Lol

Het is al veel te laat als ik bijna van mijn barkruk rol. Dat komt niet door de drank (ik heb aan het begin van de avond mezelf één glasje wijn gepermiteerd. Nu het wachten is op de terugplaatsing en mijn eitjes veilig in het labo liggen, kon dat wel, vond ik). Wel door een slappe lach.

Oorzaak van die lachbui is Allerliefste. Zo vaak zitten we niet meer op café de laatste tijd (de laatste keer was toen we mijn nieuw contract vierden, en daarvoor kan ik me zelfs niet meer herinneren. Ik ben de laatste tijd heel erg vaak alleen thuis gebleven op vrijdag- en zaterdagavond omdat ik te moe was, omdat ik 's morgens moest opstaan voor spuiten, echo's, of zaterdagochtendlessen of gewoon omdat ik geen zin had). Allerliefste probeert me nu weer wat meer uit de zetel te krijgen, weg van alle detectiveseries die ik nu al maanden volg. Hij heeft het als zijn missie opgevat om me weer wat van de wereld te laten zien.

Hij heeft me bovendien de voorbije week twee keer serieus verrast. Een eerste keer toen hij thuis kwam met dit bericht: 'de ex van vriend D, die heeft ook problemen om zwanger te worden.' Ik verschoot me een klein ongeluk: 'hoe zijn jullie op dát onderwerp uitgekomen?' Meteen besefde hij dat hij zijn mond voorbij had gepraat. Allerliefste wou er namelijk nooit over praten. Met Niemand. Ook niet met mij. En nu kwam hij af met een typisch 'reactieverhaal'. Het soort verhalen dat je krijgt als je zelf iets vertelt. Een typisch voorbeeld zijn de kankerverhalen. Toen mijn moeder aan vrienden en kennissen vertelde dat er borstkanker was vastgesteld bij haar (da's nu bijna 6 jaar geleden en ze is volledig genezen), kreeg ze van 9 op de 10 mensen verhalen als: 'die en die hebben ook kanker' met hele reeks bijzonderheden en een al dan niet positieve uitkomst. Echt geweldig.

En nu stond Allerliefste ineens voor mij met zo'n typisch reactieverhaal. Dat kon maar één ding betekenen: hij had aan vriend D verteld over onze problemen! Allerliefste die hierover eindelijk eens iets vertelt. Ik kon mijn oren niet geloven.

Gisterenavond verbaasde hij me een tweede keer. We waren eerder die avond oude vrienden tegen het lijf gelopen. Een koppel die nog langer dan wij samen zijn (wij halen binnenkort de kaap van 8 jaar. Jaja.). En uiteraard, natuurlijk, vanzelfsprekend, was zij zwanger. Dat wist ik niet op voorhand dus was een kleine verrassing. Nu goed, het kan zijn dat ook zij problemen hebben ondervonden. Ze zijn ook al heel lang samen, he. Maar toch... Ik was zo blij dat ik even daarvoor een goeie vriendin was tegengekomen en nog heel druk in gesprek was met haar en dat het bevriende koppel eerder oude vrienden van Allerliefste zijn zodat het niet geheel ongepast was dat ik van op een afstandje vriendelijk lachte en zwaaide.

Maar later die avond begon Allerliefste er ineens over. Dat hij helemaal vergeten was dat ze zwanger was (en hoe... Al minstens zeven maanden ver. Haar buik was nogal moeilijk te negeren.) Hij leek er wat door aangedaan (Allerliefste leek hierdoor aangedaan!? Mijn mond viel open!) en zo kwamen we bij het onderwerp: onze behandelingen. Hij begon een hele uitleg over hoe moeilijk het wel niet was en dat hij toch wel een paar vrienden iets gezegd had ('ik moest toch ergens naartoe?'). Waarop ik uiterst begripvol knikte en beaamde en in mezelf dacht: 'wat is er gebeurd???' Daarvoor leek het soms meer of hij mee deed om mij te plezieren, eerder dan dat hij wou toegeven dat hij ook wel kinderen wou of het er moeilijk mee had. Toen ik hem leerde kennen, was hij de grootste anti-kinderenvent die ik tot dan had ontmoet. Moest ik net op hem verliefd worden, ja, het kan verkeren...

En toen herhaalde hij: 'het is ook niet gemakkelijk, he.' En wat erop volgde was een show als stand-up-comedian waardig. Hij deed me in geuren en kleuren de geheimen uit de doeken van het Kleine Kamertje waar de mannen hun bijdrage moeten afleveren (echt afzien!). En toen ik de tranen uit mijn ogen wiste, vertelde hij al even uitgebreid over het gaan afgeven van dat staaltje in het Vreselijk Doorschijnend Potje, over alle mogelijke strategieën en houdingen om dat potje aan de blik van nieuwsgierigen te onttrekken, de ontmoetingen met de andere al even onwennige mannen, de reden waarom hij de laatste keer zoveel langer wegbleef, de vermeende seksboekjes uit de Jaren Stillekes die er liggen, en zo ging het maar door tot ik haast niet meer bijkwam. Met mijn gelach om zijn ellende, had hij het gelukkig veel minder moeilijk.