dinsdag 22 november 2011

Ruis

We moesten vandaag met R. terug naar het ziekenhuis voor een zogenaamde 'routine echo' van z'n hartje. Dat was nodig omdat ze een beetje ruis hadden gehoord op z'n hartje tijdens ons Heerlijke verblijf op de materniteit. Ze hadden daar ook alle moeite genomen om ons helemaal gerust te stellen dat het hoogstwaarschijnlijk een onschuldig probleempje was, een gaatje dat nog dicht moet groeien en dat kon in enkele dagen tijd gebeurd zijn. Verder was ik tijdens dat Heerlijke verblijf veel te suf en emotioneel door de mangel gehaald om iets van mentale ruimte te hebben om even bij dit feit stil te blijven staan dus toen ze 'hoogstwaarschijnlijk' en 'onschuldig' verschillende keren herhaalden, nam ik dat maar al te graag aan. (M'n kritische geest zat duidelijk niet in m'n valies...)

Ik maakte me dus geen zorgen. Ook niet toen R. na thuiskomst uit het ziekenhuis een, laat ons zeggen 'kleine terugval' meemaakte. Ook niet toen de verpleegster van K&G dreigde met een mogelijke ziekenhuisopname om dat gewicht meer naar boven te krijgen (ok, wel over dat gewicht, maar niet over die 'ruis'). Om maar te zeggen van hoe weinig zorgen ik me maakte: ik denk dat ik zelfs aan zowel m'n vroedvrouw als aan de verpleegster van K&G ben vergeten te vermelden dat ze een beetje ruis hadden gehoord op het hartje van R, ondanks z'n gewichtsproblemen. En vandaag stond ik in het ziekenhuis zonder de doorverwijsbrief. (Dit was toch maar routine, niet?)

Na vier balies stond ik eindelijk aan de juiste, na vier keer 'nee, ik heb nog geen sis-kaart voor m'n zoontje. Die is nog niet toegekomen' en na de maxi-cosi het hele ziekenhuis rondgedragen te hebben (een tweelingkinderwagen is net iets te groot voor één kindje en onze draagbuidel is voor kindjes die minstens een halve kilo meer wegen. Lijkt weinig, maar ik nodig je uit om eens naar onze tweeling te komen kijken...) vond ik dan eindelijk waar ik moest zijn: een drukke wachtzaal in het kinderziekenhuis. Zo'n wachtzaal waar ik me een marsbewoner voelde op z'n zachtst gezegd.

Enfin, toen werden we geroepen en werd R. gewogen (slechts 30gr erbij op vier dagen! 4 lange dagen van hard labeur van flesjes flesjes flesjes en zelfs al af en toe weer borstvoeding, 4 dagen met een drinksnelheid van meer dan een minuut per cc!!! met als enige resultaat: 30gr erbij! Gelukkig viel m'n frank pas toen ik thuis de metingen vergeleek met die van de vroedvrouw, anders had ik ginder het spontaan op een janken gezet. Nu heb ik dat pas thuis gedaan...)
Maar goed, toen werd dat kleine lijfje vol elektroden geplakt en moest ik tot m'n grote verbazing helemaal geen moeite doen om dat kleine lijfje kalm te houden. R. speelde weereens voor lappenpop. Voor een keer wel op een handig moment moet ik zeggen, maar het stemmetje van 'dit klopt niet' werd nu toch wel zoveel luider. En na wat metingen, maakten de elektroden plaats voor een echostaafje dat voorzichtig z'n weg zocht over dat kleine borstkasje. En zo zat ik plots weer naar een echobeeld te kijken. Alleen niet eentje van m'n buik, maar van 't hartje van R. Een hartje dat flink z'n best deed, dat was wel duidelijk. En die arts in alle stilte dat hartje van alle kanten aan het bekijken. Ik was zo onder de indruk van alles dat ik enkel nog in alle rust de handjes van R. kon vasthouden en af en toe wat tegen hem kon fluisteren.

En toen verbrak de arts de stilte. Ja, er is een probleempje. En er is een complicatie bij dat probleempje. Het probleempje is dit: er zit een gat tussen de twee onderste hartkamers. Geen klein gaatje, maar ook geen megagroot. Zo een gemiddeld gaatje. En dat kan vanzelf dichtgroeien, maar er is wel medicatie aangewezen. En hier treedt de complicatie op: van die medicatie vallen ze af, en R. mag zeker niet afvallen. R. moet dringend bijkomen. Vrijdag moeten we terug en dan moet R. aangekomen zijn. Vrijdag gaat er ook een andere dokter nog bijzijn want zelf wou ze niet beslissen over eventuele verdere behandelingen.

Ik heb het kunnen trekken tot thuis daarstraks. Voorbij de 'heeft u nog vragen, mevrouw?' (nee), voorbij de 'ziet u dan geen verschil met uw andere zoontje, mevrouw?' (uiteraard zie ik het verschil, wat denk je wel?!), voorbij het overdreven bezorgd betuttelende toontje van 'heeft u het begrepen?' (ja, nee, geen idee,...), voorbij de kassa 'u zal de factuur thuis krijgen, want u zal de volle pot moeten betalen omdat u nog niet aangesloten bent' (excuseer? Jawel, ik heb gewoon z'n sis-kaart nog niet ontvangen. M'n zoontje is vandaag net twee weken oud) en een 'dat zien we dan wel, mevrouw' (zie ik eruit als een leugenaar of sjoemelaar???). Thuis, waar Allerliefste en S. zaten te wachten, daar heb ik het toch zwaar op een janken gezet.

