Een lotgenootje heeft me moed ingesproken en de dokter heeft mijn dosis Menopur niet verhoogt. Het gaat nu dus vrij goed. Ik geloof weer dat het allemaal wel in orde zal komen. Vroeg of laat. Bij voorkeur zo vroeg mogelijk.
Allerliefste en ik zijn gisteren even de stad in getrokken om snel een paar leuke spulletjes te kopen voor ons huisje. Wat kleurrijke accessoires. Daar word ik ook altijd vrolijk van.
En ik haal me op aan de kleinste dingen zoals het onder de knie hebben van een goeie truc om geen nieuwe blauwe plekken te krijgen op de plaatsen waar ik me prik. Waarschijnlijk heeft het deels te maken met geluk, maar een verpleegster zei me dat erop drukken nadat je geprikt hebt, ook kan helpen en inderdaad. Sinds ik er even goed op druk, na elke prik, heb ik geen nieuwe blauwe plekken.
Eergisteren heb ik geprobeerd de IVF-administratie in orde te krijgen. De papieren voor de Mutualiteit en verzekeraar geordend. De facturen gecontroleerd. De laatste dingen betaald. Vrijdag had ik dan ook alles klaar liggen. En dan zat ik veel langer bij de vakbond dan gepland. Daar moest ik 'en passant' iets binnengooien. Dat 'en passant' werd voor ik het doorhad meer dan een uur en dan mag ik nog van geluk spreken.
Halftijds werken is een rodeloper entree in het Administratieparadijs. Ik ben in totaal vijf keer naar de vakbond moeten lopen, verspreid over drie maanden, om enkel en alleen de formulieren voor het behoud van rechten als voltijds werkzoekende af te kunnen gaan geven. De ene dag zeiden ze dat ik iets door mijn werkgever moest laten invullen, dan weer dat ik voor een stempel naar de VDAB moest en dan weer dat ik moest wachten op mijn C4 (dat pas vorige week in de bus zat). Het was altijd iets. Vrijdag was ik zeker genoeg van mijn zaak om terug te keren en alles bij hen te dumpen, bleek natuurlijk dat er toch nog iets niet in orde was met de uren die mijn werkgever had opgegeven en dat het bij nader inzien niet echt nodig was geweest om naar de VDAB te gaan.
Alleen al over deze historie kan ik een heel Kafkaiaans boek schrijven. Ik bespaar julie maar verdere details. Meer dan een uur later stond ik weer buiten en had ik echt de puf niet meer om bij de Mutualiteit nog eens te gaan zitten wachten. Het is dan maar voor volgende week. Ik belde Allerliefste en hoorde wat hij die avond wou eten. En gisteren trokken we gezellig de stad in samen.
Toen we blij en voldaan weer thuis kwamen met onze zakken met leuke nieuwe spulletjes en een paar boodschappen, bleek er nog een vergeten enveloppe in de bus te steken. Ja hoor, daar is nog een rekening van het ziekenhuis. Hooray...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten