Naar huis keren van een trouwfeest dat de nacht door gevierd werd.
De bakkerij openen.
De camionette uitladen voor de markt.
Joggen.
De hond uitlaten.
Uitslapen.
Rollebollen en uitslapen.
Kindjes maken in een lekker warm bed en daarna op de koffie bij de schoonmoeder.
Ik fietste naar het Centrum voor een nieuwe echo en bloedtest. Het was nog schandalig vroeg en iedereen die ik tegenkwam onderweg, leek ofwel recht naar huis te keren na een lange nacht, ofwel naar de markt en/of bakker te gaan, ofwel naar het park (dat zijn de fanatici-in-joggingpak). Vooral die laatste soort jaagt me soms de daver op het lijf. Hoe kan je in godsnaam een koud en verlaten park verkiezen boven je bed-met-partner om een rondje in te gaan zweten? Ik fietste ze allemaal voorbij. In het Centrum zaten nog een paar andere vrouwen stil te wachten tot het hun beurt was. Iedereen zat er maar wat gelaten bij. Het was echt nog vroeg en op een zondagochtend lijkt dat tien keer zo zwaar te wegen. Het Centrum was tien keer zo verlaten als op andere dagen.
Ik had spreekwoordelijk lood en helaas reële ijsklompen in mijn schoenen en vloekte als ik bedacht dat ik zonder endometriose niet op zo'n schandalig koude (en natte) ochtend naar een dokter met een echostaaf-in-condoom in de hand moest fietsen. Zo'n gedachten helpen me natuurlijk geen stap verder maar ik kon er niets aan doen en voelde me behoorlijk zielig. Ik beloofde mezelf en Allerliefste te trakteren op een paar lekkere verse koffiekoeken op weg terug naar huis.
Gelukkig was het dit keer veel beter nieuws. Ik ben de trotse eigenaar van maar liefst 12 follikels, 8 rechts en 4 links. Eén is al heel groot. De anderen moeten nog een beetje groeien. Ik heb nu 10 dagen stimulatie achter de rug. De dokter schatte dat ik toch nog 5 dagen moest verder doen. De pick-up kreeg een voorlopige datum mee. Het komt dichterbij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten