Een gezellig boeltje in de wachtzaal en in mijn buik

Om 9u moest ik nog eens opdraven in het Centrum voor een nieuwe echo en bloedprik. Al bij al was de laaste keer niet zo lang geleden maar het leek wel alsof het van een vorig leven geleden was. Er waren allemaal nieuwe gezichten in de wachtzaal, nieuwe gezichten in plaats van de vertrouwde verpleegsters, en een nieuwe assistente voor de echo.
Waar was iedereen naartoe?
Of was ik de nieuwe?

Een paar van die nieuwe gezichten werden gevormd door een nogal heterogeen duo in de wachtzaal: een dertigjarige griet met een zwembandje teveel onder haar vormeloze losse trui en die heel trots met haar vader, pardon vriend, kwam opdagen; een man van begin zestig. Nu ben ik persoonlijk voor ieders persoonlijke vrijheid. Het kan me niet zoveel schelen wat andere mensen doen, welke partners ze kiezen of hoeveel snoep ze (teveel) naar binnen werken op een doordeweekse dag. Leven en laten leven, zoiets. Doe wat je niet laten kan, maar hou het wat deftig. Denk aan de persoon naast je. Deze vrouw, ik weet niet wat haar probleem was, maar als ik een gok mag wagen, dan zou ik denken dat ze misschien met een klein complexje zat over het feit dat de mensen de man aan haar zijde mogelijk, maybe, perhaps, verwarren met haar vader. Deze man had dan ook ruimschoots haar vader kunnen zijn. Deze man zag er met gemak tien jaar ouder uit dan mijn vader. Biologisch gezien pech gehad toen de kaarten der verliefdheid werden uitgedeeld denk ik dan. Maar goed, er kan veel aan de hand zijn. Het probleem (waarom ze in dezelfde wachtzaal belandden) hoeft helemaal niet bij zijn leeftijd te liggen, natuurlijk.

Maar dat zijn mijn zaken niet en ik zou ook nooit zo over dit stel hebben zitten nadenken, als ze het niet zo belachelijk duidelijk hadden moeten zitten maken de hele lange wachttijd in de wachtzaal. Om het toch maar niet mis te laten verstaan dat hij niet haar vader was, en dat ze allebei nog wel degelijk héél viriel waren, zat ze de héle tijd aan hem te pulken, te flemen, met haar knie tegen zijn knie te wrijven, te gibberen in zijn oor, kusjes te geven (vol op de mond, en vooral van die kussen die nét iets te lang duren), en ander totaal ongepast gedrag te vertonen en alsof dat nog niet erg genoeg was, zat ze bovendien ook nog eens iedereen aan te staren van; 'heb je het goed gezien? Wij zijn een fantastisch stel. Dit wordt een makkie' en zelfs bijna met een blik van 'wat zijn jullie hier maar een zielig hoopje vrouwen allemaal.'

Ik wou er de muren van opkruipen, en bedacht me toen maar. Over die wijdopenstaande poort van Hoopvolle Dromen gesproken (zie post 'Niets is wat het lijkt'). Zij stond duidelijk binnen al op één van de podia te shaken. Ze mag het hebben, haar dromen. Ik leef liever in de realiteit.

Maar genoeg over de vreemde nieuwe gezichten in de wachtzaal. Terug naar de echo en die realiteit. Die eerste was zeer ok. Ik heb superveel uitleg in mensentaal gekregen. Daardoor was het een uiterst leerrijke ochtend. De nieuwe assistente wist me te vertellen dat ik een gekantelde baarmoeder heb ('met een knik in') (vandaar de toch wel pijnlijke embryotransfer (wat volstrekt pijnloos behoorde te zijn, haha)) (en wat overigens totaal geen kwaad kan, dat die gekanteld ligt met een knik in, niet dat de transfer pijn deed... Enfin, dat is ook 'pretty harmless' eigenlijk) en dat mijn beide eierstokken gezellig knus bij elkaar zijn gekropen. Die liggen tegen elkaar. Vond ik behoorlijk vreemd. Een gynaecoloog had me al eens zoiets verteld maar ik was er sinds de laparoscopie vanuit gegaan dat hij zich moest vergist hebben omdat mijn linkereierstok volledig ingepakt was door een cyste alsof het een verrassinkje was met een strik rond. En die was daardoor dus niet meer zichtbaar op echo, dacht ik. Enkel die gigantische cyste moet toen heel erg duidelijk geweest zijn. Daardoor dacht ik dus: die moet zich vergissen. Maar nee, blijkbaar hebben mijn eierstokken besloten het gezellig te maken in mijn buik.
Geweldig...

En dan hebben we nog wat gesproken over wat ik allemaal achter de rug heb nu. En nu snap ik eindelijk waarom de dokter bij de laatste consultatie zo in zijn nopjes was ondanks het uitblijven van een zwangerschap ('wel jammer, ja...'). Het is blijkbaar een half (of compleet) mirakel dat ik 13 follikels had en daarna 7 eitjes, en daarna 6 embryo's (waarvan uiteindelijk 2 goedgekeurd werden). Ze hebben, toen ze de endometriose wegsneden (zonder de aangewezen nieuwste gespecialiseerde laser-technieken), het risico genomen (moeten nemen) dat ik nadien niet meer (of nauwelijks) op de stimulatie zou reageren en geen reactie, geen eitjes, en ... tja, ik moet dit niet meer uitleggen aan jullie, he.

Dat was geweldig nieuws. Ik kleedde me terug aan en wandelde trots doch ingetogen wegens de andere aanwezige dames die misschien minder goed nieuws te horen zouden krijgen, het Centrum uit.

Over twee dagen moet ik opnieuw voor een echo en bloedtest gaan. Er was één follikeltje te zien dat dat minuscuul beetje groter was dan de rest. Dat komt wel in orde. Ik verwacht dat we nog een weekje te gaan hebben voor onze cryo terug naar afzender wordt gestuurd.