zaterdag 29 januari 2011

Leven/Carrière on hold (schrappen wat niet past)

Ik ben blij dat het weekend is. Het was niet echt genieten gisteren. Ik zit met een groeiend dilemma; van job veranderen of niet? Als ik alle voordelen op een rijtje zet (niet al te veel stress, halftijds, vrij goede verstandhouding tussen de collega's het merendeel van de tijd, dichtbij het Centrum en een interessante sector) en die afweeg tegen de nadelen (geen doorgroeimogelijkheden, groeiend risico op een 'bore-out' wegens eigenlijk wat te weinig uitdagend, matige waardering voor mijn werk, niet veel verantwoordelijkheden in het algemeen en een deeltijds dus laag loon), dan begint de weegschaal meer en meer in evenwicht te komen terwijl de positieve kant kort geleden nog beslist zwaarder woog. Op dit moment heeft de negatieve kant niet meer veel nodig om helemaal te gaan doorwegen.

Punt is, ik heb me altijd al een beetje een vreemde vis gevonden in het team. Een beetje een toerist. Ik heb er nooit een geheim van gemaakt dat ik deze job erbij heb genomen bij een andere stressvolle deeltijdse (maar een echte unieke buitenkans en superervaring) en dat ik deze (mijn huidige) job net omwille van de lage werkdruk en geringe verantwoordelijkheden gekozen heb. Het was een doordachte strategie met een flinke schep geluk dat ik mijn strategie heb kunnen uitwerken in realiteit. Een leuke job, en een bijjob voor de extra centen. Het heeft alleen niet lang geduurd. Mijn baas van mijn eerste job, die Unieke-Kans-job, kreeg lucht van mijn plannen voor gezinsuitbreiding, desnoods via IVF (er waren twee collega's door stom toeval achtergekomen), en toen begon het ineens helemaal vierkant te draaien (ze kon achteraf wel zeggen er geen oorzakelijk verband was, maar het blijft moeilijk te geloven dat het er helemaal niks mee te maken zou hebben gehad.)

En toen zat ik deeltijds thuis met nog maar één job, de bijjob. En die hebben me heel aangenaam verrast, zeker toen ik met de behandelingen begon, dus ben ik niet meteen als een gek gaan zoeken naar een nieuwe voltijdse. En zo met die behandelingen is dat wel erg praktisch, niet alleen het deeltijdse aspect maar ook de afstand tot.

Fijn, maar ik had mezelf voorgenomen om de behandelingen mijn leven nooit te laten dicteren. En wat doe ik nu? Ik hou een job die wel okee is maar niet 'wauw' gewoon omdat het met de behandelingen goed uitkomt? (En die me bovendien financiële zorgen dreigt te brengen als het nog lang duurt)
Nu zet ik niet mijn leven 'on hold', maar wel mijn carrière. Blijft er echter nog één andere gigantische kwestie uit te klaren, iets waar ik nog steeds geen antwoord op gevonden heb: als ik een andere job wil gaan zoeken, dé job van mijn leven, dé uitdaging die me wel om het lijf geschreven is, die zo perfect past als een zijden jurkje op maat gemaakt door de beste Thaise klerenmakers, die job die mijn naam exclameert in de functieomschrijving, welke is dat? Welke sector? Welke job? Hoe vindt een mens die perfecte baan? En hoe weet je wat je wilt?

4 opmerkingen:

  1. Weten doe je het nooit, het blijft altijd een gok. Ik ben twee jaar geleden veranderd (ik was toen 38) en ik ben zeer blij dat ik het deed. Maar het kon ook tegenvallen natuurlijk.

    Het lijkt me inderdaad geen gemakkelijke keuze in jouw geval, maar anderzijds: als ik op 38 kon veranderen, waarom jij dan niet later? (ik ga ervan uit dat je nog niet zo oud bent als ik). Je carrière is niet voorbij eens je 30 bent, hoor. Een pluspunt op 'oudere' leeftijd is ervaring. Het veranderen hoeft dus, zeker in jouw situatie, niet direkt. Als je echter een job tegenkomt waarvan je zegt: 'dat wil ik nu écht', dan hoeft er je ook niks tegen te houden om het te proberen.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hoi Marit,

    ik snap je dilemma heel goed. Ik heb zelf ook zoiets. Mijn job is erg stresserend, ik ben drie uur per dag onderweg en ben dus pas laat thuis en heb weinig vrije tijd. Ik kan er sowieso eigenlijk niet blijven als ik een kind zou hebben. Ook de jobinhoud is maar gedeeltelijk 'mijn ding', enz.

    Maar dan denk ik ook tegelijk: daar weten ze van onze behandelingen en problemen en zijn ze heel erg begripvol, kan ik later opdagen zonder al teveel problemen, heb ik een vaste job waarin ik gewaardeerd word, enz, In een nieuwe job moet je toch echt veel energie kunnen investeren, je wilt het goed doen en je wilt jezelf bewijzen. Maar ik vrees dat ik daar de energie niet voor heb. En ik kan moeilijk beginnen op nieuw werk met te laat komen, excuses, het (hopelijke) vooruitzicht van een zwangerschap, enz.
    Dus ja, modder ik maar wat verder aan in een job die maar half m'n zin is, en op termijn helemaal niet wat ik wil blijven doen. Ik kijk wat rond naar andere vacatures, die er amper zijn, waardoor mijn huidige werk wel wat aan waarde stijgt, enz.
    En zo blijf je bezig he...

    Soms denk ik: als het moment er is, en ik zie een job die echt helemaal m'n ding is, zal ik dat wel zien en voelen, en zal het zo'n dilemma niet zijn. Het zou fijn zijn als dat voor jou ook zo zou kunnen zijn... Echt haast heb je niet, lijkt me toch. Je hebt nog tijd genoeg om ander werk te zoeken, niet?
    Alleszins succes :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Dank je. Ik hoop inderdaad dat ik wel tijd genoeg zal hebben om rustig dit dilemma verder uit te klaren.
    Het blijft gewoon zo moeilijk. Niet alleen weten waar naartoe en wat te doen. Da's al zo moeilijk, maar dat wordt dan zo gecompliceerd door die behandelingen.
    Wat me wel moed geeft, is dat ik tijdens poging één een nieuwe job had aangeboden gekregen en die had ik gewoon verteld van onze behandelingen. Ik wou er geen doekjes omwinden toen. Het is dus mogelijk om opnieuw begripvolle mensen te treffen.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ja ik herinner me die post nog, en vond dat ook echt wel super. En ook knap van jou om daar open over te zijn, moet ook niet makkelijk geweest zijn. Dus wie weet kom je zulke mensen nog wel eens tegen... Ik hoop het heel erg voor je!
    En inderdaad, het is allemaal heel onzeker he. Het lijkt zo het moment waarop je leven een wending zou moeten nemen, maar dat doet het helemaal niet, want op zoveel vlakken (werk, kindjes, ...) zijn er die grote vraagtekens... Ik snap heel goed dat dat heel moeilijk is! Hopelijk komen er binnenkort wat meer zekerheden...
    xxx

    BeantwoordenVerwijderen