Een bewogen week

proloog: Hoe dit is kunnen gebeuren.
Wel, dat weet ik natuurlijk niet precies, maar ik weet wel dat ik nooit meer zomaar met de ogen zal rollen bij nieuwjaarswensen van een kameraad of er flauwe mopjes zal uitgooien tegen collega's...

Puur wetenschappelijk (voor zover ik er verstand van heb), heeft ons acht-cellig embryootje dat werd teruggeplaatst, zich verder gedeeld en bij één van die of eerdere delingen is er een grondigere splitsing gebeurd. Ik denk niet dat ze dit al konden zien toen ze het terugplaatsten. Ik heb geen idee hoe vaak dit gebeurt bij gewone concepties, maar de kans dat dit gebeurt bij wat ze zo mooi 'geassisteerde concepties' noemen, is exact even groot. Of klein.

Deel 1: MET ALLE ZES DE VOETEN WEER OP DE GROND
De dag na de eerste echo werd ik om 6u 's morgens wakker, een uur te vroeg om op te staan. Slapen lukte van geen kanten meer. Het enige waar ik aan kon denken was iets als 'Oh. Mijn. God. Het. Zijn. Er. Twee.' En dat plaatje bleef maar afspelen in mijn hoofd, terwijl vlinders mijn buik invaseerden.

Maar ik kwam ook nogal snel tot een ontnuchtering: opvang. Opvang vinden voor één kindje is al een huzarenstuk geworden tegenwoordig. Voor twee... Begin maar. Dus ben ik maar opgestaan om een paar crèches op te zoeken in de buurt, op wandelafstand, zodat ik meteen kon beginnen rondbellen in de middagpauze. Hoe dat verliep, zal ik later nog eens vertellen, want dat was ook de moeite, maar dit moet een beknopt overzichtje worden van mijn bewogen week...

Deel 2: DE TWEEDE ECHO
Dagen verstreken, een week ging voorbij en dan was het tijd voor de tweede echo. Ik was er vrij gerust in. Genoeg signalen van m'n lijf dat ik nog steeds zwanger ben etc. Geen bloedverlies. Geen buikpijn meer gehad. Alles prima. (Vanmorgen zelfs voor de eerste keer moeten overgeven. Hoera.)

Het was niet dezelfde dokter van de vorig keer, wel die met de Diepe Frons. Die die eerst het beeldscherm wegdraait zodat je niet mee kan kijken en er dan onmenselijk lang in Absolute stilte naar tuurt, voor ze eindelijk het verdict brengt.

Bon, het was positief en negatief. Met ééntje gaat het prima. Een snelle stevige hartslag, het vruchtje duidelijk en goed te zien op echo, ook een duidelijk dooierzakje en al wat je maar wil. Daarmee leek ze echt wel tevreden, dus wij ook.

De tweede, dat bleek een ander verhaal. Eigenlijk was het enige positieve dat die toch even groot leek. Hij was moeilijk meetbaar omdat hij helemaal tegen de wand aan plakte en het hartje klopte beduidend trager. Het viel echt op toen ze op een bepaald moment beide tegelijk in beeld kreeg.

En toen volgde het verdict: ik moest volgende week zeker terug op controle komen. Ze kon niet garanderen dat het goed zou blijven gaan. Vooral die tweede baarde haar zorgen. Plus, ik had een bloeding gehad. De kans bestaat wel dat dit nog kan resulteren in een succesvolle 'éénling' zwangerschap etc etc... (niet wat ik wilde horen natuurlijk) (even later zei ze nog dat ik alletwee kan verliezen ook.)

Deel 3: KLEINE GROTE PANIEK
De dag na de echo. Ik zat rustig op het werk me te concentreren op het werk. Genoeg dingen te doen, dus genoeg zaken om me af te leiden van de doemscenario's van de dag ervoor. Tot ik ineens buikpijn begon te krijgen. Een half uur later kon ik wel onder mijn bureau kruipen van de pijn en was ik in totale paniek. Uiteraard.
In alle staten sloot ik me op in de wc en belde het Centrum waar ik een verpleegster aan de lijn kreeg. Zij luisterde even en ging dan overleggen met de artsen. Vanzelfsprekend.

Er volgde een urenlange wachttijd voor ik een telefoontje terugkreeg (gelukkig was de buikpijn intussen stilletjes weggeëbt anders had ik wel zelf teruggebeld).

Het verdict was: de dag erna meteen al terug op echo.

Vrijdagmorgen me maar ziek gemeld. Gelukkig is er een buikgriepje aan het rondgaan op het werk en geloofden ze me op m'n woord. En dan me klaargemaakt om te vertrekken.

Het was weer een nieuwe dokter. Een geweldige madam. Ze ontving me vriendelijk, vroeg wat er gebeurd was, nam de tijd, stak dan even die echostaaf erin en ving meteen een prachtig beeld van de twee broederlijk naast elkaar in mijn buik, elk mooi in een eigen dooierzakje binnen de grotere vruchtzak, elk met een goeie hartslag, alletwee evengroot. En prompt zei ze: 'zal ik dat beeld maar snel even printen voor u'.

En of ik nog vragen had? Euh ja, wat kon die buikpijn dan geweest zijn? Als ik het begreep zou ik volgende keer misschien wat minder panikeren. Glimlachend antwoordde ze: 'oh, dat zullen waarschijnlijk uw darmen geweest zijn. Da's heel normaal. Er gebeurt zoveel vanbinnen nu dat je niet anders kan dan af en toe iets voelen.'