donderdag 28 juli 2011

P-day...

De dag van de punctie. Om exact 8u30 stonden we bij de balie van Medische Genetica. Daar kon ik mooi een blik werpen op het lijstje dat klaarlag. Jawel, we stonden bovenaan. Met naast onze namen deze uiterst geruststellende vermelding: 'HIGH RISK' (in hoofdletters, jawel).

Fijn, moeten ze zoiets nu echt op zo'n lijstje zetten? Kunnen ze dat niet houden voor hun digitaal dossier? Zo'n flitsend rood kadertje met 'HIGH RISK' dat begint te flashen van zodra ze ons dossier openen vb. Dat we dan niet hoeven te zien, natuurlijk. Als ze zo slim zijn om hun pc-scherm weg te draaien...

Enfin, na een half uur nagelbijten werden we dan toch binnengelaten bij een dokter die weigerde in te gaan op de kansen dat er iets mis zou zijn bij eentje of beide. We kregen de hele uitleg over welke testen ze doen en hoe lang het duurt voor we de uitslag hebben enzo, maar verder niks. Door al hun ontwijkend gedoe had ik helemaal het gevoel naar de slachtbank te worden geleid. Dit kon echt niet goed zijn en opmerkingen als 'afwijkingen aan chromosoom ? en ? (ben alweer vergeten welke) hebben nog ergere gevolgen dan Down. Zeldzaam wel, maar we zien dat hier toch regelmatig' hielpen er ook niet aan, op z'n zachtst gezegd.

Dan ging het naar de echo waar we een half uur te laat toekwamen, dankzij de lange wachttijd bij Medische Genetica. Gelukkig was de gynae nog op ons aan het wachten en konden we vrij snel binnen.

'En, hebben jullie al beslist,' vroeg ze meteen. We haalden onze schouders op van 'mja, doe maar zeker? We willen het nu eigenlijk wel weten, maar sorry dat het enthousiasme er niet van afspat. Ik kijk hier niet naar uit en ik loop nog alle chromosomen te verteren waar iets mee zou kunnen zijn.'

'We zullen eerst een nieuwe uitgebreide echo doen en dan verder zien', was het antwoord. Dat vond ik een verdraaid uitstekend plan en dus vlogen we erin.

En de kleinste, hip hip hoera, bleek flink gegroeid. Hij/zij zit maar een beetje onder het gemiddelde, maar is wel volgens de algemene ontwikkeling op 18w zoals hij/zij zou moeten zijn. Blijkbaar is vooral de grootste vooruit op het gemiddelde. Die was volgens de echo al 19w en 50gr dikker dan z'n/haar broer/zus (310gr tegen 260gr).

Verder zagen ze er perfect uit. Prachtige profieltjes, handjes met echte vingertjes, beentjes met voetjes, hartjes met het juiste aantal kamertjes etc etc. Ze lagen elkaar stampen en duwtjes te geven. Dat vond ik behoorlijk vertederend en geweldig (goed zo, laat mama nog maar wat gerust).

De navelstreng van de kleinste, ja, dat was inderdaad SUA. Er kwam nog een andere dokter binnen (een professor?) die het ook eens bekeek en meteen beaamde. En bleek ook dat net die navelstreng wat langs de zijkant van de placenta zit. Dat, zo vond de dokter, zal echt wel de verklaring zijn voor de “groeiachterstand”. Toen ze aan het einde van de echo kwam had ze geen enkele bezorgdheid meer om aan Down of zo te denken. Ze leek verdorie zelfs meer opgelucht dan ik.

Dus had ik zoiets: dan gaat gij geen haar op m'n hoofd vinden dat nog een punctie wilt doen, ha!

En zo is het dan op het laatste moment afgeblazen. Wat een pak van m'n hart...
Op naar de volgende echo (over twee weken pas, niet over een week of tien dagen al. Nee, over twee volle weken. Ik moet hier de eerste persoon zijn die blij is dat er wat meer tijd tussen zit, tussen de echo's.)

dinsdag 26 juli 2011

Twijfels en verrassingen

Na de laatste echo kregen we een week bedenktijd. D-day, of liever P(unctie)-day is nu over exact twee dagen. Alle voorbereidingen zijn getroffen. Mijn ma gaat rijden, want ik moet na de punctie rusten en aangezien ik niet zeker was of ik wel nog zou mogen autorijden, heeft m'n ma voorgesteld om nog eens te rijden. Het was dat of een dollemansrit in een taxi naar huis en ik weet niet of jullie al ooit in Brussel in een taxi hebben gereden, maar je moet er echt een doodswens voor hebben voor je dat doet... De bende losgeslagen weganarchisten... Stuk voor stuk. En de ergsten die zetten onderweg ook nog een klassieke cd op voor ze je een whiplash bezorgen bij het op groen springen van het licht. De minder erge die rijden gewoon door het rood uiteraard en laten de whiplash achterwege... Maar soit, ik ben aan het afdwalen.

Over twee dagen is het dus zover: de punctie. Als het doorgaat, want we weten het nog steeds niet. We moeten een half uur voor de echo bij Medische Genetica langs. Zij zijn betrokken bij de onderzoeken en leggen alles uit. Toen de gynae dat vermeldde, barstte ik bijna in tranen uit. Medische Genetica. Die worden erbij gehaald als ze echt wel aan Down denken, of andere serieuze genetische afwijkingen. Toch?
Ik ben nog maar 30. Ik wil helemaal geen punctie om Down uit te sluiten. Dit hoort niet.

Maar de gynae was wel duidelijk: kijk, voor ons is er sprake van een combinatie van problemen: de kleinste heeft SUA én een groeiachterstand. Het is niet: de kleinste heeft SUA en daardoor een groeiachterstand... Om nog maar te zwijgen van minder vruchtwater dan gemiddeld. En m'n moederhart denkt dan meteen: 'en jullie willen daar dan ook nog eens wat van wegprikken!'

Allerliefste en ik hebben er al verschillende keren over gepraat. De ene keer is het: zolang we geen reden hebben om te vrezen dat er met béide kindjes iets aan de hand is en er eentje dus gezond is, zal ik toch nooit iets kunnen ondernemen in het geval dat het een hard verdict zou zijn voor de kleinste.

De andere keer is: maar wat als er met beide kindjes iets mis is? Of wat met de komende maanden? Moeten we nog maanden in onzekerheid leven? Misschien is het toch geen slechte zaak om het te weten en, in het slechtste geval, gewaarschuwd te zijn?

En zo zijn we stilletjes overgegaan van 'nee, we doen het niet' naar 'misschien toch maar wel'... Ik kijk er niet naar uit.

Daarom nu maar even m'n gedachten verzetten en ook een paar leuke kleine verrassingen van deze week vertellen:

ik heb 'iets' gevoeld. Dat werd tijd. 18w ver en eindelijk denken ze eraan om mama eens te laten weten dat er wel degelijk beweging in zit. Na één duwtje of worstelingetje waren ze blijkbaar al te moe en werd het weer stil waardoor ik me de rest van de middag zat af te vragen of ik het dan toch niet gedroomd had.

Allerliefste heeft me meegesleurd naar een gratis festivalletje waar veel kameraden waren en waar hij het niet laten kon om supertrots met mij te lopen pronken. Al zijn aanwezige kameraden en zelfs verre kennissen moesten en zouden m'n bolle buikje gezien hebben. Het is precies zoals ik had gehoopt en zelfs nog veel fijner, zo trots als hij is. Op de trouw van z'n broer, nu een weekje geleden, heeft hij zelfs meerdere slows met me gedanst (pas nadat hij ook daar eindelijk zeker was dat -jawel-, alle aanwezigen m'n buikje hadden gezien en jaja, een twééling!...). Allerliefste die NOOIT een slow wilt dansen! Ha, we hadden wel meerdere pogingen nodig. Bij de eerste nam hij me meteen stevig vast waarop ik: 'oef zeg, steek je buik eens niet zo uit!' (Allerliefste heeft, jawel, ook een echt buikje) Waarop hij speels verontwaardigd maar wel gemeend: 'ha, dat ben ik niet!' Oeps... Pas bij de derde slow vonden we hoe we elkaar konden vasthouden zonder dat ik het gevoel had dat m'n buik werd platgewalst.
Maar door zijn trots gepronk en vele knuffels, voelde ik me dan toch effe op die roze wolk belanden en dat was echt ongelooflijk fijn.

