zaterdag 30 april 2011

Miss Pietje Precies?

Heb ik al verteld over mijn nieuwe job? Ik heb mijn eerste week overleefd. Die verliep wonderwel. Ik had er een beetje voor gevreesd om eerlijk te zijn. Ik heb deze job niet gekozen om z'n sexy uitstraling of de refter met uitgebreide keuze aan warme maaltijden en desserts (beide niet aanwezig, geen sexy uitstraling te vinden en boterhammetjes aan de bureaus want een vergaderzaaltje, of eenvoudige en beschikbare tafel is er niet). Wel om het voltijdse loon, de nabijheid, werkzekerheid en collega's die zich elk vooral met hun eigen zaakjes bezig houden.
Het is een klein kantoor, in de juridische sector en vandaag kreeg ik dit complimentje van mijn baas (toen ik klaar stond om naar huis te gaan): 'het is precies of ge ervoor gemaakt zijt, voor dit soort werk'. Ik dacht: jah, ik zal het maar als een complimentje opvatten dat ik blijkbaar ervoor gemaakt ben om in een zwaar administratieve en saaie omgeving me te zitten verkneukelen op duizend-en-één regeltjes en elke punt-komma en euh... eigenlijk ben ik wel een echte kommaneuker, een muggenzifter, pietje-precies-van-de-ergste-soort als het op één van deze dingen aankomt: de correctheid der dingen, mijn werk (ik gruwel van fouten in de dingen die ik doe), en mijn schrijfsels (idem dito hier wat schrijffouten betreft, al zal ik er nu ook wel niet van wakker liggen en tot mijn schande moet ik toegeven regelmatig dt-fouten te maken. Tja...)

Maar wat ik niet verwacht had, was dat het echt lachen zou kunnen zijn. Lachen met de stagiair die in volle overtuiging het relaas deed van één ziektedagje wegens een korte maar harde aanval van buikgriep: 'mah echt, ik dacht dat ik ging stérven! Ik heb zelfs afscheidsberichtjes zitten sturen naar mijn vrienden.' (Gesproken met niet na te spelen oprechtheid, waarop collega B en ik omver rolden van 't lachen.)
Of met collega C (en tevens de zus van de baas), die tegen de baas (haar broer dus) ineens begint te discussiëren zoals enkel zussen en broers dat onderling kunnen, inclusief verkleinvorm van zijn naam, waarna collega B, stagiair en ik een stille blik van gedeelde en nauwlijks ingehouden pret wisselen.
Of met diezelfde collega C die dochterlief, 13 jaar, aan de telefoon krijgt. Het is middag en dochterlief heeft zopas gedaan met haar laatste examen en oh vreeeeeselijk: de school wilt haar niet naar huis laten gaan want ze heeft niet het vereiste briefje mee. Waarop collega C: 'ik zal de school bellen, 't is goed'. ... (pauze) 'Mah enfin, stopt nu eens met huilen. Ik bel ze meteen.' (pauze) 'Ja, nu meteen!' Ze haakt in en belt effectief naar school: 'hallo? Ik had zonet een huilende dochter aan de telefoon. Ze mag naar huis gaan, he. Oh, dat was al geen probleem meer? Oh fijn, ik zal het haar zeggen.' Ze belt intussen tandenknarsend nog eens terug. Dochter huilt duidelijk niet meer. Ze staat al aan de bushalte. Er volgt een ingehouden 'aargh' als de telefoon weer in de haak gaat. Iedereen glimlacht eens en werkt weer verder nu er geen gesprek meer is om af te luisteren.
Een uur later gaat haar telefoon opnieuw. Collega C: 'Nee! Ik! Kom! Niet! Naar! Huis! Ge had uw sleutel maar niet moeten vergeten!' Whaaahahaha!! Ik heb zelden zoveel moeite moeten doen om niet luidop in lachen uit te barsten en ik denk dat voor de collega's hetzelfde gold, want toen ze niet veel later de telefoon ingooide en naar niemand in het bijzonder (maar wel degelijk in onze richting) uitriep: 'Kunt ge dat nu geloven!?!', reageerde niemand. Iedereen werkte rustig verder, want da's waar we hier toch voor betaald worden (terwijl de vrolijke blikken-van-verstandhouding duchtig in het rond vlogen)?

Maar nu het ergste misschien (niet meer om mee te lachen eigenlijk): de vraag die mijn baas stelde toen ik mijn contract kwam tekenen. Dat heb ik ook nog niet verteld denk ik. Hij stelde hem indirect; hij vertelde: 'we hebben hier eens een gehad die hier begon. Na twee weken stond ze hier al: bleek ze zwanger te zijn.' Waarop ik: 'ha? Amai, ja...' En een verkrampte lach zijn richting uitstraalde. Ik zat toen middenin poging twee. En nu, ja... Nu hoop ik de hele tijd dat mijn collega's niets in de gaten krijgen. Niet doorhebben dat ik af en toe me misselijk voel worden. Niet deftig kan drinken, want drinken staat gelijk aan opzwellen als een ballon, en niet meer deftig kan ademen en opzwellen als een ballon ziet er vooral uit alsof ik zwanger ben. Gelukkig dat ik net van job ben veranderd zodat dit toch niet opvalt: dat ik geen chocolade en thee meer binnen krijg. Enfin, toch niet in de mate als enkele weken terug (al heb ik gelukkig ook wel het voorwendsel dat het gewoon te warm is voor chocolade en thee hebben ze niet echt voorhanden want er zijn geen theedrinkers.) Mijn geluk was bovendien ten top toen de stagiair deze morgen binnenwandelde met een flesje melk waar hij uit dronk. Melk! Ik kan melk drinken en niemand zou er vreemd om kijken! Volgende week neem ik melk mee!

2 opmerkingen:

  1. :-) Het klinkt daar inderdaad wel best een leuke boel! Zo kommaneukerig zullen jullie dan wel niet zijn, of dan toch niet op menselijk vlak ;-)
    En wat dat laatste betreft: tja... beetje vervelend misschien, maar hej, ze weten je leeftijd, ze weten dat je een relatie hebt, enz. Als ze echt absoluut geen zwangere willen, dan moesten ze je maar niet aannemen. 't is nu heus niet dat je dit zo gepland hebt he. Hopelijk lukt het nog eventjes om excuses te vinden of niet te moeten zoeken! Ik duim! En ik duim ook heel hard voor je echo volgende week!
    xxx

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Als jouw baas enigszins niet wereldvreemd is zal hij moeten begrijpen dat een jonge vrouw die hij aanneemt, wellicht zwanger kan zijn of worden...... Op wat voor manier dan ook he?

    BeantwoordenVerwijderen