dinsdag 22 maart 2011

Plok

-Plok-

Het was nauwelijks hoorbaar. Ik weet zeker dat het koppeltje dat in de kamer aan het andere bed zat, het niet gehoord heeft. Maar ik had het wel degelijk gehoord en vooral: gevoeld. Plok. Het was het knopje achteraan bovenaan mijn sexy ziekenhuishemdje dat open sprong. En dat net op het moment dat ik met mijn rechterhand die vreselijk onhandige baxter uit het badkamertje probeerde te rollen (baxter stond op wieltjes die alles behalve coöperatief waren) en met mijn andere hand twijfelde tussen eerst de deur achter mij sluiten, of krampachtig mijn hemdje dichthouden achter mijn rug zodat manlief van het koppeltje waar ik langs moest om weer veilig achter het gordijn in mijn bed te kunnen ploffen, geen ongewenst zicht kreeg op mijn sexy derrière (in een netverband-broekje met reuzegroot matrasachtig maandverband in).

Even aarzelde ik tussen manlief een ongewenste blik gunnen op een stukje derrière, of het koppeltje een al even ongewenste blik gunnen op mijn volledig naakte voorkant, moest het hemdje afzakken en nu er geen knopje dit nog tegenhield, was dit plots een akelig realistisch scenario geworden. De derde optie was snel rechtsomkeer maken en veilig in het badkamertje mijn hemdje terug deftig vastmaken. Helaas zat dat er niet in. De baxter zat stevig in de weg. Ik had die net na veel gesukkel buiten gekregen.

Argh...

Ik greep dus maar snel mijn hemdje bovenaan achteraan vast om het op te houden, in het volle besef dat mijn kont nu allicht ten volle tentoon werd gespreid en bad maar in stilte dat man- en vrouwlief van het bed naast me, even het fatsoen konden opbrengen om discreet weg te kijken. Ik kon er ook niks aan doen. Dit was een geval van overmacht. Het was trouwens een heel discreet en fatsoenlijk koppeltje dus ik denk niet dat ik moet vrezen morgen stiekem gemaakte gsm-foto's van mijn derrière zal vinden op allerlei websites.

De pick-up is relatief goed verlopen, al begin ik stilaan naast een 'ding' met ziekenhuishemdjes ook een 'ding' met baxters te ontwikkelen. Zowel ziekenhuishemdjes als baxters zijn gewoon mijn vrienden niet. Willen jullie mijn baxterperikelen horen? Goed, ik vertel het met plezier en tegen mijn gewoonte met de nodige únderstatements. Niet voor de gevoelige lezers (da's understatement 1 voor alle duidelijkheid):

De verpleegster beaamde mijn vraag dat er nog eerst bloed moet geprikt worden. 'Maar om geen twee keer te moeten prikken, doen we dat via de prik voor het infuus.'
Ik bood haar spontaan en opgelucht de holte van mijn elleboog aan, de andere weliswaar dan die waar al drie dagen op rij in geprikt is geweest. Genoeg is genoeg.

Ze keek even weemoedig naar de ader daarin die erom riep om in geprikt te worden en zei dan dat ze helaas niet meer in de elleboog mogen prikken want als de arm gebogen ligt terwijl ik slaap, dan loopt het infuus niet meer. Een angst overviel me (understatement 2). Panische gedachten schoten door mijn hoofd: Spalk mijn arm dan toch gewoon! Jullie gaan toch geen bloed trekken uit mijn hand?! Het zweet brak me al uit bij de gedachte en ze sprak de niet zo geruststellende woorden uit: 'waar wil je dat ik probeer?'

WAAR WIL IK DAT JE PROBEERT?? In mijn f*cking elleboog! (Sorry, angst maakt me weleens agressief.) Maar dat was geen optie. Ze bleef onverbiddelijk. De prik moest in mijn onderarmen, of indien dat niet lukte, in mijn handen. Samen overliepen we de opties en bestudeerden mijn armen en werkelijk haarfijne adertjes. Ze zuchtte. Dat was ook al niet geruststellend (understatement 3). Ze vond uiteindelijk een ader in mijn linker onderarm (van de eerste keer prikken. Hooray!). Ze frunnikte met buisjes en naalden. Ik kleefde bijna tegen het plafond (4). Ze kreeg telefoon. Zei sorry en... nam op. Ik kleefde tegen het plafond twee verdiepen hoger (5). Terwijl ze belde, liep het buisje tergend traag vol bloed. Terwijl ze belde, had ze maar met één hand het buisje vast. Elke beweging voelde ik meteen in de naald (die nu zonder enige steun of druk in mijn arm hing), in mijn arm. Ik putte tegen dan zwaar uit mijn tot nu toe te weinig ontgonnen acteertalenten om niet te laten merken dat ik dit VRE-SE-LIJK vond (6-7). Ze haakte na een eindeloze babbel over koetjes en kalfjes in en keek weer naar het buisje om te constateren dat mijn ader gestopt was met bloeden.

Weemoediger dan daarvoor, brak ze het nieuws dat ze toch een tweede keer ging moeten prikken in een andere ader. Ok, glimlachte ik limoengroen. Ze boog zich opnieuw over mijn armen en tja... de enige andere optie was prikken in mijn rechterhand. Dat kon ik ook zien. Het was de enige ader die we uberhaupt kónden zien (de rest was gevlucht of ondergedoken). Het moest. Er was geen keuze.

Laat duidelijk zijn dat ik op dat moment ervan overtuigd was dat het bloedprikken dan toch tenminste al achter de rug was. Maar nee, hoor. Ze prikte in mijn hand (het voelde alsof ze mijn ader opensneed met een cuttermesje), frunnikte opnieuw wat met naalden en buisjes (voor het infuus wordt er een buisje in je ader geschoven. Helaas was mijn ader zo dun dat dit buisje drie keer dikker was en ik het dus heel erg goed kon voelen hoe het erin geschoven werd ookal keek ik weg en luisterde ik uitermate belangstellingsvol naar de radio).

En dan hing ze er weer een buisje aan, om bloed mee af te tappen. Ik dacht dat ik niet goed werd op dat punt (8). Ik moet een roeping als actrice gemist hebben, want ik kreeg nog steeds een glimlach over mijn lippen, tja, wel een beetje verkrampt, maar een glimlach-verkrampte-grijns is toch een glimlach, he. Gelukkig kreeg ze dit keer geen telefoon en even later was de marteling dan toch voorbij. Het infuus hing eraan. De verpleegster bood haar verontschuldigingen nog aan dat het zo 'onaangenaam' was (understatement van haar kant). Ik bood bijna mijn verontschuldigingen aan voor mijn haarfijne en onzichtbare aders, maar hield me op tijd in en mompel iets als 'niet erg' (9, deze was voor haar).

Naast me werd een andere vrouw binnengerold. Twee verpleegsters kwamen binnen en wandelden naar haar bed. Vroeg de oudere aan de jongere: 'doe jij het infuus?' Uit hoe ze bleef instructies geven aan de jongere, kon ik opmaken dat dit de eerste keer was dat de jongere verpleegster, een stagiaire dus, een infuus stak. Ik kon uit bed klauteren en de grond kussen op mijn blote knieën dat ze gewacht hadden tot de vrouw na mij om uit het niets op te dagen voor een les 'hoe-steek-ik-een-infuus?' (10).

En zo lag ik dan toch met het gevoel: het was erg, maar het kon nóg erger geweest zijn, in mijn bed te wachten tot ik binnen mocht voor de pick-up om me even later te laten ervaren dat het -jawel- nog erger kon. Ik werd weggerold met mijn bed, naar de pick-up ruimte. Ze vroegen me om in het andere bed, of liever de stoel te klauteren (ze hadden mijn bed er tegen gerold). Onhandig probeerde ik van bed in stoel te schuiven. Nu ik een infuus in mijn rechterhand had steken, voelde ik bij de minste beweging de naald, of het buisje, bewegen. Het was een akelig gevoel. Ik had dus nog maar één hand om me mee te behelpen. En dan moest ik er nog voor zorgen dat mijn hemdje wou volgen.

Ik zal niet zeggen hoe precies, maar uiteindelijk lukte het dan toch. De aanwezige verpleegsters (?) babbelden wat met elkaar. Ze kleefden mijn armen en benen vast zodat ik niet van de stoel kon schuiven terwijl ik onder narcose was (of om te voorkomen dat ik ze een spastische stamp zou geven. Hadden ze goed in de smiezen...). Ze stelden nog wat vragen en dan begon het... Een licht branderig gevoel in mijn rechterhand. Terwijl ik me er stilaan bewust van werd, verergerde het gevoel exponentieel en net op het moment dat een vrouw (de anesthesist?) achter me zei dat het 'een beetje kan branden, da's de verdoving' kon ik het op een gillen zetten. Ja, dit kon branden. Dat wist ik nog van de vorige keer, maar toen stak die baxter in mijn elleboog en was het voorbij in no time. Dit keer duurde de marteling ontzettend lang en de pijn bleef maar exponentieel toenemen. Chance dat mijn armen al vastgebonden waren, of ik had mijn infuus eruit getrokken. Ik had het gevoel dat ze onverdund zuur in mijn hand aan het pompen waren en mijn hand van binnenuit opgevreten werd.

Op dit moment gooiden mijn eerdere acteervermogens de handdoek in de ring (10, nee sorry, understatement 11). Ik hoorde de vrouw achter me nog tegen de andere de niet zo geruststellende vraag (12) stellen: 'kijk dat infuus eens na. Dit is toch niet normaal?'
Waarop een verpleegster antwoordde: 'is wel normaal. Infuus steekt helemaal onderaan in haar hand.'
Waarna de vrouw tegen mij: 'u gaat snel weg zijn hoor, mevrouw.'
AAAAAAAAAA

En toen werd ik wakker op de ontwaakzaal met een metersdikke laag gel op mijn ogen. Dat smeren ze erop om je ogen dicht te houden terwijl je slaapt. Het verhindert echter ook dat je ze weer open doet als je ontwaakt, dus moest ik meer dan eens in mijn ogen wrijven, voor ik weer ietwat rond mij kon kijken. Jep, ik lag weer op dezelfde plaats als de vorige twee keer (na laparoscopie in augustus, en na vorige pick-up in december).

Een verpleegster kwam vragen of alles ok was. Ik kreeg een doekje voor mijn ogen en ze bleef lang genoeg staan zodat ik zelfs de kans kreeg om te vragen hoe het geweest was en wanneer ik iets zou horen.
'Oh, even in je dossier kijken.' Ze bladerde wat in haar papieren. 'Ze hebben 8 eitjes kunnen verzamelen. Da's goed, he?'
Oh ja, da's één meer dan vorige keer. Ik had gezegd dat ik voor minstens twee topembryootjes ging gaan dit keer. Kan niet meer misgaan, he. Vervolgens vroeg ik wanneer die baxter eruit zou mogen.

7 opmerkingen:

  1. Baxters en ziekenhuishemdjes zijn ook niet aan mij besteed! Super van de "oogst", ik duim nu super hard mee voor een GEWELDIGE tp!

    Liefs X

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Jeetje, inderdaad een klein beetje (understatement 13) een horrorverhaal... Wat een hel! Bij mij hebben ze ook 2 keer in m'n hand moeten prikken, voor een gewone bloedname dan. Vreselijk vond ik dat, ik heb ook zo van die dunne fijne adertjes die ze nergens vinden. Dan heb je al schrik op voorhand! En mensenlief, als er dan ook nog eens een infuus in je hand steekt, dat is pas echt erg... Petje af voor jou hoor, en al helemaal voor jouw toch wel sterk onderkende acteertalenten! Je hebt dat supergoed doorstaan!! En een eitje meer, dat is helemaal goed! Nu mag het niet meer misgaan! Ik tel af naar nieuws en duim duim duim dat deze horrordag de laatste was in lange tijd...
    Dikke knuffel en veel moed de volgende uren en dagen!!
    xxx

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik ben gestopt met lezen toen je over dat infuus begon. Naaldenfobie remember ;-) Als ik enge verhalen lees, durf ik vast niet terug naar Jette, hihi.
    Ik duim mee voor zoveel mogelijk topembryootjes!!!!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ik wist nog dat je een naaldenfobie hebt. Heb er expres een waarschuwing in gezet voor jou. Ik zou niet willen dat je door mij niet meer naar Jette durft te gaan, he. Dat wil ik niet op mijn geweten hebben :)

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Wat een verhaal! Maar je schrijft het al bij al nog plezant! Hopelijk is de oogst goed genoeg. Zelf was ik ook in Jette vandaag voor een colposcopie. Dus wie weet zien we elkaar daar wel eens. *knipoogt* Duimpjes staan omhoog dat 't snel allemaal in orde komt!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Heel sterk stuk. Vermakelijk om te lezen, jouw pijn en smart komt heel goed naar voren. Ik heb met je meegeleefd, maar wel met een glimlach hier en daar, sorry....

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Geen sorry: ik ben blij dat jullie ermee kunnen lachen. Soms is het allemaal zo'n kolder dat een mens gewoon niet meer anders kan, he. En de pijn in mijn rechterhand was bij het ontwaken miraculeus verdwenen. Ik heb zelfs een fractie van een moment gecheckt of hij nog wel aan m'n lijf hing omdat ik niet kon geloven dat die geen pijn meer deed.
    En heb er daarna ook helemaal geen last meer van gehad dus al bij al was het infuus wel mooi gestoken. Het blijven toch echte professionals ginder, zeh.

    BeantwoordenVerwijderen