12 opmerkingen:

  1. Oooh nee... Dat kan ik geloven!!! Dit is echt wel helemaal niet leuk... En dat ze dan nog zo tegen je doen, dat is wel het laatste wat je nodig hebt op zo'n moment en in die situatie! Vreselijk zeg, je vraagt je toch af waar de empathie zit op zulke momenten...
    Oh Marit, 'k vind het echt erg voor je... Ik ga volop duimen voor R dat ie goed mag bijkomen, en zeker ook dat alles dan met z'n hartje in orde komt!!! Goh, 'k weet niet goed wat zeggen hoor, 'k vind het echt wel heel rot voor jullie... Laat die tranen maar de vrije loop he, dat zal ook wel eens deugd doen want 't is toch ook wel zwaar allemaal...

    Een heeeeeeeeeeeeeele dikke knuffel van hieruit, ik DUIM!!!!!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. O nee, Marit, dat is echt wel een domper :-( Ik vind het ZO erg dat het niet 'normaal' kan gaan voor jou en allerliefste, dat jullie maar niet op die felbegeerde roze wolk mogen gaan zitten.
    Nu weer de zorgen en angsten voor jullie kleine R.
    Ik voel me al gigantisch k*t bij dit verdict, wat moet het dan voor jullie zijn.

    Ik hoop heel hard dat het kleine ventje goed aansterkt tegen vrijdag en dat alles verder verloopt zoals het zou moeten.

    Een hele mooie foto btw, is het bovenste kindje R.?

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Jep, R is het bovenste kindje. De papa heeft deze foto gemaakt kort na de geboorte.

    Merci voor de berichtjes

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Oei, meid, het lijkt me heel zwaar, waar je nu allemaal doormoet met R. Ik kan héél goed begrijpen dat er tranen aan te pas komen. Ik hoop dat R tussen nu en vrijdag wat kan aansterken.... Ook al was hij niet veel verdikt, hij was tenminste toch niet verder vermagerd. Ook de kleine beetjes die hij wint aan gewicht, helpen hopelijk om wat beter te kunnen zuigen en meer te kunnen drinken...

    Ik vind ze trouwens ook prachtig, jouw twee jongens hier op de foto! Nog eens een dikke proficiat!

    Een hele dikke knuffel,

    lyse

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Oh Marit, wat een ellendig, k*t nieuws!! Dit kan je natuurlijk echt wel missen! Zolang moeten vechten voor je 2 wondertjes en nu moest je genieten!! Dit moet een tegenslag voor je zijn meid, maar ik hoop dat R toch nog wat bijkomt, en dat alles in orde komt met z'n hartje! Een tegenslag kan je overwinnen, daar zijn je wondertjes het voorbeeld van!
    Laat die tranen maar de vrije loop, laat je maar eens even gaan, dat mag nu heus wel!!
    Ik brand kaarsjes en duim ontzettend hard!!

    Dikke knuffel en véél liefs

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Voor die dokters is het wat bandwerk, vermoed ik, genoeg om jou helemaal overstuur te laten raken. Hopelijk raakt hij er snel bovenop zodat er iets aan kan gedaan worden via de medicatie. (is zijn vermageren en weinig drinken geen gevolg van de hartaandoening?)

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Oh Marit, wat een ellendig nieuws.
    Ik duim dat R. voldoende aansterkt en dat het allemaal goedkomt met medicatie.
    En hopelijk luchten de tranen ook wat op. Na alle emoties van de voorbije maanden, weken, dagen ...
    Dikke knuffel en veel sterkte.
    XXX I

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Veel sterkte! Maar het komt wel goed hoor met je kleine R. Die worstelt er zich wel door.

    Christel

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Marit, wat een spijtig nieuws! Ik duim alleszins dat alles goed komt! En met zo'n mama en papa die zo gevochten hebben voor hun leventjes (zoveel moeten doorstaan, bedoel ik dan), dan zal R ook wel een vechtertje zijn! :) Ik stuur je langs deze weg toch een hele dikke knuffel! Liefs. Me

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Ten eerste wil ik nog even reageren op de prachtige foto met daarop die twee prachtige jongens!!!! Echt heel erg ontroerend.

    Nu op je bericht: wat moeilijk zal dit voor je zijn zeg. Je doet zo je best, dit kan jij jezelf niet kwalijk nemen hoor!!!! Je zit er midden in en je probeert met alle macht goed te zorgen voor je zoontjes en dat doe je goed! Ik hoop dat de tranen opluchtten en dat je geen schuldgevoelens teveel hebt. (dit is allemaal bedoelt als flinke hart onder de riem).
    Ik ga heel erg hard duimen dat hij heel hard groeit en jullie morgen in het ziekenhuis goed nieuws naar omstandigheden gaan krijgen.

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Pfft, wat een nieuws :(
    Het eetmoment zal nu nog meer stress met zich meebrengen, hopend dat het allemaal blijft zitten in de vorm van grammen...

    Ik hoop dat hij wat bijgekomen is zodat ze het probleem met zijn hartje kunnen aanpakken.

    Veel sterkte!
    Wil ook nog even zeggen dat jullie echt wel prachtige zoontjes hebben. Absoluut zonder enige twijfel reden om er uren naar te kijken. Laat dat huishouden maar even voor wat het is, staar jij maar gerust naar je zoontjes!

    BeantwoordenVerwijderen
  12. ik hoop op goed nieuws vandaag!

    BeantwoordenVerwijderen