Ik weet niet of ik hier al veel geschreven heb over mijn schoonmoeder. Ik dacht van niet. Daar was ook niet veel reden toe. Mijn schoonmoeder en ik zullen nooit de dikste vriendinnen zijn, maar last hebben we ook niet van elkaar. Er is voldoende wederzijdse hoffelijkheid zodat ieder tevreden is met de zeer afstandelijke band die we al jaren onderhouden. We gaan nooit eten bij elkaar. We gaan amper op de koffie. Allerliefste en ik zullen ze ook niet vlug uitnodigen bij ons om een stukje taart te komen eten, zelfs niet voor een verjaardag. Maar als we elkaar zien, dan is het wel van 'oh, hoe leuk om je nog eens te zien blabla'.
Dat is niet zozeer mijn keuze, maar vooral die van Allerliefste die het helemaal niet erg vindt om zijn moeder zo weinig mogelijk te zien. Waarom dat is, is een lang verhaal dat ik hier niet ga vertellen omwille van Allerliefste. Het is per slot van rekening zijn moeder. M'n schoonmoeder is al jaaaren met pensioen en was tot voor kort veel te druk in de weer met haar vrijwilligerswerk, kwaaltjes en op alle mogelijke manieren het maximum halen uit haar krappe pensioentje om haar regelmatig te horen.
Als ik had verwacht dat ons Grote Nieuws over de tweeling een aardverschuiving zou teweegbrengen in mijn schoonmoeder dan kwam ik mooi bedrogen uit. Er kon geen traantje af. Zelfs geen schijntraantje dat zo mooi kan weggepinkt worden. Niets. Nul. Noppes. Geen emoties. Gewoon een lach en een 'voor wanneer is 't?' die elke keer opnieuw herhaald wordt. Dat ze wel degelijk blij en trots is, dat moest ik tot nu toe afleiden aan subtiele kleine veranderingen of opmerkingen. Zo hoorde ik ze op de trouw van Allerliefste zijn broer enkele maanden geleden tegen een paar verre verwanten 'ja, een twééling, he' zeggen. Oh, ze was over ons bezig.
En toen kwam plots De Metamorfose. Het begon met een paar spulletjes van Allerliefste die ze ons wou geven. Ze was op zolder gedoken om daar een zak vol babykleertjes van Allerliefste op te diepen van onder het vuil en stof. Allerliefste en ik trokken enkele wenkbrauwen op toen we dit hoorden omdat we niet hadden verwacht dat ze spulletjes van hem zou bewaard hebben. Hun band is niet erg warm en hecht te noemen. Dit was dus wel degelijk een Verrassing met hoofdletter 'V'.
Met een glimlach (en zeer bang hartje) ging ik alles ophalen, stopte wat spulletjes die er nog mee door konden in de was, legde die kleertjes klaar in de kast en vertelde haar dit. Zij gelukkig. Allerliefste behoorlijk neutraal tevreden en ik blij met mijn diplomatische oplossing en met de javel die ik tegen m'n gewoonte in eens kwistig bij dat wasje had gegoten.
Maar hier zou 't niet eindigen...
Ik ben alvast benieuwd naar het vervolg ;-)
BeantwoordenVerwijderenBij iedere geboorte worden ook oma's en opa's gemaakt. Verbazingwekkend soms, hoe die in een rol kunnen groeien of juist niet. Ik stond er van te kijken in ieder geval.