donderdag 16 december 2010

Het ergste moet nog komen...

Een lotgenootje raadde me aan om de wachtweken, “die écht het ergste zijn”, barstensvol te steken met leuke dingen, kwestie van je gedachten te verzetten. Ik besloot, na enige overweging, dat ik niet eens zou wachten tot die wachtweken begonnen, maar al voor de 'transfer' er al met volle overgave in te vliegen. Ik heb de voorbije weken een paar vriendinnen verwaarloosd. Hoog tijd om een paar banden weer aan het halen.
Had meteen wat mails rondgestuurd en hoera: ik had meteen lunchplannen met de ene, en een afspraak voor een uitstapje na het werk met een ander en ook het komende weekend zit al bomvol.

Ik kan tevreden zijn. En hopelijk verzet dat mijn gedachten genoeg, want het angstzweet is me voor de verandering nog eens uitgebroken bij de gedachte dat ik morgen een embryo teruggeplaatst krijg en daarna zwanger kan zijn. Dat is nu toch ongelooflijk dat ik een maand prikken zet en vanalles doe om zwanger te geraken en nu ze mijn embryo'kes gaan terugplaatsen, krijg ik ineens 'cool feet'.
Argh!

Allez, misschien is het wel een beetje normaal ook. Da's wel iets uiterst kostbaar dat ze gaan terugplaatsen, he. Daarvoor hebben we een maand lang dagelijks spuiten moeten zetten en een hele achtbaan aan emoties doorstaan en de grootste loopings van die achtbaan moeten nog komen. Die doemen op aan de horizon. En stel nu maar eens dat ik zwanger zou zijn, dat dat embryo'ke beslist dat het wel gezellig is in mijn buik, hoe perfect moet alles daarna dan wel niet lopen? Ik heb er toch zo hard voor gewerkt, he? Voor afgezien. Voor gehuild en gehoopt. Maar wat als? Wat als?

Geen opmerkingen:

Een reactie posten