Stampconcertjes

Vanaf dat ik 14-15-16w was, begon, ik denk zowat half België, het me al te vragen: voel je ze nog niet? Als het er twee zijn, dan ga je ze zeker vroeger voelen.
Bof, dat viel behoorlijk tegen. Eens een bubbeltje hier, eens een soort 'aai' of 'veeg' daar (vanaf week 17 of zo trouwens pas). Telkens met enkele dagen tussen, want we gaan ons niet vermoeien, he. Nee, er was geen haast bij, bij die twee in m'n buik. Dat was wel duidelijk.

Ik weet niet meer wanneer het precies was, maar het geborrel werd dan toch wat frequenter, tot ik op een dag besefte dat ik ze de voorgaande dagen elke dag gevoeld had. Dat was ergens rond 20-21w. Toen waren de stampjes trouwens bijna al meteen te voelen met je hand op m'n buik. Reactie Allerliefste (week 22): 'da's raar' en hij trok z'n hand weer weg alsof m'n buik hem zou bijten...

Nu las ik enkele dagen geleden dat blijkbaar als je placenta vooraan ligt, het langer duurt voor je je baby voelt. Ha, ok. Dat kan wat verklaren. Dat moet ik volgende keer zeker nog eens navragen, want als ik me niet vergis, zei m'n gynae dat eens in het begin ergens, dat m'n placenta vooraan ligt. Heb er toen niet zoveel aandacht aan besteed (was toen nog hoofdzakelijk bezig met a) hopen dat ze vooral goed zouden blijven zitten en b) duimen voor de kleinste, wat ik overigens nog steeds doe). Bovendien liggen ze al weken behoorlijk dwars, van in het begin eigenlijk. Wat ik geweldig vond en vind want zo bleef en blijf ik nog steeds gespaard van karatetrappen in m'n blaas of in m'n maag. (Maar wederom: dwarsliggertjes voel je niet zo vlug als kindjes die de blaas van de mama snel uitroepen tot favoriete trapbal als ik me niet vergis.)

Tot gisteren was het dus erg stil on the western front over 't algemeen. Tot gisteren dus. Ik denk dat er eentje zich gedraaid heeft, en met de voeten naar beneden is gaan liggen. M'n blaas wordt nog steeds gespaard. Het is een ander plekje dat er precies aan moet geloven: het lijkt wel of er eentje een aanval heeft gelanceerd op m'n baarmoederhals. Heel vreemd en eigenlijk weet ik niet of ik het wel zo aangenaam vind, al is het natuurlijk altijd fijn om een teken van leven te voelen, he.

Alleszins, sinds gisteren voel ik beduidend meer getrappel vanonder en ook vanboven (in de buurt van m'n navel zie je m'n buik soms echt een gang gaan, terwijl het daarvoor echt vooral links of rechts was) om deze nacht echt uit te monden in een heus stampconcert. Ik werd wakker door het gesnurk van Allerliefste (doet hij gelukkig niet elke nacht) en door een hoop getrap in m'n buik. Langs alle kanten ging het. Links, rechts, onder, boven... Hm, zouden ze niet akkoord geweest zijn met het gesnurk van de papa? Of zouden ze eigenlijk gewoon altijd 's nachts het op een trappelen zetten en heb ik het nu maar voor het eerst gevoeld? In ieder geval, ik kon er maar het beste van maken: heb Allerliefste een paar stampen verkocht op mijn beurt tot hij in een andere houding ging liggen en het snurken stopte, en heb de twee lekker bezig gehouden door een paar keer op m'n andere zij te gaan liggen. En hupsakee, daar ging het getrappel weer een gang. Wat een dolle pret.

(Goed dat m'n moeder hier niet meeleest: die vond me al een erge moeder omdat ik het durfde op een rustig moment op m'n buik te duwen om een stampje uit te lokken. Toen kreeg ik spontaan een 'laat die twee toch slapen!' op m'n bord. Euh?)