Afscheid van Nummer Eén

“Beste mevrouw Bremer,
U heeft momenteel geen ingevroren embryo.”

Het labo stuurt me een blaadje papierverspilling en extra-draai-met-het-spreekwoordelijke-mes. Ik was het al vergeten dat ik deze brief had ontvangen, maar vond hem bij het opruimen. Hij had in de bus gezeten op de dag dat mijn baas mij voorstelde een andere job te gaan zoeken en toen had ik niet echt de emotionele ruimte om de inhoud van deze brief te laten doordringen (inhoud waar ik trouwens al van op de hoogte was en die zelfs al besproken was in een consult).

Maar deze brief betekende nog iets: het definitief einde van poging één. Alle embryo's waren op.
Ik sta terug bij af, alleen voelt het nu helemaal anders. Ik voel me anders. Nu heb ik wel de emotionele rek teruggevonden om hier even over te mijmeren. Daarom heb ik een lijstje samengesteld van kleine en grotere veranderingen die ik heb opgemerkt in mijn leven vandaag:

- Ik kan niet meer uitslapen tot de middag in het weekend (sinds mijn lange ochtendspuitenkuur van poging 1). Voordeel is wel dat ik het gevoel heb meer te doen in mijn weekends en ik geniet wel van de stille ochtenden voordat Allerliefste het bed uitgekropen is.

- Ik ga niet meer naar babywinkels voor cadeautjes als ik het kan vermijden, want ik betrap me anders steevast op al een geboortelijst te staan samenstellen.

- Ik heb geen zin meer in een nieuw bezoekje aan mijn allerfavoriete themapark, de Efteling, sinds ons laatste bezoekje een jaar of twee geleden, iets waar we toch elke zoveel jaar naartoe trekken. Dat vind ik wel wat erger vind, want ik ga er (normaal gezien) graag naartoe.

- Ik heb sinds augustus amper nog alcohol aangeraakt, met als resultaat dat als ik nu één welverdiend glaasje drink op een veilige dag, ik meteen op mijn kop sta, karaoke kan zingen en op wonderbaarlijke wijze plots kan ronddartelen op de naaldhakken die ik nooit draag. Iets wat Allerliefste vooral heel grappig vind.

- Ik lust geen koffie meer. Het blijft pijn doen en het verlangen naar een goei tas cappuccino blijft, al ben ik intussen al vier maanden tot het zuipen van sloten thee verbannen. Tot mijn grote vreugde heb ik wel intussen ontdekt dat er bij de IKEA een cappuccinogebakje te vinden is dat net lijkt op koffie in smeuïg vaste vorm. Ik had er nog maar één hapje van op en ik voelde al al mijn koffieverslaafde smaakpapillen in explosieve extase losbarsten en dolle vreugdesprongetjes maken in mijn mond.

- Ik kan spuiten zetten bij mezelf. Straks kan ik mijn eigen bloed trekken; dat zou nu pas eens makkelijk zijn, zeg. Haha...

- Ik denk dat ik mijn pijngrens aan het verleggen ben geweest (een heel subjectief en onmeetbaar gegeven, dus weet ik dit totaal niet zeker. Ik wil het ook niet uittesten, dank u. Kan natuurlijk ook zijn dat mijn laatste regels zo weinig pijn deden omdat ik a) geen rijp gestimuleerde eierstokken had en b) ook geen mee-opzwellende endometriosecystes meer) en ik ben er wel heel zeker van dat ik mijn 'schroomheidsgrens' mijlenver verlegd heb. Zet me op een naaktstrand en ik ga rustig liggen genieten van de warme zon op mijn blote vel. Hoewel, dit wil ik toch ook nog niet meteen uittesten. Daarvoor is het toch iets te koud, zon of niet.

- Ik heb serieus liggen nadenken over een tattoo (is toch nog niet zover gekomen) en gaatjes in mijn oren (voor jullie misschien de normaalste zaak, maar voor mij van hetzelfde kaliber als een tattoo en 't is hiervoor ook nog niet zover gekomen, maar wel bijna misschien. Ik hou jullie op de hoogte.)

- Ik ben af en toe een heel slecht mens geworden: ik help niet altijd meer als ik vrouwen met kinderwagens aan een trap of zware deur zie staan, zeker niet als ik anderen zien die vast en zeker met graagte helpen. Ok, ik zal ze nooit straal voorbij lopen, tenzij ze er echt mee spelen (zo heb ik deze week een zwartrijdster-met-kinderwagen laten staan bovenaan de trap omdat ze eerst had geprobeerd om, met kinderwagen en al, op mijn kosten door het metropoortje te glippen en zo niet, he. De veel te goedgelovige man naast mij liet zich wel vangen en liet ze erdoor op zijn kosten (met als resultaat dat hij een nieuw ticketje voor zichzelf moest kopen want hij kreeg het poortje natuurlijk geen tweede keer open met zijn abonnement en zij was al weg, he. Enfin, ver was ze nog niet geraakt: even verder stond ze vast bovenaan de trap met haar nieuwe en zware kinderwagen, waar ik ze toch mooi liet staan. Tot mijn grote verkneukelpret, liep hij haar even later wat zuur lachend eveneens voorbij. Gnagnagnah!)). Kinderwagens, smekende glimlachjes en blinkende oogjes hebben gewoon geen enkele invloed meer op mij.