Asymmetrische reacties en ontbijtkoeken

Dit weekend twee dagen op rij mogen opdraven in het Centrum. Zaterdagochtend op een onmogelijk uur mijn bed uit en de fiets op in onmenselijk koude temperaturen voor een maartse ochtend, voor een echo en bloedtest. Alles prima in orde. Alleen bleek ik nogal “asymmetrisch” te zijn. Op mijn vele '????'-ens bij deze opmerking van de dokteres-met-het-Hollandse-accent, kreeg ik als reactie: 'ja, u heeft enkele hele grote follikels en een heel pak vele kleinere.' Toen ik nog steeds met een aantal '??'-ens zat, kreeg ik als bijkomende uitleg: 'normaal gezien zijn ze meer van dezelfde grootte, gaat het gelijker op.' Oh.

Geen idee of dit kwaad kan, maar ik vrees alleszins dat de oogst dit keer van hetzelfde kaliber zal zijn als vorige keer: veel follikels, al heel wat minder eitjes en maar één embryo... Maar dit tussen haakjes. Laat me maar niet teveel vooruit lopen op de feiten. Ze voegde er aan toe dat het allemaal van mijn hormonen zal afhangen. En toen voelde ik al nattigheid: als het van mijn hormonen afhangt, dan betekent dat: bloedtesten.

En inderdaad, laat in de namiddag kreeg ik eindelijk telefoon van de Monitoring om me vrolijk te melden dat ik zondagochtend eveneens mocht opdraven in het Centrum, enkel voor een bloedtest dit keer. Jeej...

Net als zaterdagochtend, ben ik maar op de terugweg gestopt om een paar verse ontbijtkoeken te kopen (dat is een klein verwennerijtje dat traditie aan het worden is bij 'weekendtesten'). Alleen is 's zondags de winkel niet open waar ik 's zaterdags ga. Dat betekent: een bakker zoeken in de buurt van Centrum of thuis of ergens onderweg. Uiteraard zijn er geen honderd bakkers onderweg, in onze buurt of in de buurt van het Centrum, en één daarvan is al uitgesloten want daar ben ik tijdens IVF 1 al eens op zondagochtend op een bekende gestoten die daar in het weekend in 't zwart bijklust en die natuurlijk héél verbaasd was om me daar te zien op een onmogelijk vroeg uur op de fiets, ver van ons huisje. En uiteraard kon ik er geen verklaring voor geven. Wat me toen redde was dat ik al even verbaasd was om haar daar te zien en meteen vroeg naar haar werk etc en zo haar de kans niet heb gegeven om verder te vragen naar hoe ik daar beland was. Maar sindsdien is het wel uitgesloten dat ik daar nog binnenspring.

Rest er dan eigenlijk maar één andere bakker, die in de straat van mijn oma. Jullie kunnen het al raden: oma's slapen niet meer uit tot 12u om dan nog snel snel de laatste koeken te gaan kopen die er nog zielig zijn achtergelaten door de uitgehongerde ochtendmensen-meute. Nee, oma's staan vroeg op om ontbijtkoeken die krakendvers en nog een tikkeltje warm zijn te gaan halen. Dus, natuurlijk: ik stond buiten mijn fiets weer los te maken, met mijn zakje aan het stuur, toen mijn oma opeens voor mijn neus stond.

'Marit! Wat doe jij hier?!' Het was nog geen 9u 's morgens en ik zou uiteraard nergens liever zijn dan thuis in mijn warm nest dicht tegen Allerliefste zijn hete lijf dan buiten in de kou bij een bakker die niet eens op verklaarbare afstand van bij ons ligt (2km, halverwege tussen ons huisje en het Centrum maar net te ver en te veel bergop om toevallig bijzonder gemotiveerd naartoe te fietsen op een zondagochtend...).
'Eurh...' Ik mompelde iets van paar kleine testjes moeten laten doen en weidde veel uitgebreider uit over hoe moeilijk het is om een goeie bakker te vinden in de buurt. Gelukkig is mijn oma steeds gehaast (ze moest ongetwijfeld nog naar de mis of zo) en dus vroeg ze niet echt door.

Weer een bakker waar ik m'n kop niet meer kan laten zien als ik mijzelf wil belonen met verse koeken na een weekend-ochtendje in het Centrum. Pfffff...

Maar terug naar de behandelingen: na welgeteld 8 dagen stimulatie vond het Centrum dat het genoeg geweest is. Ik mag vanavond de Pregnylspuit zetten. Maandag voor de derde dag op rij 's morgens bloed laten trekken ('t is toch stilletjes aan genoeg geweest, zeh. Ik hou graag nog wat bloed over, dank u) en dinsdag pick-up.