dinsdag 22 februari 2011

In kleine beetjes

Ik heb nog wat verder proberen te doen aan mijn grote kuis. Dat gebeurt altijd in kleine beetjes hier omdat ik het helaas veel te snel beu word of plots aan iets denk dat ik absoluut eerst even wil neerschrijven voor ik vergeten ben wat het was en me neerplof achter mijn laptop.

En dus kwam mijn grote kuis vandaag neer op: afwassen, afstoffen, vochtig doekje over de tv en mijn laptop halen (die nu weer heerlijk fris is) en de paar plantjes die de verhuis en de winter uiteindelijk toch niet hebben overleefd te verzamelen om dan toch maar eens weg te doen. Er is meer dan een mirakel nodig om ze tot leven te wekken en laat dat nu net zijn waar ik niet zo in blijk uit te blinken...

En zo liep ik dus weer wat verloren vandaag. Ik was vooral al blij dat ik uit bed ben geraakt samen met Allerliefste en dat we deze morgen samen ontbeten hebben. Het gaat namelijk pas heel slecht met mij als dat niet meer lukt.

Het probleem is... Ik weet dat er anderen zijn die me zullen afschieten en vinden dat ik echt geen reden tot klagen heb, maar ik ben al meer dan een week megadown. En dan word ik extra down omdat ik juist een levensgenieter wil zijn.

Ik heb een nieuw actieplan nodig. Voor we hieraan begonnen, aan de behandelingen, had ik al gehoord van lotgenootjes dat ze de jaren van behandelingen vaak als 'verloren jaren' beschouwen. Jaren van wachten, van leegte, van verlangen zonder resultaten. Mijn reactie was daarop nogal naïef en laconiek: ik zou er eens voor zorgen dat de tijd die passeert voor het gewenste resultaat bereikt is, niet te verspillen, maar nuttig te vullen. Wie bezig blijft, heeft geen tijd om te lang bij de dingen stil te staan. En ik startte met nieuwe avondlessen (intussen toch weer mee gestopt), mijn blog, leerde haken,...

Maar nu zit ik zelf weer te wachten. Nog twee weken voor de start van Poging Twee. En te wachten tot ik weer de fut vind om een grondigere kuis te houden thuis. En er is niets dat ik of gelijk wie kan doen aan de tijd die moet passeren.

De poes lijkt het niet erg te vinden. Die speelt een potje voetbal thuis.

2 opmerkingen:

  1. Wat andere mensen denken en oordelen, niks van aantrekken. Makkelijker gezegd dan gedaan, I know. Maar leed is niet te wegen en jouw verdriet en gemis is er, dus mag het er zijn.

    Ik kom hier via Myrna's blog, heb zelf ook zeer ernstige endometriose gehad en wens je vooral veel sterkte. En succes in je 2e poging!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Zo herkenbaar, je verhaal! Ik probeer ook vanalles om toch maar niet achteraf te moeten zeggen dat je leven heeft stilgestaan en je niks hebt gedaan met de zogezegd mooiste jaren van je leven. Maar in the end, als ik heel eerlijk ben, zit ik toch ook maar gewoon de hele tijd te wachten wachten wachten. Stel ik vanalles uit, blijft die kinderwens het enige echt grote doel en is de rest opvulsel, enzovoort.
    Je zegt het dus echt wel goed: er is niks dat je kan doen aan die tijd die moet passeren...

    Veel succes en een dikke knuffel!

    BeantwoordenVerwijderen