dinsdag 25 januari 2011

Chocolademousse

Tijd voor een flash-back: augustus 2010. Het is zomer, het is aangenaam warm in het zonnetje maar winderig. Mijn neef trouwt met zijn grote liefde. Ik ben aanwezig maar blijf de hele dag wat bleekjes en moet in de namiddag even naar huis om wat uit te rusten voor het avondfeest. Een goeie tien dagen eerder heb ik mijn laparoscopie gehad en ik sta nog steeds wat wankel op mijn benen en heb nog steeds een centimeters dikke lagen foundation nodig om er enigszins levend uit te zien. Als de mensen tijdens de misviering recht gaan staan, blijven slechts een negentigjarig vrouwtje en ik zitten. Ik kijk naar haar frêle, kromme rug, en krijg een bezorgde blik van mijn oma die, de rij voor mij, kwiek overeind springt samen met de anderen. Maar ja, als ik rechtsta, lijkt het wel drie uur te duren voordat mijn bloed weer de weg gevonden heeft naar mijn brein. Ik blader tijdens die mis dus maar wat in het boekje van de trouw en bewonder de glasramen met erg veel enthousiasme. (Naar boven kijken houdt een mens beter wakker, heb ik ooit eens gelezen.)

Tijdens het avondfeest komt één van mijn nichten bij mij zitten. De tafels zijn bijna allemaal verlaten, herschapen in een oorlogszone, bezaaid met een puinhoop van (half)lege borden, glazen, verfrommelde servetten, verloren bloemen en cadeautjes. De meeste familieleden staan of hangen nu dronken, beschonken, of met een groter of kleiner stuk in de kraag of schoenen en een “laatste glas” in de hand aan of bij de bar. Een paar maken de dansvloer nogal letterlijk onveilig als 'I'm on a highway to hell' uit de boxen schalt. Een glas klettert op grond. Dit is de humor van onze familie. En iedereen is in opperste stemming. Ik ben bijna in opperste trance door vermoeidheid en hier zijn geen glasramen om te bewonderen, enkel vijf spots die vijf vloertegels markeren die de dansvloer moeten voorstellen en ik zit me af te vragen hoeveel gradaties er tussen vermoeidheid, trance en coma kunnen zitten.
'Zeg, hoe gaat het nu met jou? Ik heb vanalles gehoord.' Vanalles is hier nogal letterlijk 'alles' en mijn nicht is oprecht (doch niet overdreven) bezorgd; en nogal oprecht (doch niet overdreven) zwanger. Ze heeft een buikje van 4 maanden. Misschien is ze het gewoon wat beu om tegen iedereen over haar zwangerschap te praten, ofwel zijn wij gewoon de enige twee die niet (kunnen blijven) rechtstaan en bovendien nuchter zijn, maar ze komt dus voor een lange en brede babbel bij mij zitten om over míj te praten. Iets wat ik nogal weet te appreciëren nadat ik met nogal moeite het nieuws aan het verwerken ben dat ik bij het ontwaken na de laparoscopie kreeg; dat wij aan het begin van ons IVF traject staan. Jeej, het grote avontuur tegemoet. Allebei... We babbelen honderduit en niet alleen over kinderen krijgen, maar ook over venten, de Onnoemelijke Krengen van kinderen van anderen (met uitzondering van de kinderen uit de familie), de meest waanzinnig zotte toekomstplannen etc etc... We drinken er glimlachend nog een glaasje cola op.

Vandaag: ik sta te kijken naar een stel minihandjes. Mijn nicht is bevallen en ik ben op bezoek. Enfin, 't is te zeggen: ik ben even binnengesprongen voor ik weer naar mijn werk moet vertrekken. Een uur daarvoor zat ik twee verdiepingen lager boekjes te lezen in de grote wachtzaal tot het eindelijk mijn beurt was voor de echo (de tweede in drie dagen en dit keer hadden ze een uur vertraging omdat er een dokter-in-opleiding-en-uit-het-buitenland bij was en die had wat meer tekst en uitleg nodig blijkbaar). Intussen had ik al met mijn nicht gesproken. Ik had een beetje lachend gevraagd of het karton een beetje smaakte (ze was juist aan het eten geweest, zo'n typisch ziekenhuisvoer). Waarop zij al lachend: 'waarom springt ge niet even binnen, dan kunt ge proeven.' Of zoiets. Waarop ikke: 'ik ben toch in de buurt. Ik zal een dessertje meenemen.' Dat vond ze een uitstekend plan.

Maar toen had ik, of liever de dokter een uur vertraging en toen ik eindelijk bij haar stond, stil en samenzweerderig met twee chocolademouskes in de hand, lagen moeder en dochter vredig te slapen. Zo geruisloos mogelijk zette ik de dessertjes op haar tafeltje en trok de deur maar weer achter me dicht. Een minihandje leek even te zwaaien toen ik de kamer weer verliet.

(De terugplaatsing van onze cryo is voor volgende week. Eindelijk...)

2 opmerkingen:

  1. Ik lees dit werkelijk met open mond... Hoe doe jij dat toch?? Ik zou echt willen dat ik daar ook zo goed mee kon omgaan als jij, want waauw, ik bewonder dat echt! Wat zou de wereld precies makkelijker zijn als ik ook wat makkelijker met zwangeren en baby's om kon! Helaas...
    Alleszins: ik vind het echt knap van jou! En ik hoop dat jouw cryootje ook zo'n schattige baby mag worden als de hare!

    xxx

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hey Barbara,
    Het helpt dat mijn nicht ouder is dan ik en al zwanger was toen wij met IVF moesten starten. Moest één van mijn jongere nichten nu plots zwanger zijn, dan zou ik het ook wel een pak moeilijker hebben, zeh. Nu heeft er gewoon naar mijn gevoel niemand mij voorbij gestoken en dus gun ik het haar van harte. Net als alle andere vrouwen zeh. Al is het soms wel wat groen.
    Maar ik ben nu vooral gewoon blij voor mijn nicht en daar probeer ik me dan even op te focussen. Dat helpt.
    Dikke knuffel
    xx

    BeantwoordenVerwijderen