maandag 20 december 2010

En dan is het wachten geblazen...

We zijn intussen een paar dagen verder sinds de terugplaatsing en ik heb geen idee of Wit Stipje nog op z'n plaats zit. Ik voel me niet zwanger en het lukt aardig om niet de hele dag te lopen dromen over zwanger zijn en kindjes hebben.

Ik heb dan ook besloten dat ik er absoluut niks meer aan kan doen in deze fase. Ik heb het niet meer in de hand. Wit Stipje zal moeten beslissen of hij er goed zit. Ik heb sowieso gedaan wat ik kon.
En dus probeer ik me nu maar wat bezig te houden. Of eigenlijk: de draad van mijn leven zonder behandelingen weer op te pikken. Ik ben thuis wat aan het schilderen geweest (zonder evenwel zware meubels te verplaatsen (dat mocht ik niet), dus ben ik beperkt tot die paar muren die nog moesten gedaan worden waar nog geen meubels tegen stonden). En ik heb met een aantal vriendinnen afgesproken. Wat ook gezellig was (alleen moest ik oppassen dat de gesprekken niet telkens op kinderen en zwangerschappen werden gebracht). En ik ben terug aan het werk wat ook wel fijn was, alleen had ik de grootste moeite om me meteen terug 100% te concentreren. Niet dat mijn gedachten de hele tijd bij 't Witte Stipje zaten, zeh. Mijn gedachten fladderden gewoon alle kanten op. Hopelijk verbetert dat weer, want het was best vermoeiend en ik maakte er fouten door.

En Allerliefste was blij dat de meeste dingen nu even achter de rug zijn. Dat hij mij nu voor twee weken weer helemaal voor hem heeft. Alleen moest ik hem ook meteen teleurstellen: ze hebben me opgedragen een week geen 'betrekkingen' te hebben, zoals ze het formuleren, waarop hij helemaal teleurgesteld afdroop. Ok, ik ben er niet echt van overtuigd dat seks een risico inhoudt, maar die paar dingen die ik wel kan doen om de zaak te helpen (geen zware dingen tillen, geen seks gedurende een week, geen sauna (wat een opgave!)), daar hou ik me wel aan. Kwestie van me op elk moment te kunnen troosten dat ik er alles aan gedaan heb om het te doen lukken.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten