Fantasie op hol

Vreemde dag vandaag. Eerlijk, ik weet met mezelf vandaag geen blijf. Zo halftijds werken heeft als grote voordeel dat ik meer tijd heb voor mezelf, om tussendoor het wat rustig aan te kunnen doen. En ik mag ook totaal niet klagen over wanneer ik voor bloedtesten, echo's en zelfs de vorige terugplaatsing moest gaan. Het was tot nu toe quasi altijd op dagen dat ik niet moest werken, of de voormiddag vrij had.

Maar het heeft ook als grote nadeel dat op dagen dat ik niet naar het Centrum moet hollen, en niet moet gaan werken, ik soms hopeloos verloren loop thuis. Hopeloos verloren in verveling en gebrek aan structuur. Ik heb vandaag daarom nog eens een poging gewaagd om een bijkomende halftijdse job te vinden: ik heb nog eens enkele vacaturewebsites opengedaan. Niks gevonden.
Ik heb de afwas geholpen door hem te negeren en hem nog wat te doen groeien door telkens ik iets nodig had, een proper iets uit de kast te pakken.
Ik heb met moeite eraan gedacht om deze middag iets te eten. Als ik daar niet aan gedacht had, dan had ik gewoon de hele dag door lopen snoepen. Het is echt moeilijk om in je eentje te zeggen: 'en nu gooi ik alles opzij waar ik mee bezig was, en ga ik eens uitgebreid lunchen.' Ik drink ook veel te weinig op dagen als vandaag en mis iemand om mee te praten.

En dan zit ik eindeloos op mijn blog en andere blogs, en forums, en websites, en dan voel ik me op het einde van de namiddag, zo een halfuur voor Allerliefste thuiskomt, megaschuldig omdat ik weer niets gepresteerd heb een hele dag. En daarstraks dacht ik echt letterlijk: ''t is omdat ik nog geen kinderen heb, dat ik geen structuur heb in mijn dag.' Alsof... Alsof kinderen dé redding zijn waar ik op zit te wachten.

Ik vraag me af of ik andere dingen zou doen als ik kinderen heb. Bijvoorbeeld: ik loop al enkele dagen met zin om een appelcake te bakken. Ik heb er zelfs speciaal appeltjes voor gekocht op de markt. En dan denk ik: 'lijkt me leuk om te doen met kinderen'. Maar ja, da's dus niet voor de komende tijd... En dan moeten ze al oud genoeg zijn voordat je zoiets 'samen' kan doen. En Allerliefste wilt straks gaan zwemmen. Ook zoiets. Lijkt me geweldig om te doen met je bende kapoenen (jaja, meervoud...). Nu...? Geen idee. Ik trek maar wat baantjes en na een aantal daarvan heb ik het wel gehad en is het wachten tot Allerliefste er ook genoeg van heeft. (En om eerlijk te zijn: het is de eerste keer dat we gaan zwemmen sinds ik met IVF begonnen ben. Eigenlijk de eerste keer dat ik in een zwembad zal ploffen sinds onze laatste reis en die dateert van 't najaar 2009. En ik heb totaal geen zin om in een badpak tussen wildvreemden rond te gaan lopen. Ik voel me veel te naakt in een zwempak en ik heb er geen zin in om me naakt te voelen. Ik voel al veel te veel bekeken, te naakt en (helaas letterlijk) in het kruis getast. Maar dit volledig terzijde...)

Wat ik me ook afvraag, is dit: zal ik, als er een kindje is (met ééntje zou ik al in de wolken zijn, hoor), nog wel al die dingen willen doen? Nu heb ik daar zin in, maar heb ik ook nog energie genoeg. Ik ben 'nog maar' dertig en barst nog steeds van enthousiasme (mhoehaha, behalve vandaag dan...). Maar ik kan niet ontkennen dat ik het al serieus begin te voelen: eens een nachtje minder goed slapen, of uitgaan en te weinig slapen en ik ben een compleet wrak. Ik ben niet meer het duracell-konijntje van vroeger. Om tien uur 's avonds zitten Allerliefste en ik gezellig in de zetel en krijg ik gegarandeerd na vijf minuten een harde por van Allerliefste: 'zou je niet beter in bed kruipen?' En ontdek ik pas op dat moment dat dat gekke geluidje mijn eigen gesnurk was en moet ik snel een beetje kwijl wegvegen dat al een ontsnappingsroute had gevonden uit mijn mondhoek.

En wat me hierbij ook steeds meer opvalt, is dat ik twee-drie jaar geleden droomde van een baby'tje. Zo'n schattig lief klein prutske met mini handjes en mini voetjes en dat ik helemaal wild werd in babywinkels met al die spulletjes-in-liliputterformaat die gewoon om op te eten waren. En nu... als ik me nu voorstel dat ik kinderen heb, zijn dat al peuters die zichzelf al heel groot voelen en willen meehelpen in de keuken, mee gaan zwemmen, verhaaltjes voorgelezen willen krijgen 's avonds en 's nachts al eens huilend wakker worden na een boze droom. En in babywinkels loop ik straal langs alle kleinste maten, maar kan uit m'n dak gaan als ik een écht fenomenaal mooi regenjasje zie voor een 2-jarige of een retro boekentasje in echt oud leer. In m'n fantasie zijn m'n kinderen aan het groeien, zo lijkt het soms.

Overlaatst liepen we een speelgoedwinkel binnen op zoek naar een cadeautje, een duurdere winkel met allerlei heel erg leuke dingetjes en ik werd echt helemaal van gelei. Ik smólt. Allerliefst heeft me toen naar buiten moeten slepen, met 'dit is nog niet meteen voor ons, schat'. En het enige dat ik hoorde was: 'weldra, schat'.