dinsdag 26 juli 2011

Twijfels en verrassingen

Na de laatste echo kregen we een week bedenktijd. D-day, of liever P(unctie)-day is nu over exact twee dagen. Alle voorbereidingen zijn getroffen. Mijn ma gaat rijden, want ik moet na de punctie rusten en aangezien ik niet zeker was of ik wel nog zou mogen autorijden, heeft m'n ma voorgesteld om nog eens te rijden. Het was dat of een dollemansrit in een taxi naar huis en ik weet niet of jullie al ooit in Brussel in een taxi hebben gereden, maar je moet er echt een doodswens voor hebben voor je dat doet... De bende losgeslagen weganarchisten... Stuk voor stuk. En de ergsten die zetten onderweg ook nog een klassieke cd op voor ze je een whiplash bezorgen bij het op groen springen van het licht. De minder erge die rijden gewoon door het rood uiteraard en laten de whiplash achterwege... Maar soit, ik ben aan het afdwalen.

Over twee dagen is het dus zover: de punctie. Als het doorgaat, want we weten het nog steeds niet. We moeten een half uur voor de echo bij Medische Genetica langs. Zij zijn betrokken bij de onderzoeken en leggen alles uit. Toen de gynae dat vermeldde, barstte ik bijna in tranen uit. Medische Genetica. Die worden erbij gehaald als ze echt wel aan Down denken, of andere serieuze genetische afwijkingen. Toch?
Ik ben nog maar 30. Ik wil helemaal geen punctie om Down uit te sluiten. Dit hoort niet.

Maar de gynae was wel duidelijk: kijk, voor ons is er sprake van een combinatie van problemen: de kleinste heeft SUA én een groeiachterstand. Het is niet: de kleinste heeft SUA en daardoor een groeiachterstand... Om nog maar te zwijgen van minder vruchtwater dan gemiddeld. En m'n moederhart denkt dan meteen: 'en jullie willen daar dan ook nog eens wat van wegprikken!'

Allerliefste en ik hebben er al verschillende keren over gepraat. De ene keer is het: zolang we geen reden hebben om te vrezen dat er met béide kindjes iets aan de hand is en er eentje dus gezond is, zal ik toch nooit iets kunnen ondernemen in het geval dat het een hard verdict zou zijn voor de kleinste.

De andere keer is: maar wat als er met beide kindjes iets mis is? Of wat met de komende maanden? Moeten we nog maanden in onzekerheid leven? Misschien is het toch geen slechte zaak om het te weten en, in het slechtste geval, gewaarschuwd te zijn?

En zo zijn we stilletjes overgegaan van 'nee, we doen het niet' naar 'misschien toch maar wel'... Ik kijk er niet naar uit.

Daarom nu maar even m'n gedachten verzetten en ook een paar leuke kleine verrassingen van deze week vertellen:

ik heb 'iets' gevoeld. Dat werd tijd. 18w ver en eindelijk denken ze eraan om mama eens te laten weten dat er wel degelijk beweging in zit. Na één duwtje of worstelingetje waren ze blijkbaar al te moe en werd het weer stil waardoor ik me de rest van de middag zat af te vragen of ik het dan toch niet gedroomd had.

Allerliefste heeft me meegesleurd naar een gratis festivalletje waar veel kameraden waren en waar hij het niet laten kon om supertrots met mij te lopen pronken. Al zijn aanwezige kameraden en zelfs verre kennissen moesten en zouden m'n bolle buikje gezien hebben. Het is precies zoals ik had gehoopt en zelfs nog veel fijner, zo trots als hij is. Op de trouw van z'n broer, nu een weekje geleden, heeft hij zelfs meerdere slows met me gedanst (pas nadat hij ook daar eindelijk zeker was dat -jawel-, alle aanwezigen m'n buikje hadden gezien en jaja, een twééling!...). Allerliefste die NOOIT een slow wilt dansen! Ha, we hadden wel meerdere pogingen nodig. Bij de eerste nam hij me meteen stevig vast waarop ik: 'oef zeg, steek je buik eens niet zo uit!' (Allerliefste heeft, jawel, ook een echt buikje) Waarop hij speels verontwaardigd maar wel gemeend: 'ha, dat ben ik niet!' Oeps... Pas bij de derde slow vonden we hoe we elkaar konden vasthouden zonder dat ik het gevoel had dat m'n buik werd platgewalst.
Maar door zijn trots gepronk en vele knuffels, voelde ik me dan toch effe op die roze wolk belanden en dat was echt ongelooflijk fijn.

4 opmerkingen:

  1. Oef, wat moeilijk die beslissing die jullie moeten nemen.
    Maar wat ontzettend lief dat je man/vriend zo trots is!! Heel vertederend om te horen en toch wel fijn dat je er op dat moment wel van kan genieten.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Marit, ik wens jullie echt heeeeeeel veel moed en heeeeeeeel veel succes, bij elke mogelijke beslissing, en bij elk mogelijk gevolg van die beslissing. Dit moet ongelooflijk moeilijk zijn voor jullie... Ik vind het echt zoooo jammer dat het zo moet gaan, en duim met elke vinger en teen dat alles vlot verloopt (als het doorgaat...) en vooral: dat die twee baby's van jullie allebei kerngezond mogen zijn, dat is m'n allerliefste wens voor jullie...

    Ik ben van donderdag tot dinsdag in 't buitenland, dus weet niet of ik snel kan reageren als je iets post, maar weet dat ik heel zeker veel aan je zal denken...

    dikke knuffel
    xxx

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Veel sterkte vandaag Marit; wat jullie ook besloten hebben.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Wat je ook kiest: veeeeeeeeeeeel sterkte. Wij branden hier kaarsjes dat alles ok mag zijn.

    BeantwoordenVerwijderen