woensdag 31 augustus 2011

Het ziekenfonds van 'u het leven, wij de zorgen!'

Het is mijn weekje niet. Mijn cadeautjes van de week: een megagrote koortsblaas op m'n lip en een etterbrief van het ziekenfonds. Die ze persé aangetekend moesten versturen (de etterbrief, niet de koortsblaas al blijft het wel ironie dat ik beide op dezelfde dag mocht ontvangen), dus moest ik eerst helemaal naar de post waggelen, in het gezelschap van m'n blinkende koortsblaas, om daar een brief in handen te krijgen waarin vrolijk wordt meegedeeld dat m'n arbeidsongeschiktheid werd afgekeurd en ik vooralsnog niet op een uitkering moet rekenen. Hè?

(Het is me trouwens een raadsel waarom de postbode me die brief niet gewoon overhandigd heeft. Ik was thuis toen die is langsgekomen; heb helemaal geen bel gehoord en onze bel is echt luid genoeg om me uit de diepste winterslaap te halen... Maar dit terzijde...)

Ik moet dus thuisblijven om te rusten, maar kan me wel naar de post slepen, dan naar de mutualiteit bellen voor meer uitleg (een heel frustrerend telefoontje, helemaal niet goed voor m'n bloeddruk), dan weer naar 't ziekenhuis hollen om daar extra documenten te laten invullen door m'n dokter. En dan moeten die weer naar de mutualiteit. Zo snel mogelijk uiteraard.

Heerlijk uitrusten is dat...

En oh ja, de topper: ik moet me beschikbaar houden voor een bezoekje van een controlearts. Laten we lachen?

Ik dacht dat een IVF behandeling een stap in administratieparadijs was, maar dit is zomogelijk nog erger. Of heb ik hier te maken met een wraakactie van een controlearts die vindt dat ik hen al genoeg geld gekost heb? Dringen de Amerikaanse toestanden nu ook hier door? Memo to myself: na de bevalling veranderen van ziekenfonds.

vrijdag 26 augustus 2011

Een nieuwe mijlpaal en het dijkgevoel

De laatste nieuwsbrief van Kind&Gezin in m'n mails gevonden. Week 26 al en deze week komt met groot nieuws: we hebben de kaap gerond van het levensvatbare. Moesten ze nu komen, dan zouden ze 't kunnen halen. Met een beetje chance natuurlijk.

Het is wel een opluchting om te weten, maar ze mogen toch nog wat blijven zitten. Ik wil ze voorlopig nog niet kwijt ookal voel ik me steeds meer als een zee-olifant. Me omrollen in bed gaat tegenwoordig gepaard met veel tussenstapjes en geschuif en gepuf. Als ik uit de zetel wil opstaan, moet ik eerst helemaal naar de rand schuifelen en met een beetje houvast aan een muur of andere zetel kan ik mezelf overeind hijsen. De grond is nu wel heel erg ver. Ik kan wel nog steeds iets oprapen, maar eerlijk, als 't niet moet dan mag 't blijven liggen tot Allerliefste passeert. Ik kan niet meer achterom kijken of me half omdraaien. Een goeie oefening met de auto moet ik zeggen: manouvreren uitsluitend op de spiegels. En als ik ergens naartoe moet, dan krijgt m'n gezelschap een instant 'dijkgevoel': ik slenter zo traag dat het lijkt of we zijn aan het paraderen op de dijk aan zee in een hittegolf. Toch handig, lach ik dan maar, een gratis vakantiegevoel.

Om dat gevoel zelf ook wat te krijgen, heb ik de voorbije dagen een echte thriller verslonden. Zo eentje die ik zeker meegenomen zou hebben op reis voor op het strand of naast het zwembad, met een frisse cocktail of fruitshake in de hand (afhankelijk van het uur van de dag).

zondag 21 augustus 2011

Aaaaaaaargh - het Facebook vervolg

Jullie herinneren jullie deze post nog? Jep, er is een vervolg dat jullie wel kunnen raden dankzij de titel van dit postje. Maar laat me even enkele dagen terugkeren in deze bewogen week.

Pukkelpop.
Dinsdag lees ik op facebook dat mijn nicht in de hoofdrol van dit postje nog dringend een dagticketje zoekt voor Pukkelpop voor donderdag. Er wordt nogal wat over gediscussieerd omdat er een wachtlijst blijkt te zijn voor die 'ticket-doorverkoop'. Diezelfde dag nog laat ze weten dat ze wat heeft kunnen regelen. Dat lees ik woensdag. Ach, ieder zijn meug denk ik. Het gaat grotendeels aan me voorbij. Ik heb andere dingen die m'n aandacht opeisen: een moeder die komt helpen en een lange to do lijst die moet afgewerkt worden deze week: naar de mutualiteit gaan, naar de echo, naar een paar winkels om eens te horen hoe het daar zit met geboortelijsten (nu ik nog kan),...

Donderdagavond. Een stevige onweersbui trekt over ons huisje. Allerliefste komt tot op het bot doorweekt thuis. De korte maar hevige bui trok hier juist over toen hij te voet naar huis kwam van het werk (in zijn T-shirt want het was toch een mooie dag?). Ik rol uit de zetel van het lachen en stuur hem naar boven voor droge kleren.
Ik hoor hem de trap op gaan, de deur openen en ... roepen: 'AAAH!! DIE VELUX STAAT HIER WAGENWIJD OPEN!!' Ai. Ik had die inderdaad niet helemaal gesloten. Blijkbaar was de wind eronder geraakt en – woeps – al die regen onze kamer binnen. Gelukkig zonder veel schade (er staat niet zoveel onder 't raam).

We kuisen wat op en beginnen aan 't eten als 't nieuws van zeven mijn aandacht trekt: Pukkelpop. He? Was nicht X daar niet vandaag?? Ai, ik mag dan wel jaloers-as-hell zijn op haar prille zwangerschap-van-de-eerste-keer-raak, dit wens ik haar toch niet toe. Toch dringt nog niet echt door hoe erg het er moet geweest zijn. Ik ga vroeg slapen en hoor pas 's morgens dat er 5 doden gevallen zijn.

Vrijdagochtend haal ik dan ook opgelucht adem als ik een berichtje op facebook vindt: 'ben helemaal ok'. Ook onze andere kameraden die op Pukkelpop waren, laten één voor één berichtjes achter dat ze behouden weer thuis zijn geraakt.

Zondagochtend. Ik zet m'n computer aan, check m'n mails en open facebook. Argh. Moet dit? Jawel: nicht X heeft nu – eindelijk? – publiekelijk haar zwangerschap aangekondigd, inclusief de eerste echobeelden. Aaarghhghghh (ik vreet hier even m'n klavier op van frustratie)... Er zijn meteen zo goed als 50 felicitaties en nog meer 'I likes'. Bravo hoor. Moeten we nu echt allemaal klappen en applaudiseren? So what dat haar vriend, pardon, verloofde van de eerste keer in de roos heeft gemikt?

En te denken dat ik niet eens durf echofotootjes en foto's van m'n buik naar m'n vriendinnen mailen (zelfs al vragen die erachter!)... Twee dagen geleden was ik weer even megafan van facebook, om vandaag er weer een kruis over te kunnen trekken: een nieuwe no go area is born.

Of moet ik die gêne eens opzij zetten en nu gewoon als tegenoffensief mijn laatste twee echofotootjes (in 3D, jawel, superschattig) er op zetten? Onze tweeling stelt het fantastisch. De kleinste is de grootste weer wat aan het inhalen geweest: ze wegen nu 750gr en 860gr. Daarmee is het verschil van 150gr van de vorige echo teruggelopen tot 110gr. Ik ben intussen 25 weken ver en 11 kilo bijgekomen en zie er steeds dikker uit. Ik heb al een andere vrouw haar buikje zien vergelijken met 't mijne toen we elkaar kruisten op een roltrap. Er was een duidelijke blik van ontzag. Grappig dat de kans zelfs bestond dat zij eigenlijk al verder was dan ik.

Nee, echt, vrijdag had ik me nog voorgenomen om nicht X te contacteren met 'hopelijk stellen jullie het goed' en nog wat verzoenende praat en vandaag zie ik weer toekomstbeelden opdoemen van nicht X die alle show steelt op de familiefeesten. En ik die alle medelijden krijg: 'ocharme een tweeling, dat moet toch vermoeiend zijn!?' De mensen lachen nu al dat ik zo dik zie dat er zeker een derde gaat uitkomen. Haha, lollig.

En gisteren lachtte een andere kennis: 'jullie zijn zeker in de solden geweest: eentje kopen, tweede gratis?' Waarop ik ietwat groenig teruglachtte: 'dat zullen we op ons geboortekaartje zetten: 'we kregen er twee voor de prijs van een'.' De mensen moesten eens weten hoe waar dat is. Nog maar twee dagen geleden heb ik de factuur van onze tweede poging betaald.

zaterdag 13 augustus 2011

Meer moet dat niet zijn

Zaterdagavond:
Niet veel beweging in Allerliefste: die speelt een, in mijn ogen vreselijk saai en langdradig computerspel, maar hej, wie ben ik om te oordelen? Ik ga uit m'n dak van spanning bij een spelletje Tetris, waarna ik drie dagen nodig heb om weer af te kicken. En da's quasi het enige computerspelletje dat ik ken...

Niet veel beweging in de poezen: die liggen ergens te slapen. Duidelijk geen zin om in dit hondenweer naar buiten te trekken.

Niet veel beweging in m'n buik (help, zouden die twee nu al de gewoontes van Allerliefste en de poezen overnemen?).

Niet veel beweging in mij: ik hang op een stoel met het goedkeuren van m'n gynae en ben waarschijnlijk de enige persoon in België die met de glimlach naar buiten kijkt: warme zomerdagen kan ik momenteel missen als kiespijn. Geen olifantenbenen voor mij, dank u.

En dan gaat m'n gsm: m'n ma aan de telefoon die zichzelf uitnodigt om morgen nog eens langs te komen om me te helpen met de kuis en de strijk hier. (Hier volgt nog meer goedkeuren van m'n gynae en een neutraal gebrom van Allerliefste).

Op sommige dagen zijn de dingen eenvoudig. De soep borrelt gezapig. Ik ga er maar eens naar kijken...

donderdag 11 augustus 2011

Stampconcertjes

Vanaf dat ik 14-15-16w was, begon, ik denk zowat half België, het me al te vragen: voel je ze nog niet? Als het er twee zijn, dan ga je ze zeker vroeger voelen.
Bof, dat viel behoorlijk tegen. Eens een bubbeltje hier, eens een soort 'aai' of 'veeg' daar (vanaf week 17 of zo trouwens pas). Telkens met enkele dagen tussen, want we gaan ons niet vermoeien, he. Nee, er was geen haast bij, bij die twee in m'n buik. Dat was wel duidelijk.

Ik weet niet meer wanneer het precies was, maar het geborrel werd dan toch wat frequenter, tot ik op een dag besefte dat ik ze de voorgaande dagen elke dag gevoeld had. Dat was ergens rond 20-21w. Toen waren de stampjes trouwens bijna al meteen te voelen met je hand op m'n buik. Reactie Allerliefste (week 22): 'da's raar' en hij trok z'n hand weer weg alsof m'n buik hem zou bijten...