vrijdag 22 juli 2011

Kansberekenen voor gevorderden

Vergeet de scenario's van enkele posts geleden. We hebben een nieuwe echo gehad en ze konden nu met zekerheid vaststellen dat:

a) het met zekerheid niet het gevreesde 'twin-to-twin'-syndroom is dat ervoor zorgt dat de kleinste wat achterop hinkt en minder vruchtwater heeft.

b) de kleinste van de twee een soort misvorming heeft aan de navelstreng die ze 'SUA' ('single umbilical artery' of het hebben van slechts één enkele navelstrengarterie) noemen; er is maar één slagader in de navelstreng in plaats van twee. Dit is een veel voorkomend probleempje (bij 1 op 100 zwangerschappen) en in de meeste gevallen volstrekt onschuldig.

Het kan te maken hebben met hartproblemen bij de baby, of met minder goed werkende niertjes of zo bijv. Het kan ook dat het dit probleem is dat ervoor zorgt dat ons kleinste de kleinste is en met een groeiachterstand sukkelt van bij het begin. Dat kan. (Let op het plotse opduiken van de term 'groeiachterstand'. De kleinste is niet meer zomaar gewoon de kleinste, nee...)

En toen viel het woord: vruchtwaterpunctie. Want het valt niet uit te sluiten dat er meer aan de hand is. Down bijvoorbeeld. Een chromosonenprobleem. Dat kunnen ze nog niet uitsluiten. Al de rest hadden ze wel al uitgesloten: hart, darmen, nieren, etc lijken allemaal dik in orde te zijn. - Slik -

De kans op Down was na de nekplooimeting voor de grootste 1 op 9000 en voor de kleinste 1 op 7000. Toen ze me dat zeiden bij die meting vond ik het nog grappig dat er een verschil zat op m'n identieke tweeling.

Die kans is voor de kleinste plots spectaculair gestegen naar 2%.

Da's nog steeds niet zoveel, hoor ik jullie denken. Nee, inderdaad. Maar als je dan even in gedachten houdt dat ik maar 1 kans op 250 had op een identieke tweeling (0,4 %), en maar 1 kans op 100 dat één van die kindjes een onvolmaakte navelstreng zou groeien, dan plaats je die 2% wel even in een ander perspectief... (En da's dan nog zonder de duizelingwekkende stijging van 1 op 7000 ofte van 0,014% naar 2% gerekend, een stijging met factor 70...)

De kans dat er iets misloopt tijdens of door de punctie ('slechts' 0,5% volgens m'n gynae) is daarmee kleiner dan dat er iets mis is. En zo redeneerde mijn gynae: dat maakt het wel de overweging van de punctie waard.

By the way: de kans bestaat dat mijn identieke tweeling dan toch niet zo identiek is en er met eentje 'iets' aan de hand is. Die kans is zo extreem klein dat ik het cijfer ervan niet ken. Voor mijn gynae is die kans echter in die mate plausibel dat ze geen enkele redenering duldde zoals: 'jamaar, met de grootste is alles ok. Als ze dan toch identiek zijn, zal het met de kleinste ook wel niet zo'n vaart lopen zeker?' Daar had ze totaal geen oren naar. Het verschil moet toch frappant zijn...

En dat allemaal maakt me zeer droevig. En ongerust. En opstandig. En...

'Jah,' zuchtte mijn ma toen ik ze vertelde dat we een tweeling verwachten, 'bij jou moet het toch altijd speciaal zijn, he'. Dit keer zou ik het graag heel normaal hebben. Heel graag zelfs.

Mijn ma vroeg nu wat de opties eigenlijk zijn als er inderdaad met de kleinste iets grondigs mis is. Wat zijn de opties? Ze delen een vruchtzak en placenta... go figure... Hier wil ik gewoon echt niet aan denken.

