Slechtnieuwsgesprekken en haken volgens het boekje

Gisteren had ik een slechtnieuwsgesprek volgens het boekje. Omdat ik nog niet tot nadenken in staat was, postte ik thuis dus maar het stukje dat ik eerder geschreven had en op publicatie wachtte, ookal stond mijn kop er natuurlijk helemaal niet naar.

Maar dus het slechtnieuwsgesprek. Jullie zullen wel al doorhebben dat ik helaas het gesprek niet voerde. Ik zat aan de kant van de tafel waar het slechte nieuws harde klappen uitdeelde. Mijn baas heeft me vriendelijk erop gewezen dat ik misschien niet meer langer moet twijfelen over mijn carrière-opties. Dat hij me het niet heel erg kwalijk zou nemen als ik een andere (voltijdse) job zou zoeken. Mijn loyaliteit, na hun loyaliteit, word erg heel erg gewaardeerd, maar kom, je past toch niet helemaal in ons plaatje. Hij vond het zelf heel frustrerend dat het zo moeilijk was om te zeggen waarom precies, maar de conclusie was wat het was: je past in deze job als een pizza in een taartvorm (het gaat wel, maar niet van harte).

Het gesprek verliep overigens volledig volgens het boekje: hij bracht het nieuws zonder veel omhaal. Ik had ruimte voor het tonen van emoties en andere reacties (totale apathie afgewisseld met vlagen van bijna panische angst bij de gedachte aan 'wat nu?'). Mijn baas liet me daarna in alle rust aan mijn bureau een half uurtje het nieuws verteren (half uurtje werd een uurtje omdat hij er iets belangrijks tussenkreeg, waardoor ik als een gek aan het vacature-surfen ging), voordat we het gesprek verder zetten en het weer over de toekomst hadden (alles wat me maar enige houvast kon geven dat er nog een toekomst was voor mij). Voor alle duidelijkheid: hij ontslaat me niet en zal dat ook niet doen, maar wees me gewoon op het feit dat ik elders misschien een job zal vinden die meer mijn ding is, een pizzabakplaat in plaats van de taartvorm waar ik inzit.

Ik kan niet ontkennen dat hij wel gelijk heeft, maar kon het toch niet helpen dat er gisteren weer flink wat tranen vloeiden thuis. Ik denk dat daarmee poging twee van onze behandelingen voorlopig voor onbepaalde duur is uitgesteld. Ik denk dat ik me beter weer even concentreer op een goede job vinden, die liefst te combineren valt met mijn behandelingen (dus: geen vaste uren, in de buurt van het Centrum of bij ons in de buurt). Rest me enkel nog het Centrum te bellen en in de vacatures te duiken.

Ik ben alleen zo kwaad nu. Had deze week er nog het beste van proberen te maken. Natuurlijk had ik mijn regels al voelen aankomen. De dag na de consultatie kon ik ze al voelen aankomen. En dus had ik met een vriendin afgesproken kwestie van mijn gedachten te verzetten. Gezellig een paar winkeltjes gaan doen en daarna een paar glaasjes (warme choco en dergelijke) gaan drinken. We hebben alletwee niet veel geld op de rekening staan voor uitspattingen dus hielden we ons in. Ik keerde naar huis met een haakboekje van 6 euro, een nieuwe haaknaald van 3 euro en een schorre stem van uren getetter.

En ik ben ook nog met mijn ma op pad geweest eergisteren. Ze had nog een cadeaubon van een hobbywinkel en kocht me een goede draad om mee te leren haken. En daarna leerde ze me haken terwijl we in een betere lunchroom een broodje aten. Het zat er vol zakenvolk, maar we trokken er ons lekker niks van aan. Ik voelde me een echte artieste, zo zitten haken in het openbaar. En rarara: na een kwartiertje al had ik eindelijk onder de knie hoe ik stokjes moet haken, linkshandig dan nog wel. We gingen eigenlijk nog een paar winkels doen, maar ze konden de boom in. Ik zat lekker te haken en mijn ma zat lekker de gesprekken rondom ons af te luisteren en samen gniffelden we erover.

Nu ben ik kwaad en gefrustreerd en ligt mijn kersvers haakwerkje (samen met Poging Twee?) alweer opzij. Vandaag begint het solliciteren.