'Hoezo? Ben je niet pas afgestudeerd?' De vraag komt van een medeleerling van de lerarenopleiding. Ze schat me blijkbaar een pak jonger in dan ik eigenlijk ben. Ik zou dit natuurlijk als een aardig compliment kunnen opvatten, maar ik ben er al aan gewend. Nochtans heb ik toch reeds twee jaar de occasionele grijze haren die hardnekkig blijven doorkomen. Ik heb de strijd ertegen zelfs opgegeven. Toen ik die eerste grijze haar ontdekte, heb ik die nog zonder aarzeling uitgetrokken en heb ik de ochtenden nadien de badkamer pas verlaten na een grondige controle van mijn haardos. De spiegel in de lift op het werk was toen mijn grootste vijand, want het was telkens in die spiegel dat ik weer een nieuwe grijze haar ontdekte. Nu laat ik ze staan in de ijdele hoop dat de mensen me eindelijk eens willen schatten op mijn leeftijd. Het werkt nog steeds niet. In plaats van de dertig die ik ben, denkt iedereen dat ik 25 ben. Ongeveer.
Ik denk dat het vooral ook komt omdat de mensen op een andere manier redeneren. De mensen redeneren: diploma – check – job – check – huisje – check – nog geen kindjes – check. Conclusie: leeftijd 25-27 ongeveer. Nattevingerwerk. Ze kijken zelfs niet naar die eerste grijze haren.
De persoon die me vroeg of ik niet pas afgestudeerd ben, weet overigens dat ik geen kinderen heb. Dat is geweten vanaf les één. De lesgeefster heeft namelijk de hoogst irritante gewoonte om de hele tijd vragen te stellen zoals:
'wie heeft er hier kinderen? Jullie weten misschien dat...'
'zij die kinderen hebben, die kunnen misschien antwoorden op deze kwestie...'
'de mensen met kinderen, die weten waarschijnlijk wel hoe het loopt met...'
En zo gaat het de hele tijd. Ze slaagt er regelmatig in alle mensen met kinderen de hand te laten opsteken en die moeten dan allemaal in het lang en het breed hun ervaringen over iets vertellen. De rest word ondertussen straal genegeerd. Alsof je voordat je leerkracht kan worden, eerst kinderen moet hebben gekregen. Wat een onzin en hoe kwetsend, zeg.
Ik probeer met veel moeite om me er niet op te focussen. Ze weet niet beter. Wat me wel aangenaam verraste was de reactie van Allerliefste. Sinds ik deze nieuwe studie ben begonnen (en al heb lopen klagen over het huiswerk dat we moeten maken en de cursussen die we moeten leren (had ik even schromelijk vergeten mee in rekening te nemen bij mijn inschrijving)) heeft hij ook de kriebels te pakken gekregen. Hij is zich stilletjes aan het informeren geweest over een studie voor hem. Je bent nooit te oud om een studie te beginnen, niet? (Allerliefste is ook dertig. Hij heeft vandaag nog steeds geen enkele grijze haar, maar wel – heel komisch – een dikke puist op zijn wang. Eens benieuwd hoe oud ze hém nu zouden schatten.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten