dinsdag 29 maart 2011

Holderdebolder naar de TP

Ze belden terwijl ik een stad in Amerika met acht letters aan het zoeken was (om 11u15 zondagmorgen). Om mijn zenuwen en de tijd te doden had ik me na lang ijsberen maar aan tafel geïnstalleerd met het paginagrote kruiswoordraadsel uit de weekendkrant. Mijn haar hing nog half nat over mijn schouders (ik had niet gedurfd om het uitgebreid te drogen uit schrik dat ik mijn gsm niet zou horen) en een potje stofzuigen was om dezelfde reden eveneens uitgesloten. Allerliefste lag boven trouwens nog te slapen. Daarom was ik maar aan tafel gaan zitten met mijn tweede tas thee.

Ja, ik mocht afkomen naar het Centrum. Exact 45 minuten nadien (om 12u stipt) werden we daar verwacht. Ik veerde overeind alsof ik net in mijn gat was gebeten. Zelfs met een geleende auto voor de gelegenheid voor de deur was dit wel een heel strakke deadline met een Allerliefste boven die nog in dromenland verkeerde.

De 45 minuten die volgden was nogal een uitgerokken holderdebolder moment... dat 58 minuten duurde. Ik gooide Allerliefste uit bed, schonk hem zijn koffie al in terwijl hij boven zijn sokken en bewustzijn bijeen raapte. Om 11u50 zaten we ein-de-lijk in de auto. Om 12u reden we de baan op van het Centrum. Om 12u04 stonden we geparkeerd (het nieuws was al bijna gedaan op de radio). Om 12u08 stonden we eindelijk boven waar een verpleger me nog wat extra tot spoed aanmaande (die man wist duidelijk niet aan welke snelheid we zonet tot ginder waren gereden en aan welk gevaarlijk hoge hartslag ik intussen zat! (laat staan wat ik nu tot mijn schaamte tegen Allerliefste had zitten sneren uit pure stress)) Ik moest me onmiddellijk uitkleden en een ziekenhuishemdje aan (jep, alles uit. Waarom toch??) en in bed gaan liggen en bellen als ik klaar was.

Even later zat ik in bed te twijfelen of ik nu niet beter kon gaan liggen. Ik zat nog stijf van de spanning rechtop in bed toen de verpleegsters me met bed en al kwamen halen (ik was veel liever zelf naar de 'terugplaats-ruimte' gelopen, maar dat mag niet). Allerliefste wist er ook geen raad mee, met zijn houding, en trippelde wat verloren achter ons aan.

Dan moest hij zo'n sexy blauw pakje aan (gniffel) in de tussenruimte (dit grappig zicht deed me voor het eerst wat ontspannen). En na even wachten mochten we binnen waar we opnieuw even moesten wachten. Allerliefste bewonderde de ruimte van de transfer die hij nu voor het eerst zag (vorige keer had hij er niet bij kunnen zijn).

Er was minder volk dan vorige keer. Een dokter, een verpleegster of assistente en de biologe met een buitenlands accent. Ze klonk een beetje als Waldek uit Thuis.
'U had acht eitjes. Zes embryo's.' (Het klonk als 'Oe hhad Acht eidtjes') 'Eén was goed. Drie... Mm misschien. Is wachten. Misschien drie invriezen. Misschien twee. Misschien geen. Weten nog niet.'
Allerliefste fluisterde tegen mij: 'dank-oe', toen ze weg was om ons ene kostbare goeie embryootje te gaan halen. Het flauwe mopje deed me maar flauw lachen. Ik had zin om te huilen eigenlijk. Slechts één goed embryootje?? Drie 'misschien'? Vorige keer waren het er vijf die misschien de dag erna in de vriezer zouden belanden (uiteindelijk was het er slechts eentje)! En dat nadat we toch weer 6 bevruchte eitjes hadden?

De transfer verliep alleszins vlotter dan de keer ervoor al was het even wachten met mijn benen en baarmoeder wijdopen op de biologe die ons embryootje wel erg ver moest gaan zoeken. We kregen geen echobeeld dit keer zodat we geen witte stipjes konden bewonderen, maar het was wel pijnloos dit keer. Ik voelde er niks van toen de dokter met de fijne priem ons embryootje in mijn buik deponeerde. Ik voelde het enkel toen ze haar instrumenten weer wegnam.

De transfer was achter de rug. Nadat we een uurtje in de kamer hadden liggen keuvelen over koetjes en kalfjes (enfin, ik al liggend, Allerliefste zittend op een stoel), mochten we weer gaan. Ik kon me met de beste wil van de wereld niet voorstellen dat ik nu mogelijk zwanger was. Dat er zonet een embryootje in mijn buik was teruggeplaatst. En zo liepen we naar buiten al discussiërend over de plannen voor de rest van onze zondag.

6 opmerkingen:

  1. Je bent dan toch de trotse eigenares van een mooi embryootje. Cliché van jewelste, maar je hebt er effectief maar ééntje nodig hé...

    Als je nu echt weer niks kan laten invriezen, moet je het misschien in 't vervolg (maar laat ons hopen dat dat niet nodig zal zijn!!!) doen zoals mij: in eigen cyclus, elke maand 1 eicel.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ga maar eens flink innestelen! Ik zal voor je duimen dat het goed gaat en je niet meer nodig hebt dan dit prachtige embryootje.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Zo loop je weer buiten inderdaad: uiterlijk niet veranderd, maar toch volslagen anders. Ik hoop voor je.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Het is me ook een volstrekt raadsel waarom je in België in een operatiehemd naar een TP gereden wordt. Idioot toch eigenlijk. Maar gelukkig had je een TP en hopelijk is het juist dit embryo dat alle verschil maakt. Ik duim!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ik sta uiteraard vreselijk hard achter, maar in mijn inhaal-leesbeweging moet ik beginnen bij het begin en dat is dus dit bericht... Ik hoop echt, net als alle anderen hierboven, dat dit ene embryootje het juiste zal worden. En wat een gedoe ook dat je je zo moet haasten, zoveel stress op zo'n moment lijkt me ook niet bepaald bevordelijk voor een goed gevoel...
    Ik ga nu je volgende posts lezen, en hoop hoop hoop superhard dat het er goed zal uitzien (en dat je hopelijk toch nog wat eskimootjes hebt).
    xxx

    BeantwoordenVerwijderen