Nu las ik enkele dagen geleden dat blijkbaar als je placenta vooraan ligt, het langer duurt voor je je baby voelt. Ha, ok. Dat kan wat verklaren. Dat moet ik volgende keer zeker nog eens navragen, want als ik me niet vergis, zei m'n gynae dat eens in het begin ergens, dat m'n placenta vooraan ligt. Heb er toen niet zoveel aandacht aan besteed (was toen nog hoofdzakelijk bezig met a) hopen dat ze vooral goed zouden blijven zitten en b) duimen voor de kleinste, wat ik overigens nog steeds doe). Bovendien liggen ze al weken behoorlijk dwars, van in het begin eigenlijk. Wat ik geweldig vond en vind want zo bleef en blijf ik nog steeds gespaard van karatetrappen in m'n blaas of in m'n maag. (Maar wederom: dwarsliggertjes voel je niet zo vlug als kindjes die de blaas van de mama snel uitroepen tot favoriete trapbal als ik me niet vergis.)

Tot gisteren was het dus erg stil on the western front over 't algemeen. Tot gisteren dus. Ik denk dat er eentje zich gedraaid heeft, en met de voeten naar beneden is gaan liggen. M'n blaas wordt nog steeds gespaard. Het is een ander plekje dat er precies aan moet geloven: het lijkt wel of er eentje een aanval heeft gelanceerd op m'n baarmoederhals. Heel vreemd en eigenlijk weet ik niet of ik het wel zo aangenaam vind, al is het natuurlijk altijd fijn om een teken van leven te voelen, he.

Alleszins, sinds gisteren voel ik beduidend meer getrappel vanonder en ook vanboven (in de buurt van m'n navel zie je m'n buik soms echt een gang gaan, terwijl het daarvoor echt vooral links of rechts was) om deze nacht echt uit te monden in een heus stampconcert. Ik werd wakker door het gesnurk van Allerliefste (doet hij gelukkig niet elke nacht) en door een hoop getrap in m'n buik. Langs alle kanten ging het. Links, rechts, onder, boven... Hm, zouden ze niet akkoord geweest zijn met het gesnurk van de papa? Of zouden ze eigenlijk gewoon altijd 's nachts het op een trappelen zetten en heb ik het nu maar voor het eerst gevoeld? In ieder geval, ik kon er maar het beste van maken: heb Allerliefste een paar stampen verkocht op mijn beurt tot hij in een andere houding ging liggen en het snurken stopte, en heb de twee lekker bezig gehouden door een paar keer op m'n andere zij te gaan liggen. En hupsakee, daar ging het getrappel weer een gang. Wat een dolle pret.

(Goed dat m'n moeder hier niet meeleest: die vond me al een erge moeder omdat ik het durfde op een rustig moment op m'n buik te duwen om een stampje uit te lokken. Toen kreeg ik spontaan een 'laat die twee toch slapen!' op m'n bord. Euh?)

maandag 8 augustus 2011

Een volgeladen auto, baby-Bach en Paul

Mijn zus had zaterdag haar auto volgeladen, wat zeg ik, volgestouwd en stond daarmee voor onze deur. En omdat Allerliefste er niet was, was vriendin L er om mee te helpen dragen.

Een bedje, een volledige wieg, enkele dozen vol kleertjes, lakentjes, dekentjes, een badje, twee relaxstoeltjes,... De lijst is echt lang. Mijn zus heeft een grote auto. Onze kleine kamer boven is daarmee eensklaps veranderd in een echte kinderkamer.
Dit is zo geweldig.

In een van de dozen vond ik een muziekknuffel met zo'n trekkoord. Ik liet het muziekje eens tegen m'n buik spelen. Er begon er meteen een te stampen. Waarschijnlijk uit protest voor de gestoorde slaap in m'n knusse buik. Of misschien omdat het geen Bach was. Volgens Kind&Gezin moet ik eerder Bach of iets dergelijks laten horen aan m'n ongeboren kindjes. Dat zouden ze leuker vinden omdat de bastonen meer zouden lijken op een menselijke hartslag. Voor zij die graag willen weten wat ik daarvan denk, kunnen me een mailtje sturen, want ik vrees dat ik aan deze hele blog niet genoeg zou hebben...

Vriendin L is daarna nog blijven plakken. Met Allerliefste weg voor het weekend en het vrij gezellig vrijgezellenleventje van L was het wel eens leuk om samen te eten en daarna aan het knutselen te gaan. We hebben een knuffel gemaakt. Paul is de naam. Er moet enkel nog wat vulling in, en dan zal ik een fotootje online zwieren. En de stof voor een tweede knuffel ligt klaar.

Nu moet ik me eindelijk niet meer schuldig voelen: zo lang ermee bezig geweest en als er dan eindelijk kindjes in aantocht zijn, dan geraakt die kamer niet gevuld, verzamel ik maar geen gerief en slaag ik er nog steeds bijna niet in om die kinderwinkels binnen te stappen... En binnenkort ben ik misschien te dik om op zoektocht te gaan. Ze zullen toch niet meer naakt op de grond moeten slapen.

donderdag 4 augustus 2011

Stap 2 in de reorganisatie van ons leventje

Woensdag: Dag 3 thuis.
De verveling slaat me genadeloos om de oren. Lezen kan me niet boeien en zowat al de rest is te zwaar of te saai. Gelukkig is Allerliefste thuis en kan ik hem wat aan het werk zetten vanuit m'n zetel. Hij heeft al gestofzuigd en de was in 't machine gestoken (nadat ik die vanop een stoel heb uitgezocht), hij raapt alles op van de grond dat ik hem aanwijs, en zo geraakt 't hier beetje bij beetje weer wat opgeruimd.

Na onze auto, is gisteren de tweede grote verandering in ons leventje gearriveerd: een afwasmachine. Toch heb ik daarstraks de (speciaal opgespaarde) afwas nog met de hand moeten doen. Bij de installatie van onze keuken zijn ze vergeten een gat voor de buizen te voorzien in het kastje onder de lavabo, waar een stopcontact en alle andere aansluitingen zitten. Slim... Straks gaat Allerliefste eens kijken of hij dat gat er nog kan in boren. Hij wilt dat ding uittesten. Nu we een afwasmachine hebben, wilt hij geen sponsje meer aanraken. En dat voor een vent die twee maanden geleden nog absoluut geen afwasmachine in huis wou en enkele dagen geleden nog een vlaag van neerslachtigheid kreeg bij de gedachte aan de – toen reeds bestelde – afwasmachine: hij voelde zich plots zo 'oerburgerlijk': huisje-tuintje-boompje... Dat verhaal. Dat waar hij zich altijd zo van heeft willen afzetten. Elke gelegenheid wel aangrijpend om te laten zien dat wij zo niet zijn. Het enige dat nu plots niet meer in dat voorgekauwde perfect burgerlijke plaatje past is dat onze tweeling hetzelfde geslacht heeft en dus geen 'twee kinderen: een jongen en een meisje' voor ons. Dat, en zijn eigenzinnig karakter natuurlijk dat niemand ooit zal misvatten als 'burgerlijk'.

Donderdag: Dag 4 thuis (hierna ga ik stoppen met dagen tellen. Ik zou hier nog graag zitten eind september, and beyond...).
Ons afwasmachine werkt! Mijn vader is gisterenavond langsgekomen met zijn boor waar hij zo'n kop op heeft waarmee je cirkels van 5 cm doorsnede kan uitboren (ben de naam vergeten). Twee keer boren en 't was gefikst. Heb meteen alles wat maar een beetje vuil was erin gestoken (had natuurlijk even daarvoor nog een afwasje gedaan) (de opbrengst van m'n zoektocht: een beker, drie glazen, een waterkan, een kommetje en een lepel) en dat ding eens laten draaien. Geruisloos! Heerlijk! We zaten er met twee voor van: staat dat nu aan? Ben superblij dat we een machine hebben gekozen dat én muisstil werkt én ook nog eens superzuinig is (een A++ model jawel. Zelfs beter voor 't milieu en de portefeuille dan een klassieke afwas in een sopje).

De plannen voor vandaag? Ik denk dat ik nog eens een poging ga doen om te leren haken. Mijn zus heeft me al een pak lakentjes bezorgd en daar stak een door haarzelf gehaakt dekentje bij. Ik wil er zo'n tweede. En nu heb ik tijd zat. Enkel nog weer leren haken. Een natuurtalent zal ik wel nooit worden, maar als ik zo'n dekentje zou kunnen haken zou ik toch trots zijn.

maandag 1 augustus 2011

Een inhaalbeweging - FF naar de tegenwoordige tijd

Degenen die me al wat langer volgen weten 't wel: mijn blog hinkt een beetje achterop in tijd. Dat was wel handig tijdens de behandelingen (niet iedereen hoefde precies te weten waar we wanneer zaten) en 't was ook wel om eventuele herkenbaarheid te verminderen.

Vandaag lukt het me niet meer om dit vol te houden. Vandaar een nieuwe stap: een sprong naar de tegenwoordige tijd. (Plus, uit pure vermoeidheid heb ik de voorbije (bijna) vier weken niks meer geschreven en zo lang wil ik jullie ook niet laten wachten op meer nieuws).

Vandaag, 1 augustus 2011, ben ik 22w ver, is het m'n eerste dag thuis en heb ik nog eens een goeie echo gehad (de tweede sinds de laatste waar ik hier op m'n blog over geschreven heb).

De kleinste doet het goed. Die is nu 460gr ongeveer. De grootste doet het nog beter: die is al een dikke 610gr. 150Gr verschil is redelijk veel, maar we weten aan wat het ligt. Er is nog steeds geen transfusie-probleem. Da's ook behoorlijk goed nieuws. En sinds zo'n twee weken ongeveer voel ik ze ook eindelijk sjotten en stampen.

Ze liggen nog steeds dwars maar ze hebben zich wel gedraaid. Vorige keer lagen ze nog met de koppen bij elkaar, nu ligt er eentje met 't hoofdje naar links en de ander naar rechts. Ik kan dus niet meer op m'n zij draaien zonder er eentje op z'n/haar kop te zetten. Vind ik wel grappig.

En nu ben ik dus thuis. Rusten op doktersvoorschrift maar 't is moeilijk om de muren niet op te kruipen. Ik zou vanalles willen doen, maar gelukkig spannen mijn buik en de gynae samen: telkens ik ook maar iets probeer, krijg ik wel van één van beide signaal dat 't niet gaat. Stofzuigen: vergeet het. Iets uit de ijskast onderaan vissen? No way... Iets van grond oprapen? Pfff... Een tekstje typen? Ok, maar languit in bed met een heel arsenaal aan kussens om 't helemaal comfortabel te houden.

Na 22w zwangerschap ben ik nog steeds geen baby-uitzet kunnen gaan kiezen. 't Idee om zo'n winkel te lopen... De drempel blijft echt gigantisch en ik zou niet weten wat ik allemaal moet kiezen. We kunnen redelijk veel gerief lenen en ik wil geen overbodige uitgaven doen met een dubbele crèche te betalen in de toekomst... 't Materiële doet me ook zo weinig. Ik wil maar één ding: twee gezonde kindjes naar huis krijgen. Gelukkig kan ik rekenen op hulp: m'n ma is de kinderkamer komen schilderen (Allerliefste en schilderen... dat gaat niet zo goed samen, maar hij heeft wel heel vakkundig en met de nodige brute kracht een oude, kapotte kast die er in de weg stond uiteen gehaald (of geslagen zo u wilt)) en m'n zus is dolgelukkig dat ze de kleertjes en spulletjes van haar drie kinderen eindelijk kan doorgeven.

Mijn bevallingsdatum was oorspronkelijk voorzien voor ergens rond eind november, maar dat haal ik nooit. Nu is 't eerste doel de 30w halen. Nog een kleine 8 weken dus. En dan op naar de 32-34w.