Rennen, vliegen, vieren en bijna mijn spuiten vergeten

Gisteren heb ik -eindelijk- mijn nieuw contract getekend en dat moest uiteraard gevierd worden. Daarom meteen erna (het was al vijf uur toen ik weer buiten stond) Allerliefste gebeld die net gedaan had met werken en afgesproken op de meest aangewezen plaats om dit te vieren: aan de toog. Heb het me -jawel, ik heb het gedurfd- gepermiteerd om één glaasje wijn te drinken om te vieren. Meer durfde ik toch niet, met de bloedtest van deze morgen en de hele spuitenreutemeteut in gedachten. Echter halverwege dat glaasje wijn, en halverwege een vrolijke babbel tegen een kameraad die ook aan de toog bleek te staan, kreeg ik daar ineens mokerslag: Mijn Volgende Menopurspuit!! Ik moest zien dat ik in minder dan een half uur thuis was om die te zetten. Compleet vergeten! Hoe kon ik dit vergeten?

Dus ik goot daar in zeven haasten mijn glaasje naar binnen, mompelde iets onverstaanbaars en fluisterde een verklaring in Allerliefste zijn oor, en zette het op een drafje naar huis.

Thuis kwam de wijn ook wel een beetje harder aan dan ik eigenlijk had gehoopt. Ik had natuurlijk gedacht om heel erg op mijn gemakje dat glaasje naar binnen te nippen, totdat zelfs de barman het ervan op z'n heupen zou hebben gekregen, maar die vlieger was dus niet opgegaan. Redelijk licht in mijn hoofd nam ik mijn spulletjes erbij en zette de prik. Ging nog behoorlijk en ik vergat niet om ook de Menopur mee te prikken (had al eens gehoord van mensen die in zeven haasten enkel het mengvocht inspuiten). Dat gebeurde dus mooi niet. Het lukte.

Dan weer op een drafje terug naar de gezellige toog waar mijn nieuw contract gevierd werd. De kameraad stelde geen vragen. Leuk om met enkel mannen aan de toog te staan. Het is voldoende om iets te zeggen als 'vrouwenzaken' en alle vragen stoppen.

Deze morgen, na een nachtje niet geslapen te hebben, mij compleet overslapen. Uiteraard. Dat was al de tweede spuit op rij die ik haast vergeet. Hoe is het in godsnaam mogelijk??
Deze nacht heb ik niet tot een onmogelijk uur staan vieren, voor alle duidelijkheid. We lagen al vrij vroeg in bed gisterenavond na nog een intiem restaurantbezoekje, samen met een horde Spaanse toeristen en een troep zakenmensen in een ruimte die het geluid net iets te veel liet galmen, maar de slaap kwam gewoon niet. Om drie uur deze nacht lag ik nog steeds te draaien en te keren.

En zo kwam het dus dat ik deze morgen de wekker hoorde en pardoes in slaap viel van de gezellige muziek op de radio. Ik werd (gelukkig nog) een half uur later weer wakker. Oh. Mijn. God. Ik. Moet. Over. Drie kwartier. In. Het. Centrum. Staan!!!

Voor mijn Eerste Echo!!

Ik schoot daar uit bed. Joeg die Decapeptylspuit in mijn buik. Sloeg het poetsen van mijn tanden maar over wegens geen tijd. Sloeg het eten van een ontbijt maar over om dezelfde reden. Goot snel enkele minislokjes van mijn nog veel te hete thee binnen, verbrandde gezwind mijn slokdarm en sprong min of meer gezwind op mijn fiets om nog geen meter verder al een eerste pijnscheut in mijn buik te krijgen door de fantastische combinatie: kasseien-fiets-buik met gestimuleerde eierstokken.

Bij de eerste poging, kon ik de hele dag aan niks anders denken dan die spuiten, en had ik alles steeds uitgepland: dan doe ik dat, dan naar huis voor de spuit en dan kan dat en dat. Nu heb ik twee spuiten op rij bijna vergeten. Bij de volgende poging ga ik nog gsm-reminders moeten zetten.

Maar nu de resultaten: de echo is goed verlopen (ik was zelfs op tijd ginder). Ik heb geen nieuwe cystes (was ik heel erg bang voor gezien de last die ik heb van mijn buik). Die last wordt echter veroorzaakt door twee al heel grote follikels en een stuk of zeven kleine broertjes en zusjes. Tot zover alles prima in orde. Nu is het wachten op nieuwe instructies.