woensdag 21 september 2011

De 5 'domste' manieren om je zwangerschap aan te kondigen

Dit zou verplichte lectuur moeten zijn voor iedereen die eraan denkt aan kinderen te beginnen en zeker die die met de zonet beplaste en positieve test de badkamer uithollen en niet snappen waarom ze beter nog enkele weken zwijgen erover:

De 5 'domste' manieren om je zwangerschap aan te kondigen

Jullie ook al domme of zwaar ongepaste zwangerschapsaankondigingen gekregen?

5 opmerkingen:

  1. Hahaha, vermakelijk stukje jouw link. Ik heb er gelukkig nog geen ervaring mee, alleen positieve gelukkig!
    Een goede vriendin wachtte zelfs met discreet verkondigen tot de 13 of 14e week omdat ze eerst mij in wilde lichten en de afspraak met mij even op zich liet wachten. Dat heb ik zo gewaardeerd.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik had het al eens gelezen dat stuk, maar 't blijft inderdaad hilarisch (maar jammer genoeg ook realiteit).
    De enige echt ongepaste aankondiging, kreeg ik (zoals je ondertussen wel al zal weten) van mijn schoonzuster.
    Wij hadden die morgen te horen gekregen dat het HCG niet meer was gestegen en dat we moesten wachten op een spontane miskraam... Een da of 3 en anders terug het ziekenhuis binnen.
    Mijn man belt dat nieuws naar zus zus die een uur luistert en aan't einde van dat gesprek haar eigen zwangerschap aankondigt.
    Er was een familiefeestje dat weekend en ze wou daar de aankondiging doen en ja... we liepen met ons verdriet wat in de weg zeker?
    Ben er nog niet goed van en 't is 2 jaar geleden.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ja, ik kende dat verhaal inderdaad al en ik blijf het onvoorstelbaar vinden... Kan goed geloven dat je 't twee jaar later nog niet verteerd hebt.

    ha, nu ik erover nadenk: bij ons is een kerstfeestje eens helemaal op z'n kop gezet door een neef die z'n nieuwe vriendin (4 maanden samen en zij meer dan 10 jaar ouder dan hij) had meegenomen. Ineens zet hij z'n moeder (m'n tante) op een stoel in het midden omdat 'hij iets aan te kondigen had'. Dat viel daar compleet stil. M'n tante kon daar echt in tranen uitbarsten van gêne en alle emoties.
    En ocharme, net op dat moment wandelde mijn ma, de gastvrouw, vrolijk binnen met nieuwe hapjes... :D

    Nu kan iedereen ermee lachen (neef is intussen getrouwd met die vriendin en alles loopt heel goed), maar elk jaar is dat toch weer 'the running joke': geen geboorte-aankondigen op Kerstmis, he!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Haha, zalig artikel Marit, ik had het nog niet gelezen, maar ben volledig akkoord! Vreselijk altijd als er weer eens zo'n dom wicht het nodig vindt om zichzelf in het middelpunt te plaatsen op een moment dat je dat eigenlijk toch beter (nog) niet zou doen...

    En de verhalen van Lie en van jou hierboven in de reacties, amai, dat kan ook wel tellen. dat van lie vooral, hoe pijnlijk is zoiets zeg... Ik kan het ook geloven dat je zoiets niet licht vergeet...

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Op de begrafenis van een erg goede vriend die na 4maand in het ziekenhuis overleden was aan Leukemie, vond een van onze andere vrienden de Koffietafel de gepaste plaats en tijd om aan te kondigen dat ze reeds 4maanden zwanger was. ook vertelde ze dat het een zoontje zou worden en ze het Bart zou noemen naar de zopas begraven vriend. ze verwachte dat de familie haar in de armen zou vallen, feliciteren en ook nog dankbaar zouden zijn voor de vernoeming. Ik vraag me nu 2maanden later nog steeds af waar ze met haar gedachten was en hoop dat ze haar kind niet naar hem vernoemd want eerlijk is eerlijk iedereen die er aanwezig was was licht beledigd en verontwaardigd over de zogenaamde vriendin haar aankondiging. zelf ben ik ook aan het proberen zwanger te raken en wou ik toen we 6 maand geleden begonnen dat de goede vriend peter zou worden; En ook al kan dat niet meer een zoon van mij zal niet Bart heten uit respect voor de familie en voor onze overleden vriend en zal ik beter nadenken over waar en hoe ik zoiets aankondig.

    Zelf heb ik (nog) geen ervaring met IVF maar weet dat mijn zus dit hoogstwaarschijnlijk nodig zal hebben daar zij met een routine operatie aan haar hart via de slagader in de lies trauma aan haar eierstokken heeft opgelopen. Dus toen ik aan het googlen was en op deze site stuite, was ik blij verhalen als die van jullie te lezen zo weet ik dat als mijn zus zover komt ze hier steun zal vinden en weet ik ook dat ik er op mijn manier zal zijn voor haar uit wat ik leer hier. En dat is dat niets vanzelf gaat bij IVF het is een zwaar proces mentaal en lichamelijk maar de beloning als het dan lukt is eens zo groot. Ik heb respect voor jullie en wens diegene die nog bezig zijn onwijs veel succes. Jullie zijn Helden omdat jullie je dromen niet opgeven maar alle mogelijkheden uitputten al kost het veel... en al hoop ik hetzelf niet nodig te hebben hoop ik dat ik een iets beter beeld heb van IVF nu dankzij jullie en andere site's.

    BeantwoordenVerwijderen