Ruis (het vervolg)

Gisteren stonden we weer in het ziekenhuis. Dit keer voorzien van de papieren van de mutualiteit (incl. voorlopige sis-kaart) die intussen toegekomen waren thuis. Ditmaal ook maar één balie-hindernis te nemen (we wisten nu waar naartoe, he), waarmee het grootste struikelblok de enkele toevallige bekenden waren die we onderweg naar die balie tegenkwamen. ('Marit! Ik wist niet dat jij zwanger was, laat staan een twééling hebt gekregen!?! Oh Zo Geweldig!!' etc etc)

En toen zaten we dan toch relatief rustig in de wachtzaal te wachten. (Relatief natuurlijk want met zo'n tweelingtank van een kinderwagen is het moeilijk om geen aandacht te trekken van zowat iedereen binnen een straal van 100m.)

En toen kwam een nieuwe dokter ons halen. Een andere dan die van dinsdag. Weer werd R gewogen. En al meteen een kleine overwinning: hij was 100gr bijgekomen tegen dinsdag. Ik voelde me ogenblikkelijk 100kg lichter worden van opluchting.

En toen werd het echostaafje nog eens bovengehaald en op zijn borstkasje geplant. Ja, dat gaatje zat er inderdaad. Maar hej, zo vond de dokter, het was toch klein genoeg om geen medicatie te behoeven. En trouwens, zo vond hij, R deed het precies toch wel prima (R had dit keer besloten om eens niet voor lappenpop te spelen). Oh ja, en kijk daar, daar zit nog een tweede gaatje ook. (Hè?) Maar daar heeft hij zeker ook geen last van, hoor. Och, die twee gaatjes groeien hoogstwaarschijnlijk vanzelf wel dicht. Gewoon nog even opvolgen dat R er geen last van krijgt. Dus moeten we volgende week nog eens terug (en dan moet hij verder bijgekomen zijn) en daarna zou de tijd tussen de verschillende controles steeds langer moeten worden.

Ik heb volgende week een afspraak gevraagd bij diezelfde dokter. Haja... Geen betuttelend toontje, geen onnodige ongerustheden, geen bezorgde blikken en foute vergelijkende opmerkingen over de tweelingbroer,... Nee, wel een gewoon gesprek over alle facetten van gaatjes in hartjes. En een geruststellende glimlach.