Ik heb het niet gehaald: week 12. Wees gerust, ik ben nog steeds zwanger. Ik bedoel gewoon dat ik niet langer kon zwijgen tegen mijn ouders, zus en broer omdat mijn buikje simpelweg te prominent aanwezig begint te zijn. Het was geen grote aankondiging dus, geen knal-die-champagne-maar, geen gooi-die-confetti's-en-haal-die-taart-boven-'t-is-feest,... Het was gewoon 'euh pa, ma, wij hebben iets aan te kondigen.' En dan een uitleg dat ik liever nog had gezwegen, maar dat ik niet wou dat ze het eerst zouden zien voor ik iets gezegd had en dat ze absoluut nog niks tegen de rest van de familie mogen zeggen tot de volgende echo goed verlopen is (een hele opgave voor mijn ma, maar aangezien er tot nu toe nog geen onaangename verrassingen op me wachtten op facebook denk ik dat het haar wonderwel aan het lukken is ook).
En intussen verstop ik me verder. En heb ik geen kleren meer die me passen, op een handvol stukken na. En heeft m'n zus al een grote zak met haar zwangerschapskleren gegeven (die ik nog niet aankan omdat ze m'n buik vaak juist teveel benadrukken of gewoon nog veel te groot zijn). Ik zag een foto van een andere vrouw van 3-4 maanden ver en dacht: ha, ik heb al een zelfde buikje en ik moet anderhalve tot twee maand later bevallen.
Het is een beetje een vreemde situatie zo. (On)zichtbaar zwanger zijn. Nog twee dagen en dan mag ik het eindelijk aan iedereen laten zien. Dan mag ik eindelijk weer buiten komen. Dan heb ik eindelijk terug een echo.
Met twee minimensjes in je buik, gaat het twee keer zo hard, hoe verberg je dat?
BeantwoordenVerwijderenVolgens mij kan ik me heel goed voorstellen dat je de zwijgzame 12 weken niet gaat redden.....
Ik hoop dat die 12 weken snel voorbij zijn. Want gedeelde vreugd is dubbele vreugd.
BeantwoordenVerwijderen