donderdag 28 juli 2011

P-day...

De dag van de punctie. Om exact 8u30 stonden we bij de balie van Medische Genetica. Daar kon ik mooi een blik werpen op het lijstje dat klaarlag. Jawel, we stonden bovenaan. Met naast onze namen deze uiterst geruststellende vermelding: 'HIGH RISK' (in hoofdletters, jawel).

Fijn, moeten ze zoiets nu echt op zo'n lijstje zetten? Kunnen ze dat niet houden voor hun digitaal dossier? Zo'n flitsend rood kadertje met 'HIGH RISK' dat begint te flashen van zodra ze ons dossier openen vb. Dat we dan niet hoeven te zien, natuurlijk. Als ze zo slim zijn om hun pc-scherm weg te draaien...

Enfin, na een half uur nagelbijten werden we dan toch binnengelaten bij een dokter die weigerde in te gaan op de kansen dat er iets mis zou zijn bij eentje of beide. We kregen de hele uitleg over welke testen ze doen en hoe lang het duurt voor we de uitslag hebben enzo, maar verder niks. Door al hun ontwijkend gedoe had ik helemaal het gevoel naar de slachtbank te worden geleid. Dit kon echt niet goed zijn en opmerkingen als 'afwijkingen aan chromosoom ? en ? (ben alweer vergeten welke) hebben nog ergere gevolgen dan Down. Zeldzaam wel, maar we zien dat hier toch regelmatig' hielpen er ook niet aan, op z'n zachtst gezegd.

Dan ging het naar de echo waar we een half uur te laat toekwamen, dankzij de lange wachttijd bij Medische Genetica. Gelukkig was de gynae nog op ons aan het wachten en konden we vrij snel binnen.

'En, hebben jullie al beslist,' vroeg ze meteen. We haalden onze schouders op van 'mja, doe maar zeker? We willen het nu eigenlijk wel weten, maar sorry dat het enthousiasme er niet van afspat. Ik kijk hier niet naar uit en ik loop nog alle chromosomen te verteren waar iets mee zou kunnen zijn.'

'We zullen eerst een nieuwe uitgebreide echo doen en dan verder zien', was het antwoord. Dat vond ik een verdraaid uitstekend plan en dus vlogen we erin.

En de kleinste, hip hip hoera, bleek flink gegroeid. Hij/zij zit maar een beetje onder het gemiddelde, maar is wel volgens de algemene ontwikkeling op 18w zoals hij/zij zou moeten zijn. Blijkbaar is vooral de grootste vooruit op het gemiddelde. Die was volgens de echo al 19w en 50gr dikker dan z'n/haar broer/zus (310gr tegen 260gr).

Verder zagen ze er perfect uit. Prachtige profieltjes, handjes met echte vingertjes, beentjes met voetjes, hartjes met het juiste aantal kamertjes etc etc. Ze lagen elkaar stampen en duwtjes te geven. Dat vond ik behoorlijk vertederend en geweldig (goed zo, laat mama nog maar wat gerust).

De navelstreng van de kleinste, ja, dat was inderdaad SUA. Er kwam nog een andere dokter binnen (een professor?) die het ook eens bekeek en meteen beaamde. En bleek ook dat net die navelstreng wat langs de zijkant van de placenta zit. Dat, zo vond de dokter, zal echt wel de verklaring zijn voor de “groeiachterstand”. Toen ze aan het einde van de echo kwam had ze geen enkele bezorgdheid meer om aan Down of zo te denken. Ze leek verdorie zelfs meer opgelucht dan ik.

Dus had ik zoiets: dan gaat gij geen haar op m'n hoofd vinden dat nog een punctie wilt doen, ha!

En zo is het dan op het laatste moment afgeblazen. Wat een pak van m'n hart...
Op naar de volgende echo (over twee weken pas, niet over een week of tien dagen al. Nee, over twee volle weken. Ik moet hier de eerste persoon zijn die blij is dat er wat meer tijd tussen zit, tussen de echo's.)

7 opmerkingen:

  1. Het zal wel een bewogen dag voor jullie geweest zijn!! Toch met ik een klein vreigdesprongetje maken!! Want er is geen enkele bezorgheid van de gyne om aan down of dergelijke te denken en dat is héél leuk nieuws!!!
    Ben content voor jullie dat het uiteindelijk niet is doorgegaan en jullie "opgelucht" waren!!
    Jullie 2 kindjes doen het prima!! Genieten jij nu!

    Liefs X

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Joepie!!! Goed zo kleine baby, groei maar lekker samen op met je zusje/broertje!!! Ik ben heel trots op jullie alletwee en ga hard hopen dat jullie goed doorgroeien en lekker je tong uit kunnen steken tegen puncties en zo.

    Puncties, dat is voor IVF en niet voor baby's :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Jaandadde, dat is daar nogal een rollercoaster bij jullie. Wat een opluchting dat alles dan toch ok blijkt te zijn. Super!
    En inderdaad, zo grof om daar in koeien van letters HIGH RISK op te zetten zodat jullie het zeker kunnen lezen. Pffft.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Wat een opluchting! Ze kunnen soms nogal panikeren. Maar beter zo dan te gerust waarschijnlijk?
    Nu, probeer je niet blind te staren op gewicht ed. Bij mijn zwangerschap zat mijn zoontje qua gewicht telkens 2 weken voor op het gemiddelde. Op het einde werd dat zelfs 4 weken. Op 35 weken had hij al een gewicht van 3,900kg, oh paniek. Moeten we inleiden? Keizersnede? Hij stevent af op een 5kg-baby.
    Uiteindelijk is hij geboren op 39,5weken met een gewicht van 3,440kg. Die gynaecologen kunnen soms zo dramatiseren en ik heb zo al meerdere verhalen gehoord, ook ivm nekplooimeting. Het risico zal er misschien vaak ook wel zijn, maar laat je niet gek maken hoor!

    Ik leef enorm met je mee!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. O, dat is ook een pak van mijn hart! Jee, ik zat helemaal in spanning te lezen vanaf alinea 1, maar wat een goed einde! Het is fijn als een echo ook eens een keer juist geruststellend kan werken: goed voor je vertrouwen in die 2 geweldige hummels van je :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Fantastisch nieuws! Wat een opluchting zeg! Ik stel me al voor dat ik bij het buitengaan meteen een stuk chocola in mijn mond zou proppen, puur om de spanning eraf te krijgen. Maar dat ben ik :-) Hebben jullie wat kunnen bekomen?

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Allé, blij om de opluchting te kunnen lezen! Pak van jouw hart !

    Tober

    BeantwoordenVerwijderen