donderdag 10 maart 2011

Friemelhandje

Ik ben dan toch maar langsgegaan, want ik hoorde maar niks en ik werd te nerveus en we hadden ook afgesproken dat ik nog gisteren iets zou laten weten en de middag tikte voorbij, zo dus. Heel verbaasd waren ze gelukkig niet. Ze waren blij mij te zien. Gelukkig.
Mijn contract hadden ze nog niet klaarliggen (zou nogal snel geweest zijn) maar we hebben een afspraak gemaakt voor het ondertekenen ervan over een paar dagen.

Ik weer naar huis. Om daar een telefoontje te krijgen van mijn ma met de melding dat ze er opeens aan het gedacht dat ze een tijdje terug nog een reportage van Canvas had opgenomen voor mij (over IVF en ICSI). En ik liep toch nog altijd wat stijf van de stress van eerder die middag dus ik zag een avondje thee drinken en tv kijken bij mijn ouders wel zitten (mijn ouders hebben altijd wel koekjes of een dessertje in huis. Meer dan ik alleszins). Dus ja, ik kom eraan.

Eerst snel gegeten thuis. Allerliefste gedag gekust en ikke op weg. Mijn ouders wonen niet zo ver van bij ons. En ookal probeer ik veel te fietsen, ik fiets eigenlijk zelden naar mijn ouders. Mijn ma krijgt veel te vaak 's avonds een acute aanval van de overbezorgdheid: 'ik kan mijn dochter toch niet op dit uur 's avonds nog naar huis laten fietsen?' Waarna ze steevast erop staat mij met fiets en al thuis te brengen en omdat dit nogal een klusje wordt (mijn fiets past maar op één manier nipt in de koffer van haar auto en laat het nu 't geval zijn dat we altijd weer vergeten hoe die ene manier ook alweer was), laat ik tegenwoordig gewoon de fiets thuis en ga met het openbaar vervoer.

En zo wandelde ik van de halte naar mijn ouderlijk huis. Door een paar straten waar nog een paar winkeltjes aan het sluiten waren, langs andere mensen op weg naar huis of elders, en voor iemand met een plastic zakje in z'n hand achter mij. Het viel me eigenlijk pas op toen ik de stille straat van mijn ouders indraaide en dat zakje ineens heel hoorbaar ritselde bij elke stap. Nu stap ik doorgaans vrij stevig door en vooral mannen maken er soms nogal een zaak van om me ostentatief toch te proberen in te halen en voorbij te steken, want kom, die griet kan toch onmogelijk even snel of sneller doorstappen? Dus toen ik me bewust werd van een persoon die mij duidelijk probeerde in te halen, en vooral dat die er duidelijk niet meteen in slaagde, begon ik het op m'n heupen te krijgen en me een beetje in te houden. Komaan, dacht ik, steek me voorbij, and get it over with. Maar nee, ha, dat had je gedacht! Net toen ik me inhield van 'komt er nog wat van?', voelde ik ineens een friemelhandje in m'n kruis tasten.

Ik dacht dat ik tegelijkertijd uit mijn vel kon schieten, alle kleuren van de regenboog kon uitslaan, en een knaller van een karatestamp kon uitdelen en dit alles onder begeleiding van de meest flitsende flashen uit de betere Manga-tekenfilms, maar het enige wat ik er van puur verschieten uitkreeg, was een fikse draai om m'n as om een snotaap te ontdekken van hooguit 12 jaar, die het meteen op een lopen zette, waarna ik hem enkel smalend kon naroepen dat 'ie een mietje was. En toen hij omkeek en zag dat de afstand veilig genoeg was en terug vertraagde, kon ik hem enkel nog even de stuipen op het lijf jagen door het kordaat op een hollen te zetten, in zijn richting weliswaar. Het werkte, hij stoof er ijlings vandoor en verdween achter de hoek.

Ik blies, brieste, gromde en pufte van pure frustratie en woede en kon alleen denken: ja, doe maar, tast me nog maar eens in het kruis. Wilt er nog iemand? Misschien moeten jullie een ticketje nemen. Alsof het nog niet genoeg is dat er hele rijen dokters en assistenten in mijn kruis moeten zitten de laatste tijd... En zo ging dat nog een tijdje door dus draaide me maar weer om in de richting van mijn ouderlijk huis. Daar aangekomen had ik toch nog een minuutje nodig om te bekomen en hoewel ik anders niet zo knuffelig ben tegenover de hond van mijn ouders, werd hij nu verrast op een uitgebreide aai toen ik er eindelijk in geslaagd was mijn sleutel in het slot te steken en de deur open te duwen.

5 opmerkingen:

  1. Oh jeetje zeg. Daar zou ik het ook echt helemaal van krijgen. Ik denk zelfs dat ik zou kunnen beginnen wenen van frustratie, dat ook zo'n snotjong dan nog m'n intieme delen moet bepotelen. Want dat is echt zoals je het schrijft he: nog maar eens iemand... Je kan het relativeren, 't is gewoon een onnozel onopgevoed kind dat later sowieso wel eens in 'den bak' (bij mij dus) zal belanden, maar toch ;-)
    Trek het je niet te hard aan...
    Hopelijk was de uitzending interessant? Was het dat van de wetenschapper die IVF uitgevonden heeft? Die heb ik jammer genoeg gemist en volgens mij zou die echt interessant zijn...

    xxx

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Een twaalfjarige? Echt?! Mijn god, waar gaan we eigenlijk naartoe zeg...

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wablieft??? Amai... Plechtige communie bastards zeg! Ik heb nog nooit zoiets meegemaakt, maar 'k denk dat ik dat wel zou gaan aangeven...
    Als die nu nog maar 12 is, wat voor gek gaat dat worden zeg???

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Barbara: als je hem ooit bij jou krijgt: hij is te herkennen aan een wit plastic zakje. Leg hem maar eens flink het vuur aan de schenen, dan ;-)

    Ik denk trouwens dat hij bij een groepje hoorde dat ik even daarvoor gepasseerd was. Was waarschijnlijk een weddenschapje en had echt geen zin om daarvoor bij de politie binnen te stappen. Vogel was toch al gevlogen en ik was niet gekwetst of bestolen of zo.

    Heb er dan maar een stukje over geschreven en zo heb ik er dan toch nog iets mee kunnen doen (andere opties waren: nachtje wakker liggen van frustratie, ruzietje maken met Allerliefste uit opgekropte woede of enkele dagen lopen ijsberen. Mja, keuze was wel snel gemaakt.)

    En die uitzending was inderdaad die van IVF, of hoe ze per toeval met ICSI begonnen zijn. Was een heel interessante uitzending. Alles werd gefilmd: de ruimtes, de labo's, de verschillende fases, en alles uitgelegd in mensentaal en die proffen die daarmee begonnen zijn, hoe die daarvoor leven enzo. Die konden maar niet genoeg benadrukken hoe zeer mensen die dit moeten ondergaan daaronder lijden en hoe er veel meer begeleiding zou moeten zijn, en bescherming tegen discriminatie (op alle vlakken, ook bijv bij mutualiteiten enzo wegens 'niet levensbedreigend' etc). Die zaten met superveel energie iedereen te verdedigen met een kinderwens en problemen.

    Ze hebben ook vroeger, toen ze begonnen, tegen iedereen moeten vechten want niemand vond die tak van de geneeskunde echt veel geld en aandacht waardig (werd een beetje bestempeld als een 'luxeprobleem'). Eigenlijk komt het ook daardoor dat op veel plaatsen de afdeling Fertiliteit een beetje een buitenstaander is, los van de rest van het ziekenhuis (in Jette heel opvallend).

    'k Zat op een bepaald moment bijna te wenen, terwijl ik helemaal niet zo'n huilerig type ben. Was gewoon gepakt door hun 'drive'. Kortom echt wel de moeite waard. 'k Hoop dat er veel mensen naar gekeken hebben die te beslissen hebben over het beleid, het kader, de begeleiding etc. En mensen uit onze omgeving en die van alle lotgenootjes.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Oh my god!!! Een 12-jarige???
    Waar moet dat tegenwoordig nog naar toe??? Word er geen opvoeding meer gegeven dan?

    De uitzending op Canvas is volgens mij opnieuw te bekijken via hun site, of via een link op de site van De Verdwaalde Ooievaar...

    Liefs X

    BeantwoordenVerwijderen