We moeten nu nadenken of we wel of geen punctie willen. Over een week is het al dan niet zover.

vrijdag 15 juli 2011

Aaaaaaaargh

Ik ga iets doen dat ik hier nog nooit gedaan heb: ik ga een stukje schrijven en meteen posten. Maar dit moet van m'n hart en wel nù.

Ik vraag MET AANDRANG dat de paar vriendinnen van mij die hier meelezen hier ABSOLUUT hun mond over houden, want dit gaat over een nicht van mij die jullie mogelijk ook kennen. Dus aub, ik vertrouw op jullie.

Wat is er gebeurd? Wel, het is vrijdagavond, ik ben alleen thuis (Allerliefste is naar een festival) en dus nodigde mijn moeder mij uit om te komen eten. Altijd heel welkom want ik heb amper fut om naar de tv te kijken, laat staan om voor mezelf te koken, zeker als ik thuiskom van 't werk...

En bon, alles was gezellig. Ik plof meteen neer in de zetel, languit, en kijk wat tv en babbel wat met m'n pa over koetjes en kalfjes. Lekker fijn. Komt even later mijn moeder thuis die na de gewone hoe-gaat-het-ermee en hoe-was-het-op-het-werk en nog zo wat van die algemeenheden dit zegt:
'Zeg, heb je het al gehoord over nicht X?'
'Euh ja, die gaat trouwen. So?'
'Nee, niet dat.' Ok. Say no more. Ik snap het al. Uiterst, en ik bedoel uiterst gelaten, mat, vlak, zeg ik: 'ze is zwanger'.

Hint Hint. Ik bid hier in stilte dat ik het fout heb of hou er alsjeblief gewoon verder je mond over. Maar nee hoor, zoveel geluk mag ik niet hebben. Ze is inderdaad zwanger. En da's niet alles: ze is – let wel – 6 WEKEN zwanger en het gaat de familie al rond! En misschien erger nog: mijn ma ratelt er maar over door.
Uiteraard geef ik daar een niet zo lieve opmerking over, waarop mijn ma gewoon eraan toevoegt dat ze op dezelfde dag als ik zal moeten thuisblijven! Bijna alsof ze wilt zeggen: wat een grappig toeval, he? (Over wanneer ik thuis zal moeten blijven, schrijf ik later nog wel)
Gelukkig voor haar wilt ze eigenlijk verklaren waarom ze het zo vroeg al verteld heeft: ze werkt met kinderen en moet dus al snel thuisblijven en dus had ze het dan maar al gezegd aan haar moeder die haar naam nog eens waar gemaakt heeft als Tante Tamtam. Waarschijnlijk weten ze het al tot in Timboektoe intussen.

En nu? Wat is hier zo bijzonders aan? Ik ben, maar echt, WAANZINNIG jaloers. Ik heb altijd gezegd dat ik absoluut díe nicht voor wou zijn. Ze is maar een dik jaar jonger dan mij en sinds mensenheugnis speelt er al een rivaliteit tussen ons over... Alles. Waarom? Geen idee. Ik had gewoon altijd het gevoel dat zij jaloers was op mij en kon me nooit aan de indruk onttrekken dat ze zich met mij vergeleek, en als reactie haar neus de hoogte in stak van ik-ben-toch-cooler-beter-mooier-etc waarna ik dan weer zoiets kreeg van 'ha, nee, he, zo niet.' En zo is dat begonnen en nooit meer echt voorbij gegaan.

Stom natuurlijk, maar zo moeilijk om te doorbreken. En dat was dus m'n grootste vrees: ik wou haar wel voorblijven in de Dingen. Zo is het altijd geweest (op de trouwaankondiging na, maar die mocht ze hebben).

En dan vindt mijn ma dat ik niet zo jaloers moet zijn.
Wablieft? Mijn nicht is nog geen jaar samen met haar lief!
Maar nee, het toetje moet nog komen: tot overmaat van ramp vond mijn bloedeigen moeder het nodig om me te proberen duidelijk te maken dat ze het eigenlijk nog niet zo gepland had. Ze ging blijkbaar naar de gynaecoloog om haar spiraaltje weg te laten halen en wou het eerst nog wat tijd geven en...

