan duffe catecheselessen doet denken of overtijdse Bond Zonder Naam kalenders: zingeving. Jawel.

Gisterenavond hadden we weer een Goed Gesprek. Ze vertelde over haar drie bevallingen in meer details dan ze er ooit over gepraat had en hoe het allemaal voor haar geweest is toen, in die drie jaar dat ze als jonge twintiger drie kindjes op een rij kreeg. En ik ben zelden zo blij geweest om zo wat gore details over m'n eigen geboorte te horen (en die van m'n broer en zus). We komen verdorie van ver. Alletwee. Zij dat ze er nog steeds is. En ik dat ik nu zwanger ben... Wat een weg...

(Dat maakt ook dat we samen maar al te graag onze tijd nemen voor een stukje taart of grote coupe ijscreme, een nestje inrichten voor die twee die onderweg zijn en eindeloos kunnen roddelen over mensen-die-het-niet-snappen en dat toch bijzonder jammer vinden. En dan lachen we dat wij een geweldig efficiënte vaccinatie kregen tegen die stress van zo'n materialistisch en kortzichtig leven alvorens we ons een nieuw idioot doel stellen zoals voor de lol eens meedoen aan de dodentocht of zo.)

(M'n zwangerschap maakt ook dat ik ze zelden zo enthousiast heb gezien, m'n moeder. En als ik zie hoe dol de kindjes van m'n zus zijn op Oma van de Berg... Man, da's genieten. Laat die gore details dus maar komen, da's wel 't minste...)

maandag 10 oktober 2011

Familie Eigenzinnig

Er heeft een lotgenootje aangekondigd dat ze zwanger is. Enfin, ik wist het al wat langer. Ze heeft het aangekondigd aan haar familie, nu ze de 12w grens overgestoken is. Ik ben superblij voor haar. Ook blij dat ze me in geuren en kleuren erbij vertelde hoe ze de aankondiging deed: heel origineel met een zelfgemaakte t-shirt en een kool met een strikje rond. Ja, zo vertelde ze aan mij en enkele andere lotgenootjes, 't is misschien een ideetje voor jullie (voor als het lukt of voor bij de volgende). Heel goedbedoeld allemaal.

Maar toch, heel even, wrong er iets. Mijn aankondiging is helemaal niet zo'n groot feest geweest. (We wisten toen helemaal nog niet of de kleinste het zou halen, he, en of het niet toch nog allemaal op een miskraam zou uitdraaien, maar konden de aankondiging niet langer uitstellen omdat m'n buik zich niet meer liet wegstoppen). Niet dat ik er dagelijks tranen om laat, maar toch. De roze wolk arriveerde met heel wat vertraging. Die moest ergens op een trein staan wachten, denk ik. En ergens vind ik dat gewoon een beetje jammer.

Daarom ben ik ook zo trots op deze twee: Paul en Ovide (Ovide is maar een 'tijdelijke' naam. We vonden niks anders, dus alle suggesties zijn zeker welkom!) Zelf gemaakt met de hulp van vriendin L. Iets uniek om aan onze unieke tweeling te geven.



En daarom ben ik ook zo megatrots op onze doopsuiker. Geen potjes of prefab doosjes van bij de AVA, geen op een internetsite bestelde 'originele' doopsuiker-pardon-koekjes/zeepjes/speeltjes. Nee, helemaal zelf bedacht wat ik wou hebben (ok, het zijn geen zelfgemaakte zakjes geworden, want met m'n buik kan ik niet meer lang genoeg aan tafel zitten knippen en naaien), dat gaan zoeken en er een kleine persoonlijke touch aan gegeven. Ik ga jullie verder nog wat in spanning houden, maar wat al af is, is wel echt tof al zeg ik het zelf.

En met de geboortekaartjes gaat het dezelfde goeie kant op. (Het zoeken van een leuk tekstje om erop te zetten, waarbij Allerliefste wat vrolijke ska-muziek opzette kwestie van wat inspiratie op te doen, lokte zoveel gestamp uit in m'n buik dat ik vrees dat er minstens ééntje zich toch nog heeft gedraaid ookal was dat volgens m'n gyn quasi onmogelijk... En Allerliefste maar trots wezen dat zíjn muziek zoveel reactie uitlokte. Dat belooft...)

Het feestje dat ik gemist heb bij de aankondiging zal dubbel en dik ingehaald worden bij de geboorte en erna.
Ik doe dit op Mijn Manier. En met een al even gelijkwaardige en gezonde dosis eigenzinnigheid van Allerliefste erbij belooft dat een mooie toekomst.

zaterdag 1 oktober 2011

Doe normaal (over borstvoeding)

Toevallig stootte ik op dit opiniestukje (zie link hieronder). Het trok m'n aandacht want ik ben zo'n twijfelaar. Ik weet niet of ik wel borstvoeding kan of ga willen geven. Punt één: ik kon het me tot voor kort niet echt voorstellen dat ik een kindje aan de borst zou hebben hangen en ik wist niet hoe ik me bij dat idee moest voelen. (Of liever: ik heb daar lang gewoon niet bij stil gestaan. Zwanger raken op zich was al een hele klus dat ik zelfs niet verder vooruit wou kijken. Lang heb ik zoiets gehad van: 'we zien wel hoe 't komt en loopt'.) Op dit punt begin ik stilaan wel bij te draaien hoe verder m'n zwangerschap vordert. Punt twee: 't is een tweeling, he. Hoe doe je dat met twee kindjes? Mijn zus bijv. wisselde halverwege een voeding telkens van borst als ze haar kindje voedde, zodat 't kindje aan de twee borsten had gehangen bij iedere voeding. Moet ik dan kindje 1 aan de linkerborst hangen en daarna (of tegelijkertijd) kindje 2 aan de rechterborst, tot ze alletwee voldaan zijn en m'n borsten 'leeg'? Of is het geen slecht idee om ze tussendoor eens om te wisselen, zeker als je ze na elkaar voedt (kwestie dat je borst die 't langste moet wachten niet barst in tussentijd)? Wat voor een borstendans krijg je dan, zeg?

En zelfs de literatuur helpt me amper een stap verder (zie ook enkele posts geleden). Het enige wat je overal hoort en leest, is inderdaad: 'borstvoeding is het beste!' Maar daarom niet het gemakkelijkste. En waar ik hoopte op wat steun te vinden in dit stukje dankzij die titel, voel me nu alweer schuldig als ik zelfs maar flessenvoeding overweeg... ('Dat borstvoeding geen voordelen heeft, maar melkpoeder risico's?' slik...)

En het is nog verder zoeken naar info en getuigenissen over combinatiemogelijkheden (ook in dit stukje: 0,0 info daarover). Het lijkt me namelijk wel handig en fijn om telkens maar één kindje de borst te geven en de ander een flesje 'poedermelk'. Zo kan a) de papa ook helpen met 't voeden en b) heb ik tenminste m'n aandacht en tijd helemaal vrij voor 't kindje aan de borst en c) heb ik ook nog af en toe een moment dat m'n blouse weer dicht kan. Maar doordat ik er zo weinig over vind, lijkt het wel of dit één of ander duister geheim betreft en vooral niet mag verspreid worden dat er vrouwen zijn die combineren (zowel bij één- als meerlingen en van in het begin, niet om af te bouwen, that is). Dan maar een oproepje lanceren op een forum (en hier uiteraard: alle tips zijn welkom!)

Het komt toch telkens neer op het vinden van je eigen weg, he. Die weg waar jij en je kindje(s) je goed bij voel(t)(en) en die voor alle betrokken partijen werkt. Compromissen sluiten. Ha, gelukkig hebben we daar wel kaas van gegeten in België. Ik weet één ding: ik hoef echt geen overenthousiaste vrijwilligster aan m'n kraambed te hebben die een rondedansje afsteekt voor godin De Borst. Met de beide voeten op de grond met een gefundeerde uitleg en motivatie mag ook, dank u. Het is niet omdat ik m'n kindjes graag betuttel, dat u mij moet betuttelen.

Doe normaal over borstvoeding - De Gedachte - De Morgen

woensdag 28 september 2011

De metamorfose van de schoonmoeder - deel 2

Korte tijd later belde ze me op m'n gsm en stond erop zo snel mogelijk eens langs te mogen komen. Na enig aandringen van haar kant nodigde ik haar twee dagen later uit. Vier dagen later stond ze voor de deur. (Ze was de eerste afspraak vergeten en dus hadden we een nieuwe afspraak moeten maken.)

Wat was er nu zo dringend geweest? Ze had nog iets bewaard voor mij: haar steunkousen. Die kon ik zeker gebruiken en die dingen zijn zo duur. Agh, jakkes!! Alsof ik ooit steunkousen van een ander zou kunnen aandoen. Gelukkig draag ik er al van in het begin van m'n zwangerschap, heb er drie paar (op maat) van in huis en heb er dus écht géén nodig. Vriendelijk, doch uiterst kordaat wuifde ik dat 'cadeautje' weg. (voetnootje: dit is haar hyperzuinige kant. Zo is ze. Ze komt soms met de gekste dingen af. Ja, 't is nooit saai als we haar eens zien, da's zeker...)

En toen beging ik een Flater van Jewelste. Onze geboortelijst was net af en m'n moeder had er al de twee bedjes van gekocht zodat die op voorhand konden geleverd worden. Mijn flater? Mijn te groot hart dat zich plots moest manifesteren: ik gaf m'n schoonmoeder de gegevens van onze lijst zodat zij als tweede oma ook 'eerste keuze' had als ze een cadeautje wou kopen. Ze was er blij mee, dus ik ook. En ik dacht er niet verder bij na. En zo zette De Metamorfose zich genadeloos door om in een mum van tijd schrikwekkende proporties aan te nemen...

Enkele dagen later wou ik nog een paar kleine wijzigingen aanbrengen aan m'n lijst en opende die via internet. Mijn lijst was ineens maar half zo lang meer. Wat was dit? Ik moest even zoeken naar het overzichtje van wat al gekocht was. Tot m'n grote ontzetting was m'n schoonmoeder werkelijk 'total loss' gegaan in de winkel. Ze was zich compleet te buiten gegaan in een orgie-aankoop van zowat alle kleine spulletjes en kleertjes op de lijst. Het totaal bedrag van haar aankoop kwam neer op zowat 300 euro. Het duurste item dat ze kocht had was 30 euro. Het leek wel of ze was helemaal kopje onder gegaan in al die schattige dingetjes zonder ook maar erg te hebben in het totaalbedrag dat aantikte...
In paniek belde ik Allerliefste op z'n werk. Hoe moest ze dit betalen met haar pensioentje? Of liever: hoe hàd ze dit betaald? En onze, met zoveel moeite samengestelde lijst was geplunderd...

Allerliefste belde z'n moeder diezelfde middag op. Hun gesprek duurde geen minuut: hij botste op een muur van waanzinnige trots over dat ze zoveel cadeautjes had gekocht en een koppig omzeilen van alle vragen naar de herkomst van 't geld.
Ik belde dan maar naar m'n schoonzussen om hen helemaal ongerust de situatie uit te leggen en te vragen wat we moesten doen. Ze wisten van niks en konden me gerust stellen. Ze zou wel gespaard hebben. Geen nood. En ze wensten me veel plezier met alle cadeautjes die ze me van harte gunden.

Daarmee ging de storm weer stilletjes liggen.

Haha, dat had je gedacht natuurlijk. Vandaag werd ik wéér op m'n gsm gebeld door m'n schoonmoeder. Ze klonk als een halve junk die net een shot gehad heeft. Helemaal aan het nagenieten, compleet met trillende stem van de roes vroeg ze me gretig wanneer ze mocht langskomen: vandaag? Morgen? Het was duidelijk dat ze op hete kolen zat zoals ze zo mooi kunnen zeggen. Ik vroeg haar wat er was en toen kwam het eruit: ze had nog een nieuw 'pakje spulletjes' voor ons. Ik vroeg voorzichtig wat voor spulletjes. Ja hoor: nóg spulletjes die ze gekocht had voor ons, babykleertjes. Dit is echt een koopwoede die ik zelden of nooit gezien heb, zelfs niet bij de meest koopverslaafde vriendinnen van me.

'Maar dat hoefde toch niet? Je hebt al zoveel van onze lijst gekocht!' Ik kon de woorden niet tegen houden. Ze floepten eruit en ik werd er meteen voor gestraft: als een echte heroïneverslaafde begon ze tegen te sputteren en alle mogelijke excuses op te diepen die haar uitspattingen enigszins konden vergoeilijken. Sprakeloos zat ik ernaar te luisteren. Het brak m'n hart. Echt waar.

Ik kan nu alleen maar hopen dat de Metamorfose stilaan uitgewerkt is (en haar spaargeld op) en dat ze terugkeert naar de afstandelijke, nuchtere en hyperzuinige vrouw die haar steunkousen bewaart omdat die zo duur zijn, die vergeet wanneer we ook al weer afgesproken hadden en gelukkig is als ze ons 3 keer op een jaar ziet. Deze nieuwe schoonmoeder, die met de krankzinnige koopwoede en inhalig uitkijkend naar elk nieuw bezoekje om met gigantische ogen naar m'n buik te zitten staren, die schoonmoeder maakt me werkelijk bang...

Ik belde Allerliefste. Het werd stil aan de telefoon toen ik vertelde dat we nog eens naar zijn moeder moeten.

dinsdag 27 september 2011

De metamorfose van de schoonmoeder - deel 1

Ik weet niet of ik hier al veel geschreven heb over mijn schoonmoeder. Ik dacht van niet. Daar was ook niet veel reden toe. Mijn schoonmoeder en ik zullen nooit de dikste vriendinnen zijn, maar last hebben we ook niet van elkaar. Er is voldoende wederzijdse hoffelijkheid zodat ieder tevreden is met de zeer afstandelijke band die we al jaren onderhouden. We gaan nooit eten bij elkaar. We gaan amper op de koffie. Allerliefste en ik zullen ze ook niet vlug uitnodigen bij ons om een stukje taart te komen eten, zelfs niet voor een verjaardag. Maar als we elkaar zien, dan is het wel van 'oh, hoe leuk om je nog eens te zien blabla'.

Dat is niet zozeer mijn keuze, maar vooral die van Allerliefste die het helemaal niet erg vindt om zijn moeder zo weinig mogelijk te zien. Waarom dat is, is een lang verhaal dat ik hier niet ga vertellen omwille van Allerliefste. Het is per slot van rekening zijn moeder. M'n schoonmoeder is al jaaaren met pensioen en was tot voor kort veel te druk in de weer met haar vrijwilligerswerk, kwaaltjes en op alle mogelijke manieren het maximum halen uit haar krappe pensioentje om haar regelmatig te horen.

Als ik had verwacht dat ons Grote Nieuws over de tweeling een aardverschuiving zou teweegbrengen in mijn schoonmoeder dan kwam ik mooi bedrogen uit. Er kon geen traantje af. Zelfs geen schijntraantje dat zo mooi kan weggepinkt worden. Niets. Nul. Noppes. Geen emoties. Gewoon een lach en een 'voor wanneer is 't?' die elke keer opnieuw herhaald wordt. Dat ze wel degelijk blij en trots is, dat moest ik tot nu toe afleiden aan subtiele kleine veranderingen of opmerkingen. Zo hoorde ik ze op de trouw van Allerliefste zijn broer enkele maanden geleden tegen een paar verre verwanten 'ja, een twééling, he' zeggen. Oh, ze was over ons bezig.

En toen kwam plots De Metamorfose. Het begon met een paar spulletjes van Allerliefste die ze ons wou geven. Ze was op zolder gedoken om daar een zak vol babykleertjes van Allerliefste op te diepen van onder het vuil en stof. Allerliefste en ik trokken enkele wenkbrauwen op toen we dit hoorden omdat we niet hadden verwacht dat ze spulletjes van hem zou bewaard hebben. Hun band is niet erg warm en hecht te noemen. Dit was dus wel degelijk een Verrassing met hoofdletter 'V'.

Met een glimlach (en zeer bang hartje) ging ik alles ophalen, stopte wat spulletjes die er nog mee door konden in de was, legde die kleertjes klaar in de kast en vertelde haar dit. Zij gelukkig. Allerliefste behoorlijk neutraal tevreden en ik blij met mijn diplomatische oplossing en met de javel die ik tegen m'n gewoonte in eens kwistig bij dat wasje had gegoten.

Maar hier zou 't niet eindigen...

zondag 25 september 2011

31-30

Het was zover. Na jaren hopen en wensen elke keer ik kaarsjes mocht uitblazen -“volgend jaar doe ik dit zwanger of met een kindje in de wieg”- heb ik mijn verjaardag eens zwanger mogen vieren. 31 jaar en 30 weken zwanger.

Eigenlijk werd die niet echt gevierd want ik kan momenteel niet echt meer vieren. 't Is te zeggen, als het thema van het feestje 'aangespoelde walvis' is en iedereen een eigen zetel heeft om in te liggen, dan ben ik queen-of-the-show, maar voor alle andere feestjes moet ik toch passen. Daarom hebben we maar gedaan wat net nog wel kon (en dringend moest voor ik niet meer kan): suikerbonen gaan kiezen. Ook een fijn verjaardagscadeau natuurlijk. En er zal wel eens een groter feestje volgen wanneer de tweeling er is en ik weer alles mag eten, want eerlijk: wat is nu een verjaardagsfeest zonder chocoladetaarten (liefst die met een laag chocolademousse in, he)?

woensdag 21 september 2011

De 5 'domste' manieren om je zwangerschap aan te kondigen

Dit zou verplichte lectuur moeten zijn voor iedereen die eraan denkt aan kinderen te beginnen en zeker die die met de zonet beplaste en positieve test de badkamer uithollen en niet snappen waarom ze beter nog enkele weken zwijgen erover:

De 5 'domste' manieren om je zwangerschap aan te kondigen

Jullie ook al domme of zwaar ongepaste zwangerschapsaankondigingen gekregen?

dinsdag 20 september 2011

How to impress your gynae

Je waggelt binnen met een buik van 29w (vergelijkbaar met een buik van 37w bij een vrouw die zwanger is van 1 kindje volgens eigenste gynae...).

Je hebt geen bijzondere klachten, buiten de gewone kwaaltjes die je er met de glimlach probeert bij te nemen. (Ok, als ik weereens lig te creperen van de constipatie, wakker lig omdat ik geen comfortabele houding vind/dorst of honger heb/gedroomd heb of m'n ribben in vloeibaar zuur zijn veranderd na te lang in dezelfde houding te hebben gezeten, dan is die glimlach wat verder te zoeken...)

Je laatste echo toonde twee kindjes die braaf met de hoofdjes naar beneden liggen en flink gegroeid zijn.

En je krijgt die glimlach niet van je gezicht ondanks een verschrikkelijke vermoeidheid omdat je door de afspraak bij de dokter geen middagdutje hebt kunnen doen. Je bent gewoon zo trots, he, op die twee.

Dan is het vreselijk leuk om van je dokter meermaals te horen dat je het heel goed doet.

Ha, m'n dokter was gisteren zo onder de indruk dat ze me de vrijgeleide heeft gegeven om m'n zwangerschap uit te dragen tot maar liefst 38w (waar ze eerder nog sprak van een reële kans op een keizersnee op 34w). En ja, als 't zo blijft (als de kleinste niet alsnog een koprol maakt en zich weer met z'n/haar kont naar beneden draait) dan gaan we voor een bevalling puur natuur.

Yes we can!

maandag 19 september 2011

De wondere wereld van zwangerschapsliteratuur en informatiegeilheid

Kluun noemt het 'informatiegeilheid' wanneer zijn zwangere vrouw plots alles begint te verslinden wat er maar over zwangerschappen wordt gepubliceerd. Ik pleit schuldig. Ik weet niet goed wanneer het begonnen is, maar ik heb zelfs 'Help, ik heb mijn vrouw zwanger gemaakt!' van diezelfde Kluun online besteld voor Allerliefste (dag erna aan huis geleverd). Enfin, zogezegd 'voor hem', want ik heb het eerst gelezen. Meer nog: in één ruk verslonden. (Ok, sommige grapjes waren iets minder als je uit behandelingen komt, maar ja, even overslaan en verder lezen.)

Het was een welkome afwisseling na 't laatste boek dat ik gelezen had over 't zelfde onderwerp: 'Valse verwachting' van Naomi Wolf, een cadeautje van m'n zus 'voor als ik goesting had'. M'n zus had er niet veel aan gevonden en ze wou het vooral niet terughebben. Van een referentie gesproken.
Het was een bij momenten waarlijk afgrijselijk relaas over haar zwangerschap, bevalling en moederschap en ik zal jullie maar de goorste details besparen, maar één ding weet ik nu wel: als een keizersnee niet nodig is, dan zak ik op m'n blote knieën om wie-daarboven-me-ook-zou-horen te bedanken. En als m'n gynae niet Knipverslaafd is nog een tweede keer. Liever een scheurtje dan De Knip. Echt waar... (M'n zus haar ogen werden zo groot als schotelantenne's toen ik haar dat zei. 'Ik ben 3 keer geknipt geweest en heb er nooit last van gehad, zeh'. Volgens Naomi Wolf haar boekje heeft m'n zus ontzettend veel geluk gehad.)

Heb ik ook gekocht en gelezen: 'Borst, fles of allebei?' van Annemarie van Dijk en uitgegeven door – ja, ik weet het – Ouders van nu. Ik weet het nog steeds niet... 'Een tweeling voeden' stond op de bijna voorlaatste bladzijde, onder 'Bijzondere Gevallen' en kwam neer op dit: 'borstvoeding geven aan een tweeling kan. Geef borstvoeding' (1 alinea). De borstvoedingsmaffia is zelfs in zo'n boekje doorgedrongen. Wat had ik ook anders gedacht? Het luik 'flessenvoeding' begon wel veelbelovend met 'je bent geen minder goede moeder als je voor de fles kiest', maar het hoofdstukje telt precies 5 bladzijden. De rest van het boekje (de overige 110 pagina's) gaat over de wondere wereld van moedermelk en de unieke binding met je kind aan je borst... Voel je dus zeker vooral niet schuldig als je de fles zou kiezen...

En verder heb ik nog een hele stapel boeken van de bibliotheek geleend en verslonden de voorbije maanden. Teveel om op te sommen, maar de beste was 'Het grote tweelingenboek' van ik-weet-niet-meer-wie... De les die daarvan is blijven hangen: een tweeling van 0 tot zoveel maanden moet continu gevoed en verschoond worden. Zet maar een kruisje over die nachtrust... Het eerste jaar is Hel. Een anderhalf jaar tot 2 jaar oude tweeling zijn hooligans met als enige hobby: het kot afbreken. Je tweeling zal overal ongelooflijk populair zijn, jijzelf zal onzichtbaar worden en niemand zal op je tweeling willen passen... ('dat durf ik niet, hoor!')

Waarom doe ik dat toch? Waarom stop ik m'n kop toch vol met al die rommel? Waarom kan ik er precies niet mee stoppen?
Ik heb deze nacht gedroomd dat de tweeling er was en moest gevoed worden. Dat ik met m'n slaperige kop moest opstaan en diegene die aan het wenen was aan de borst moest leggen terwijl Allerliefste naast me onverstoord verder sliep, net als de tweede helft van de tweeling. En toen ik gedaan had met de eerste, lag de tweede nog steeds te slapen en wist ik: als ik die nu wakker maak, gaat die toch niet drinken, en als ik terug in m'n bed kruip dan gaat die me binnen 't half uur wakker wenen en dan ga ik nog eens zoveel minder slaap hebben, want de eerste moet over twee-drie uur wéér gevoed worden. En terwijl ik met dat dilemma zat te worstelen ging de radiowekker af... Laat ons zeggen dat ik even nodig had om te bekomen en op te staan...

Misschien is het tijd om te stoppen met die boeken te lezen zodat ik hopelijk nog wat kan genieten van m'n nachtrust de komende weken. Ik vrees dat ik het hard ga nodig hebben.

dinsdag 6 september 2011

En voor je het weet...

'En voor je het weet zijn ze achttien en het huis uit.' Deze woorden komen van Allerliefste. We staan voor een overladen rek met pyjamaatjes en andere babykleertjes, maten en soorten kriskras dooreen, een poging te doen wat mooie en vooral nuttige exemplaren uit het kluwen te vissen om in het winkelkarretje te gooien dat onze geboortelijst belichaamt. Het is zijn manier om deze chaos te relativeren, denk ik. De letterlijke chaos voor ons, en de chaos die nog komen zal...
'Achttien? Oh help...' Hopelijk duurt het toch iets langer dan het gezegde, want plots realiseer ik me weereens keihard dat dit wel eens de enige keer zou kunnen zijn dat we een geboortelijst moeten samenstellen. Slik...

Het samenstellen van de geboortelijst is een echt struikelblok aan het worden. Het loopt helemaal niet zoals ik gehoopt had. Ik ben met m'n zus eens meegeweest toen ze haar lijst samenstelde voor nummer twee en ik weet dat ik toen helemaal verrukt was door al die Oerschattige Spulletjes. Toen had ik wel een hele kar kunnen vullen voor mezelf. Ik moet er niet echt bij vermelden dat wij toen nog aan de Pil waren. In de Tijd Dat Ik Nog Babywinkels Kon Binnenwandelen... Jaaaaren geleden...

Het lijkt wel of in de voorbije jaren al die leuke spulletjes verdwenen zijn en plaats gemaakt hebben voor lelijke of commerciële onzin: keukenrobotjes voor papjes (wat is er mis met een gewone staafmixer?), melkmixertjes ('nadien nog herbruikbaar als melkopschuimer'), potjes in alle mogelijk vormen en kleuren (heb zelfs ruimteschipjes gezien, hoe kunnen die kindjes nog aandacht hebben voor hun eten?), designbadjes, emmer-badjes (ok, ze noemen het anders, maar 't blijft er zielig uitzien. Geen idee waar 't goed voor is), hangmat-matrasjes, aromaverspreiders (zou de baby ontspannen... yeah right... tot de tandjes doorkomen), flesjes, lepeltjes en vorkjes die niet om kunnen vallen, autostoeltjes met een alarm op de gordeltjes (oh wat een pret moet dat zijn als je dat openkrijgt en mama telkens de auto aan de kant moet zetten! Lachen!!), etc etc etc. De lijst is eindeloos. De meeste catalogussen doen me met verstomming slaan. Ik ben precies telkens op zoek naar de meest normale exemplaren onder de dingen die ik nodig heb. Nee, een reisbedje moet geen rits hebben langs de zijkant. Die kindjes moeten daar net ín blijven zitten. Nee, niet elk lakentje moet een hondje/beertje/leeuwtje/bijtje erop hebben staan. Nee, ik moet geen borsteltje/thermometertje/nagelknippertje hebben met Winnie The Pooh op.

En dan dat idee: dat dit weleens de enige keer zou kunnen zijn. Moet ik hier dan niet van genieten? De moed zinkt me eerlijk gezegd in de schoenen. Ons winkelkarretje bleef gisteren zielig leeg met een schrale buit van wat basis kledingstukjes en wat spulletjes en speelgoed dat niet in de catalogus stond. De rest zal ik wel toevoegen via internet. Of ook niet. Ik geloof ineens keihard in een pamperrekening.

En wil je het beste weten? Je kan tegenwoordig al je lijst leggen als je ... één maand ver bent! Joepie, dan kan je nog acht maanden 'genieten' van 't kiezen, en opnieuw kiezen, en schrappen, en wijzigen, en dan maar hopen dat er niks misloopt, anders moeten die winkelbediendes toch eigenhandig je kop eraf komen draaien?

woensdag 31 augustus 2011

Het ziekenfonds van 'u het leven, wij de zorgen!'

Het is mijn weekje niet. Mijn cadeautjes van de week: een megagrote koortsblaas op m'n lip en een etterbrief van het ziekenfonds. Die ze persé aangetekend moesten versturen (de etterbrief, niet de koortsblaas al blijft het wel ironie dat ik beide op dezelfde dag mocht ontvangen), dus moest ik eerst helemaal naar de post waggelen, in het gezelschap van m'n blinkende koortsblaas, om daar een brief in handen te krijgen waarin vrolijk wordt meegedeeld dat m'n arbeidsongeschiktheid werd afgekeurd en ik vooralsnog niet op een uitkering moet rekenen. Hè?

(Het is me trouwens een raadsel waarom de postbode me die brief niet gewoon overhandigd heeft. Ik was thuis toen die is langsgekomen; heb helemaal geen bel gehoord en onze bel is echt luid genoeg om me uit de diepste winterslaap te halen... Maar dit terzijde...)

Ik moet dus thuisblijven om te rusten, maar kan me wel naar de post slepen, dan naar de mutualiteit bellen voor meer uitleg (een heel frustrerend telefoontje, helemaal niet goed voor m'n bloeddruk), dan weer naar 't ziekenhuis hollen om daar extra documenten te laten invullen door m'n dokter. En dan moeten die weer naar de mutualiteit. Zo snel mogelijk uiteraard.

Heerlijk uitrusten is dat...

En oh ja, de topper: ik moet me beschikbaar houden voor een bezoekje van een controlearts. Laten we lachen?

Ik dacht dat een IVF behandeling een stap in administratieparadijs was, maar dit is zomogelijk nog erger. Of heb ik hier te maken met een wraakactie van een controlearts die vindt dat ik hen al genoeg geld gekost heb? Dringen de Amerikaanse toestanden nu ook hier door? Memo to myself: na de bevalling veranderen van ziekenfonds.

vrijdag 26 augustus 2011

Een nieuwe mijlpaal en het dijkgevoel

De laatste nieuwsbrief van Kind&Gezin in m'n mails gevonden. Week 26 al en deze week komt met groot nieuws: we hebben de kaap gerond van het levensvatbare. Moesten ze nu komen, dan zouden ze 't kunnen halen. Met een beetje chance natuurlijk.

Het is wel een opluchting om te weten, maar ze mogen toch nog wat blijven zitten. Ik wil ze voorlopig nog niet kwijt ookal voel ik me steeds meer als een zee-olifant. Me omrollen in bed gaat tegenwoordig gepaard met veel tussenstapjes en geschuif en gepuf. Als ik uit de zetel wil opstaan, moet ik eerst helemaal naar de rand schuifelen en met een beetje houvast aan een muur of andere zetel kan ik mezelf overeind hijsen. De grond is nu wel heel erg ver. Ik kan wel nog steeds iets oprapen, maar eerlijk, als 't niet moet dan mag 't blijven liggen tot Allerliefste passeert. Ik kan niet meer achterom kijken of me half omdraaien. Een goeie oefening met de auto moet ik zeggen: manouvreren uitsluitend op de spiegels. En als ik ergens naartoe moet, dan krijgt m'n gezelschap een instant 'dijkgevoel': ik slenter zo traag dat het lijkt of we zijn aan het paraderen op de dijk aan zee in een hittegolf. Toch handig, lach ik dan maar, een gratis vakantiegevoel.

Om dat gevoel zelf ook wat te krijgen, heb ik de voorbije dagen een echte thriller verslonden. Zo eentje die ik zeker meegenomen zou hebben op reis voor op het strand of naast het zwembad, met een frisse cocktail of fruitshake in de hand (afhankelijk van het uur van de dag).