zondag 23 september 2012

Enkele tweelingweetjes

Ik word te pas en te onpas (vooral dat laatste helaas) aangesproken wanneer ik met de jongens op pad ben. De reactie top euh... 6:

1)“Is dat niet vermoeiend?” (nee, met alle respect maar ik vind deze reactie véél vermoeiender.)

2)“Ze lijken toch wel op elkaar, he?” (ja, duuuh, het is een identieke tweeling. En deze reactie kwetst me nog steeds omdat het nog al te vaak ontzettend verbaasd klinkt. Want het betekent natuurlijk dat de mensen nog steeds niet zíen dat het een identieke tweeling is. Of dat denk ik toch... Allez, 't is al verbeterd. Enkele weken geleden vroegen ze ons voorzichtig of 't wel een tweeling was...)

3)“Oh wat fijn, een tweeling. Had ik ook altijd willen hebben!” (om gegarandeerd niet door te hebben dat ze ondertussen de weg blokkeren of ik eigenlijk gewoon m'n vragen wil stellen als ze toevallig ook nog eens verpleegster/kinesist/gemeentelijk ambtenaar/... zijn.)

4)“Oh, een tweeling. Dat zou ik NOOIT willen hebben!” (Werkelijk... Dit krijg ik toch wel om de zoveel tijd eens op m'n bord. Dankuwel.)

5)“OH KIJK MAMA MAMA MAMA! WAT EEN RARE KINDERWAGEN IS DAAAAAT!!” (Deze vind ik telkens weer hilarisch. Kindjes laat ik met alle plezier eens een blik werpen op onze twee snotneuzen.)

6)“Hej, wat leuk, een tweeling. Ik heb ook een tweeling!” (Die is ook fijn en dan wisselen we even uit hoe fijn het wel niet is om een meerling te hebben. We stonden wel even met onze mond vol toen de papa trots zei: 'Ukje hier is deel van een dríeling'. En ondertussen liep z'n vrouw in zombie-modus met ukje in de armen bij de dokter buiten. Toen kon ik er niks aan doen: ik dacht: 'man, een drieling dat zou ik nooit willen hebben.' (sorry hiervoor) En ik had moeite om een gepaste reactie te verzinnen. Gelukkig doe je met een welgemeende proficiat aan de trotse papa nooit kwaad. En ik kon er nog een leuk weetje aan toevoegen: op de dag dat R en S geboren werden, is er ook een drieling geboren in hetzelfde ziekenhuis. Hoera.

Het blijft me verbazen hoe een tweeling de aandacht trekt. Ik dacht dat de aandacht zou verzwakken eens ze wat groter werden, maar dat is niet het geval. Een tweeling wekt interesse. De mensen verdraaien hun nek om toch een blik in de kinderwagen te kunnen werpen, en de mannen nog 't eerst. Van de meerlingouders die ons al aangesproken hebben, was 't trouwens 4 van 5 keer de papa die ons aansprak. Mannelijke trots?

Het blijft me ook verbazen wat voor band R en S hebben, hoe gelijk ze kunnen zijn en doen. Het gebeurt dat S zich pijn doet en R begint te huilen in plaats van S. Als ze in de kinderwagen zitten (een model waarin ze achtereen zitten, dus waarin ze elkaar niet kunnen zien), kijken ze links en rechts op hetzelfde moment, ook zonder dat ik iets opmerk dat de aandacht zou trekken. Ze spelen al samen, helpen elkaar, knuffelen en vechten. Ze wisselen blikken uit. Echt waar... Je ziet ze blikken uitwisselen. Constant. De hele dag door. Ze leren elkaar woordeloos begrijpen. En gibberen samen. (Tot ik m'n dictafoontje erbij neem om 't op te nemen. Dan stoppen ze meteen en krijg ik enkel beeld zonder klank... Jammer dat ik geen camera heb.)

Ik las ergens dat de taalontwikkeling vaak wat vertraging oploopt bij tweeling. De oorzaak hiervan, denken specialisten, is dat er minder 'one-to-one' communicatie is omdat je altijd als ouder tegenover twee kindjes staat, maar da's onzin. M'n zus had dat ook bij haar tweede, en derde. Het grote verschil is dat die haar kindjes geen blikken uitwisselden op 10 maand. Die hadden taal nódig om zich verstaanbaar te maken. S en R nog niet. Dus nog geen 'mama' of 'papa'. Ik babbel ondertussen voor drie. Da's ook wel fijn. Zolang ze nog gewillig luisteren...

En ja, ik pleit schuldig: ik zoek ook altijd naar de andere tweelingen. Dus, hoera: er is een tweede tweeling op de crèche toegekomen. En ik kon het niet nalaten om deze keer zelf eens een andere tweelingmama aan te spreken.