dinsdag 29 november 2011

De melkbrigade

Wat ik intussen geleerd heb over borstvoeding en de voedingen voor een tweeling:

- Iedereen wilt alles tot in alle details weten over hoe je dat nu eigenlijk doet: borstvoeding combineren met een tweeling. En in tegenstelling tot op m'n blog, heb ik er een bloedhekel aan om over dit onderwerp uit te weiden tegen alle nonkels en tantes die toevallig op bezoek zijn. Het gaat hier over mijn boezem en ik vind dat nogal privé. Het voelt alsof m'n borsten telkens op de weegschaal worden gelegd: heb ik dan genoeg melk voor twee? (nee, natuurlijk niet. Ik geef ze niet alletwee 100% borstvoeding. Maar het zou wel kunnen als ik zou willen.) Of deze vraag, gesteld door Nonkel Lolbroek: leg ik ze tegelijkertijd aan? (nee. Ik geef doorgaans bij elke voeding maar 1 kindje de borst. En nee, ik ga niet demonstreren in welke houdingen je twee kindjes tegelijk kan aanleggen (ik ken die namelijk wel)). En of ik kolf? (nee, ben daarmee meteen gestopt toen ik thuis kwam, te vervelend, te pijnlijk en te tijdrovend en nee, ik wil daar echt niet over praten met m'n bezoek bij de koffie en de koekjes.)

- Een systeem voor de voedingen is er trouwens niet: ik ga elke voeding opnieuw op m'n gevoel af. Wie heeft het meeste honger? Hoe 'vol' voelen m'n borsten? Bovendien begint R nu pas sterk genoeg te zijn om al eens echt een complete borstvoeding te krijgen (en dan moet ik m'n vingers gekruist houden dat hij genoeg kracht heeft om voldoende te drinken zodat ik niet een uur later met stuwing zit) dus kreeg S een dikke week al een pak meer moedermelk binnen. Oneerlijk? Tja... Geen kind is hetzelfde, he. Een echte 50-50 verdeling zal ik wel nooit halen.

- In de ziekenhuizen is er geen borstvoedingsmaffia actief, maar een kolfmaffia. Volgens mij krijgen ze daar bonussen voor elke vrouw die ze naar huis laten gaan met zoveel stuwing dat ze huilend dat vervloekte kolftoestel gaat halen bij de dichtsbijzijnde apotheek, mutualiteit of babywinkel.

- Het zal me een raadsel blijven hoe ze me hebben kunnen overhalen om met kolven te starten in het ziekenhuis en ja, ik heb ook gehuild van de pijn van zoveel stuwing dat ik tegen een dubbele borstontsteking aanliep toen ik naar huis mocht. Het moet door de medicatie zijn geweest dat m'n eigenzinnigheid het tijdelijk liet afweten. Een kolftoestel is hier gelukkig niet in huis gekomen. Good old fashioned massages hebben het werk hier gedaan tot de kindjes aan de borst konden drinken.

- Op twee dagen hebben ze dat geleerd. Wij. Op eigen houtje. Zonder enige hulp. (Mijn kindjes 'te zwak'? Yeah right... Zeggen ze dat ook tegen alle moeders van éénlingetjes met hetzelfde geboortegewicht als onze tweeling? S woog toch 2kg800. Echt niet weinig, he.)

- En nee, ze hebben er geen last van om telkens af te wisselen tussen flesjes en de borst. En nee, ze krijgen daar geen krampen van zoals ze in het ziekenhuis beweerden.

- En ja, nu 'doe ik eindelijk waar ik me goed bij voel', het mantra bij elk advies over voedingen in het ziekenhuis. Al is dat waarschijnlijk niet bepaald wat al die vroedvrouwen in het ziekenhuis voor ogen hadden toen ze me dat mantra bleven voorhouden...

- Kolven deed pijn en vond ik vre-se-lijk. Borstvoeding kan al eens zeer doen (denk: tepelklemmen en eens flink sleuren daaraan), maar die pijn stoort vreemd genoeg niet echt. Ik vind het ook totaal niet vermoeiend. Of je nu 's nachts je bed uit moet voor een flesje of om een kind aan de borst te hangen, dat maakt toch geen verschil.

- S en R veranderen in knorrende monstertjes als ik ze aan de borst leg. Als ze op zoek gaan naar de tepel schudden ze wild met hun hoofdje terwijl ze echt knorren. Hilarisch. Alleen mogen ze wel stoppen met dat hoofdschudden van zodra ze m'n tepel te pakken hebben...

- R heeft daarstraks meer dan een half uur van de borst gedronken én wou daarna nog een klein flesje erbij. Wat een doorbraak. (Zo zie ik maar: ik mag echt geen enkele voeding vergeten, of hem eens te lang laten slapen want dan lukt dat niet. En ja, zo ben ik een mama geworden die haar kindjes wakker maakt om te drinken, terwijl ik vroeger dacht dat ik dat nooit zou doen. Soms moet je gewoon, he. Alles is beter dan vorige week toen ik de melk er met een spuit in moest druppelen...)

zaterdag 26 november 2011

Ruis (het vervolg)

Gisteren stonden we weer in het ziekenhuis. Dit keer voorzien van de papieren van de mutualiteit (incl. voorlopige sis-kaart) die intussen toegekomen waren thuis. Ditmaal ook maar één balie-hindernis te nemen (we wisten nu waar naartoe, he), waarmee het grootste struikelblok de enkele toevallige bekenden waren die we onderweg naar die balie tegenkwamen. ('Marit! Ik wist niet dat jij zwanger was, laat staan een twééling hebt gekregen!?! Oh Zo Geweldig!!' etc etc)

En toen zaten we dan toch relatief rustig in de wachtzaal te wachten. (Relatief natuurlijk want met zo'n tweelingtank van een kinderwagen is het moeilijk om geen aandacht te trekken van zowat iedereen binnen een straal van 100m.)

En toen kwam een nieuwe dokter ons halen. Een andere dan die van dinsdag. Weer werd R gewogen. En al meteen een kleine overwinning: hij was 100gr bijgekomen tegen dinsdag. Ik voelde me ogenblikkelijk 100kg lichter worden van opluchting.

En toen werd het echostaafje nog eens bovengehaald en op zijn borstkasje geplant. Ja, dat gaatje zat er inderdaad. Maar hej, zo vond de dokter, het was toch klein genoeg om geen medicatie te behoeven. En trouwens, zo vond hij, R deed het precies toch wel prima (R had dit keer besloten om eens niet voor lappenpop te spelen). Oh ja, en kijk daar, daar zit nog een tweede gaatje ook. (Hè?) Maar daar heeft hij zeker ook geen last van, hoor. Och, die twee gaatjes groeien hoogstwaarschijnlijk vanzelf wel dicht. Gewoon nog even opvolgen dat R er geen last van krijgt. Dus moeten we volgende week nog eens terug (en dan moet hij verder bijgekomen zijn) en daarna zou de tijd tussen de verschillende controles steeds langer moeten worden.

Ik heb volgende week een afspraak gevraagd bij diezelfde dokter. Haja... Geen betuttelend toontje, geen onnodige ongerustheden, geen bezorgde blikken en foute vergelijkende opmerkingen over de tweelingbroer,... Nee, wel een gewoon gesprek over alle facetten van gaatjes in hartjes. En een geruststellende glimlach.

dinsdag 22 november 2011

Ruis

We moesten vandaag met R. terug naar het ziekenhuis voor een zogenaamde 'routine echo' van z'n hartje. Dat was nodig omdat ze een beetje ruis hadden gehoord op z'n hartje tijdens ons Heerlijke verblijf op de materniteit. Ze hadden daar ook alle moeite genomen om ons helemaal gerust te stellen dat het hoogstwaarschijnlijk een onschuldig probleempje was, een gaatje dat nog dicht moet groeien en dat kon in enkele dagen tijd gebeurd zijn. Verder was ik tijdens dat Heerlijke verblijf veel te suf en emotioneel door de mangel gehaald om iets van mentale ruimte te hebben om even bij dit feit stil te blijven staan dus toen ze 'hoogstwaarschijnlijk' en 'onschuldig' verschillende keren herhaalden, nam ik dat maar al te graag aan. (M'n kritische geest zat duidelijk niet in m'n valies...)

Ik maakte me dus geen zorgen. Ook niet toen R. na thuiskomst uit het ziekenhuis een, laat ons zeggen 'kleine terugval' meemaakte. Ook niet toen de verpleegster van K&G dreigde met een mogelijke ziekenhuisopname om dat gewicht meer naar boven te krijgen (ok, wel over dat gewicht, maar niet over die 'ruis'). Om maar te zeggen van hoe weinig zorgen ik me maakte: ik denk dat ik zelfs aan zowel m'n vroedvrouw als aan de verpleegster van K&G ben vergeten te vermelden dat ze een beetje ruis hadden gehoord op het hartje van R, ondanks z'n gewichtsproblemen. En vandaag stond ik in het ziekenhuis zonder de doorverwijsbrief. (Dit was toch maar routine, niet?)

Na vier balies stond ik eindelijk aan de juiste, na vier keer 'nee, ik heb nog geen sis-kaart voor m'n zoontje. Die is nog niet toegekomen' en na de maxi-cosi het hele ziekenhuis rondgedragen te hebben (een tweelingkinderwagen is net iets te groot voor één kindje en onze draagbuidel is voor kindjes die minstens een halve kilo meer wegen. Lijkt weinig, maar ik nodig je uit om eens naar onze tweeling te komen kijken...) vond ik dan eindelijk waar ik moest zijn: een drukke wachtzaal in het kinderziekenhuis. Zo'n wachtzaal waar ik me een marsbewoner voelde op z'n zachtst gezegd.

Enfin, toen werden we geroepen en werd R. gewogen (slechts 30gr erbij op vier dagen! 4 lange dagen van hard labeur van flesjes flesjes flesjes en zelfs al af en toe weer borstvoeding, 4 dagen met een drinksnelheid van meer dan een minuut per cc!!! met als enige resultaat: 30gr erbij! Gelukkig viel m'n frank pas toen ik thuis de metingen vergeleek met die van de vroedvrouw, anders had ik ginder het spontaan op een janken gezet. Nu heb ik dat pas thuis gedaan...)
Maar goed, toen werd dat kleine lijfje vol elektroden geplakt en moest ik tot m'n grote verbazing helemaal geen moeite doen om dat kleine lijfje kalm te houden. R. speelde weereens voor lappenpop. Voor een keer wel op een handig moment moet ik zeggen, maar het stemmetje van 'dit klopt niet' werd nu toch wel zoveel luider. En na wat metingen, maakten de elektroden plaats voor een echostaafje dat voorzichtig z'n weg zocht over dat kleine borstkasje. En zo zat ik plots weer naar een echobeeld te kijken. Alleen niet eentje van m'n buik, maar van 't hartje van R. Een hartje dat flink z'n best deed, dat was wel duidelijk. En die arts in alle stilte dat hartje van alle kanten aan het bekijken. Ik was zo onder de indruk van alles dat ik enkel nog in alle rust de handjes van R. kon vasthouden en af en toe wat tegen hem kon fluisteren.

En toen verbrak de arts de stilte. Ja, er is een probleempje. En er is een complicatie bij dat probleempje. Het probleempje is dit: er zit een gat tussen de twee onderste hartkamers. Geen klein gaatje, maar ook geen megagroot. Zo een gemiddeld gaatje. En dat kan vanzelf dichtgroeien, maar er is wel medicatie aangewezen. En hier treedt de complicatie op: van die medicatie vallen ze af, en R. mag zeker niet afvallen. R. moet dringend bijkomen. Vrijdag moeten we terug en dan moet R. aangekomen zijn. Vrijdag gaat er ook een andere dokter nog bijzijn want zelf wou ze niet beslissen over eventuele verdere behandelingen.

Ik heb het kunnen trekken tot thuis daarstraks. Voorbij de 'heeft u nog vragen, mevrouw?' (nee), voorbij de 'ziet u dan geen verschil met uw andere zoontje, mevrouw?' (uiteraard zie ik het verschil, wat denk je wel?!), voorbij het overdreven bezorgd betuttelende toontje van 'heeft u het begrepen?' (ja, nee, geen idee,...), voorbij de kassa 'u zal de factuur thuis krijgen, want u zal de volle pot moeten betalen omdat u nog niet aangesloten bent' (excuseer? Jawel, ik heb gewoon z'n sis-kaart nog niet ontvangen. M'n zoontje is vandaag net twee weken oud) en een 'dat zien we dan wel, mevrouw' (zie ik eruit als een leugenaar of sjoemelaar???). Thuis, waar Allerliefste en S. zaten te wachten, daar heb ik het toch zwaar op een janken gezet.

maandag 21 november 2011

Twee weken

Morgen zijn ze al twee weken oud. De tijd gaat snel deze dagen. S. groeit als kool. Hij verandert zienderogen. Begint al iets van dat babymolligs te krijgen. R. nog niet. Die hinkt wat achter. Hij drinkt niet erg veel. Ik moet er de flesjes in duwen. Borstvoeding lukt maar een paar slokken een paar keer per dag. S. krijgt daardoor bijna alle moedermelk momenteel. Hopelijk vindt R. zijn krachten terug, want ik hoopte wel 50-50 te kunnen doen.

R. is een beetje verzwakt sinds we thuis zijn van het ziekenhuis. Doordat hij geel zag, was hij wat 'platter', had wat minder energie en sliep erg veel. Pas toen mijn vriendin, de verpleegster van K&G (zeer ironisch bedoeld uiteraard), ermee dreigde dat hij dringend meer moest drinken of dat hij anders terug naar 't ziekenhuis zou moeten, schoot ik wakker en realiseerde me dat hij inderdaad met de dag minder wakker, minder alert was. Zo erg. Wat een moeder ben ik? En ik heb zelfs 'vergelijkingsmateriaal' want S. is een gezonde baby. Het verschil tussen de twee wordt met de dag groter. Terwijl S. Spartelt en graait als ik hem aan de borst leg of een flesje probeer te geven, ligt R. Doorgaans als een lappenpop in m'n armen. Vaak doet hij niet eens z'n ogen open. Hoe kon ik dit missen?

En dus ben ik de laatste dagen druk bezig geweest met flesjes flesjes flesjes. Van mijn rustpauzes van 2 tot 3 uur tussen twee voedingen door, schiet er maar hooguit een uurtje over telkens. Vaak voldoende om m'n computer aan te zetten (knopje drukken), maar niet voldoende om ook maar iets te doen (email checken bv) en dan vergeet ik hem nog vaak ook weer af te zetten. Elk minuutje dat ik vrij ben, zit overvol met het afwassen en steriliseren van flesjes flesjes flesjes, verschonen van pampertjes, wassen van kleertjes, zelf iets proberen te eten en het geven van enorm veel knuffels en kusjes aan die twee wondertjes. Als ik uren de tijd had, dan zou ik uren naar hen zitten staren...

dinsdag 15 november 2011

Maak kennis met...

S en R, onze flinke tweeling (sorry, na enig beraad hebben we besloten de namen niet bekend te maken, maar een foto volgt asap).
Ze zijn nu exact een week oud en daarmee bleek de laatste luilekker zondag ook meteen de laatste luilekker dag voor de bevalling. Maandag moest ik naar de controle en bleek dat ik mogelijk een zwangerschapsvergiftiging aan het oplopen was. Uit alle testen bleef echter veel twijfel en uiteindelijk, na meer dan twee uur monitoring, mocht ik dan toch naar huis. Thuis meteen m'n zak klaargezet en Allerliefste de laatste instructies gegeven in verband met het huishouden, voor het geval dat...

En het geval dat... dat bleek om 2 uur 's nachts toen ik weer misselijk wakker werd. Een uurtje later had ik zoiets van: dit loopt niet goed en toen ik om 3 uur m'n benen uit bed zwierde, brak m'n water (daar heb ik ook serieuze ogen van getrokken. Dat blééf maar komen!) Tegen 4 uur waren we in het ziekenhuis, heel romantisch met een plastic zak en handdoek onder m'n billen (en megadik maandverband dat alweer helemaal doorweekt was tegen de tijd dat we voorbij de aanmeldbalie van de spoed waren.) Daar heel vrolijk en rustig: 'hallo, m'n water is gebroken en ik heb een zwangerschapsvergiftiging. Hier is m'n sis-kaart.' En dan kwam er een vrouw ons naar het verloskwartier begeleiden. Ik mocht zelfs in een stoel tot ginder als ik wou, maar hej, zonder weeën leek me dat een beetje idioot. Daarmee waggelde ik de laatste meters met m'n dikke buik tot we in één van die fameuze verlosruimtes kwamen waar we geweest waren bij de rondleiding. (En helaas, dat was de start van de ellende voor mij en daarom slaag ik dit deel voorlopig over. Moet nog wat verteerd worden hier. Een zwangerschapsvergiftiging is Niet Leuk...)

De tweeling is uiteindelijk geboren met 2 minuten verschil om half vier 's middags. Op natuurlijke wijze, wel met weeënopwekkers, R als eerste met de zuignap (jeej), met een flinke knip (jeeeeej), met epidurale ook (zonder enige twijfel noch cynisme de beste uitvinding ooit)

Even verder vooruit (het volgende deel, m'n hele verblijf in het ziekenhuis, was eveneens Ellende Troef, verhaal volgt misschien later als het wat verteerd is ook): sinds zondag zijn we thuis en ze doen het fantastisch. Ik heb me nog maar één keer van kindje vergist (gisterenavond toen ik S wou eten geven, nam ik per ongeluk R uit het park en had het pas door toen Allerliefste naast me kwam zitten met 'ik dacht dat jíj S eten zou geven?' Oeps... Beetje vermoed blijkbaar...). Ze zijn al bijna terug op geboortegewicht dankzij de flesjes die ze bij de borstvoeding krijgen. Dat laatste is op twee dagen gestart, op m'n eigen tempo, op m'n eigen wijze en daarnet heb ik voor het eerst de twee aan de borst kunnen laten drinken (ze moesten nadien maar een klein beetje flessenvoeding meer bijkrijgen). Alle afkolfmateriaal mogen ze van m'n part aan de hoogste boom hangen (daar volgt ook nog een heel verhaal over een keertje), ik wil het niet meer in m'n buurt (jullie willen echt niet weten wat er allemaal gebeurd is in 't ziekenhuis... Oh, nee, waarschijnlijk net wel nu). Om geen stuwing te krijgen masseer ik alles eruit met de hand. Werkt geweldig.

En de papa? Die is 100% Daddy Cool. Zo schattig. Die heeft de hele bevalling naast me staan Glunderen. Dat was een geweldige geruststelling, zeker toen ik voor de tweede keer in vrije val ging (m'n bloeddruk, door het bloedverlies en ja, die vergiftiging), en het voor iedereen leek alsof ik flauw viel, maar wel nog perfect hoorde wat er gebeurde. Op zo'n moment is een vroedvrouw die hard op je schouder klopt van 'mevrouw, bent u er nog?!' niet bepaald geruststellend. Nee, Allerliefste was Absoluut het beste van de hele zaak. Dat en Allerliefste zien Glunderen met de tweeling in z'n armen. Count your blessings, he. Ik krijg er alweer tranen van in m'n ogen (sorry, het is waar wat ze zeggen: na een bevalling word je blijkbaar ineens van het minste superemotioneel. Ik had onderweg naar huis voldoende aan een liedje op de radio om helemaal vol te schieten van geluk.)

PS: 't zijn jongens! (Helemaal vergeten te vermelden...)

zondag 6 november 2011

De laatste luilekker zondag

Vandaag was het officieel de laatste luilekker zondag ten huize Bremer (volgende zondagavond moet ik binnen voor de inleiding). Jepjep. En dat mocht wel gevierd worden, vond ik. Daarom eens effe nagedacht wat te doen. Een bad nemen? Mnee, toch niet. Een beetje opruimen? Nee, ook niet vandaag.
Daarom heb ik maar een stoel in de keuken gezet en pannenkoeken staan, euh.. zitten bakken. Het grijze weer riep erom, he.

En Allerliefste vond het ook weer een geweldig idee van me. Ik kreeg van slag een zeer deugddoende massage van m'n onderrug. Dat was ook leuker dan gisteren. Toen kreeg ik een 'maar schat, ge zijt echt waarachtig DIK' op m'n bord toen hij thuiskwam van een klein uitje met een kameraad (die al even onder de indruk was geweest van m'n tonnetje). Nou ja, merci...

vrijdag 4 november 2011

Lijstjes, wasverzachter en Daddy Cool

Goed uitrusten nu. Dat is wat zowat iedereen me aanraadt nu en wat ik zelf ook bovenaan mijn prioriteitenlijstje heb staan. Alleen... zeg dat 's nachts nog eens tegen me, want dan doe ik uiteraard geen oog dicht. In het donker lig ik de hele tijd lijstjes te maken van alles dat ik nog moet doen/kopen/regelen vóór de bevalling.

Gisteren heb ik nog snel alle facturen betaald die hier op de kast lagen. In alle heisa rond de naderende bevalling was ik die bijna glad vergeten.

Gisteren heb ik ook mijn zak gemaakt voor het ziekenhuis. Gelukkig hadden ze bij die infosessie een lijstje gegeven en gelukkig had ik dat nog niet weggegooid of ik had enkele belangrijke items niet meegehad: handdoeken en washandjes voor mij én de kindjes, en de papieren van de erkenning (dat Allerliefste wel degelijk de papa is en de kindjes zijn naam krijgen. Niet echt onbelangrijk...)
(en van die handdoeken schrok ik wel een beetje. Een telefoontje naar m'n zus bevestigde het echter: 'jaja, voorzie maar genoeg handdoeken, want die verpleegsters gebruiken elke handdoek maar één keer en verwachten dat je die dan weer wast. En voor jezelf ook want als je nog veel bloed verliest...' Onze handdoekenkast in de badkamer was echter niet akkoord: niet genoeg handdoeken. Straks dus nog even langs de winkel.)

Wat ben ik trouwens blij dat Allerliefste ook thuis is nu. Met hem in de buurt durf ik nog naar buiten te gaan (hij duwt me, zijn 'tonnetje', lekker voor zich uit in de winkel) en hij kan me uit de zetel helpen als ik zelf niet meer op m'n voeten geraak (helaas is dat zo'n paar keer per dag het geval) en hij doet de was in de wasmachine (al moet ik hem het verschil nog eens uitleggen tussen de wasverzachter en het gewone wasproduct. De was kwam er verdacht zacht en heerlijk geurend uit...)

En hij is zich nu ook aan het voorbereiden: hij is een boekje in de bib gaan halen met als titel: 'Daddy Cool' (over een vader van een tweeling die thuis blijft om voor de tweeling te zorgen.) Redelijk hilarisch vond ik dat. Zeker toen ik het boekje zelf ook las en ontdekte dat de papa in het boekje een halve beroemdheid wordt als een journaliste zijn pad kruist en het zo ongelooflijk vindt dat er thuisblijfpapa's bestaan... Hahaha... (by the way: 't is een fictief verhaal. Dat verbaast je toch niet, he?)

woensdag 2 november 2011

Het aftellen kan beginnen...

De 14de. Als ze er tegen dan nog niet spontaan uitgekomen zijn, wordt m'n bevalling dan ingeleid. Het aftellen kan daarmee van start gaan. (Verder nog steeds nul opening dus kans is groot dat ik het tot de 14de zal uitzingen... Dat belooft...) (Even vergeten dus dat ik stilaan verga van de pijn in m'n bekken, liezen en rug en dat m'n buik op ontploffen staat. Die 12 dagen kunnen er wel bij, he.)

En, zo zei de dokter, bereid je maar voor want als ze alletwee een goed gewichtje hebben, dan gaan ze ook meteen mee naar huis. En na een blik op de curves leek haar dat scenario wel heel reëel. Een blik op Allerliefste leerde me dat dat voor hem al evenmin een verrassing was als voor mij.

Ze luisterde ook nog eens naar de hartjes, dit keer wel degelijk daar waar m'n vroedvrouw en ik dachten dat ze lagen, wat bij de laatste echo nog bevestigd was door die vervangster toen. En dit keer kon ik daardoor ook zelf horen dat het effectief om twee verschillende hartslagjes ging. Ha. We leren bij.

Dan moest ik enkel nog wat bloedtestjes laten doen. In de wachtzaal daar nog even alles aan het nakauwen. Pff, zuchtte ik, 't is zo belachelijk: zo kermen van de pijn toen die gyn voelde of ik nog geen opening had, en dat terwijl ik er binnenkort twee moet uitpersen. Zijdelings keek ik naar Allerliefste en tegelijk knikten we: 'epidurale'.

Nu enkel zien hoe ik erin moet slagen de komende 12 dagen nog door te komen. En dan vraag ik me af: zeg ik nu wel of niet iets aan de vrienden en familie over onze datum?