zaterdag 4 juni 2011

Verstoppertje

Het voornemen om pas op 12 weken de omgeving op de hoogte te brengen begint serieus in het gedrang te komen. Ik ben nu 11 weken ver en heb vorig weekend al voor het eerst deze uitroep op m'n bord gekregen:
'Marit! Zijt gij zwanger?! Wat een buikje! Proficiat!'
Allerliefste en ik wisselden een snelle blik, beoordeelden tegelijk dat het nog niet de moment was voor een openbaring en schudden tezamen van 'néé' en lachten synchroom de plotse schaamte van de persoon die eerdere opmerking had uitgeroepen weg. Niet erg. Zand erover.

En zo zit ik me nu weer thuis te verstoppen voor nog meer kennissen me zouden zien. Heb met redelijk wat moeite een uitnodiging van mijn moeder afgewimpeld om te komen eten vanavond. Heb twee avonden geleden nog met m'n ouders gegeten. Het viel op dat ik de sla niet heb aangeraakt én geen van de chocoladekoekjes heb geproefd die ze speciaal voor mij had gekocht (mijn maag keerde bij de gedachte, het ging echt niet (als het een list van m'n moeder was om me te testen op een zwangerschap, dan is die wonderwel geslaagd, dan heeft ze het nu keihard door, al moet ik het haar nageven: ze zei er niks van), én geen thee wou. Een herhaling hiervan op minder dan 3 dagen, nee dank u.

Ik wil echt heel graag wachten tot de volgende echo. 'k Hoop dat het lukt. Echt. Ik wil gewoon zo graag vrolijk en onbezorgd het goede nieuws kunnen brengen en niet van: 'kijk, ik ben zwanger, maar juich nog niet want ik wacht nog op de volgende echo om te zien of het wel degelijk nog goed gaat met onze twee lilliputters.'

Het doet ondertussen wat om jullie verhalen te volgen, andere verhalen op forums, goede en minder goede verhalen... Het blijft spelen: waaraan heb ik dit toch verdiend? En dan: ik hoop zo dat het met alletwee goed blijft gaan. Ik voel me niet zo onbezorgd zwanger, al probeer ik er wel ten volle van te genieten. Toen ik de crèche binnenstapte om er twee plaatsjes te reserveren, dan werd ik echt behandeld als het naïeve jonge zwangere petoetje. Met m'n 30 jaar ben ik helemaal niet oud. Iedereen denkt waarschijnlijk dat ik het zo gepland heb: eerst verhuizen, dan kindjes. We wonen hier nu bijna een jaar, prima timing. De directrice (of hoe noem je de baas van een crèche? een aardige vrouw overigens) onthaalde me uiterst vriendelijk, maar de verkleinwoorden puilden uit haar zinnen en één van haar eerste vragen was: 'is 't nummer 1 en 2?' waarop het heel even duurde voor ik doorhad dat ze niet over IVF-pogingen sprak (ik knikte al van 'ja') maar over mijn kinderen: mijn eerste twee kinderen (alsof ik er nog 4 gepland heb!). Ze wou me daarna absoluut de andere tweeling tonen die ze momenteel hebben. De vader, een man van al de 40 voorbij was wel effe verschoten – haha – die wou eigenlijk geen kinderen meer (hij had er al 4 uit een vorige relatie), maar z'n nieuwe en jongere vrouw wou er wel nog en – haha – toen bleken het er twéé te zijn. Ik lachte beleefd mee, was eerst niet echt van plan geweest om veel te vertellen over mezelf, maar toen voegde ze er om de één of andere reden aan toe: 'maar u heeft niet zo lang moeten proberen?' En zei toen maar dat, wel eigenlijk, meer dan twee jaar in totaal, maar dat uiteindelijk de tweede IVF al succes had en dat na terugplaatsing van één embryootje en dat ik mezelf ontzettend gelukkig prijs omdat het uiteindelijk nog zo snel gegaan is én dat het dan ook nog eens twee bleken te zijn. Daar moest ze even over nadenken, waarna ik met veel meer respect (of ontzag?) behandeld werd (geen flauwe mopjes meer over andere ouders met accidentjes en geen flauwekul over de beste kleur/merk van flesjes, pampers, bedjes, etc. en de meeste verkleinwoorden verdwenen uit haar taalgebruik. Zeer aardig van haar.

1 opmerking:

  1. Ik hoop dat je het tot de volgende echo uit kan houden. Kan het me wel voorstellen hoor, je wil iets meer zekerheid (voor zover we dat hebben maar je snapt wel wat ik bedoel).

    BeantwoordenVerwijderen