EXCUSEER???

Moet dit mij troosten?!?

Ik heb zin om hier een potje bijeen te schreien, daar hebben jullie geen gedacht van. Of misschien wel. Zeg me aub dat het helemaal niet erg is dat ik hier rond en zwanger zit, en STIKJALOERS ben op m'n nicht die enkel ging trouwen volgend jaar. Die niet vier-vijf maanden na mij ook een kind ter wereld ging zetten.

En terwijl zij binnenkort thuis zal zijn en nog 8 maanden vrolijk zal kunnen rondhuppelen, zal ik binnenkort teveel walvis-achtige proporties hebben aangenomen om ook nog maar iets te ondernemen en in plaats van dat de mensen naar mijn buik kijken van 'oh, die is zwanger' de blikken moeten slikken van 'oh jeetje... zij liever dan ik, wat een Immense Buik' en tegen de tijd dat ik moet bevallen zowat vergroeid zijn met de zetel terwijl zij nog steeds facebook zal overladen met kirrende berichtjes over dat groeiende wondertje in haar. (Facebook is bij deze een No Go Aera. Ik wil er nu echt niks over lezen.)

Waarop mijn moeder verontwaardigd: 'en ze was nog wel zo blij voor jou'.
Ongetwijfeld ja. Ik was ook in de wolken voor haar met haar huwelijksaankondiging. Maar dat was daarom nog geen vrijgeleide voor dit...

Mensenlief, het is wel duidelijk: het is niet omdat ik zwanger ben dat die hele MMM-rotzooi zomaar vergeten is. Ik heb dan misschien 'maar' twee jaar moeten proberen, nooit miskramen gehad en slechts twee IVF pogingen nodig gehad (en een operatie, en 4 maanden menopauze,...) om hier te geraken, maar hej, vorig jaar zat ik nog bij mijn ma te huilen dat ik in plaats van dat maandelijkse Niks bijna nog liever een miskraam zou hebben omdat ik dan tenminste wist dat er Iets mogelijk was. Dat ik toch nog ergers normaal was. En dat ben ik ook nog niet vergeten.
En dit nieuws snijdt echt ontzettend diep. En plots hebben de mensen geen begrip meer.

woensdag 13 juli 2011

Het zal je zuur opbreken

Met die woorden begon de nieuwsbrief van Kind&Gezin deze week. De nieuwsbrief van 16w. Oh, da's goed nieuws. Dat gaf meteen goesting om de rest van die nieuwsbrief ook te lezen. Waarom heb ik me ookal weer opgegeven voor het ontvangen van die wekelijkse nieuwsbrieven over je zwangerschap?

Week 12 stond er dit: 'het is nu de tijd voor je eerste echo. Probeer dit bijzondere moment samen met je partner te beleven.'
De 'Het Gezin is de Hoeksteen van de Maatschappij'-en-andere-onzin-waarden stromen ervan af als dikke stroop. Wat met alleenstaande zwangere vrouwen? Wat met zwangere vrouwen die ter plekke gedumpt werden door vriend-die-nog-niet-klaar-is-om-vader-te-worden? Wat met zwangere vrouwen wier vriend zonet tragisch verongelukt is? Wat met al die koppels waarvan manlief gewoon net effe geen verlof kon regelen? Wat met mannen die gewoon niks hebben aan zo'n echo-beelden? Waarom zo betutteld verdorie?

Allerliefste kon er bij de 12-weken echo niet bij zijn. Ok, hij was wel aanwezig bij de vorige drie, maar besloot toen dat hij er eigenlijk niet zoveel aan heeft. Niet dat hij onze kindjes niet graag ziet, een onduidelijk echobeeld verandert gewoon niets aan de dingen voor hem. En hij kan er niet altijd bij zijn want, hej, hij krijgt geen doktersbriefjes om even mee te kunnen komen overdag, he? En we moeten nogal vaak naar de echo...

Maar dan lees je dus dat in die nieuwsbrief en voel je je meteen schuldig.

En in de andere nieuwsbrieven stonden steevast dingen die ik niet herkende ('deze week kan er een donkere streep naar je navel zichtbaar worden' Noppe. Niets te zien. Ben ik wel normaal?) of waardoor ik me meteen schuldig voelde ('let op met vitamine A, dat soms misvormingen kan veroorzaken. Vitamine A zit o.a. in eieren', terwijl ik net een broodje met omelet in m'n mond stop. Oeps... Zeg, wat mag ik eigenlijk wél nog eten?)

En deze week werd het dus het fantastische: 'Het zal je zuur opbreken'. Djeez, weten ze wel bij Kind & Gezin wat deze spreuk betekent? Zij hebben het nadien over opstijgend maagzuur, maar er zit al een diepe knauw in mijn maag waardoor ik geen zin meer heb om verder te lezen.

En ik dacht dat deze nieuwsbrieven me zouden helpen wat weg te dromen bij de dingen. Wat meer 'roze-wolk-zwanger' te worden. Ik wil het niet meer weten. En toch lukt het me niet om me uit te schrijven omdat ik ook wel graag lees wat er met de twee in mij gebeurt. Die hebben al handjes met vingertjes en kunnen nu duimen (oh, en kunnen al enige tijd lekker pissen in hun vruchtwater. Geweldig toch om te weten?). Misschien moet ik toch maar eens zo'n boekje gaan zoeken in de bibliotheek over zwanger zijn. Alhoewel... Ik heb al zo'n boekje gekregen van vrienden: 'Zwanger van een tweeling' of zoiets. Da's ook geweldige lectuur. Het eerste hoofdstuk bevat zowat alles wat mogelijk mis kan gaan. Eén van de dingen waarvoor ze waarschuwen is een hoge bloeddruk... Haha...

maandag 11 juli 2011

Stap 1 in de reorganisatie van ons leventje

Een tweeling op komst noopte ons tot een grondige blik op ons huishouden. We hebben een groeiend lijstje met dringende nodige aankopen waarvan de grootste: een auto, een afwasmachine en een droogkast.

Een tweeling vraagt nu eenmaal wat organisatie. Het zal niet meer lukken zoals we nu aanmodderen met een afwas die telkens enkele dagen staat te woekeren in de keuken voor we ons eraan zetten (heb ik al vermeld dat ik een luie trees ben in het huishouden?). Of met een klein droogrekje waar telkens één wasmand met veel zorgvuldig gepuzzel net op past, waarna het twee dagen duurt voor ik een nieuwe mand kan wassen (vb in de zomer, dan duurt het gewoon twee dagen voor ik weer goesting heb om een nieuwe mand te wassen). En als ik niet meer uit de voeten kan met een immense buik, wil ik niet meer de 500m naar de metro moeten waggelen, en dan nog een bus nemen naar 't ziekenhuis voor elke echo, hoe groen (en zuinig op m'n centjes) m'n hartje ook is...

En dus keek ik naar Allerliefste, met z'n voorlopig rijbewijs op zak en een naderende deadline voor z'n rijexamen en sprak ditmaal de zeer gemeende woorden: 'schat, misschien moeten we toch eens werk maken van een autootje'.

Drie weken later zijn we nu en ja hoor, voor de deur staat ons eerste autootje te pronken. En m'n groen en zuinig hartje ten spijt ben ik eigenlijk wel best trots op onze (10-jaar oude tweedehands) aanwinst. Nu enkel nog Allerliefste een spoedcursus autorijden geven. En oh ja, een afwasmachine en droogkast zoeken natuurlijk...

vrijdag 8 juli 2011

Dwarsliggers

Gisteren nog eens echo gehad. Ik ben nu 16w ver en ze zijn nog steeds alive'n'kickin'. 'Ze' kunnen twee jongens of twee meisjes zijn. De gynae weet al wat ze zijn. Allerliefste wou het nog niet weten, dus zei ze nog niks. Ik loop al twee-drie weken rond met een sterk voorgevoel maar ik zeg lekker niks.

Ze zijn perfect. Met armpjes en beentjes en prachtige gezichtjes die je zo mooi in profiel op de echo kan zien. En ze liggen lekker dwars waardoor de gynae niet alles heel goed kon zien. Zelfs schudden met m'n buik lokte enkel wat gewuif en afwerende gebaren uit, geen gedraai.

Ze wou vooral kijken naar de navelstreng van de kleinste van de twee. Daar lijkt wat mee te zijn. Iets onschuldigs dat meteen kan verklaren waarom de kleinste de kleinste is. Al kon ze haar bezorgde frons niet goed verbergen. Volgende week moet ik weer terug en de week daarna misschien weer en zo verder tot ze 'een aantal zaken' hebben kunnen uitsluiten. We zijn er namelijk nog niet. We staan nog voor een aantal mogelijke scenario's (als ik het goed begrepen heb):

Het gevreesde tweeling transfusie-syndroom, of 'twin-to-twin' transfusiesyndroom treedt op. Dit, in eenvoudige woorden, betekent dat één van de twee begint te 'teren' op de ander. Dit is mogelijk want hun bloedbanen zijn niet alleen in contact met de mijne, maar ook met elkaar door de gedeelde placenta. Het is mogelijk dat dit de kleinste nu al parten speelt, die heeft namelijk ook minder vruchtwater dan de ander (ook geen goed teken). En dat zou heel erg slecht nieuws zijn, want hoe vroeger dit optreedt, hoe kleiner de kansen op een goede afloop, als ik het goed begrepen heb.

Het 'onschuldige' probleempje met de navelstreng blijkt niet zo onschuldig te zijn. Geen idee wat ons dan allemaal te wachten staat. Ik heb de naam van het syndroom (uiteraard heeft het ook een naam) niet kunnen onthouden en dus heb ik het nog niet kunnen opzoeken voor wat meer info. Maar da's toch niet nodig, he? 't Is toch onschuldig? Toch?

Er is helemaal niks aan de hand, en de kleinste is gewoon wat kleiner. Punt. Kan toch ook? (Even m'n best doen om de bezorgde blik van de gynae te vergeten...)

Dat zijn de scenario's en mijn verstand houdt de eerste twee zover mogelijk buiten m'n gedachten.

Mijn dromen, da's andere koek natuurlijk. Geen verstand aanwezig daar om de dingen wat tegen te houden. En dan begint het malen: wat als? Wat als? Wat als? Als een mantra voor nachtmerries.

Overdag zeg ik tegen iedereen dat ik er gerust in ben. Iedereen doet zo blij en vrolijk voor me. 's Avonds wrijf ik over m'n dikker wordende buik om die twee te zeggen dat ze moeten blijven groeien. En dat ze elkaar wat ruimte en voldoende vruchtwater moeten geven.

Het lijkt soms absurd dat de mensen zo blij en vrolijk doen. En toch doe ik steeds vaker mee, soms tot m'n eigen stomme verbazing (het geld dat ik al gespendeerd heb aan zwangerschapskleren! Ook onder het motto: 'het onderste uit de kan halen nu het kan'). Gisteren hebben we voor het eerst een lijstje gemaakt met mogelijke namen, Allerliefste en ik. Onbezonnen. Lachend. Het leek ineens zo'n gepast moment na de laatste echo. Al bedacht ik me daarnet, toen ik m'n steunkousen aan het ophangen was na een vlug wasje (en na een dagje vechten tegen doemscenario's), dat ik er gewoon van moet profiteren zodat het kan, gelijk welk scenario het wordt. Nu ben ik zwanger. Nu mag ik gewoon dromen en genieten van de kindjes in m'n buik. Gewoon genieten van elke dag dat ik ze bij me heb. Wat het ook is dat de kleinste zou parten spelen, ik kan er toch absoluut niks aan veranderen...

zaterdag 2 juli 2011

Slaappauze

En weer is het wachten op een nieuwe echo. Nog een klein weekje ongeveer. Nu is het nog eens een langere pauze tussen twee echo's. Daarna zou er een echo volgen elke twee weken. We'll see...
Verder hou ik me vooral bezig met m'n nieuwe favoriete bezigheid (nu ja, bezigheid uit pure overmacht eigenlijk): slapen. Geen lange post dus. Sorry. Volgende keer meer...