woensdag 14 november 2012

Een tikkeltje verloren

Met het risico een beetje verkeerd of misbegrepen te worden: ik voel me tegenwoordig een tikkeltje verloren. Ik vind geen aansluiting meer op DVO. Dat ligt langs de ene kant simpelweg achter me, maar ook, jeweetwel, een veranderd publiek... Maar ik vind ook geen aansluiting bij die 'anderen', de 'gewone' moeders in m'n omgeving of op die andere forums. Ze begrijpen het niet: dat ik 's avonds nog tot driemaal toe ga kijken bij R en S, en ze nog eens onderstop, of een tut opraap terwijl ze die helemaal niet missen in hun slaap. Maar gewoon omdat het zo'n zalig zicht is om die twee te zien slapen.
M'n collega's snappen niet dat ik de kinderen zo graag wegbreng naar de crèche dat ik er een uur vroeger voor opsta (Allerliefste zou ook kunnen gaan, die heeft zelfs meer tijd 's morgens, maar het maakt m'n dag gewoon compleet: dat ochtendwandelingetje met míjn jongens). En als ik ze 's avonds eens moet gaan halen, dan kan ik niet snel genoeg daar zijn, terwijl m'n collega al blaast en zucht bij de gedachte alleen: weer die rit voor het ophalen van de kinderen.

Ik weet niet wat andere moeders verwachten: dat ik honderduit over hen (R en S) praat? Of dat ik net over andere dingen praat (gaan winkelen, de nieuwste modetrends, uitstapjes of weekendjes of dat soort andere zaken die niet meer tot m'n leefwereld behoren en die ik (voorlopig) niet (echt) mis). Ik zet geen foto's op facebook omdat het me blijft storen hoe anderen te pas en te onpas die foto's rondstrooien. (Ik zet er evenmin foto's op van onze wilde feestjes, bourgondische verwenweekendjes of spetterende citytrips (die we uiteraard elk weekend hebben) en de vakantiefoto's vind ik te privé om aan de hele buurt te tonen, dus ook niet op facebook. Zo...)

Ik blijf het moeilijk vinden om m'n bezorgdheid om R te uiten, en me hierin gehoord te voelen. Toen hij de buikgriep kreeg drie weken geleden, heb ik erg m'n best gedaan om te denken: 'waait wel weer over. Hij is sterk genoeg.' Heb het vier (!!!) dagen aangezien (waarvan hij slechts op twee dagen overgegeven had, en geen koorts had) om pas op de vijfde dag de dokter te laten komen toen hij plots naast opnieuw overgeven ook diarree kreeg.
(En niemand snapt het dat ik al wekenlang aftel naar de volgende afspraak bij K&G. Maar ik wil gewoon zíen dat R bijgekomen is, en dat het verschil tussen S en R níet groter geworden is. Ookal merk ik dagelijks dat ze het alletwee supergoed doen. Ik praat er niet meer veel over, maar ik tel af.)

Ze zijn een jaar geworden nu. Ik liep verloren in de stad sentimenteel te wezen. Ik wou absoluut iets uitdelen op de crèche. Ein-de-lijk kon ik iets uitdelen voor de verjaardag van míjn kinderen. En natuurlijk vond ik niet wat ik had gehoopt. En dan voelde ik me gefaald om zoiets stoms. En daarom voelde ik me dan weer idioot.

En dan is er nog de vriendinnenkring. Twee van m'n vriendinnen hebben een afspraak genomen bij een fertiarts. En zo vond het zakje met medicijnen dat hier nog lag verloren te wezen een nieuwe woonst. Het maakt ook dat ik me een tikkeltje schuldig voel tegenover hen nu: ik heb kinderen. Ik sta nu aan de andere kant van die onzichtbare muur. Ik probeer wel te supporteren, en te luisteren en de juiste woorden te vinden op het juiste moment maar meer dan ooit besef ik hoe anders ieders traject is. Hoe anders de emoties die iedereen doormaakt. Of misschien ook: gelijk maar op andere tijdstippen. Dan bel ik trots om te zeggen dat S stapt, en biechten zij eindelijk op ze al een jaar IUI doen of schrik hebben voor de testen die eraan komen. En ik zeg hen: 'ik sta altijd voor je klaar', maar ik kan niet weg 's avonds om nog eens een glaasje te gaan drinken als de babbelnood het hoogst is, want ik heb kinderen. En dan is dat niet altijd zo eenvoudig meer. Behoorlijk ironisch en frustrerend dat net (ivf-)kinderen tussen vriendinnen komen als er weer een paar ooievaars verdwaalden...

En man, was ik even emotioneel op hun verjaardag. Ik wou ze al weken van tevoren overladen met cadeau's maar heb braaf op m'n tanden gebeten en afgewacht. Het was een druk, vermoeiend maar ook erg leuk en geslaagd feestje met de halve familie in onze niet-zo-grote living gepropt, tussen geopende dozen, losgescheurd cadeaupapier en blinkend nieuw speelgoed her en der verspreid en twee peuters die net niet elkaars kop insloegen om toch maar het leukste nieuwe stuk te bemachtigen. En de taart viel aardig in de smaak bij S en R. Op de aardbeien na dan. Daar is duidelijk nog wat werk aan de winkel.
(Evenals aan het aanleren van de schoonfamilie om de namen van R en S te gebruiken en niet steevast 'den diene', 'den andere', 'den ene' of 'dieje' te zeggen tot mijn gigantische ergernis. Ik heb besloten bij het volgende familiefeest bij de schoonfamilie steevast alle neefjes en nichtjes 'diedaar' te noemen tot de frank valt. Maar dit geheel terzijde.)

zondag 23 september 2012

Enkele tweelingweetjes

Ik word te pas en te onpas (vooral dat laatste helaas) aangesproken wanneer ik met de jongens op pad ben. De reactie top euh... 6:

1)“Is dat niet vermoeiend?” (nee, met alle respect maar ik vind deze reactie véél vermoeiender.)

2)“Ze lijken toch wel op elkaar, he?” (ja, duuuh, het is een identieke tweeling. En deze reactie kwetst me nog steeds omdat het nog al te vaak ontzettend verbaasd klinkt. Want het betekent natuurlijk dat de mensen nog steeds niet zíen dat het een identieke tweeling is. Of dat denk ik toch... Allez, 't is al verbeterd. Enkele weken geleden vroegen ze ons voorzichtig of 't wel een tweeling was...)

3)“Oh wat fijn, een tweeling. Had ik ook altijd willen hebben!” (om gegarandeerd niet door te hebben dat ze ondertussen de weg blokkeren of ik eigenlijk gewoon m'n vragen wil stellen als ze toevallig ook nog eens verpleegster/kinesist/gemeentelijk ambtenaar/... zijn.)

4)“Oh, een tweeling. Dat zou ik NOOIT willen hebben!” (Werkelijk... Dit krijg ik toch wel om de zoveel tijd eens op m'n bord. Dankuwel.)

5)“OH KIJK MAMA MAMA MAMA! WAT EEN RARE KINDERWAGEN IS DAAAAAT!!” (Deze vind ik telkens weer hilarisch. Kindjes laat ik met alle plezier eens een blik werpen op onze twee snotneuzen.)

6)“Hej, wat leuk, een tweeling. Ik heb ook een tweeling!” (Die is ook fijn en dan wisselen we even uit hoe fijn het wel niet is om een meerling te hebben. We stonden wel even met onze mond vol toen de papa trots zei: 'Ukje hier is deel van een dríeling'. En ondertussen liep z'n vrouw in zombie-modus met ukje in de armen bij de dokter buiten. Toen kon ik er niks aan doen: ik dacht: 'man, een drieling dat zou ik nooit willen hebben.' (sorry hiervoor) En ik had moeite om een gepaste reactie te verzinnen. Gelukkig doe je met een welgemeende proficiat aan de trotse papa nooit kwaad. En ik kon er nog een leuk weetje aan toevoegen: op de dag dat R en S geboren werden, is er ook een drieling geboren in hetzelfde ziekenhuis. Hoera.

Het blijft me verbazen hoe een tweeling de aandacht trekt. Ik dacht dat de aandacht zou verzwakken eens ze wat groter werden, maar dat is niet het geval. Een tweeling wekt interesse. De mensen verdraaien hun nek om toch een blik in de kinderwagen te kunnen werpen, en de mannen nog 't eerst. Van de meerlingouders die ons al aangesproken hebben, was 't trouwens 4 van 5 keer de papa die ons aansprak. Mannelijke trots?

Het blijft me ook verbazen wat voor band R en S hebben, hoe gelijk ze kunnen zijn en doen. Het gebeurt dat S zich pijn doet en R begint te huilen in plaats van S. Als ze in de kinderwagen zitten (een model waarin ze achtereen zitten, dus waarin ze elkaar niet kunnen zien), kijken ze links en rechts op hetzelfde moment, ook zonder dat ik iets opmerk dat de aandacht zou trekken. Ze spelen al samen, helpen elkaar, knuffelen en vechten. Ze wisselen blikken uit. Echt waar... Je ziet ze blikken uitwisselen. Constant. De hele dag door. Ze leren elkaar woordeloos begrijpen. En gibberen samen. (Tot ik m'n dictafoontje erbij neem om 't op te nemen. Dan stoppen ze meteen en krijg ik enkel beeld zonder klank... Jammer dat ik geen camera heb.)

Ik las ergens dat de taalontwikkeling vaak wat vertraging oploopt bij tweeling. De oorzaak hiervan, denken specialisten, is dat er minder 'one-to-one' communicatie is omdat je altijd als ouder tegenover twee kindjes staat, maar da's onzin. M'n zus had dat ook bij haar tweede, en derde. Het grote verschil is dat die haar kindjes geen blikken uitwisselden op 10 maand. Die hadden taal nódig om zich verstaanbaar te maken. S en R nog niet. Dus nog geen 'mama' of 'papa'. Ik babbel ondertussen voor drie. Da's ook wel fijn. Zolang ze nog gewillig luisteren...

En ja, ik pleit schuldig: ik zoek ook altijd naar de andere tweelingen. Dus, hoera: er is een tweede tweeling op de crèche toegekomen. En ik kon het niet nalaten om deze keer zelf eens een andere tweelingmama aan te spreken.

donderdag 30 augustus 2012

Er zijn zo van die dagen

Het is al een tijdje stil op dit blog. Nu, in real life heb ik het druk genoeg natuurlijk: een voltijdse baan, een project rond moeilijke zwangerschappen dat stilaan vorm begint te krijgen en waarover later meer, een huishouden dat draaiende moet gehouden worden, en een gezin, vrienden, familie, die allemaal aandacht verdienen en binnenkort onze eerste reis als gezin.

Ik heb de laatste tijd nog wat in m'n digitaal kladblok van m'n blog zitten pennen. Over een zeer plotse en kortstondige opflakkering van jaloezie toen op facebook een echobeeldje in m'n gezicht gegooid werd van de derde zwangerschap van een nicht (die toch geen derde meer wouden? Nee, ik wil het niet weten) En ja, ik ben wél blij voor de nicht. En nee, ik wil zelf geen derde meer. Waarom dan toch jaloers? Geen idee...

En over het bevriende koppel Op-het-Nippertje. Ze zijn intussen bevallen. Het is een zoon. Maar dat wisten we al. En ook dat z'n naam E is, want dat hadden ze ookal gezegd. Het enige dat ze toch nog als verrassing hadden was de geboortedatum want zoonlief besloot niet te wachten tot de vastgestelde keizersnededatum (zoonlief had z'n kont naar beneden steken). Iets waar ik ze nog voor gewaarschuwd had dus eerder een gniffelmoment hier dan een grote verrassing.
En over dat het, mja zucht..., echt zo'n situatie is waar we maar het beste van zullen maken, he. Eigenlijk valt ze nog wel mee. Soms kunnen we plots echt goed praten over onze wondertjes, en op andere momenten heb ik zoiets van: 'nee, ze beseft het toch niet hoeveel geluk ze heeft gehad.' Ze zit echt op die roze wolk. Ergens hoog daarboven. En plant nu al nummer twee.

En over de nummer drie die er bij ons niet zal komen. Ik heb me er ineens mee verzoend. Het is geen Punt meer. Geen Discussie. Ik heb het aan Allerliefste zelfs verkondigd: 'schat, de kinderwens is er niet meer. Die is voldaan; er hoeft geen derde meer bij te komen voor mij.' (Al wil ik er wel bij zeggen dat ik me nu ook nog niet ga steriliseren. Ik ben nog jong, he. Je weet nooit wat de toekomst brengen zal.)

En over ons 'Huisje-Weltevree'. Waar het niet altijd zo 'peis-en-vree' was de laatste tijd. Wat me erg verwarde. Je doet dan zo hard je best om die kinderwens te vervullen dat je elkaar wat uit 't oog verliest denk ik. En toen waren er ineens twee kinderen en hadden we geen tijd meer voor elkaar. Of armen vrij voor elkaar. En het is best moeilijk om jarenlange gewoontes van twee kinderloze mensen plots te veranderen ookal lijkt dit misschien onbegrijpelijk voor mensen die nog in behandelingen zijn. Maar zonder kinderen heb je wel een aantal praktische vrijheden waar je nogal gemakkelijk aan gewend geraakt. Niet dat ik die niet met veel plezier overboord heb gekieperd, integendeel. Ik heb er nog confetti achtergegooid bij wijze van spreken. Maar het blijft wel even aanpassen. En het was hier ineens zo moeilijk om daar een evenwicht in te vinden. En elkaar daarin te vinden.
Ik moet bekennen: ik heb dingen gedaan die ik Nooit Zou Doen: roepen tegen elkaar voor de kinderen. Een scène maken op straat waar, godbetert, iedereen het kon horen. Allerliefste naar de zetel verbannen. Zelf een paar nachten in de logeerkamer (annex verschoonkamer, annex kinderwagen-stalruimte) slapen. En dan, na het roepen toch weer praten. Veel praten. En een dikke knuffel geven aan elkaar.

En vaak heb ik geen tijd meer om te schrijven. Want natuurlijk: zo denken jullie allemaal: wat zit je hier nog, meid, ga genieten van die twee bijna-tien-maanden-oude-kereltjes van je. Ja, ik geniet van die kereltjes van me. Ontzettend veel. S huilde vandaag omdat hij zo moe was (hij slaapt overdag niet meer veel in de crèche. Er valt ook zoveel te ontdekken en te doen, he) dat R z'n handje vastnam en naar hem lachte, de schat. Ze leren al staan. Ze kruipen snel en vlot de hele kamer door, de poezen achterna. Die arme beesten krijgen amper nog een momentje rust. R vindt het absoluut geweldig om zich in de gordijnen te verstoppen en kiekeboe te spelen. S loopt als hij de speelgoeddoos kan voortduwen. Ze vinden 'nee' niet meer gewoon een leuk spelletje, ze leren zelfs stilaan luisteren ook. Ze babbelen honderduit tegen ons en tegen elkaar. Ze begrijpen elkaar precies verbazend goed. Ze slapen nog steeds bijzonder vaak synchroon (in exact dezelfde houding). Ze hebben alletwee twee tandjes (de eerste kwam bij alletwee op exact dezelfde dag door, en het ging over exact dezelfde tand). En ze kwijlen wat af momenteel ook. Ze eten alles. Ze slapen als op rozen, behalve in de crèche. En ze beginnen ruzie te maken om speelgoedjes, zetten het op een brullen als ze hun zin niet krijgen en gieren van 't lachen, zeker als ik 'kriebelbuik' met ze speel, of R als S over hem heen probeert te kruipen.
Door S leer ik stilaan een heel arsenaal aan judohoudgrepen dankzij zijn ontsnappingspogingen bij het verschonen of omkleden. Ze worden stilaan blond, waardoor ze momenteel zo'n prachtige tweekleurige bruin-blonde lokken hebben die goudkleurig glanzen in 't licht en die me helemaal doen smelten. (Sorry voor dit stoef stoef happy happy, mijn kind schoon kind etc gedoe. Andere mensen vinden m'n kinderen waarschijnlijk twee snot-en-kwijlmonsters. Ik ben nu eenmaal niet objectief hier.)

En R doet het ook zo goed. Hij is vrij lang (bovengemiddeld en even groot als z'n broer), maar wel erg fijn al ziet hij er nu gewoon fijngebouwd uit, niet meer (ongezond) mager. Hij is op de curves van Kind&Gezin opgeklommen van eronder, over de P3 tot de P10 nu al. S volgt nog steeds de 'ideale' curve: de P50 (voor zij die die curves niet kennen; die gaan tot de P100). R heeft kracht en energie voor tien, net als z'n broer. Hij is alleen nog steeds wat vlugger moe, doet langere dutjes overdag. Maar da's eigenlijk het enige waaraan je nu nog kan zien dat hij een iets langere weg heeft afgelegd.

Die laatste stukjes die ik geschreven heb, hebben hun weg niet meer gevonden van m'n kladblok naar m'n blog. Maar dan zijn er zo van die dagen als vandaag dat ik m'n blog nog eens opendoe en denk: hoog tijd voor een update...

maandag 2 juli 2012

Vastberaden anti-UFO

Ik ben uiterst anti-ufo in veel betekenissen van het woord. Ik geloof niet in ufo's, zijnde 'unidentified flying object'). Ik ben zo'n saaie agnost die er één zal moeten zien om 't te geloven (waarschijnlijk word ik nu gestenigd door de 'believers'. Voor hen wil ik graag een amusante roman aanraden getiteld 'The Attack of the Unsinkable Rubber Ducks' van een zekere, en in België onterecht veel te onbekende Christopher Brookmyre. Al vrees ik dat de humor hen zal ontgaan.)

Ik heb eveneens een probleem met die andere ufo's: Uitblinkend in Fenomenale Onafheid, beter gekend als 'Unfinished Object.' Alleen heb ik daarvan, en in tegenstelling tot die andere ufo's, een ware invasie van in huis. Heel wat ideeën zat, maar veel goeie bedoelingen verder ligt het ding in kwestie in het beste geval ergens stof te vergaren. Tot voor kort had ik bovendien een bijzonder gebrek aan gewillige slachtoffers voor de resultaten van de opborrelende inspiratie. Een speeltapijtje naaien voor Allerliefste klinkt op z'n zacht gezegd wat vreemd, vindtuniet?

Dit weekend was ik echter, zoals de titel hierboven al verklapt, vastberaden anti-ufo. Het project: een speeltapijtje, dat had u misschien al geraden.

Ik had al geruime tijd de nodige stoffen in huis (oude lappen, nieuw gekochte, gerecupereerde nieuwe (lees: nooit gebruikte nieuw aangekochte enkele jaren geleden...) allemaal samen in één doos. En ideeën en inspiratie zat. Het moest er gewoon eens van komen. Ik moest het gewoon eens maken. En dat speeltapijtje begon nu toch wel te dringen. Zeker als ik het nog wou kunnen gebruiken voor S en R vóór ze kunnen lopen...

En dus gooide ik alles open, leende een naaimachine (ik geef toe: ik ben maar een halve vrouw, ik bezit zelf geen naaimachine) en gaf er een lap op.




Stap één: de selectie. Hiermee moest ik maar aan de slag gaan.




Stap twee: aaah, waarom is die basis altijd zo saai? Geen wonder dat ik nooit verder geraak dan deze stap...


Stap drie: ik wou eigenlijk een uil maken, maar kwam uit bij dit...




Stap vier: volgende keer ga ik absoluut en zonder enige twijfel voor de uil, stijl: Minimalistic.




Stap vijf: twee dagen, twee emmers zweet en tranen en slechts twee gebroken spelden verder en kijk: voor een bijna complete naai-leek als ik mag het eindresultaat er wel zijn, denk ik. En net op tijd, want sinds enkele dagen kan S zitten (zelf, zonder steun en zonder dat iemand hem in die positie moet zetten. Jawel. En dat op nog geen 8 maand.)




Het speeltapijt is trouwens al meteen herdoopt tot picknic-laken en doorstond de eerste picknic-test met glans.

(En voor zij die zich afvragen wat dit nu nog met het onderwerp te maken heeft, ik vraag me hetzelfde af. Misschien moet ik toch maar eens een nieuwe blog starten, al ga ik dit nu toch niet elk weekend doen. M'n rug is kapot...)

maandag 25 juni 2012

Erover

Ik kan het niet laten. Ik moet er nog eens op terugkomen. De reactie blijft wat nazinderen (zie vorig stukje). Dit weekend zag ik een groep hippies, stijl dreadlocks, piercings en tattoos, in commune wonend (for real), een bio-leven, u kent het wel. En ik kon het niet laten mezelf de hele tijd af te vragen: was anoniem ook zo'n figuur? Misschien was anoniem wel één van hen?
M'n zus lachte: 'ha ja, da's wel mogelijk. Maar wel tegelijk eicel-donor worden voor vriendin X.'
Ze hadden een heel bio-leven, maar wel stuk voor stuk een gsm/smartphone en anoniem had toevallig ook toegang tot internet... Zeer bio allemaal, net als die piercings en tattoos overigens (of het dochtertje van 8 met roze geverfd haar). Maar ja, anoniem kan ook gewoon de man in cravatte op de trein zijn. Of...

En het zit me niet lekker omdat ik in de verdediging ben geschoten (of toch nog steeds teveel). Waarom moet ik mezelf verdedigen? Deze reactie komt van een vriendin: 'voeg er maar aan toe dat ik hoop dat anoniem dan ook geen medicatie neemt als hij/zij ziek is. Of gelijk geen kleren meer draagt, want dat is ook niet natuurlijk.' En ze heeft gelijk verdorie. Ik hoop dat anoniem eens nadenkt bij het volgende kankergeval in de familie. Is dat dan ook maar gewoon te aanvaarden? 'Goh, pech gehad. Een langer leven was duidelijk niet voor je weggelegd...'

Het is zo gemakkelijk om de overbevolking van de planeet en het oh zo vervuilende ras der mensen als argument aan te halen tégen vruchtbaarheidsbehandeling. Wel, zetten we dan ook maar meteen alle dementerende oudjes en coma-patiënten die jarenlang machinaal in leven worden gehouden voor de muur? Want hej, wat dragen die nu nog bij tot deze samenleving of deze aardbol? Of is dat 'erover', anoniem, denkend aan je grootmoe, die je toch nog steeds je wekelijkse bezoekje gaat brengen ookal ben je even anoniem aan het worden voor haar? Al die oudjes, zij brengen ook een grote hoop pampers met zich mee, hoor.

Kinderen blijven de toekomst. God weet, misschien zit er tussen al die duizenden proefbuisbaby's wel de volgende nobelprijswinnaar die de miraculeuze oplossing weet tegen vervuiling, die vervuiling die jouw autootje/computer/fototoestel/... met zich meebrengen. Denk daar maar eens over na.

Of als je later op pensioen gaat, bedenk dan eens dat S & R mee betalen voor jouw pensioentje, zodat je elke dag je krantje kan lezen. Kom me dan nog eens verwijten dat ik gedaan heb wat elk normaal mens doet: proberen kinderen te krijgen als je daar nu eenmaal zin in hebt.

donderdag 21 juni 2012

Anoniem

Wauw, op een rustige avond open ik m'n mail. En vind dit:

Anoniem heeft anoniem een reactie achtergelaten bij één van m'n berichtjes. En wel dit. Wordt u hier nu ook niet goed van? Ja, wel, ik moest dus ook effe slikken. Vooral omdat ik meteen weer aan dit berichtje van mezelf moest denken, dat anoniem geheel anoniem duidelijk niet gelezen had, alvorens een bakje kritiek gratis m'n kant op te werpen.

Maar eigenlijk ben ik nu niet meer akkoord met m'n eigen berichtje, dat tweede (eco-kroost). Welja, ik heb kinderen via 'het ergste van het ergste': via staalharde hulp van een medisch team. Maar hej, ik heb tenminste heel lang en heel diep nagedacht over die kinderen en hoe en waarom en ik weet tenminste dat ik niet m'n collega's dagelijks irriteer met geklaag en gezaag over de kinderen 'die 't altijd express doen: nachtmerries hebben, bekers omgooien, ziek worden, moe zijn, etc etc'. Wij zijn lekker egoïstisch gelukkig. En het zal me worst wezen hoe men denkt over de manier waarop m'n twee fantastische ventjes er gekomen zijn. (PS: er zijn eveneens een pak vervuilendere levenswijzen die ik níet beoefen (met de auto gaan werken om maar één te noemen), maar laat ik me niet verliezen in een wedstrijdje onder 't groenste.)
Overigens: als men vindt dat er geen kinderen meer moeten bijkomen, ga dan al die 'gewone' koppel zonder vruchtbaarheidsproblemen lastig vallen, want zij krijgen er veel meer dan wij...

En oh ja, ik zou even trots geweest zijn op m'n keuze om voor behandelingen te gaan ook als deze geen resultaat zouden gehad hebben.

Morgen zal ik waarschijnlijk aan nog een hele resem antwoorden denken die ik hier aan kan toevoegen, maar voor vanavond heb ik het effe gehad. (Aan iedereen die zich geroepen voelt: ga gerust je gang).

Intussen moet men het maar doen met deze leestip: 'Baby Blue' van Dr Devroey. Dit zou verdorie verplichte lectuur moeten zijn voor alle snotapen die vinden een mening te moeten hebben over proefbuizen.

zondag 10 juni 2012

Eentje voor hem...

Allerliefste, je nickname, daar heb ik geen seconde over moeten nadenken. Het was een beetje als grapje bedoeld omdat 'lief' eigenlijk niet echt het eerste is wat je aan jou zou koppelen. Sympathiek, open, sociaal, goedlachs, een plaaggeest, een groepsmens, een levensgenieter, een keikop, soms een beetje verstrooid, etc etc, maar niet 'lief'. Je kan wel lief zijn, maar toch eerder zuur soms. Een beetje een zuurpruim en mopperpot. En toch vind ik je al van dag één lief. (En ik niet alleen. Een paar vriendinnen schieten me af als ze lezen dat ik je met 'zuur' durf te omschrijven. Daar komen straks discussies van.)

Ik heb je wat aangedaan. Sorry daarvoor. Ik wist ook niet hoe het allemaal zou lopen toen ik je negen jaar geleden tegen het lijf liep. Ik wist toen wel al dat ik endometriose had, en heb je dat vrij snel verteld. Al na een maand of twee denk ik. 'Misschien zal het moeilijk worden als we ooit aan kinderen willen beginnen'. Je haalde je schouders op. Je wou helemaal geen kinderen. Je wou de Grote Vrijheid: weg bij je ouders, een fijn lief en heel veel leuke uitstapjes. Wat kon het je schelen?

Nu goed, ik wou er toen ook nog niet meteen aan beginnen. We hadden nog wel wat tijd. Eerst zien of dit lukte. Dan zien of het samenleven lukte. Dan nog een paar reisjes. En toen begon de kinderwens en het pushen van mijn kant.

Ik heb je wat moeten pushen. Sorry daarvoor. Maar ik geloofde in ons. En vooral in jou. Ik voelde tot in m'n kleine tenen dat je een goeie papa zou worden. Dat het in je zat. (Of eigenlijk hoopte ik dat. Het is altijd wel gokken zoiets natuurlijk. Je zit niet in elkanders hoofd. Je weet nooit wat de ander denkt. En je hebt al helemaal geen glazen bol.)

Ik voel en voelde me altijd al degene die jou moest forceren naar de volgende stap; een relatie beginnen, gaan samenwonen, een huisje kopen,... Jij was degene die spontaan voor de deur stond met weer een gevonden kat in de armen. Jij bent altijd zorgzaam geweest. Op onbewaakte momenten. Jij was ook degene die de grenzen verlegde. Die de volgende verre reisbestemming uitkoos (het jaar daarop koos ik weer steevast voor één of andere veilige bestemming in Zuid-Europa).

Het idee om vader te worden, dat leek wel het zwaar van Damocles dat je boven het hoofd hing. Het zou het einde van je Vrijheid betekenen. Wat moet je als één van beide niet meteen een kinderwens heeft, en de ander wel? En niet veel tijd te verliezen? Het spijt me.

En het spijt me totaal niet. Sorry daarvoor. Maar het moment dat R geboren en in die twee minuten dat S nog wat langer in de buik zat, toen wist ik al dat het snor zat. De omschrijving 'je straalde' is zo ontoereikend. Je glunderde. Je ogen leken wel dubbel zo groot als anders. De lach van oor tot oor. En zo trots. De eerste zoon was er. En de tweede bijna.

In de momenten na de bevalling, toen ik moeizaam weer op krachten lag te komen, stond je daar fier als een gieter naast mij: een vader. Een trotse, rasechte papa, genietend van de aandacht met die twee in je armen. Het was zo ontzettend geruststellend en vertederend.

Nu sta je met je zonen te stoefen tegen iedereen. Een echte Daddy Cool. Je hebt al meer pampers verschoond, flesjes en badjes gegeven dan veel vaders van drie of meer. Je bent onlangs eindelijk door de knieën gegaan en hebt toch eens één van je zonen in een draagzak gestoken voor een (strand)wandeling (die babylimousine op het strand, dat rijdt toch niet zo lekker). En je vond het wel tof (hoewel je het niet meteen opnieuw zou doen voor de ogen van je kameraden. Dat vind ik best.)

Je werpt je zonen op en enkele dagen geleden, toen ik stond te koken (wat jij eigenlijk anders bijna altijd doet), hoorde ik ineens een gekir en gelach vanuit de zetel. Ik weet niet wat je aan het doen was, maar jij en S hadden de grootste lol.

Je bent echt de Allerliefste.


donderdag 5 april 2012

Doe vooral niet...

... wat je moeder zegt, dan komt het goed. Dat staat te lezen op het exemplaar van Flow Magazine dat m'n zus me gaf. Een stille hint? Of gewoon wat ontspannende leesvoer?

Ik probeer niet te doen wat iedereen zegt, dus dat zit al goed. Denk ik. Soms laat m'n assertiviteit me toch nog in de steek, maar da's niet voor hier en niet voor nu.
Prosopagnosia, da's een woord dat me momenteel boeit. Het niet herkennen van mensen hun gezicht, maar wel hun stem bijvoorbeeld. Ik had namelijk een vreemde ervaring. Toen R enkele weken geleden bijna twee weken in het ziekenhuis lag, waarvan tien dagen aan de voedingssonde en extra zuurstof, herkende ik hem soms niet. En dan bedoel ik niet zo van: 'he, wat ziet die er gek uit'. Ik bedoel: ik zócht naar mijn zoon als ik hem aankeek. En haalde opgelucht adem toen hij even huilde of geluid maakte. Ja hoor, het was hem nog steeds. Het leek gewoon alsof iemand een ruilwezentje in dat bedje had gelegd. Zijn neusje en wangetjes waren verdwenen onder plakkers die de sonde en het buisje voor de zuurstof op z'n plaats moesten houden. En hij was bleek en slap en oh zo mager... En hij leek gewoon in niets meer op R.

Het gaat intussen alweer stukken beter. Hij heeft er alweer drie weken crèche op zitten zonder opnieuw ziek te vallen. Hij weegt zelfs meer dan 5kg (5kg300, jawel). Voor bijna 5 maanden oud te zijn, heeft hij er ook geen dag te lang mee gewacht om toch maar eindelijk eens die 5kg-grens over te steken. (S weegt 6kg800 en zit daarmee mooi op het gemiddelde)

De mensen zeggen dat ik er niet zo mee bezig mag zijn (tiens, waar hebben we dit nogal gehoord?). Oh ja, dan zal ik maar meteen stoppen met naar S te kijken, die het (één-eiige) evenbeeld zou moeten zijn van R? R draagt intussen de afdankertjes van S. Ik hou sommige t-shirtjes expres wat langer in de kast zodat ze meteen naar R kunnen gaan en ik niet het gevoel moet hebben dat enkel S alle nieuwe spulletjes krijgt. Ik weet ook niet wat ik het ergste vind: gelijke t-shirtjes krijgen in verschillende maten zodat ik ze 'hetzelfde' kan aandoen. Of twee t-shirtjes krijgen in dezelfde maat waardoor ik één van beide een identiek reserve-t-shirtje kan meegeven naar de crèche.

Maar ik wil niet klagen. R is gezond. Nu toch weer. Hij had een bronchiolitis en was gestopt met drinken. En die zuurstof was om z'n comfort wat te verhogen. Zonder maakte z'n hartje nogal overuren... Zelfs na een dutje leek het of hij had net een marathon gelopen. Dus ja, daar kwam de zuurstof.

En ik? Ik probeer m'n kop niet te verliezen in een poging de perfecte moeder te willen zijn. Ik smelt gloednieuwe bijtringen omdat ik die in zeven haasten proper wil krijgen om mee te nemen van zoon 1 (thuis) naar zoon 2 (in het ziekenhuis) en het ding zonder nadenken in de stoomsterilisator werp en in de microgolf gooi. Niet. Doen. Die dingen kunnen ingevroren worden, maar zijn niet microgolf- en/of hittebestendig.
En daar ging de mooie nieuwe bijtring.

Ik wil R en S persé verse groentepap geven in het weekend waardoor ik om 8uur de benen uit bed gooi ookal slaapt iedereen nog (terug), gewoon om de groentepap op tijd klaar te hebben (en liefst na eerst zelf een tasje koffie te hebben gedronken). En dat terwijl een stapel groentepap-potjes in de kast staat stof te vangen; een voorraadje gebracht door m'n zus, samen met het Flow Magazine (een stille hint?).
Ik vervang regelmatig de pampers, soms zelfs als ze eigenlijk nog droog zijn, maar hej, ik was toch net effe bezig met het spoelen van dat neusje. Dan ververs je die pamper toch ook effe? Ik gooi slabbetjes in de was nadat ze één keer gebruikt zijn. Doe de tweeling dagelijks propere kleertjes aan, ookal hebben ze amper gemorst en geen accidentjes gehad, met als gevolg dat ik dagelijks een machine heb en wasmanden die m'n waswoede amper kunnen volgen.

En oh ja, ik ben ook nog 'total loss' gegaan op een tweedehandsbeurs voor babykleertjes. Man, dat moet de eerste keer geweest zijn dat ik uberhaupt naar zoiets ben kunnen gaan en ik ben daar met armen vol naar buiten gestapt. Helemaal delirisch. Die anderen daar moesten maken dat ze uit m'n buurt waren. Ik heb het kot onveilig gemaakt. Het was eindelijk mijn beurt.
En dan krijg ik er de naamlabeltjes niet op tijd erin genaaid voor ze er weer uitgegroeid zijn, uit al die kleertjes. Zucht... Ik ben zo'n moeder geworden die die naamlabeltjes overal heeft liggen slingeren, maar wel met een paar potjes versgemaakte groentepap in de frigo.

S en R... Ik kan uren naar hen blijven kijken. Ze ontdekken de wereld. Ze kennen elkaar nu heel goed. Ze draaien de koppen naar elkaar en beginnen elkaar vast te houden (lees: 'bij de mouw of de kraag te grijpen'). Ze ontdekken de grenzen van het park en de bedjes (lees: 'zoeken ontsnappingsmogelijkheden.') Ik vind ze soms zelfs met hun voetjes op hun hoofdkussen in bed, helemaal gedraaid en als je ze in het park legt, weet je niet meer waar en hoe je ze terug zal aantreffen als je even later even langsloopt. R met z'n beentjes bovenop S is geen ongewoon zicht meer. Hun nieuwe hobby is trouwens synchroon slapen/spartelen/lachen/.... Dan liggen ze in een identieke houding naast elkaar te doen wat ze aan het doen zijn (slapen, spartelen, lachen,...), soms zelfs zonder dat ze elkaar kunnen zien. En helemaal schattig: af en toe beginnen ze synchroon te brabbelen.
Ja, de wereld toont zich ineens van z'n spannendste kant met die twee.

(En ze stomen zich al helemaal klaar voor die voetbalploeg waar Lie het over had. Ik denk dat S het wel ziet zitten om in de goal te staan. En hou voor R maar een plekje vrij als spits.)

(Ps: de nicht is bevallen. Een gezonde brok van 4kg300 van het mannelijk geslacht. Zonder te veel erover te willen zeggen, want, hej, je weet nooit wie dit leest: ze heeft het klaargespeeld zonder epidurale en voor zover ik weet zonder knip en zonder scheur (grrrrmbh), ze heeft al een pak foto's op facebook gegooid met onderschriften als 'is hij niet cool?' en in pakjes gestoken inclusief baby-adidasjes aan de voeten. Het enige pleziertje dat ik had, is dat het kind geboren is met een vetbobbeltje op een wat ongelukkige plaats, waarop ze naar 't schijnt toch wat paniekerig zou gereageerd hebben met: 'dat gaat toch weer weg?')

zondag 12 februari 2012

Luchtige babbels en bubbels

Ik sta wat onbeholpen met m'n glas champagne in de handen. Locatie voor de gelegenheid is een kot dat ook een opslagplaats is geweest, met een glazen wand met zicht op het kanaal. Er drijven ijsschotsen voorbij, een zicht dat ik nog niet veel gezien heb. De gelegenheid: een bedrijfsfeest. Een wat late nieuwjaarsreceptie-annex-feestje-voor-de-overname-van-het-bedrijf. De zaal loopt vol met mensen die ik (nog) niet ken. Vooral ook veel klanten, waarvan ik de meeste effe (nog) niet wil spreken. ('Ha, heeft u nog nieuws over onze zaak? Ik wacht al maanden op bericht.' 'Oh sorry, nee, ik moet het nog eens bekijken. Ben er een paar maanden tussenuit geweest...' Verlegen glimlachje...)

Gelukkig vind ik snel wat collega's en kan ik samen met hen in een hoekje verdwijnen. Ook zij willen liever geen klanten spreken vanavond. En dat geeft ons de gelegenheid om elkaar wat beter te leren kennen, want ik ben langer weggeweest dan dat ik er al gewerkt heb. Naar gespreksonderwerpen is het niet lang zoeken. Zelfs de meegekomen partners kennen me allemaal: 'oh, jij bent Die Met De Tweeling!'. En dan de lijst typische vragen (zijn ze braaf? Is het niet te zwaar? Hoe doe je het? Lijken ze veel op elkaar? Zijn het je eerste kindjes? Zit het in de familie?).

Dat ik veel vragen beantwoord met een hele variatiereeks op 'ja', 'nee', 'gewoon', 'u-huhm', 'mja', etc etc vindt m'n publiek een beetje een anticlimax precies. Dus beslissen zij maar om met Leuke Anekdotes te komen over twee- en meerlingen: 'ik ken iemand die ook een tweeling had, en zij had een keertje ééntje twee keer na elkaar de fles gegeven en geen aan de ander. Ze had zich gewoon vergist! Haha...' Ik lach beleefd en zeg haar dat dat ons nog niet is overkomen. Eerlijk gezegd: ik zou niet goed weten hoe ons dat zou moeten overkomen. Die kunnen alletwee nogal brullen, zeh, als ze honger hebben. 'Ik ken iemand en die had drie kinderen en wou er nog een vierde. Haha, die kregen daar toch geen tweeling, zeker?' Haha (not).

En ik luister beleefd naar hun verhalen over hun kinderen, om het volgende moment alweer de details vergeten te zijn. 'Details' als: aantal kinderen, leeftijdscategorie, braafheidsgraad,... Het moet een erfenis zijn van de behandelingen, maar ik kan het gewoon niet. Me naar de ander draaien en vragen: 'en, heb jij kinderen?' Kinderen zien als favoriet en vooral onschuldig gespreksonderwerp. Ik heb twee collega's, eentje begin veertig, en eentje eind veertig, die geen kinderen hebben. Van één weet ik ook dat ze geen man heeft. Ik heb er het raden naar of hun kinderloosheid gewenst of ongewenst is. Ik probeer op signalen te letten en vooral over andere dingen te praten. Over ambities en hobby's bijvoorbeeld. Veel leukere en vooral onschuldigere anekdotes van voorvalletjes rond ons werk. Maar ik ben zo'n curiosum dat de halve zaal naar mij lijkt te komen om telkens weer diezelfde vragen te stellen. Aangevuld met soms een 'allez, veel moed', 'veel sterkte' of een veel welkomere 'gefeliciteerd'.

Wat een onderwerp toch. Waarom kiezen mensen kinderen altijd als luchtig gespreksonderwerp? Als mensen me vragen of ik kinderen heb, moet ik nog steeds soms de neiging onderdrukken de bijna tweede natuur geworden 'nee'-schud te doen, maar, he ja, ik heb wel kinderen intussen. En ja, ik praat graag over m'n kinderen. Maar jullie zouden nooit begrijpen waarom ik zo blij ben met m'n zoontjes. En waarom ik het vertik over hen, of over het slaapgebrek, de bergen pampers, de stapels was,..., te klagen.

En toch voel ik ook dat ik niet meer die voelsprieten heb van een jaar geleden. Ik trap mensen per ongeluk tegen de schenen. Zo zei ik eens hoe fijn het wel niet is met een tweeling: ze hebben altijd een ander kindje om mee te spelen. Alleen flapte ik dit eruit tegen een vriend met maar één kind. Ongewild. Wíst ik bovendien. Een tweede was zo welkom geweest maar z'n vrouw was bijna in de eerste bevalling gebleven en ze waren al iets ouder en de risico's waren gewoon te groot nu. Toen hij erop zuchtte: 'ja, dat vind ik soms zo jammer voor ons C.' Dat ging als een mes door m'n hart... Ai, sorry...

En ik volg niet altijd de verhalen meer van lotgenootjes. Als ik hoor en lees over behandelingen, hormonen, schema's, bloedwaardes, reacties, follikelgroottes en bijwerkingen, dan moet ik soms m'n kop breken: hoe was dat ook al weer? Wat was goed, wat was minder goed? Wat wou ik horen op dat moment? En ik vergeet wie waarmee bezig is. Ik schaam me ervoor. Ik weet enkel nog dat die en die dit of dat voorhebben en met behandelingen bezig zijn en daar houdt het bij op.

De deur is zich echt achter me aan het sluiten. Er is nog maar een klein kiertje over. Dat kiertje is heel tastbaar aanwezig in onze koelkast waar nog een daar achtergelaten doosje Pregnyl ligt. Niet dat ik die laatste ampules bijhoud om nog te gebruiken. Onze koelkast is intussen al een paar keer ontdooid geweest en dan lagen die niet koel dus. Maar ik kan ze ook niet wegdoen. En die laatste ampules Menopur en Decapeptyl ook niet. Een handjevol. Het doosje ligt in het badkamerkastje. Het is zo normaal geworden dat die daar liggen. Ze zijn eens zo belangrijk geweest. M'n Schat. M'n geluk hing ervan af. M'n verstand zegt dat ik ze (eindelijk) moet weggeven. ((Bij deze: wie wilt, kan me mailen.))

En er is nog iets waaraan ik merk dat de deur achter me bijna dicht is. Toen ik nog met behandelingen bezig was, had ik me voorgenomen dat eens ik een kind zou hebben, iedereen het mocht weten en zeker ook het kind zelf. Nu kijk ik naar m'n slapende tweeling en besef ik dat het niet meer zoveel uitmaakt. Of nee, eigenlijk moeten ze het misschien toch niet weten. De mensen niet en de tweeling nog minder. Ik hoop dat ze vooral zich tot in de tenen gewenst voelen later. Dat ze zich nooit belast moeten voelen met: 'we moeten perfect zijn want onze ouders hebben zoveel moeten doen om ons te krijgen.' Zij moeten niet belast worden met onze bagage. En ik heb zoveel zin om die bagage eens uit te mesten. Grote kuis erin. Nog een glaasje champagne? 'Oh ja, heel graag!'

zaterdag 28 januari 2012

Op m'n eerste werkdag

Heb ik tot m'n verbazing bijna moeten huilen 's morgens op weg naar het werk toen ik de tweeling moest achterlaten.

Ben ik met een knalrode kop toegekomen. Helemaal afgemat na een wandelingetje van anderhalve kilometer. (Ben echt helemaal uit conditie...)

Heb ik een nieuw bureau gekregen, dubbel zo groot dan m'n vorig bureautje, aan het venster, met zicht op een park.

Heb ik eindelijk onze koffie leren kennen. Hij smaakte me niet. De dag erna vond ik hem al beter. Nu, na m'n eerste week drink ik hem alsof ik nooit iets anders gedronken heb. Welkom terug, koffieverslaving.

Ontdekte ik dat er nog een tweede nieuwe collega bij was gekomen in m'n afwezigheid. Hoe vreemd... Er stond ineens een vreemde aan de kopieermachine.

Heb ik m'n schuif met chocolade gevuld...

Ontdekte ik dat ik m'n werk gelukkig nog steeds heel graag doe.

Kon ik toch niet snel genoeg weer thuis zijn.

Om thuis voor het eerst te zien hoe een boven het park hangend speelgoedje heel gericht meppen kreeg. Een blik in het park gaf me gelijk: S lag met opperste concentratie omhoog te kijken. Zijn armpjes sloegen wild om zich heen in een poging het speeltje te pakken. R kreeg wat 'collateral damage' te verwerken. Hij kreeg geregeld een mep in het gezicht. Ik legde hem maar snel een beetje meer opzij. En ik begreep nu het concept van tweelingparken...

maandag 23 januari 2012

Op het nippertje

En toen haalde hij een papiertje uit z'n portefeuille. Een echobeeldje. Hij gunde ons snel een blik voor hij het weer wegmoffelde voor iemand anders het zou zien. We hadden geen uitgebreide studie nodig om het beeld meteen te herkennen. Jawel, 8 weken ver nu. Een echt wonder.

Hij is een kameraad van Allerliefste en nog geen jaar samen met z'n nieuwe vriendin. Zij is een dolenthousiaste buitenlandse die hem smoorverliefd halsoverkop naar België is gevolgd en al jaren gezegend met een zware vorm van PCO. Niet dat ik veel verstand heb van PCO, maar als ik het goed begrepen heb, dan was haar kans op een (bij voorkeur natuurlijke) zwangerschap zo goed als nihil. Dokters hadden haar ooit simpelweg gezegd dat ze nooit kinderen zou kunnen krijgen. Daarom had ze ook besloten om er nooit gras over te zullen laten groeien. Een vriend (wel een beetje een deftige kerel liefst)? Goed, dan kon ze beginnen proberen. En hij is zo gek van haar dan hij er meteen mee in stapte. (Zijn vorige vriendin wou geen kinderen. Het was één van de redenen waarom hun relatie nog geen jaar geleden afsprong. (Dat, en het feit dat ze in bed was gedoken met een ander allicht, maar dit geheel terzijde.)) Ze hadden al een Fertiliteitsarts en een Dossier en een Schema, nog voor ze een gewone huisarts gevonden had, of een vaste job (want zeg nu, wat zou 't langste duren, he?) .

En zo kwam het dat toen ze op kraambezoek kwamen, ze nog wat liep af te zien van de laparoscopie enkele dagen ervoor. (Man, ze zag er behoorlijk goed uit. Ik was een zombie na die laparoscopie. En na m'n bevalling...) En toen ze met de eerste stimulatiekuur wouden starten, toen gebeurde er iets vreemds: ze werd onwel. En de dag erna opnieuw. En toen kon ze eigenlijk opeens niks meer binnenhouden en veranderde het schema, of toch het doel van de bloedtest.

Zo zijn ze op het nippertje ontsnapt aan de behandelingen. Hij was vooral ook opgelucht dat hij nog geen potje was moeten gaan vullen. Dat hij nog niet naar dat Kamertje was moeten gaan. En nu maar met z'n allen duimen dat de 12-weken echo ook goed zal zijn en dat dat wondertje tegen september een superspeelkameraadje kan worden voor die van ons. En een jongen of een meisje, dat is nu eens allemaal gelijk.

(En mannen zouden geen mannen zijn als opeens Allerliefste en de kameraad tegen elkaar stonden op te scheppen over de Topkwaliteit van hun zwemmers want zeg nu, hoe zouden anders die vrouwen van hun met zulke wondertjes kunnen rondlopen? Ik had een blik van verstandhouding willen uitwisselen met haar, maar ze was er helaas niet bij die avond. Ze lag thuis met veel plezier onwel te wezen.)

PS: ik moet jullie nog vertellen dat R nog eens naar de cardioloog is geweest en hip hoi: het gaatje in z'n hartje is stilaan aan het dichtgroeien. De cardioloog was verbaasd door de goeie vorderingen. Hij gaf toe dat het toch geen klein gaatje was geweest en complimenteerde ons nog eens. R was volgens hun gegevens een kilo bijgekomen op een maand tijd, onze sterke vent. Maar het beste complimentje kreeg ik van de oma die binnenstapte en enkele seconden nodig had om te herkennen wie voor haar neus in 't relaxje zat.

zaterdag 21 januari 2012

En dan lees je zoiets...

Net wanneer je denkt dat de tijd misschien gekomen is om dit blog af te ronden, lees je zoiets en weet je: er is nog veel werk aan de winkel.

Vooral deze zin bij de eerste tip: “Zelf ben je het beste voorbereid door alvast navraag te doen naar andere manieren om zwanger te worden, door IVF bijvoorbeeld.” Huh? Alsof ivf een keuze is op de menu van een afhaalchinees. 'Voor mij graag nummer 89, een eenvoudige ivf met korte stimulatie. Danku.'
Goed, het kan handig zijn om van bij de start te weten dat er mogelijks een probleem is, maar om daar meteen vanuit te gaan is toch wel iets heel anders, me dunkt.

Grappig vond ik deze opmerking: "Ga niet stressen of je partner wel genoeg heeft genoten, want stress is niet goed voor jouw (en je partners) plezier." Het enige wat ik betreur is dat het enige dat bij de mensen blijft hangen van raad, dit is: 'stress niet'. Het einde van de zin, zeker 't stukje na de haakjes, wie let daar nu nog op; zeker als je zwanger probeert te raken? En als ze dan aanraden om die standjes te zoeken "waardoor je kansen verhoogd worden" dan kunnen ze evengoed zeggen: 'doe een handenstand na de seks'. Wat zijn namelijk standjes die je kansen verhogen? Ik moet ergens aan het begin van ons traject iets gemist hebben, denk ik. Misschien de nummers 1 tot 30 op 't menu van bovenvermelde afhaalchinees? Misschien nummer 14: het standje van de lotusbloem-aan-de-poort-van-de-gouden-morgenstond?

Stoppen met roken, minder drinken, gezond eten... Het zijn allemaal tips die goed zijn voor je wicht-in-wording, maar die, voor zover ik weet, je kansen op een zwangerschap niet bijzonder veel vergroten. Het zijn het soort tips die je vooral, als het je niet lukt om binnen de 6 maanden zwanger te raken, opzadelen met massa's onnodige schuldgevoelens. Ik dronk al snel geen alcohol meer (enkel nog tijdens m'n regels want dan kon 't toch geen kwaad). Waarom eigenlijk? Een glaasje bij gelegenheid had echt geen kwaad gekund. Maar ja, je doet alles wat je maar kan om die kansen te vergroten. Op een bepaald moment heb ik die foliumzuurpilletjes en vitamines wel laten schieten. Die had ik ook jaren kunnen slikken. Ook toch enkel in hoofdzaak om iemand anders rijk te maken. (Wat ik daarentegen niet kan uitstaan zijn zwangere vrouwen die roken. Ze vermelden terecht dat roken niet goed is voor je ongeboren kind, maar dan zijn we wel al een stap verder...)

En natuurlijk kan zo'n artikel niet afgerond worden zonder het Cliché's der Cliché's: 'Ontspan je'. Maar natùùrlijk... Daar hebben we het weer: stress verlaagt je kansen op zwangerschap. NOT. Anders zouden er in deze stressmaatschappij geen kinderen meer geboren worden. Stress lijkt overigens die anderen precies nooit parten te spelen die op een wip (al dan niet geplande) kindjes aan de lopende band fabriceren (net als roken, ongezond eten, alcohol of zelfs drugs trouwens)...

zondag 15 januari 2012

Onstopbaar

S en R groeien en blijven groeien. Ze zijn de kleinste maat ontgroeid. Ze zijn m'n borst ontgroeid. Ze zijn de 'prutskesfase' ontgroeid. Ze krijgen schattige bolle wangetjes en nieuwsgierige ogen die steeds meer de wereld in zich opnemen. Ze lachen en 't zal niet lang meer duren voor ze beginnen brabbelen. Stampen en zwaaien zal overgaan in kruipen, graaien en rollen. Flesjes in papjes. Enzovoorts.

Ik moet dagelijks weer wat loslaten. Eens slikken. De kleinste kleertjes uit de kast halen. Opzij leggen. En twijfelen: bijhouden? Meteen doorgeven? Mijn gewone bh's weer opdiepen. De compressen eruit laten. M'n borsten lekken allang niet meer. De borstvoeding is helaas geëindigd zoals 't begonnen is: een beetje zielig in stilte in 't ziekenhuis. (Lang verhaal... We moesten een nachtje ter observatie in het ziekenhuis blijven, S en ik. Hij had slechts 38° koorts en ik zou er nooit mee naar de dokter gegaan zijn als ik die dag niet toevallig met R naar de dokter was geweest. Het was meer als troost (voor hem en voor mij) dat ik R een laatste keer aan de borst legde daar.) (Maar ik ben wel blij toch twee maanden borstvoeding te hebben kunnen geven. Het is zo vlot verlopen. Was echt fijn.) (En met S is alles goed, hoor. Zijn koorts is vanzelf verdwenen.)

Ik ben beginnen nadenken over dit blog. Over de mmm. Ik heb gemerkt dat ik afstand ben beginnen nemen. Het doet me steeds minder om van die verhalen te horen van 'van-de-eerste-keer-raak-ja-ja', of 'we-wouden-eigenlijk-nog-geen-kinderen-maar-kijk'. Meestal denk ik enkel nog: 'ha fijn...' Ok, er zijn grenzen. Ik kon niet kijken naar de reportage over die koppels die voor abortus kozen. Ik word er niet goed van om te horen dat er koppels zijn die kleurenblindheid opgeven als reden voor abortus (want ja, da's toch een 'handicap'?). Ik krijg er iets van om topics op het forum te lezen als 'zwanger via ivf en toch uiteen' (na ivf nog steeds geen relatiestrubbelingen kunnen relativeren...?) of 'vermageren lukt niet, dan maar ivf' (liever voor ivf gaan dan voor een dieet?? Alsof ivf wat pilletjes slikken is en klaar-is-kees. Als ik met een dieet geholpen was geweest, ik had wel geweten wat te kiezen...).

Maar vijf seconden later zit ik alweer aan andere dingen te denken. Plannen te maken. Uitstapjes en logeerpartijtjes te organiseren (jaja, volgende week gaan ze een eerste keer logeren bij de oma en opa). Solden te doen voor nieuwe kleren nu ik nog steeds met mijn buikje niet in mijn oude kleren geraak. De Wii nog eens van onder 't stof halen om nog eens wat te oefenen (en ontdekken dat ik, jawel, 8kg meer weeg dan een jaar geleden, en daar eens om moeten lachen voor ik nog wat chocolade in m'n mond steek).

Tot m'n grote verbazing doet het me zelfs niks meer als de mensen vrolijk vragen wanneer we voor een derde gaan en die vraag krijgen we ook van mensen die weten dat we via ivf zijn moeten gaan. Er zijn er zelfs die ons lachend een goed 2012 wensten, én nóg een tweeling, he! Haha, ik bescheur me... (not)
Om eerlijk te zijn: ik heb wel goesting om voor een derde te gaan tot m'n grote verrassing. R en S zijn zo makkelijk dat ik zo er een derde bij zou kunnen hebben. Maar of het wel een goed idee is? Wil ik weer ivf starten? Teleurstellingen, miskramen en buitenbaarmoederlijke zwangerschappen riskeren voor, laat ons eerlijk zijn, een 'extraatje'? De natuur z'n gang laten gaan kan helaas niet. Geen zin om meteen weer vol endometriosecystes te zitten dus met enige tegenzin weer de pil beginnen nemen, maar da's maar een kleine opgave voor 't geluk dat hier in 't park ligt te spartelen. (Hoe kan ik eigenlijk ooit nog klagen?)

De enige kwestie die we eens zullen moeten beslissen is wat te doen met ons cryootje dat nog in de vriezer zit. Vernietigen alleszins niet. 't Zal of donatie worden. Of terugplaatsing. Momenteel gaat m'n voorkeur uit naar 't laatste. Heb 't gevoel dat 't naar huis mag komen nu. Zoiets. Beetje gek. Beetje gek om er al zo over te zitten nadenken terwijl S en R nog geen drie maanden oud zijn. (Beetje gek ook om te beseffen dat ik een jaar geleden nog vreesde nooit kinderen te zullen hebben (wat kan ik toch een dramaqueen zijn. Had er toen nog maar één poging opzitten.))

Nu ga ik eerst eens nadenken wat ik met dit blog ga doen. En nog een laatste weekje dubbel en dik genieten. (Daarna herbegint 't gewone leven weer: weer gaan werken... Zo snel al...)