woensdag 1 december 2010

Een eufemisme

Ik denk dat ik veel eitjes aan het maken ben. Ik ben vandaag opgestaan met een barstende koppijn en ik voel mijn lies of mijn bekken, of hoe moet ik het uitleggen? Ik voel mijn eierstokken. Af en toe heb ik een flinke pijnscheut. En ik moet vechten tegen neerslachtigheid.

Het voelt aan als een flinke vlaag van PMS maar dan anders. Meer toch onder controle. Ik kan beter objectiveren. Het lukt me om te zeggen 'dit en dat, da's door de hormonen. Dat ben ik niet.' Dat kon ik vroeger bij mijn aanvallen van PMS echt totaal niet. Dan dramde ik door over alles en nog wat, elk onderwerp was goed, om een week later te constateren dat ik mijn regels had en helemaal niet meer snapte waarom ik de week ervoor zo had staan doorrazen over bepaalde dingen.

Ik hoop toch dat ik veel eitjes aan het maken ben. Dat zou wel een mooie beloning zijn, want ik vrees dat het hier nog dagelijks bergaf zal gaan. Ik heb al in mijn kast gekeken of ik losse blousjes en truien heb om te dragen, want ik vrees nu al dat mijn buik wat zal zwellen als het zo doorgaat.

En ik zat hier mijn planning te maken voor de komende week. Ik denk dat ik nog een week zal moeten doordoen met die prikken. Dat maakt dat ik niet dit weekend maar ergens in de loop van volgende week binnen zal moeten voor de pick-up. Komt slecht uit. Het weekend daarop is het namelijk een groot familiefeest bij Allerliefste, en die weten niets van onze behandelingen. Ik hoop dat ik dan weer wat op de been ben want ik verwacht dat de pick-up niet van de poes zal zijn. De dokter raadde me allicht niet voor niks volledige narcose aan. Zijn woorden: ''t kan onaangenaam worden'. Leuk eufemisme.

En eigenlijk was er dit weekend ook een familiefeest. En eigenlijk, nu ik erover nadenk, hebben we deze weken wel elke week iets te doen van familiefeesten of familiebijeenkomsten. Pfff... Valt dat allemaal effe slecht, zeg. En het is nog niet eens Kerstmis. Dat belooft...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten