donderdag 5 april 2012

Doe vooral niet...

... wat je moeder zegt, dan komt het goed. Dat staat te lezen op het exemplaar van Flow Magazine dat m'n zus me gaf. Een stille hint? Of gewoon wat ontspannende leesvoer?

Ik probeer niet te doen wat iedereen zegt, dus dat zit al goed. Denk ik. Soms laat m'n assertiviteit me toch nog in de steek, maar da's niet voor hier en niet voor nu.
Prosopagnosia, da's een woord dat me momenteel boeit. Het niet herkennen van mensen hun gezicht, maar wel hun stem bijvoorbeeld. Ik had namelijk een vreemde ervaring. Toen R enkele weken geleden bijna twee weken in het ziekenhuis lag, waarvan tien dagen aan de voedingssonde en extra zuurstof, herkende ik hem soms niet. En dan bedoel ik niet zo van: 'he, wat ziet die er gek uit'. Ik bedoel: ik zócht naar mijn zoon als ik hem aankeek. En haalde opgelucht adem toen hij even huilde of geluid maakte. Ja hoor, het was hem nog steeds. Het leek gewoon alsof iemand een ruilwezentje in dat bedje had gelegd. Zijn neusje en wangetjes waren verdwenen onder plakkers die de sonde en het buisje voor de zuurstof op z'n plaats moesten houden. En hij was bleek en slap en oh zo mager... En hij leek gewoon in niets meer op R.

Het gaat intussen alweer stukken beter. Hij heeft er alweer drie weken crèche op zitten zonder opnieuw ziek te vallen. Hij weegt zelfs meer dan 5kg (5kg300, jawel). Voor bijna 5 maanden oud te zijn, heeft hij er ook geen dag te lang mee gewacht om toch maar eindelijk eens die 5kg-grens over te steken. (S weegt 6kg800 en zit daarmee mooi op het gemiddelde)

De mensen zeggen dat ik er niet zo mee bezig mag zijn (tiens, waar hebben we dit nogal gehoord?). Oh ja, dan zal ik maar meteen stoppen met naar S te kijken, die het (één-eiige) evenbeeld zou moeten zijn van R? R draagt intussen de afdankertjes van S. Ik hou sommige t-shirtjes expres wat langer in de kast zodat ze meteen naar R kunnen gaan en ik niet het gevoel moet hebben dat enkel S alle nieuwe spulletjes krijgt. Ik weet ook niet wat ik het ergste vind: gelijke t-shirtjes krijgen in verschillende maten zodat ik ze 'hetzelfde' kan aandoen. Of twee t-shirtjes krijgen in dezelfde maat waardoor ik één van beide een identiek reserve-t-shirtje kan meegeven naar de crèche.

Maar ik wil niet klagen. R is gezond. Nu toch weer. Hij had een bronchiolitis en was gestopt met drinken. En die zuurstof was om z'n comfort wat te verhogen. Zonder maakte z'n hartje nogal overuren... Zelfs na een dutje leek het of hij had net een marathon gelopen. Dus ja, daar kwam de zuurstof.

En ik? Ik probeer m'n kop niet te verliezen in een poging de perfecte moeder te willen zijn. Ik smelt gloednieuwe bijtringen omdat ik die in zeven haasten proper wil krijgen om mee te nemen van zoon 1 (thuis) naar zoon 2 (in het ziekenhuis) en het ding zonder nadenken in de stoomsterilisator werp en in de microgolf gooi. Niet. Doen. Die dingen kunnen ingevroren worden, maar zijn niet microgolf- en/of hittebestendig.
En daar ging de mooie nieuwe bijtring.

Ik wil R en S persé verse groentepap geven in het weekend waardoor ik om 8uur de benen uit bed gooi ookal slaapt iedereen nog (terug), gewoon om de groentepap op tijd klaar te hebben (en liefst na eerst zelf een tasje koffie te hebben gedronken). En dat terwijl een stapel groentepap-potjes in de kast staat stof te vangen; een voorraadje gebracht door m'n zus, samen met het Flow Magazine (een stille hint?).
Ik vervang regelmatig de pampers, soms zelfs als ze eigenlijk nog droog zijn, maar hej, ik was toch net effe bezig met het spoelen van dat neusje. Dan ververs je die pamper toch ook effe? Ik gooi slabbetjes in de was nadat ze één keer gebruikt zijn. Doe de tweeling dagelijks propere kleertjes aan, ookal hebben ze amper gemorst en geen accidentjes gehad, met als gevolg dat ik dagelijks een machine heb en wasmanden die m'n waswoede amper kunnen volgen.

En oh ja, ik ben ook nog 'total loss' gegaan op een tweedehandsbeurs voor babykleertjes. Man, dat moet de eerste keer geweest zijn dat ik uberhaupt naar zoiets ben kunnen gaan en ik ben daar met armen vol naar buiten gestapt. Helemaal delirisch. Die anderen daar moesten maken dat ze uit m'n buurt waren. Ik heb het kot onveilig gemaakt. Het was eindelijk mijn beurt.
En dan krijg ik er de naamlabeltjes niet op tijd erin genaaid voor ze er weer uitgegroeid zijn, uit al die kleertjes. Zucht... Ik ben zo'n moeder geworden die die naamlabeltjes overal heeft liggen slingeren, maar wel met een paar potjes versgemaakte groentepap in de frigo.

S en R... Ik kan uren naar hen blijven kijken. Ze ontdekken de wereld. Ze kennen elkaar nu heel goed. Ze draaien de koppen naar elkaar en beginnen elkaar vast te houden (lees: 'bij de mouw of de kraag te grijpen'). Ze ontdekken de grenzen van het park en de bedjes (lees: 'zoeken ontsnappingsmogelijkheden.') Ik vind ze soms zelfs met hun voetjes op hun hoofdkussen in bed, helemaal gedraaid en als je ze in het park legt, weet je niet meer waar en hoe je ze terug zal aantreffen als je even later even langsloopt. R met z'n beentjes bovenop S is geen ongewoon zicht meer. Hun nieuwe hobby is trouwens synchroon slapen/spartelen/lachen/.... Dan liggen ze in een identieke houding naast elkaar te doen wat ze aan het doen zijn (slapen, spartelen, lachen,...), soms zelfs zonder dat ze elkaar kunnen zien. En helemaal schattig: af en toe beginnen ze synchroon te brabbelen.
Ja, de wereld toont zich ineens van z'n spannendste kant met die twee.

(En ze stomen zich al helemaal klaar voor die voetbalploeg waar Lie het over had. Ik denk dat S het wel ziet zitten om in de goal te staan. En hou voor R maar een plekje vrij als spits.)

(Ps: de nicht is bevallen. Een gezonde brok van 4kg300 van het mannelijk geslacht. Zonder te veel erover te willen zeggen, want, hej, je weet nooit wie dit leest: ze heeft het klaargespeeld zonder epidurale en voor zover ik weet zonder knip en zonder scheur (grrrrmbh), ze heeft al een pak foto's op facebook gegooid met onderschriften als 'is hij niet cool?' en in pakjes gestoken inclusief baby-adidasjes aan de voeten. Het enige pleziertje dat ik had, is dat het kind geboren is met een vetbobbeltje op een wat ongelukkige plaats, waarop ze naar 't schijnt toch wat paniekerig zou gereageerd hebben met: 'dat gaat toch weer weg?')