woensdag 28 september 2011

De metamorfose van de schoonmoeder - deel 2

Korte tijd later belde ze me op m'n gsm en stond erop zo snel mogelijk eens langs te mogen komen. Na enig aandringen van haar kant nodigde ik haar twee dagen later uit. Vier dagen later stond ze voor de deur. (Ze was de eerste afspraak vergeten en dus hadden we een nieuwe afspraak moeten maken.)

Wat was er nu zo dringend geweest? Ze had nog iets bewaard voor mij: haar steunkousen. Die kon ik zeker gebruiken en die dingen zijn zo duur. Agh, jakkes!! Alsof ik ooit steunkousen van een ander zou kunnen aandoen. Gelukkig draag ik er al van in het begin van m'n zwangerschap, heb er drie paar (op maat) van in huis en heb er dus écht géén nodig. Vriendelijk, doch uiterst kordaat wuifde ik dat 'cadeautje' weg. (voetnootje: dit is haar hyperzuinige kant. Zo is ze. Ze komt soms met de gekste dingen af. Ja, 't is nooit saai als we haar eens zien, da's zeker...)

En toen beging ik een Flater van Jewelste. Onze geboortelijst was net af en m'n moeder had er al de twee bedjes van gekocht zodat die op voorhand konden geleverd worden. Mijn flater? Mijn te groot hart dat zich plots moest manifesteren: ik gaf m'n schoonmoeder de gegevens van onze lijst zodat zij als tweede oma ook 'eerste keuze' had als ze een cadeautje wou kopen. Ze was er blij mee, dus ik ook. En ik dacht er niet verder bij na. En zo zette De Metamorfose zich genadeloos door om in een mum van tijd schrikwekkende proporties aan te nemen...

Enkele dagen later wou ik nog een paar kleine wijzigingen aanbrengen aan m'n lijst en opende die via internet. Mijn lijst was ineens maar half zo lang meer. Wat was dit? Ik moest even zoeken naar het overzichtje van wat al gekocht was. Tot m'n grote ontzetting was m'n schoonmoeder werkelijk 'total loss' gegaan in de winkel. Ze was zich compleet te buiten gegaan in een orgie-aankoop van zowat alle kleine spulletjes en kleertjes op de lijst. Het totaal bedrag van haar aankoop kwam neer op zowat 300 euro. Het duurste item dat ze kocht had was 30 euro. Het leek wel of ze was helemaal kopje onder gegaan in al die schattige dingetjes zonder ook maar erg te hebben in het totaalbedrag dat aantikte...
In paniek belde ik Allerliefste op z'n werk. Hoe moest ze dit betalen met haar pensioentje? Of liever: hoe hàd ze dit betaald? En onze, met zoveel moeite samengestelde lijst was geplunderd...

Allerliefste belde z'n moeder diezelfde middag op. Hun gesprek duurde geen minuut: hij botste op een muur van waanzinnige trots over dat ze zoveel cadeautjes had gekocht en een koppig omzeilen van alle vragen naar de herkomst van 't geld.
Ik belde dan maar naar m'n schoonzussen om hen helemaal ongerust de situatie uit te leggen en te vragen wat we moesten doen. Ze wisten van niks en konden me gerust stellen. Ze zou wel gespaard hebben. Geen nood. En ze wensten me veel plezier met alle cadeautjes die ze me van harte gunden.

Daarmee ging de storm weer stilletjes liggen.

Haha, dat had je gedacht natuurlijk. Vandaag werd ik wéér op m'n gsm gebeld door m'n schoonmoeder. Ze klonk als een halve junk die net een shot gehad heeft. Helemaal aan het nagenieten, compleet met trillende stem van de roes vroeg ze me gretig wanneer ze mocht langskomen: vandaag? Morgen? Het was duidelijk dat ze op hete kolen zat zoals ze zo mooi kunnen zeggen. Ik vroeg haar wat er was en toen kwam het eruit: ze had nog een nieuw 'pakje spulletjes' voor ons. Ik vroeg voorzichtig wat voor spulletjes. Ja hoor: nóg spulletjes die ze gekocht had voor ons, babykleertjes. Dit is echt een koopwoede die ik zelden of nooit gezien heb, zelfs niet bij de meest koopverslaafde vriendinnen van me.

'Maar dat hoefde toch niet? Je hebt al zoveel van onze lijst gekocht!' Ik kon de woorden niet tegen houden. Ze floepten eruit en ik werd er meteen voor gestraft: als een echte heroïneverslaafde begon ze tegen te sputteren en alle mogelijke excuses op te diepen die haar uitspattingen enigszins konden vergoeilijken. Sprakeloos zat ik ernaar te luisteren. Het brak m'n hart. Echt waar.

Ik kan nu alleen maar hopen dat de Metamorfose stilaan uitgewerkt is (en haar spaargeld op) en dat ze terugkeert naar de afstandelijke, nuchtere en hyperzuinige vrouw die haar steunkousen bewaart omdat die zo duur zijn, die vergeet wanneer we ook al weer afgesproken hadden en gelukkig is als ze ons 3 keer op een jaar ziet. Deze nieuwe schoonmoeder, die met de krankzinnige koopwoede en inhalig uitkijkend naar elk nieuw bezoekje om met gigantische ogen naar m'n buik te zitten staren, die schoonmoeder maakt me werkelijk bang...

Ik belde Allerliefste. Het werd stil aan de telefoon toen ik vertelde dat we nog eens naar zijn moeder moeten.

dinsdag 27 september 2011

De metamorfose van de schoonmoeder - deel 1

Ik weet niet of ik hier al veel geschreven heb over mijn schoonmoeder. Ik dacht van niet. Daar was ook niet veel reden toe. Mijn schoonmoeder en ik zullen nooit de dikste vriendinnen zijn, maar last hebben we ook niet van elkaar. Er is voldoende wederzijdse hoffelijkheid zodat ieder tevreden is met de zeer afstandelijke band die we al jaren onderhouden. We gaan nooit eten bij elkaar. We gaan amper op de koffie. Allerliefste en ik zullen ze ook niet vlug uitnodigen bij ons om een stukje taart te komen eten, zelfs niet voor een verjaardag. Maar als we elkaar zien, dan is het wel van 'oh, hoe leuk om je nog eens te zien blabla'.

Dat is niet zozeer mijn keuze, maar vooral die van Allerliefste die het helemaal niet erg vindt om zijn moeder zo weinig mogelijk te zien. Waarom dat is, is een lang verhaal dat ik hier niet ga vertellen omwille van Allerliefste. Het is per slot van rekening zijn moeder. M'n schoonmoeder is al jaaaren met pensioen en was tot voor kort veel te druk in de weer met haar vrijwilligerswerk, kwaaltjes en op alle mogelijke manieren het maximum halen uit haar krappe pensioentje om haar regelmatig te horen.

Als ik had verwacht dat ons Grote Nieuws over de tweeling een aardverschuiving zou teweegbrengen in mijn schoonmoeder dan kwam ik mooi bedrogen uit. Er kon geen traantje af. Zelfs geen schijntraantje dat zo mooi kan weggepinkt worden. Niets. Nul. Noppes. Geen emoties. Gewoon een lach en een 'voor wanneer is 't?' die elke keer opnieuw herhaald wordt. Dat ze wel degelijk blij en trots is, dat moest ik tot nu toe afleiden aan subtiele kleine veranderingen of opmerkingen. Zo hoorde ik ze op de trouw van Allerliefste zijn broer enkele maanden geleden tegen een paar verre verwanten 'ja, een twééling, he' zeggen. Oh, ze was over ons bezig.

En toen kwam plots De Metamorfose. Het begon met een paar spulletjes van Allerliefste die ze ons wou geven. Ze was op zolder gedoken om daar een zak vol babykleertjes van Allerliefste op te diepen van onder het vuil en stof. Allerliefste en ik trokken enkele wenkbrauwen op toen we dit hoorden omdat we niet hadden verwacht dat ze spulletjes van hem zou bewaard hebben. Hun band is niet erg warm en hecht te noemen. Dit was dus wel degelijk een Verrassing met hoofdletter 'V'.

Met een glimlach (en zeer bang hartje) ging ik alles ophalen, stopte wat spulletjes die er nog mee door konden in de was, legde die kleertjes klaar in de kast en vertelde haar dit. Zij gelukkig. Allerliefste behoorlijk neutraal tevreden en ik blij met mijn diplomatische oplossing en met de javel die ik tegen m'n gewoonte in eens kwistig bij dat wasje had gegoten.

Maar hier zou 't niet eindigen...

zondag 25 september 2011

31-30

Het was zover. Na jaren hopen en wensen elke keer ik kaarsjes mocht uitblazen -“volgend jaar doe ik dit zwanger of met een kindje in de wieg”- heb ik mijn verjaardag eens zwanger mogen vieren. 31 jaar en 30 weken zwanger.

Eigenlijk werd die niet echt gevierd want ik kan momenteel niet echt meer vieren. 't Is te zeggen, als het thema van het feestje 'aangespoelde walvis' is en iedereen een eigen zetel heeft om in te liggen, dan ben ik queen-of-the-show, maar voor alle andere feestjes moet ik toch passen. Daarom hebben we maar gedaan wat net nog wel kon (en dringend moest voor ik niet meer kan): suikerbonen gaan kiezen. Ook een fijn verjaardagscadeau natuurlijk. En er zal wel eens een groter feestje volgen wanneer de tweeling er is en ik weer alles mag eten, want eerlijk: wat is nu een verjaardagsfeest zonder chocoladetaarten (liefst die met een laag chocolademousse in, he)?

woensdag 21 september 2011

De 5 'domste' manieren om je zwangerschap aan te kondigen

Dit zou verplichte lectuur moeten zijn voor iedereen die eraan denkt aan kinderen te beginnen en zeker die die met de zonet beplaste en positieve test de badkamer uithollen en niet snappen waarom ze beter nog enkele weken zwijgen erover:

De 5 'domste' manieren om je zwangerschap aan te kondigen

Jullie ook al domme of zwaar ongepaste zwangerschapsaankondigingen gekregen?

dinsdag 20 september 2011

How to impress your gynae

Je waggelt binnen met een buik van 29w (vergelijkbaar met een buik van 37w bij een vrouw die zwanger is van 1 kindje volgens eigenste gynae...).

Je hebt geen bijzondere klachten, buiten de gewone kwaaltjes die je er met de glimlach probeert bij te nemen. (Ok, als ik weereens lig te creperen van de constipatie, wakker lig omdat ik geen comfortabele houding vind/dorst of honger heb/gedroomd heb of m'n ribben in vloeibaar zuur zijn veranderd na te lang in dezelfde houding te hebben gezeten, dan is die glimlach wat verder te zoeken...)

Je laatste echo toonde twee kindjes die braaf met de hoofdjes naar beneden liggen en flink gegroeid zijn.

En je krijgt die glimlach niet van je gezicht ondanks een verschrikkelijke vermoeidheid omdat je door de afspraak bij de dokter geen middagdutje hebt kunnen doen. Je bent gewoon zo trots, he, op die twee.

Dan is het vreselijk leuk om van je dokter meermaals te horen dat je het heel goed doet.

Ha, m'n dokter was gisteren zo onder de indruk dat ze me de vrijgeleide heeft gegeven om m'n zwangerschap uit te dragen tot maar liefst 38w (waar ze eerder nog sprak van een reële kans op een keizersnee op 34w). En ja, als 't zo blijft (als de kleinste niet alsnog een koprol maakt en zich weer met z'n/haar kont naar beneden draait) dan gaan we voor een bevalling puur natuur.

Yes we can!

maandag 19 september 2011

De wondere wereld van zwangerschapsliteratuur en informatiegeilheid

Kluun noemt het 'informatiegeilheid' wanneer zijn zwangere vrouw plots alles begint te verslinden wat er maar over zwangerschappen wordt gepubliceerd. Ik pleit schuldig. Ik weet niet goed wanneer het begonnen is, maar ik heb zelfs 'Help, ik heb mijn vrouw zwanger gemaakt!' van diezelfde Kluun online besteld voor Allerliefste (dag erna aan huis geleverd). Enfin, zogezegd 'voor hem', want ik heb het eerst gelezen. Meer nog: in één ruk verslonden. (Ok, sommige grapjes waren iets minder als je uit behandelingen komt, maar ja, even overslaan en verder lezen.)

Het was een welkome afwisseling na 't laatste boek dat ik gelezen had over 't zelfde onderwerp: 'Valse verwachting' van Naomi Wolf, een cadeautje van m'n zus 'voor als ik goesting had'. M'n zus had er niet veel aan gevonden en ze wou het vooral niet terughebben. Van een referentie gesproken.
Het was een bij momenten waarlijk afgrijselijk relaas over haar zwangerschap, bevalling en moederschap en ik zal jullie maar de goorste details besparen, maar één ding weet ik nu wel: als een keizersnee niet nodig is, dan zak ik op m'n blote knieën om wie-daarboven-me-ook-zou-horen te bedanken. En als m'n gynae niet Knipverslaafd is nog een tweede keer. Liever een scheurtje dan De Knip. Echt waar... (M'n zus haar ogen werden zo groot als schotelantenne's toen ik haar dat zei. 'Ik ben 3 keer geknipt geweest en heb er nooit last van gehad, zeh'. Volgens Naomi Wolf haar boekje heeft m'n zus ontzettend veel geluk gehad.)

Heb ik ook gekocht en gelezen: 'Borst, fles of allebei?' van Annemarie van Dijk en uitgegeven door – ja, ik weet het – Ouders van nu. Ik weet het nog steeds niet... 'Een tweeling voeden' stond op de bijna voorlaatste bladzijde, onder 'Bijzondere Gevallen' en kwam neer op dit: 'borstvoeding geven aan een tweeling kan. Geef borstvoeding' (1 alinea). De borstvoedingsmaffia is zelfs in zo'n boekje doorgedrongen. Wat had ik ook anders gedacht? Het luik 'flessenvoeding' begon wel veelbelovend met 'je bent geen minder goede moeder als je voor de fles kiest', maar het hoofdstukje telt precies 5 bladzijden. De rest van het boekje (de overige 110 pagina's) gaat over de wondere wereld van moedermelk en de unieke binding met je kind aan je borst... Voel je dus zeker vooral niet schuldig als je de fles zou kiezen...

En verder heb ik nog een hele stapel boeken van de bibliotheek geleend en verslonden de voorbije maanden. Teveel om op te sommen, maar de beste was 'Het grote tweelingenboek' van ik-weet-niet-meer-wie... De les die daarvan is blijven hangen: een tweeling van 0 tot zoveel maanden moet continu gevoed en verschoond worden. Zet maar een kruisje over die nachtrust... Het eerste jaar is Hel. Een anderhalf jaar tot 2 jaar oude tweeling zijn hooligans met als enige hobby: het kot afbreken. Je tweeling zal overal ongelooflijk populair zijn, jijzelf zal onzichtbaar worden en niemand zal op je tweeling willen passen... ('dat durf ik niet, hoor!')

Waarom doe ik dat toch? Waarom stop ik m'n kop toch vol met al die rommel? Waarom kan ik er precies niet mee stoppen?
Ik heb deze nacht gedroomd dat de tweeling er was en moest gevoed worden. Dat ik met m'n slaperige kop moest opstaan en diegene die aan het wenen was aan de borst moest leggen terwijl Allerliefste naast me onverstoord verder sliep, net als de tweede helft van de tweeling. En toen ik gedaan had met de eerste, lag de tweede nog steeds te slapen en wist ik: als ik die nu wakker maak, gaat die toch niet drinken, en als ik terug in m'n bed kruip dan gaat die me binnen 't half uur wakker wenen en dan ga ik nog eens zoveel minder slaap hebben, want de eerste moet over twee-drie uur wéér gevoed worden. En terwijl ik met dat dilemma zat te worstelen ging de radiowekker af... Laat ons zeggen dat ik even nodig had om te bekomen en op te staan...

Misschien is het tijd om te stoppen met die boeken te lezen zodat ik hopelijk nog wat kan genieten van m'n nachtrust de komende weken. Ik vrees dat ik het hard ga nodig hebben.

dinsdag 6 september 2011

En voor je het weet...

'En voor je het weet zijn ze achttien en het huis uit.' Deze woorden komen van Allerliefste. We staan voor een overladen rek met pyjamaatjes en andere babykleertjes, maten en soorten kriskras dooreen, een poging te doen wat mooie en vooral nuttige exemplaren uit het kluwen te vissen om in het winkelkarretje te gooien dat onze geboortelijst belichaamt. Het is zijn manier om deze chaos te relativeren, denk ik. De letterlijke chaos voor ons, en de chaos die nog komen zal...
'Achttien? Oh help...' Hopelijk duurt het toch iets langer dan het gezegde, want plots realiseer ik me weereens keihard dat dit wel eens de enige keer zou kunnen zijn dat we een geboortelijst moeten samenstellen. Slik...

Het samenstellen van de geboortelijst is een echt struikelblok aan het worden. Het loopt helemaal niet zoals ik gehoopt had. Ik ben met m'n zus eens meegeweest toen ze haar lijst samenstelde voor nummer twee en ik weet dat ik toen helemaal verrukt was door al die Oerschattige Spulletjes. Toen had ik wel een hele kar kunnen vullen voor mezelf. Ik moet er niet echt bij vermelden dat wij toen nog aan de Pil waren. In de Tijd Dat Ik Nog Babywinkels Kon Binnenwandelen... Jaaaaren geleden...

Het lijkt wel of in de voorbije jaren al die leuke spulletjes verdwenen zijn en plaats gemaakt hebben voor lelijke of commerciële onzin: keukenrobotjes voor papjes (wat is er mis met een gewone staafmixer?), melkmixertjes ('nadien nog herbruikbaar als melkopschuimer'), potjes in alle mogelijk vormen en kleuren (heb zelfs ruimteschipjes gezien, hoe kunnen die kindjes nog aandacht hebben voor hun eten?), designbadjes, emmer-badjes (ok, ze noemen het anders, maar 't blijft er zielig uitzien. Geen idee waar 't goed voor is), hangmat-matrasjes, aromaverspreiders (zou de baby ontspannen... yeah right... tot de tandjes doorkomen), flesjes, lepeltjes en vorkjes die niet om kunnen vallen, autostoeltjes met een alarm op de gordeltjes (oh wat een pret moet dat zijn als je dat openkrijgt en mama telkens de auto aan de kant moet zetten! Lachen!!), etc etc etc. De lijst is eindeloos. De meeste catalogussen doen me met verstomming slaan. Ik ben precies telkens op zoek naar de meest normale exemplaren onder de dingen die ik nodig heb. Nee, een reisbedje moet geen rits hebben langs de zijkant. Die kindjes moeten daar net ín blijven zitten. Nee, niet elk lakentje moet een hondje/beertje/leeuwtje/bijtje erop hebben staan. Nee, ik moet geen borsteltje/thermometertje/nagelknippertje hebben met Winnie The Pooh op.

En dan dat idee: dat dit weleens de enige keer zou kunnen zijn. Moet ik hier dan niet van genieten? De moed zinkt me eerlijk gezegd in de schoenen. Ons winkelkarretje bleef gisteren zielig leeg met een schrale buit van wat basis kledingstukjes en wat spulletjes en speelgoed dat niet in de catalogus stond. De rest zal ik wel toevoegen via internet. Of ook niet. Ik geloof ineens keihard in een pamperrekening.

En wil je het beste weten? Je kan tegenwoordig al je lijst leggen als je ... één maand ver bent! Joepie, dan kan je nog acht maanden 'genieten' van 't kiezen, en opnieuw kiezen, en schrappen, en wijzigen, en dan maar hopen dat er niks misloopt, anders moeten die winkelbediendes toch eigenhandig je kop eraf komen draaien?